Morgunblaðið - 14.04.2007, Blaðsíða 4
4 LAUGARDAGUR 14. APRÍL 2007 MORGUNBLAÐIÐ
börn
Ég orti þetta ljóð um afa minn
dag einn þegar hann var að
fylla út umsókn á netinu og
skrifaði vitlaust heimilisfang.
Afi minn
Afi minn er alveg klikk
hann veit ekki hvar hann á
heima.
Ég veit ekki hvort hann veit hver
hann er,
hann er svo fljótur að gleyma.
Höf.: Thelma Kristinsdóttir,
11 ára.
Þetta ljóð er þakkarljóð til
alls þess góða fólks sem er í
kringum mig. Til foreldra
minna, ættingja, vina, kennara
og líka kisu minnar.
Þakkir fyrir brosið
Grár dagurinn,
gleypir hamingjuna,
ástina úr hjartanu mínu.
Ég lít út um gluggann.
Sé fuglana fljúga, áhyggjulausa.
Þenja fiðrað brjóstið, breiða út
vængina,
stoltið skín úr smáum aug-
unum.
Þá sé ég ykkur öll.
Þið stígið út úr geislum sól-
arinnar,
þið komið og farið með mig út,
sólin faðmar okkur.
Þið réttið fram hendurnar,
brosið til mín, hlæjandi.
Lítið bros, en það er mér nóg.
Dagurinn er ekki lengur grár.
Dagurinn er nú sólin,
uppspretta ástarinnar í hjartanu
mínu.
Takk.
Höf.: Guðrún Ingibjörg Þor-
geirsdóttir, 13 ára.
Vinir mínir
Þið eruð svo langt í burtu,
samt finn ég fyrir ykkur.
Hjarta mitt veit að þið gleymið
mér aldrei.
Þegar ég sé mynd af ykkur fer
ég að gráta,
því ég sakna ykkar meira en þið
haldið.
Ég hefði ekki átt að samþykkja
að fara frá þorpinu sem ég bjó í,
því þá fór ég frá öllu sem ég
þekkti og fórnaði því kunn-
uglega.
Ég fann fyrir stuttu lítið gat á
hjarta mínu,
ég uppgötvaði að ég hafði næst-
um gleymt ykkur.
Gleymt þeim sem ég kalla vini
mína.
Höf.: Guðríður Jana Arnars-
dóttir, 11 ára.
Ljóð
Tryggur á skugga nr. 2.
Lausnir
Kalvin & Hobbes
Bubbi og Billi
© DARGAUD
EF MAÐUR ÆTLAR AÐ HEILLA STELPU ÞÁ ER
GOTT RÁÐ AÐ VERA FÍFLDJARFUR
EÐA LÁNA ÞEIM NÝJUSTU PLÖTUNA MEÐ
UPPÁHALDS HLJÓMSVEITINNI ÞEIRRA
EN MIKILVÆGAST ER AÐ FINNA TÍMA
TIL ÞESS AÐ VERA SAMAN...
...OG UMFRAM ALLT AÐ EIGA
EKKI HUND SEM SPILLIR
ÖLLU FYRIR MANNI
Á MEÐAN ÉG LÁ Í SNJÓNUM
SÁ ÉG STÓRT, GRÆNT GEIMSKIP
NÁLGAST Í FJARSKA. GEIMVERURNAR
VORU KOMNAR
GEIMSKIPIÐ ÞEIRRA GAF FRÁ SÉR
UNDARLEGT HLJÓÐ Á MEÐAN ÞAÐ
SVEIF Í ÁTTINA TIL MÍN.
GEIMVERURNAR GÆGÐUST ÚT UM
RAUÐA GLUGGANA
ÉG REYNDI AÐ HLAUPA Í BURTU, EN
KRÓKUR SEM GEIMVERURNAR
HÖFÐU LÁTIÐ SÍGA NIÐUR ÚR
SKIPINU NÁÐI MÉR Á FLÓTTANUM
JAFNVEL ÞÁ HÉLT ÉG ÁFRAM AÐ
BERJAST Á MÓTI, ÞRÁTT FYRIR AÐ
ÞÆR VÆRU FJÖLMARGAR. ÉG POTAÐI
Í AUGUN Á ÞEIM OG TOGAÐI FAST Í
FÁLMARANA... EN TIL EINSKIS
ÞÆR DRÓGU MIG INN Í DIMMT
HERBERGI ÞAR SEM ÞÆR BUNDU MIG
VIÐ BORÐ OG SETTU SOGSKÁL Á
HÖFUÐIÐ Á MÉR
ÞAÐ FÓR RAFSTRAUMUR
UM HEILANN Í MÉR OG SOGAÐI
ÚR MÉR ALLT ÞAÐ SEM ÉG
NEITAÐI AÐ SEGJA ÞEIM
ÞEIR SOGUÐU ÚR MÉR ALLA
STÆRÐFRÆÐI SEM ÉG HAFÐI LÆRT,
ÖLL DÆMI OG ALLAR JÖFNUR MEÐ
ÞESSU HRÆÐILEGA TÆKI
MÉR TÓKST AÐ SLEPPA, MEÐ
ÆVINTÝRALEGUM HÆTTI (FER EKKI
NÁNAR ÚT Í ÞAÐ HÉR). ÉG KANN ÞVÍ
MIÐUR EKKI LENGUR AÐ LEGGJA
SAMAN. SPURÐU EINHVERN ANNAN