Fálkinn - 29.09.1928, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
L á r j e 11.
1. dýrkun, 6. snuða náungann, 10'
persóna i lieimsfrægu leikriti, 12. milli
brjósts og liöku, 14. meira en nóg, 15-
síld og loðna, 16. víðlesið blað, 19. sár,
20. segja inenn (ritað eftir framb.)>
21. selja upp, 22. lægni, 23. í bók-
færslu, 24. vinna, 28. segir uss, 31.
rándýr, 34. mögulegt, 35. fornafn, 36.-
tönn, 37. forskeyti, 39. sundfugl, 40.
þyngdareining, 41. grasblettur, 42.
miskunn, 43. mannsnafn, 45. fornafn
(fornt), 47. lieyrist þegar skirpt ef>
48. hjá, 49. lágsljetturnar, 53. fugl-
(inn), 54. bani, 56. þyngdareining, 57.
bit, 59. kjólefni, 60. fjall, 62. kven-
mannsnafn úr biblíunni, 64. tárugur,
66. fara, 67. inannsnafn, 69. íind, 70-
ilmur, 72. gretta, 73. klifra upp um-
LóSrjett.
1. á soðpotti, 2. lieilagt blóm, 3-
hljóma, 4. drykkur, 5. Jirá, 6. meir en
góðu hófi gegnir, 7. „knæpa“, 8. >
meis, 9. skel(in), 11. farartálmi, 12-
dregið af kvenmannsnafni, 13. fof-
setning, 14. er örverpið, 17. huldu-
menn, 18. planta(n), 25. sífreðnar
mýrar, 26. ræktarsemi, 27. fór, 29.
nokkur, 30. eldstæðið, 32. spíta, 33.
drykkur, 34. eira, 38. útsæði, 44. utan
að, 46. mynt, 47. 4. lóðrjett, 48. uffl
(útlenska), 50. hreyfing Jiess sem
hangir, 51. sefur, 52. hljóð, 53.
hrædd, 55. biðið, 56. tík, 58. fugl
(fornt), 59. 13. lóðrjett, 61. bæjar-
nafn í bibíiunni, 63. 59. lóðrjett, 65-
fjör, 66. hirting, 68. 36. lárjett, 71. ó-
nefndur.
Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. Islenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux. ‘ígjfi
— Lestin hefir stöðvast, svaraði maðurinn
með töskuna.
Unga stúlkan spánverska rak upp óp, reif
upp efstu knappana á kjólnum sínum og
hnepti hálsbandi með dýrindis perlum og
gimsteinum af hálsi sjer. Svo laut hún nið-
ur, opnaði hrákadall, sem stóð á gólfinu,
setti hálsbandið niður i hann og lagði lokið
yfir aftur. Er hún hafði gert þetta kveikti
hún í nýjum vindlingi, og settist eins og
áður.
Englendingurinn skellihló; en í sama bili
komu tveir menn inn, hvor i sínum vagns-
enda. Þeir voru i grófgerðum reiðbuxum,
rifnum skyrtum og hnjeháum stígvjelum.
— Upp með hendurnar! hrópaði annar
ræninginn og allir farþegarnir hlýddu —
nema Englendingurinn, sem greip hendinni
niður í vasa sinn. En áður en varði þaut
kúla fram hjá höfðinu á honum og i-úðan
bak við hann fór i mjel.
— Reyndu það einu sinni enn, sagði ann-
ar bófinn, — þá skal jeg sjá um að þú ltom-
ist aldrei heim til hennar mömmu þinnar.
— Rjettið þjer upp hendurnar eins og
við hin, sagði maðurinn með töslcuna, og
Englendingurinn stilli sig og rjetti upp liend-
urnar.
— Rannsakaðu nú fólkið, Jim, sagði mað-
urinn með skammbyssuna við fjelaga sinn.
Og Jim tók til óspiltra málanna. Þegar
hann kom að spánversku stúlkunni hnepti
hann upp hálsmálinu á kjólnum hennar en
fann ekkert. Síðan bað hann hana að af-
saka ónæðið, sparkaði í hrákadallinn og hjelt
áfram. Þá hló Englendingurinn.
Loksins kom að þögla manninum með
svörtu töskuna.
—; Jæja, hafurskeggur, fram með dótið
þitt!
-— Bíðið þjer svolítið við. Jeg verð að
segja yður hvernig ástatt er fyrri mjer. Jeg
er umboðssali, og þessir 150 dollarar sem
eru í töskunni minni eru eign verslunar-
hússins, sem jeg ferðast fyrir.
Þá skuluð þjer bara hugsa yður, að
þjer gefið fátækum þessa peninga í verslun-
arhússins nafni. Upp með skildingana, karl
minn!
— Jæja, sagði maðurinn og opnaði tösk-
una. En jeg ætlaði aðeins að segja yður að í
þessum vagni er tuttugu sinnum meira verð-
mæti en þessir dollarar, sem jeg minnist á.
Nú skuluð þjer hugleiða, að þjer finnið al-
drei það verðmæti, nema því aðeins að þjer
látið dollarana inína í friði. Því hraðlestin,
sem mætir þessari lest er að koma, hún
hefir þegar gefið merlci.
— Já, en hjerna er nokkuð, sem getur
kanske liðkað á þjer talandann, sagði Jiin
og rak skammbyssuhlaupið í nefið á honum.
—- Bíddu við, flónið þitt, hrópaði nú hinn
hófinn. Við verðum að flýta okkur. Látum
hann halda dollurunum sínum með því
skilyrði að hann segi okkur hvar þetta verð-
mæti er.
—■ Þetta eru að visu ekki peningar, held-
ur perlufesti, og ef þjer opnið lokið á hráka-
dallinum þarna, Jiá finnið Jijer hana undir
eins.
Þeir sem voru staddir stundu þungan og
Englendingurinn ljet hendurnar síga og
stóð upp.
— Sýndu honum byssuna, Jim, sagði bóf-
inn og í sama bili nam skammbyssuhlaupið
við enn Englendingsins. Bófinn fann nú
perlufestina, en sú spánska grjet og Eng-
lendingurinn varð að láta sjer nægja, að
kreppa hnefana.
—■ Þykir leitt að hafa gert yður ónæði,
ungfrú, sagði Jim og hjelt skammbyssunni
iniðaðri á Englendinginn. En nú heyri jeg til
hinnar lestarinnar, svo það er kominn tími
til að hypja sig.
Báðir fóru út, Jiin ineð hyssuna miðaða,
og þegar Jieir voru komnir út úr dyrunum
hurfu þeir eins og elding. Rjett á eftir heyrð-
ist hófaglamm fyrir utan. Englendingurinn
dró hyssuna upp úr vasanum, þaut út að
glugganum og hleypti af, en árangurinn varð
ekki annar en sá, að hann varð farþegunum
til athlægis.
— Það stoðar ekki, sagði maðurinn með
töskuna. — Ekki til annars en að eyða
púðrinu.
Við þessi orð gleymdi EnglendingurinU
ræningjunum en ljet nú reiði sína bitna á
manninum með töskuna.
— Þjer eruð erkikvikindi! hrópaði hann-
Og vesalt ragmenni, að misbrúka tiltrú
stúlku, á Jiann hátt sem þjer hafið gert!
— Já, inælti faðir stúlkunnar og beindi
orðuin sínum til farþeganna i heild, — þetta
er slæmt áfall fyrir hana. Festin var 5000
dollara virði og við vorum á leið til Salt
Lake City til þess að fá lánaða peninga út á
festina, svo að við gætum greitt skuld, sein
hvílir á húsinu okkar, sem — eins og festin
— hefir gengið mann frá manni í okkar ætt
um langt skeið. Jeg er hræddur um að við
komumst á vonarvöl eftir þetta.
Stúlkan snökti.
- Stattu upp! öskraði ungi maðurinn
ákafl lil farandsalans með töskuna. —
Stattu upp, svo jeg geti lúskrað þjer.
— Nei, við skulum staldra við, mælti far-
þegi í hinum vagnsendanum. Við skulum
hafa gætur á honum Jiangað til við komuin
á áfangastað og þá látum við lögregluna
taka við honum. Hann er vitanlega í fjelag'
með ræningjunum.
Þetta virtist koma flatt upp á farþegana
fyrst í stað, en svo l'jellust þeir á Jiað.
— Já, Jiað er best, sagði Englendingurinn-
Jeg hefi mist það litla sem jeg átti þegar }e8
kom til Ameríku, en jeg vildi gjarnau missa
það tíu sinnum, fremur en að þessi níðing'
ur slyppi við hegningu.
Lestin hjelt áfram, farjiegarnir settust 1
sæti sín og hægðust í skapi, en höfðu ekki
augun af manninum með töskuna, cins og
þeir væru hræddir uin að hann mundi
bráðna eða verða uppnuminn Jiar sem hann
sat. —
Farandsalinn leit i kringum sig.
—- Það er víst best að jeg íáti ykkm
verða Ijettara, mælti hann. Jeg gef mig a*'
Framh. á næstu síöu-