Spegillinn - 01.05.1937, Blaðsíða 5

XII. 9.
SPEGILLINN
r, sem samþykkja a$ hroMrrn sé aUur^úr Örnóri,
jj |ó'ri ívö vel rétta.
Upp hendi n á., '\W')v >
m * '■
Sognfræði.
í fyrra eða svo, fundu einhverjir
morgunkvistir á „norræna sterka
stoninum" upp á því að hefja rann-
sókn á því atriði, hvernig hinar ýmsu
þjóðir stofnsins kendu börnum sínum
sagnfræði í skólum. Hafa kvistirnir
sennilega verið atvinnulitlir og þá lát-
ið það bitna á börnunum, eins og mað-
m þekkir dæmi til hjer heima. Ekki
stóð kanski á undirtektum, fremur en
vant er um norræna samvinnu, og var
auðvitað kosin nefnd í málið, og mun-
um vjer ekki nöfn á erlendu skörf-
unum, sem í hana komust, en Barði
var af okkar hálfu, Islendinga. Nefnd-
in hefir þegar skiíað áliti, eftir til-
tölulega stuttan tíma, og hefir því lík-
lega verið ólaunum, því þær launuðu
skila sínum álitum seint eða aldrei,
eins og allir vita. Það er ekki laust
við, að umsagnirnar um sagnfræði
okkar íslendinga hafi vakið góðlát-
lega undrun. Oss er sjerstaklega bor-
ið á brýn, að vjer látum þjóðarremb-
ing vaða of mjög uppi í sagnfræðibók-
um vorum — og geta þeir sanngjarn-
ari af þjóðinni sennilega gefið það eft-
ir, að eklci sje trútt um það — en hitt
er verra, að þessi athugasemd kemur
frá frændum vorum Austmönnurn,
þið vitið, sem stálu Snorra og viður-
kendu það seinna í einhverju veiku
augnabliki með því að gefa fyrir hann
þrælsgjöld, sem kölluð eru Snorra-
sjóður, og er ekki annað en lymsku-
leg tilraun til að fá að uppala sagn-
fræðinga vora í Noregi og láta þannig
sagnavísindi þeirra verða norsklituð.
Oss finst það koma úr hörðustu átt,
að Norðmenn skuli bera annað eins
upp á oss íslendinga, og þó er þetta
ekkert undai’legt. Þeim er flest annað
betur gefið en lítillætið (og þó fátt
vel), sbr. þjóðrembiþursa eins og
Björnson og frænda hans, Soot, sem
hjer hefir heiðrað oss með nærveru
sinni. Nú er það alkunna, að menn
vilja hafa sem mest einkaleyfi á sín-
um eigin göllum og þola þá þar af
leiðandi ekki hjá öðrum, og þar af
stafar þessi hnúta frænda vorra í vorn
garð. Hinu mótmælum vjer algjör-
lega hjer á þessum vettvangi, að þeir
beri upp á oss drambsemi út frá kynn-
um sínum af Barða — slíkar staðhæf-
ingar falla um sjálfar sig og þarf ekki
einu sinni að hafa fyrir því, að vísa
þeim til föðurhúsanna.
Þess má geta, að danir greyin hafa
verið öllu skikkanlegri, og er þó ekki
fyrir það að synja, að mörg óþvegin
orð hafa fallið í þeirra garð, og þá
líka jafnvel í skólabókum vorum.
Væri ekki úr vegi, að vjer myndum
þeim þetta áður en vjer greiðum at-
kvæði um skilnaðinn, þegar þar að
kemur.
Nefndin hefir komist að þeirri nið-
urstöðu, að Arnór sje skársti sagnfræð-
ingurinn sem hjer er til, og falla þá
niður af sjálfum sjer ásakanir Björns-
Ólafssonar um það, að hann hafi ekki
vit á gjaldeyrismálum. Hinsvegar
nefnir nefnir hún ekki Jónas á nafn,
og erum vjer henni þakklátir fyrir
það (fyrir hönd Jónasar).
Til þess að sitja ekki þegjandi und-
ir þessum ásökunum nefndarinnar,
hefir SPEGILLINN haldið fund með
sagnfræðingum vorum, þar sem flestir
voru mættir nema Arnór. Var það-
samþykt svolátandi tillaga: „Með því,
að Arnór hefir ekki sjeð sjer fært að
mæta á þessum fundi, sem boðaður var
til að mótmæla erlendum ásökunum í
73