Spegillinn - 01.08.1968, Blaðsíða 10

Skyndilega hlammar sá gamli sér niöur á
þjóðveginn og hvflir þar sfn lúin bein. Hann
vill sig hvergi hræra, hvernig sem eg beiti
bensíngjöfinni, innsoginu og eins þótt fráin
rejmi af öllum kröftum að spyrna honum
áfram með báða fætur í gólfi framsætisins.
Ég skáskýt mór út og er svona góða stund
að rétta úr ökumannskryppunni.
Þarna situr þá Gráni á miðjum vegi, upp-
gefinn undan ofurþunga fjölskyldminar. Og
ég skildi hann vel. Þó gat ég ekki á mér
setið að sparka í haxm tvisvar þrisvar. En
ekkert gekk. Nú tóku öku-þórar að flauta
bæði framan og aftan við, svo ég flýtti mér
inn aftur. Gráni sat sem fastast akkúrat á
miðjum veginum, kyrfilega skorðaður f
kvartmetersdjúpum hjólförum. Ekki fæ ég
hlýlegri viðtökur inni í bílnum, því að kerla
skrækir af öllum sínum raddstyrk og dóttir
hennar, engu lægra: "Djöfuls asninn þinn,
reyndu að minnsta kosti að gera eitthvað."
Eg fékk mörg ljót orð í eyra frá ballóðum
sveitamöxmum, sem voru þarna í röðum á
jeppum og dollaragríni fullum af heimasæt-
um á leið f geymið f einhverju félagsheimil-
inu. - Loks hitti ég á heiðarlegan Reykvík-
ing þarna í miðri bílalestiimi, hann kallaði
fyrir mig á viðgerðarbfl frá FÍB ( Eg er
félagi frá upphafi ). Eftir að búið var að
hálfkantra þrem eða fjói’um bflum við að
koma trukknum að Grána mínum, var haim
hengdur aftaní og dreginn afsíðis. - "Há-
singin farin", sögðu þeir, þegar þeir höfðu
tóm til þess að kíkja undir boddíið.