Skinfaxi - 01.10.1909, Blaðsíða 7

SKINFAXI
•..þurig. þ. e.: drúpa talsvert niður að fram-
an, þegar gripið er um írambrún „reimar-
auganna", og þeim haldið á lofti.
4. Báðar hliðar (brúnir) skíðsins verða
að hafa jafnmikla sveigju. Rangskreið skíði
'á að hafa þannig á fótum, að þau sæki
-aaman.
5. Skíðin eiga að vera fött (þ. e. bunga
-upp um miðjuna), og á fettan að vera
-mest undir hælnum — aftan við reimar-
augað, en þó eigi meira en liðlega hálfur
‘þumlungur. — (Fettu þessari er venjulega
-náð með því að saga skiðin ofurlítið boga-
dregin úr skíðaefninu).
6. Beygjan á að vera löng og flá (aðeins
'bogadregin, ekki kröpp!) og á táin eigi að
-rísa hærra en 5—S1/^ þumlung.
7. Skíði eiga að vera þykkust við aftur-
brún reimaraugans, því þar hvílir þunginn
mestur.
8. Skíði eiga að vera breiðust í beygjunni,
tæpa 4 þml.; um miðjuna 3—31/* þml.;
og að aftan alt að 3J/2 þml. (skiðisbrúnin,
hliðin verður þvi ilangt bogadregin). —
íykiin á að vera: í beygjunni liðlega J/4
þml.; um miðju eigi minna lV4 þmi., og
að aftan íþykkri en í beyjunni. (Furu-
sMði verða þó að vera öllu þykkri um
miðjuna).
9. Skíði verða harðari og hálli, ef þau
eru rækilega smurð að neðan með sjóð-
andi tjöru.
10. Skíðaefni: — Askur er taiinn besta
-skíðaefnið, sterkur og seigur, en dýr. Eik
er þung í sér og fremur stökk: mun þó
notuð einna mest hér á landi. Fura getur
verið all góð; hún er létt og fremur sterk,
-en endist illa á skara og harðfenni. Greni
er mjög lélegt í skíði og ætti helst aldrei
að nota. — Önnur almenn skíðaefni eru:
Hlynur, Birki, Álmur (mjög háll), Reynir
og amerísk trjátegund, er Hickori nefnist,
’hún þykír þó mjög þung. —
Skiðaefnið verður að vera beinvaxið (lang-
viði, og liggja vel í því) og kvistalaust, —
að minsta kosti í beygjunni ng undir fæt-
inum.
7 ■
II.
Skíðabihid.
Góð skíðabönd (fótbönd) verður sá að
hafa, er skíðamaður ætlar að verða. Skíð-
in verða að vera föst á fætinum! Án-
þess koma þau aldrei að fullum notum.
Eg hefi lengi verið í vandræðum með
góð skíðabönd handa íslendingum, þar eð
fótabúnaður vor (íslenskir skór) er því til
fyrirstöðu, að hægt sé að nota erlend skíða-
bönd t. d. þau norsku, sem best eru talin.
Eru þau of hörð og stinn og myndu scera
fót með íslenskum skóm, enda eru þau
flest sniðin fyrir sérstaka skó, er kosta frá
14—20 kr., og erslíkt eigi við alþýðuhæfi
hér á iandi.
Nú hefi eg hugsað mór sérstök skíða-
bönd, er eigi væru of dýr, og ættu vel við
hér á landi. Fótabúningurinn ætti þá að
vera góðir íslenskir skór og hnéháir snjó-
sokkar (togsokkar) utanyfir. Á miðjum
hæl snjósokksins sé dálitiil reimar-stúfur
4—5 þml. langur með hringju á öðrum
enda, saumaður fastur um miðjuna. Á
hann að vera til þess að spenna utanum
„hælbandið" og haida því föstu á hælnum,
svo það renni hvorki oflangt upp né niður.
Skiðaböndin sjálf eru á þessa leið: Tá-
bandið („háhkinn") er 1—lV2 þml. breið
liðurreim }ykk og stinn (en ekki hörð), t. d.
stönguð saman úr tvöföldu leðri (söðla-
smíða leðri) og helst fóðruð að innan með
loðskinni, svo hún nuddi síður. Eru endar
hennar festir í reimarauganu báðumegin
með tréfleygum eða skrúfu að ofan. —
Aftur um hælinn gengur svo sterk reim
fremur mjó og er spent utan fótar. Hún
er íest þannig, að hún er dregin gegnum
reimaraugað undir tábandssporðana, áður
en þeir eru fleygaðir fastir, og má þá skera
dálítið úr þeim fyrir hælbandinu og fleyga
svo hvortveggja fast. Hœlbandið er dregið
svo langt í gegn, að hringjan nái á miðjan
jarka utanverðan; gengur svo lengri endi
þess aftur um hælinn og fram í hringjuna.
Ef íast er spent hælbandið, á það að þrýsta
fætinum vel fram í „hánkann," og verðui'