Náttúrufræðingurinn - 1933, Side 31

NÁTTÚRUFR.
61
menn fullvissir um upprunann, en mjög má gæta varúðar við
að trúa slíkum sögum. Prófessor einn í Dahlem við Berlín, dr.
H. Nachtsheim, segir nýlega frá því (Kaninchen- und Klein-
tierzucht, febr. 1933) að kanínu-ræktandi frá Bayern hafi boð-
ið sér „leporida“, er hann hafi ræktað frá byrjun og viti því
sjálfur um upprunann. Prófessorinn fékk hjá honum 2 kvendýr
og 1 karldýr, en segist strax hafa þekkt það, er hann sá dýrin,
að hérablóð væri ekki í þeim. Hann ræktaði þau svo áfram og
rannsakaði, og komu engin héraeinkenni fram. Þegar hann
grenslaðist eftir hvernig á þessu myndi standa, kom það í ljós,
að dýrið, sem kanínuræktandinn hafði náð í og látið tímgast við
kanínur sínar, var villikanína en ekki héri. Hérar eru alls ekki
til á því landssvæði, en íbúarnir þekktu dýrin ekki í sundur og
héldu að kanínurnar væru hérar.
Þó er það svo, að ýmsar einkennilegar æxlanir hafa tekist;
má þar tilnefna milli ljóns og tígrisdýrs — afkvæmi þeirra er
til í dýragarðinum í Hellabrunn, sem áður er nefndur —, milli
ljóns og leópards, jagúars og leópards, leópards og púmu og
milli hvítabjarnar og skógarbjarnar. Þekkt er afkvæmi hests
og asna, múlasninn; hann hefir lengst af verið talinn ófrjór, en nú
þekkjast þó undantekningar frá því. Og það merkilega hefir
komið fyrir, að æxlun hefir tekist milli múlasnahryssu og Zebra-
fola. —
Og nú kem eg aftur að „skoffíninu“, er eg nefndi áðan.
Uppruni þess er þannig, að maður nokkur í nánd við Nizza á
Ítalíu hafði taminn rauðref, kvendýr, á heimili sínu, og einnig
hund af líku kyni og íslenzki hundurinn (Spitz). Þau felldu
hugi saman og varð tæfa þunguð af hans völdum, og í fyllingu
tímans fæddi hún af sér kynblendinga. Þetta barst út og þótti
furðulegt, en ekki þótti fullsannað að afkvæmin væru skilgetin
börn seppa. Árið eftir var hið strangasta eftirlit haft með
ástarfari þeirra af dýralækni staðarins, og enn kom hið sama
á daginn eins og árið áður. En svo illa tókst til, að bæöi for-
eldrarnir og börn drápust úr pest. Að eins einn unginn lifði,
karldýr, og eignaðist dýragarðurinn í Hellabrunn hann. Þykir
refhundur þessi einhver mesta gersemi dýragarðsins.
„Hver, sem athugar skoffín þetta með eftirtekt, sannfær-
ist um, að hér er bæði refur og hundur sameinaðir. Það er aug-
ljóst, að dýrið er ekki refur, þó að það sé óhrekjanlega fætt af
ref; að útliti líkist það meira hundi, en í háttalagi öllu koma