Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1968, Blaðsíða 33

baróninum: „Komdu,“ sagði hann
með annarlegri röddu. „Komdu
tafarlaust."
Barónninn var reyndur hermað-
ur og kunni að hlýða skipunum
umsvifalaust. Hann fylgdi Hiram
út í garðinn og mótmælti:
„Heyrðu nú, Hiram. Ertu geng-
inn af vitinu ? Hver dj.. er eigin-
lega að?“
Þeir höfðu nmnið staðar: „Nú
má engan tíma missa,“ sagði
Hiram. „Gerðu allt það sem ég
segi þér. Ég treysti þér. Farðu og
seztu inn í bifreiðina og ræstu
mótorinn. Settu hann í gír, en
stígðu kúplinguna út. Segðu ekki
eitt aukatekið orð, en láttu sem
þú sért að fást við eitthvað. Láttu
hattinn slúta. Sittu þarna kyrr
og bíddu þar til ég gef þér fyrir-
skipun, en þá skaltu aka í áttina
til Vínarborgar eins og djöfullinn
sé á hælum þér.“
Einhver kom hljóðlega út um
hliðardyr. Kona í grænni kápu
með samlitri áfastri hettu yfir
höfðinu.
Hiram hikaði ekki augnablik,
en gekk til hennar: „Mitzi! Nú
er enginn tími til að tala. Gerið
eins og ég segi. Nú er tækifæri.
Farðu rakleitt út í bláu bifreið-
ina, við hliðna á þeirri stóru.
Seztu í aftursætið og bíddu.“
Hún hlýddi orðalaust.
Salvator starði steinhissa:
„Jesus Maria, þetta er Mitzi.
Hver myndi trúa þessu á þig,
þetta er alveg æðisgengið.. . “
„Haltu kjafti og gerðu það sem
ég hefi skipað þér,“ hreytti Hir-
am úr sér, öskuvondur.
Salvator hristi höfuðið og sett-
ist undir stýrið í bifreið Hirams.
Hann ræsti mótorinn og beið
með hann í gír, og stóð á kúpling-
unni. Hann heyrði að stúlkan
settist í aftursætið.
Ilii'am gekk föstum skrefum
inn í anddyrið og beið, þar til
hann heyrði fótatök. „Það hljóta
að vera þau,“ tautaði hann. —
„Hamingjan gefi að þetta sé
einnig bifreiðin hans.. . “
Fólkið kom nú í ljós. Hiram
sneri baki við þeim og gekk ró-
lega í áttina að bifreið sinni um
VlKINGUR
leið og hann kallaði til Salvator:
„Hvernig lízt þér á að við ökum
til Coblenz?"
Barónninn var með á nótunum:
„Ja, því ekki, það er ekki orðið
svo framorðið.“
Hiram sté með annan fótinn
upp á aurbretti bifreiðar sinnar
og opnaði afturdyrnar. Hann
beygði sig niður og sýslaði við
skóreimina. Hann sneri baki að
stóru svörtu bifreiðinni, en við að
beygja sig betur, gat hann séð að
,,kjötfjallið“ og fylgi-konan
gengu að henni með drenginn á
milli sín.
Hann heyrði að bifreið þeirra
var opnuð hinú megin frá, að kon-
an hjálpaði drengnum inn í hana
og fylgdi sjálf á eftir, en bif-
reiðarstjórinn rétti henni hendi.
Hiram dokaði ennþá við, en
þegar hann heyrði mas og stun-
ur í kjötklumpinum, sem var að
troða sér inn í bifreiðina, hófst
hann handa.
Hann framkvæmdi fjórar eld-
snöggar hreyfingar; reif upp
hurðina á svörtu bifreiðinni, dró
drenginn upp úr sæti hans og
hélt honum fast að sér, skellti
hurðinni aftur, henti drengnum
inn í sína bifreið, smellti hurð-
inni í lás, henti sér inn í fram-
sætið um leið og hann öskraði:
„Fljótt nú, Willi! Af stað og
stingdu þau af!“
Þau þutu gegnum hliðið og út
á götuna, áður en konan æpti, eða
sá akfeiti gat rekið upp öskur, og
áður en þau heyrðu skothvellina.
Kúlurnar þutu framhjá bifreið
þeirra, en á augabragði voru þau
komin fyrir horn og annað horn.
Þau óku í gegnum mannþyrpingu
eftir aðalgötu.
Hiram leit aftur og barónninn
glotti djöfullega. Hann stýrði bif-
reiðinni af sömu leikni, sem væri
hún veðhlaupahestur í hindrunar-
hlaupi. Stóra svarta bifreiðin var
úr augsýn. Hann ók á óleyfileg-
um hraða eftir nokkrum hliðar-
götum áður en hann tók stefnu á
Vínarborg.
„Laglega af sér vikið,“ sagði
Willi barón. Hann leit í spegilinn
og sá, að stúlkan hélt á drengn-
um og að hún grét.
„Mætti ég, án þess að vera nær-
göngull, en meðfram til þess að
vera viðbúinn því að fullnægja
væntanlegri forvitni lögreglunn-
ar, spyrja hver það er, sem við
höfum numið á brott?“
„Hiram hló sigrihrósandi:
„Þjóðernið verður ekki af þér
skafið, Willi. Aktu bara áfram.
Þú ekur nú Adelhaid prinsessu
von Fiirstenhof og bróðursyni
hennar, Peter hertoga, tilvonandi
keisara yfir Mið-Evrópu, — og
svínabestið var dr. Anton Vor-
slany, hættulegasti nazistanjósn-
ari í Evrópu.“
„Jesus Maria!“ sagði Willi bar-
on aftur. Hann tók götuhorn á
tveim hjólum, en hægði svo ferð-
ina. Hann glápti á Hiram eins og
hann væri óþekkt furðudýr:
„Og hvað svo?“
Hiram svall móður í brjósti.
Honum hafði tekist að efna lof-
orð sitt.
„Til Wurstl-Prater. Það er yf-
irskyn, því síðast af öllu mundu
þau leita okkur á þeim skemmti-
stað.“
*
Peter litli hertogi var stórhrif-
inn. Hann hafði endurheimt sína
ástkæru frænku og var nú í
Wurstl-Prater. Virslany frændi
hafði tekið hann frá Heidi, og
hafði aldrei farið með hann þang-
að. Hann hafði verið þægur við
Anton frænda, því hann lofaði
honum alltaf af hann skildi fá að
sjá Heidi aftur. Svo hann beið
rólegur og reyndi ekki að laum-
ast í burtu. En nú var allt gott,
jafnvel þótt Heidi hefði annan
háralit.
Hiram frændi var hér líka og
nú var kominn einn nýr, ókunn-
ugur maður í hópinn; skemmti-
legur félagi með flott yfirskegg.
Og hérna reikuðu þau um, þar
sem allir skemmtu sér ungir og
gamlir. Hann fékk að fara í
hringekju, ríða á smáhestum,
ferðast með lítilli járnbraut, sem
lagði leið sína ýmist gegnum
dirnrn göng, eða smá ævintýra-
heima.
33