Fálkinn - 29.09.1928, Síða 7

F A L K I N N
7
Sá, sem eftir varð —
Eftir Patrick Greene.
hafði dregið og fleygði því. Það
tvisvar. var spaðaás! Hann glotti hat-
ramlega um leið og hann kveikti
í vindlingnum. Og svo settist
hann og fór að hiða — eftir
Pete og lífinu.
Stormurinn ólmaðist fyrir ut-
:<n kofann. Mennirnir tveir sátu
þöglir og ornuðu sjer við ofn-
>nn dálitla stund, sá eldri tolt-
:<ði pípu sína en sá yngri var
altal' ða handleika pappírsblað.
,,Hvað lengi heldurðu að vist-
irnar geti enst ennþá?“ spurði
hann.
„Segjum tæpar þrjár vikur
eða svo“, svaraði hinn. „En þá
verður skemturinn að vera sár-
litil!, — ein skonrokskringla á
dag eða svo“.
Ungi maðurinn fór aftur að
rýna i lilaðið, sem hann var með
I hendinni. Þar stóð: „Verði
ykkur að góðu, og látið eins og
þið sjeuð heima hjá ykkur. Það
er ekki úr miklu að inoða, en
það sem það er þá er það ylck-
«r velkomið. Jeg kem aftur með
•neira, eftir tvo mánuði.
Pete“.
„Og það eru um þrjár vikur
siðan hann fór?“
„Já. Og það er tveggja vikna
ferð tii bygða, með liesta áfram-
haldi. Hann Pettc getur ekki
komið hingað l'yr en eftir mán-
u ð —■ í fyrsta lagi.
„Við gætum verið komnir til
{,ygð a núna, el' þú hefðir ekki
endilega viljað fara þessa leið-
• na og koma við í kofanum hans
Þete!“
Gamli maðurinn ypti öxlum.
—- „Jeg bjóst við að það yrði
þjer auðveldara. Mig gal ekki
grunað, að Pete væri ekki heima
núna, kuuningi“, sagði hann
vingjarnlega. „Og nú getuin við
verið vissir um að vera sveltir
< hel áður en hann kemur aftur.
Það eru dálaglegar horfur“.
Hann stóð upp og arkaði fram
°g aftur um gólfið. Sldtug spil
{águ á borðinu. Hann veitti þeim
athygli. Tók þau upp og fór að
stokká jiau -— eins og úti á
þekju.
„Það er ekki þörf á, að • við
s'’eltum báðir í hel“, sagði hann
svo.
„Hvað áttu við?“
„Maturinn getur enst handa
öðrum okkar, er það ekki?“
„Jú, það getur hann“.
„Jæja, þá er best að við lát-
um lukkuna ráða. Við drögum
sill spilið hvor. Sá sem dregur
hærra verður hjer kyr og dreg-
II <" l’ram lifið, en hinn fer hurt.
^kilurðu? Eigum við að gera
bað?“
„Mjer hafði einmitt dottið
J^elta sama í hug“.
„Við skulum gera þetta“, sagði
s« yngri óþolinmóður, „— draga
um þetta undir eins; það er eng-
1,1 ástæða ti) þess að láta óviss-
una kvelja okkur. Við drögum
«ðeins einu sinni. Ásinn er lægst-
nr“.
Gamli maðurinn stóð upp —
(,íí dró eitt spil úr stokknum.
•’Spaðatvistur! — Gott, það er
b« jeg sem fer. En jeg ætla að
T^gja mjer svolítið við ofninn
«ður en jeg fer“. Og hann gekk
«ð ofninum.
»Nei, bíddu við! Ásinn er
lægstur. Við skulum sjá hvað
jeg dreg“. Með skjálfandi hönd-
um stokkaði hann spilin og dró
— en ljet svo, eins og óviljandi
— öll spilin detta niður á gólf-
ið. — „Já, þú varst fyrir þvi“,
kallaði hann æstur. „Jeg dró
hjartakong. Mjer þykir fyrir þvi,
gamli vinur — —“.
„Við skulum ekkert tala um
það“, svaraði gamli maðurinn.
Lifðu heill og líði þjer vel! Jeg
vona að Pjesi komi í tæka tíð.
Hvað mig snertir, þá hefi jeg alt-
af verið óheppinn í spiluni".
Hann gekk hægt út að dyrun-
uin, en staðnæmdist er hann
hevrði til fjelaga síns.
„Áttu ekkert tóhak, gamli
vinur. Þú hefir ekkert við það
að gera, cn jeg ....“, honnm
varð orðfall i miðri setningu.
„Nei, það er alveg satt ....
jeg liefi ekkert við það að gera“.
Og hann tók tóbaksbrjefið og
vindlingapappir úr vasanum og
rjetti honum. „Vertu sæll!“
„Vertu sæll!“ Hurðin laukst
upp og snjógusurnar komu inn
á mitt gólf. Svo lokaðist hurðin
og alt varð kyrt sem snöggvast.
Þá heyrðist hvellur-------, eins
og af skambyssuslcoti, eða var
það grein, sem hrotnaði. Og alt
varð kyrt aftur nema ýifrið í
vindinum.
Maðurinn sem varð eftir vatt
sjcr vindling. Honum gekk það
illa, því hann vantaði vísifingur-
inn á hægri hendi.
Hann tók spilið, sein hann
N í ÐARA S K IFTIÐ.
Hitasvækjan var óþolandi. Það
var eins og alt hitamagn hita-
heltisdagsins væri samanþjapp-
að þarna í kofanum. Daunillar
flugur sveimuðu kringum blakt-
andi skarið, rauðar og loðnar
kongulær fetuðu sig með veggj-
unum og skrjáfið í hálminum á
þakinu minti á, að þar væri
höggormar á skriði. Suðan frá
miljónum af moskitoflugum fylti
loftið eins og foss niðaði, en
öðru hverju heyrðust harkalegri
hljóð -— truinhuslátturinn frá
fjandmönnunum sem voru skamt
þarna frá inni í frumskóginum,
og öðru hverju heyrðust rokur
villimannanna og óp.
Hvítu mennirnir tveir horfðust
i augu. „Hvað heldur þú að þeir
ætli að gera, Simpson?“
„Barotse-negrar berja ekki
hertrumbur að gamni sínu. Þeir
ætla að hremma hvítu hráðina
hjerna í kofanum. Jeg þekki
þessa pilta. Þeir Ijetu þig kom-
ast hingað óáreittan til þess að
geta svo veitt tvo fyrir einn“.
„En við getum veitt þeim við-
nám. Þeir hafa engin skotfæri.
Og það er þó munur".
„Nei, en þeir hafa spjót og
kunna að nota þau! Og það lið-
ur ekki á löngu þangað til þeir
kveikja i kofanum — og hvað
þá? Sólin kemur upp eftir tvo
tima og þá koma þeir — því
þykir þeim mest gaman að“.
„Getum við ekki komist und-
an ?“
„Hvað langt heldur jiú að við
komustum áður en þeir taka
eftir að við erum flúnir. Þeir
taka vel eftir, þú mátt vera viss
um það. Þetta eru einstaklega
geðfeldir menn“, hætti hann við
háðslega, „það er leitt að þú
skulir ekki skilja málið þeirra.
Þeir eru að syngja um hvernig
þeir ætli að matreiða okkur —
eftir nokkra tíma“.
Nú hneggjaði hestur fyrir ut-
an kofann. Hestur Jones.
„Getum við ekki komist und-
an á hestinum?“ spurði Jones.
„Það er smáhestur. Þú vegur
150 pund og jeg meira. Hann
getur ekki borið nema annan
okkar, og varla það“.
Hinn maðurinn hugsaði sig
um dálitla stund, og sagði svo:
„Jæja, Simpson. Þú skalt taka
hestinn og flýja. Það er tilgangs-
laust að við látum jeta okkur
háða, ef annars er auðið.
Nú sátu þeir aftur þegjandi
nokkra stund, og aftur var það
Jones, sem rauf þögnina.
„Heyrðu nú, Simpson", mælti
hann hálf gramur. „mjer er það
óbærileg tilhugsun að við sitj-
um hjerna háðir og bíðuni eftir
að svörtu púkarnir drepi okkur,
þegar jeg veit, að annar okkar
getur komist undan. Hinsvegar
vil jeg ekki ríða hjeðan og
skilja jiig eftir. — - Hefir þú
spil?“
Simpson dró fram gauðslitin
og skítug spil. „Jeg legg oft upp
spil þegar jeg er einn. Langar
þig til að spila?“
Jones hristi höfuðið. „Nei, nei
en við skulum draga sitt spil-
ið hvor, ásinn er liæstur. Sá sem
fær hærra spilið tekur hestinn
minn, en sá sem lægra fær verð-
ur hjerna eftir. Þú dregur fyrst“.
„Gott og vel“, muldraði Simp-
son, „en þú getur þá eins vel
tekið hestinn undir eins. Jeg er
allaf óheppinn i spilum“.
„Dragðu nú, mðaur! Sóaðu
ekki itinanum, hver mínútan er
dýr“.
„Tígultía“, sagði Simpson og
rjetti fram spilið.
Jones dró spil, leit á það og
bögglaði það fyrirlitlega saman.
„Spaðaátta“, sagði hann. —
„Vertu sæll, Simpson. —1 Góða
ferð!“
„Vertu sæll, Jones, — láttu þá
ekki taka þig lifandi. Geymdu
eitt skot handa sjálfum þjer. En
það er óbærilegt að skilja þig
svona eftir“.
„Komstu nú af stað! Tefðu
ekki tímann! — Af stað með
þig!“
Hurðinni var lokið upp. Her-
óp og öskur villimannanna rauf
næturþögnina. — Svo lokaðist
hurðin og alt varð kyrt, nema
hvað trumhusláttur villimann-
anna heyrðist við og við.
Maðurinn sem varð eftir vatt
sjer vindling. Honum gekk það
illa, því hann vantaði visifing-
urinn á hægri hendi.
Hann tók upp spilið, sem
hann hafði dregið, og fleygði
því aftur. Það var spaðaás. Svo
kveikti hann með ánægjubrosi í
vindlingnum og beið með hug-
rekki — dagrenningarinnar og
dauðans.