Rauði fáninn - 01.05.1924, Qupperneq 1

Öreigar í öllum löndum
sameinist!
Raudi fáninn
Útgefandi: „Samband Ungra Kommunista“
(Deild úr „Iníernationale Ungi-a Kommunista“)

I. árg. Reykjayík, maí 1924 1. tbl.
Til ungra alþýðumanna.
19. og 20. öldin eru merkilegt tímabil í sögunni, timabil stóriðnað-
ai’ins. Eftir því sem framleiðslutœkin urðu stærri og auðvænni, safnað-
ist vinnukraftur og auðmagn í færri og færri hendur. Samskonar þró-
un átti sér auðvitað stað í verslunarmálunum. Arangurinn varð sá, að
þjóðfélagið skiftist í tvær stéttir, stétt þeirra manna sem áttu fram-
leiðslulækin — borgarastéttina og stétt hinnar vinnandi alþýðu. Atvinnu-
málin komust að vísu í hendur fárra manna, en borgarastéttin var öll
b'undin hagsmunaböndum, og varð að mestu leyti viljalaust verkfæri í
hendi þeirra.
Atvinnurekendur réðu með öllu kjörum verkalýðsins, þeir urðu að
þiggja í auðmýkt sinn ákveðinn skamt, hæfilegan til að vinnukraftur
þeirra gæti verið boðleg vara.
pað sem hinn vísindalegi socialismi — Kommunisminn liafði sagt
fyi’ir rættist. Auðvaldið kollsilgdi sjálft sig og gat ekki lengur unnið
hlutverlc sitt af hendi, þ. e. veitt öllum alnxenningi nægilegt lifsviðxxr-
væri til að geta haldið lífi og heilsu. En sanxvinnan við borgarana hafði
bundið embættismenn verlcalýðsins ýnxsum hagsmuixaböndum hinni ríkj-
andi stétt. Verkalýðurinn hafði sofið. peir sem skildu x’ás viðbui’ðanna,
komnxunistarnir, voru eins og hrópandi rödd í eyðimörkinni. Einungis
í Rússlandi vai’ð verkalýðnum þess auðið, að leysa það ldutverk af hendi,
sem sagan hefir ætlað honum.
Oti í heimi nálgast nú byltingin óðfluga. Öll líkindi ex’u til þess,
að nýtt fjárhagslegt hrun sé á leiðinni í Mið-Evrópu. Verkalýðurinn
hefir nú þunga reynslu að bald sér í þessum löndum. Sigur verkalýðs-
ins i pýskalandi, er sigur verkalýðsins í Evrópu.
Áður en varir, geta þeir tímar nálgast, að hinar vinnandi stéttir
þessa lands, vei’kaixxenix og bændur, verði neyddar til að taka völdin í
sínar hendur. Ef vér fljótum sofandi að feigðai’ósi, ber rás viðburðanna
oss að ofurliði, vér verðum undir i bai’áttunni og vöknum við vond-
an di’aum.
Vér verðum að vei’a vakandi þegar sagan kallar oss að skapa komm-
unistiskt þjóðfélag. Til þess að vera hlutverkinu vaxnir, þurfum vér
trausta forustu, öflug samtök, glöggan skilning á því senx er að gerast
og starf án afláts.
Hlutverk æskulýðsins meðal alþýðunnar er að eggja til framsókn-
ar og að sjá um, að flokkar alþýðunnar hafi ekki svefnró eitt augnablik.
„Rauði fáninn“ á að vei’a málgagn ungi’a alþýðumanna.
Miðstjórn „Samb. Ungra Kommúnista".
Fyrsti nxaí er dagur verkamanna
unx allan hinn mentaða heim. Á
þessum degi fyrir 35 árum, sama ár
og hið svonefnda 2. Intenxationale
var stofnað, gengu verkamenn fyrsta
sinni kröfugöngu fyrir löggilding'
átta stunda vinnutínxa. Síðan hafa
þeir haldið uppteknum hætti og 1.
maí er nú löngu orðinn sjálfsagður
og ákveðinn frídagur hinna vinnandi
þræla auðvaldsins. 1 flestum löndunx
hafa vei’kamenn fengið þessari kröfu
sinni framgengt, en þó ekki alstaðar.
par sem kröfunni hefir verið full-
uægt, lxalda verkamenn daginn há-
tiðlegan í minningu þess, og krefjast
þess jafnframt, að þessi sigur þeiiTa
verði ekki aftur af þeini tekinn. Og
reynslan hefir sýnt, að þessi síðasta
krafa var heldur ekki ástæðulaus.
Fyrri hluta siðastliðins veti-ar kom
auðvaldið þýska fram með laga-
frumvarp í ríkisþinginu, scm mælti
svo fyrir, að átta stunda vinnutími
skyldi numinn úr lögunx þar í landi.
pá, sem svo oft áður, sýndu social-
demokratar (jafnaðarmenn) að þeir
hafa svikið stefnuskrá sína hina
fornu og verkalýðinn í heild sinni,
að þeir eru orðnir leiguþý auðvalds-
ins og hægri hönd þess i baráttunni
gegn verkalýðnum. Til þess að
blekkja vex'kalýðinn mótmæltu þeir
i fyrstu frumvarpi þessu, en ekki leið
á löngu áður en móðurinn rann af
þeinx og þeir komu nxeð breytiixgai’-
tillögu, sem sá svo uixx, að átta stunda
vinnutíminn skyldi haldast senx meg-
inregla, en þó væri auðvaldinu heim-
ilt að láta vinna lengur ef þuiTa þætti.
Kommúnistarnir voru þeir einu er
mótmæltu þessu grimuklædda af-
námi átta stunda vinnutímans og
sýndu með því, sem endranær, að
þeir eru eini flokkurinn sem ber