Spegillinn - 01.08.1926, Blaðsíða 4

SPEGILLINN
greinda nefnd — enda er hjer ólíku saman
að jafna. — Til þess að spara oss að prenta
þau upp aftur, vísum vjer lesaranum á að
kaupa þá bók fyrir eína krónu, og auka
með því tekjur ríkissjóðs — sein ekki mun
af veita, og hróður nefndarinnar — sem
heldur ekki mun af veita.
, 4
Clr öagbók
flugunnar.
Framboö og eftir5purn.
Eins og flugna er siður, er jeg for-
vitin. Jeg flaug því niður á liafnar-
bakka, þegar Suðurlandið var að
fara. Sje jeg ekki livar Sivertsen
kemur og frjetti fljótlega, að liann
sje á leið vestur í Dali til framboðs.
Honum var til þess trúandi — liami
hefir farið ófarir fyr vestur á bóg-
inn. IIví ekki að slást í förina, hugs-
aði jeg og slcrapp um borð á eftir
honum. Hann var með silldtrefil um
liálsinn, sem saumaður var upp úr
sendiherra-uniforminu og var mað-
urinn yfirleitt hin prúðmannlegasti.
Segir lítið af ferð okkar fyr en vest-
ur lcemur. Ekki liragð á leiðinni,
nema rjett lykt hjá meistaranum,
sem ku líka heita Sivertsen og kunna
að smyrja fleira en vjelar.
Þegar vestur kom, byrjaði yfir-
reiðin — og hvílík reið. Við fórum
í loftinu — enginn tími til ræðu-
lialdá, þó ku bann vera ræðuskör-
ungur á við Odd og Jónas. Ilann
kysti bændur og búalið alt, ýmist al-
kóssum, hálfkossum eðíi fingurlvoss-
um, en þegar iiann loks kom að
Skarði, þar sem Kammerráðið hló,
var alt skinn af skegglausu vörinni.
Bróðir Kammerráðsins hefði verið
langafabróðir Sivertsens hefði Kam-
merráðið átt hokkurn bróðnr. Hætti
liann nú að kyssa en ldappaði í stað-
inn. Varð því úr þessu fyrirmyndar
„Klapjagt“, þar til hann hitti sýslu-
mann. Sá vildi engan kjósa —
nema sjálfan sig. Sagðist vera best
að þingmenskunni kominn — aura-
lítill og fáskiftinn, svo hann myndi
aldrei rjúfa þing, þó liann þangað
kæmist. Pór mi að fara af gamanið
og jiegar svo fjósamaður sýslumanns
trúði okkúr báðum fyrir því, að
eftirspurnþi væri öll eftir Jóiiannesi
L. L. og iiimim tólf, lia’ttum við við
framboðið, flýttum okkur um borð
í Gullfoss og drektum sorgum okk-
ar. Ei' jeg nýröknnð úr jiví rotinu.
Gefið í Reykjavík á Magnússmessu 1926.
Sókrates Jósúa Ketilbjamarson.
(formaöur).
Alkibiades Pilatus Hannesson.
(skrifari). (handsalað).
Aristóteles Belial Guðjónsson.
(peningageymir ef nauðsyn krefur).
nægja með þögla fyrirlitningu, en jeg fæ-
ekki sjeð, að hún sje stórum betri en há-
værar skammir og meir eða miður fyndn-
ar háðglósur, sem flestir þessir spiladrekar
hafa á takteinum víð sjer heimskari menn.
Einasta ráðið til að gera spilamensku nokk-
urnveginn þolanlega vanalegum dauðlegum
manngörmum, væri að finna upp nokkurs-
konar fingra- eða bendingamál til þess að
»segja« á. Svo mætti, að því loknu, skera
tunguna úr hlutaðeigendum, nema því aðeins-
þeir kysu heldur að stilla sig um spila-
menskuna — en á því er lítil hætta.
Þó er hugsanlegt, að stríð gæti orðið-
milli holdsins og andans hjá þeim, sem
eru hvorttveggja í senn spilafífl og kjafta-
kellingar, en þar yrði auðvitað að ráða
fram úr málinu með hlutkesti, ef alt annað
bregst. Sjálft spilið, — þótt leiðinlegra sje
en svo að tárum taki — er, sem sje, hrein-
asti hjegómi móti öllum þeim teóríu-kjafta-
vaðli, sem alt af þarf að fylgja því. Þetta
fer vanalega þannig fram, að einn af þeim
»óskeikulu« byrjar á því að gera einhverja
vitleysuna.
Eins og flestum mun kunnugt, erum vjer
dauðlegar mannskepnur gæddar þessari
velþektu yfirklórs-nátturu í svo eða svo
ríkulegum mæli, og spilahetjurnar eru eng-
in undantekning þar í stað. Sá, sem vit-
leysuna gerði tekur því þegar i stað að
útskýra fyrir hinum hvers vegna hann hafi
gert hana — rjett eins og guði og mönn-
um megi ekki standa hjartanlega á sama um
ástæðuna — og á meðan á þessari mikils-
verðu útskýringu stendur er búið að gefa
og næsta spil byrjað. Áður en hann hefir
lokið máli sínu, er hann — nema einhver
annar hafi tekið af honum ómakið — bú-
inn að gera aðra vitleysu verri hinni fyrri
þá tekur ný greinargerð við — og svo
koll af kolli.
Einasta spil, sem mjer finnst eiga nokk-
urn rjett á sjer, er fjárhættuspil, þar sem
allir græða! Einhver mundi vilja halda því
fram, að þetta sje óheiðarleg atvinna. en
jeg fæ ekki sjeð, að það sje neitt verra en
síldarútgerð. Á henni tapa allir og því er
hún enn ekki talin svívirðileg, að almenn-
ingsáliti.
Le Misanthrope.
Ritstjórar:
Pcill Skúlason. Sig. Guðmundsson.
ísafoldarprentsmiðja h.f.
Dagskrá allítarleg fyrir hátíðahölcl
vor á Þingvöllum 1930, kemur í
næsta blaði.
Spilamenska.
Þótt vafi geti á því leikið, hverjum eða
hverju hitt og þetta hjer í heimi sje að
þakka eða kenna — eins og t. d. þegar
kvenfólk nú á tímum getur ekki orðið sam-
mála um það, hver hafi fundið upp púðrið,
— þá er það engum vafa undirorpið, að
djöfullinn — ef hann annars fyrirfinst —
hefir fundið upp spilin. Enginn skilji þetta
svo, að hjer sje verið að boða neinn nýjan
sannleika, því kierkarnir á miðöldunum, sem
eyddu mestu af tíma sínum, mælsku og
og sannfæringakrafti, til þess að fræða sál-
irnar, sem þeim var trúað fyrir, um þenna
uppruna spilanna, voru þar komnir löngu
á undan mjer — því er nú ver.
Ein af verstu plágurn, sem yfir mig geta
dunið, er ef jeg einhverra hluta vegna
neyðist til að gera kunningjum mínum
þann vafasama greiða, að verða »fjórði
maður«. Eins og nærri má geta, er kunn-
áttan hjá mjer lík að vöxtum og áhuginn,
og allir geta farið nærri um, hvaða með-
ferð klaufi í spilum hlýtur hjá þeim, sem
eru »prófessionals« — eða þykjast vera
það. Ef við er að eiga nokkurnveginn
kurteisa menn, láta þeir sjer vanalega