Fálkinn - 26.10.1929, Síða 13

F A L K I N N
13
Málninga-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
mpiRlNN
^ Reykiavfk.
Framköllun. Kopiering.
Stækkanir
Carl Ólafsson.
Aðeins ekta
iSteinway-
Piano og Flygel
bera þetta merki.
Einkaumboðsmenn:
Sturlaugur Jónsson & Co.
♦»»»♦»»»»»»»»»♦»
Vsrsia l/ig L/iig£-
Vörur l/ið Vægu Verði.
»»»»»»»»»»»»«i»*»
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest
*
Notið eingöngu
íslenska rúgmjölið
í brauð og slátur.
mcrjo
Mjólkurfjelag Reykjavíkur.
cFál/sinn " b,M’-
er besta heimilisblaOiD.

Mlrtmlatlliiiriii
E'TW william le queux
Fbh.
hefði verið öðruvísi, hefðir þú þá viljað
verða mín? Hefðir þú þá .... ef til vill ....
getað elskað mig?
— Hugh, jeg elska þig .... nei, ekki
þetta. Hugh ætlaði aftur að taka hana í fang
sjer .... — en trúðu mjer .... jeg hefi orð-
ið fyrir óttalegri, hræðilegri sorg, sem ekkert
kemur við sambandi mínu við klúbbinn, og
þau atvik gera mjer ómögulegt að verða þín.
Ne, spurðu inig ekki, því jeg get ekki svarað.
— Segðu mjer aðeins...er einhver ann-
ar maður þvi til fyrirstöðu?
— Nei, ekkert þessháttar, en hindrunin er
engu að síður óyfirstíganleg. Hún mælti þessi
orð með hryggum rómi, en einmitt hrygðin,
sem i þeim lá, gladdi Hugh að sumu leyti,
þvi hún var játning þess, að hún elskaði
hann, og uppörvun fyrir hann til þess að
leiða i ljós þetta leyndarmál, sem stóð á
milli hans og stúlkunnar, sem hann elskaði.
— Þú segir, að það sje klúbbnum alger-
lega óviðkomandi, sagði hann.
— Ekki kannske algerlega, sagði hún, en
það er starfsemi hans óvikomandi, engu að
siður.
— Er þjer ógerlegt að segja mjer hvað
það er? sagði Hugh. Og er það í raun og
veru satt, að jeg geti ekkert gert i málinu?
— Ef til vill get jeg einhverntima sagt
þjer frá því, svaraði hún, — en jeg kom ekki
hingað í dag til þess að tala um það. Og nú
verð jeg að fara.
Hugh fór til að opna dyrnar. Þar eð hann
sá að hún vildi ekki segja honum meira, vildi
hann ekki heldur spyrja frekar en orðið var.
Hann opnaði aðeins dyrnar og beið eftir að
hún færi lit. Hún geltk út að dyrunum og
lokaði þeim því sein næst. Síðan sneri hún
sjer að Hugh og sagði: — Hugh, þú ert ekki
reiður við mig, er það?
— Nei, auðvitað ekki. Og á næsta augna-
bliki hafði hin tilfinninganæma stúlka, sem
vildi bera harin sinn ein, vafið örmum sin-
um um þáls hans og kysst hann.
í eina minútu stóðu þau þannig — en þá
sleit hún sig lausa. — Hugh, sagði hún, —
jeg hlýt að vera bandóð, — vertu sæll, elskan
min. Að svo mæltu opnaði hún dyrnar og
þaut út og hann á eftir. í forsalnum kom hið
önuga andlit á James í Ijós, og hann gekk
fram til þess að opna útidyrnar fyrir hana.
Hún trítlaði ljettilega niður tröppurnar og
veifaði hendinni og var horfin á næsta augna-
bliki.
— Með leyfi að segja, herra .... mælti
brytinn.
— Þakka yður fyrir, jeg þarfnast ekki at-
hugasemda yðar um gesti mína, svaraði
Hugh, — og bið yður að stilla yður um alt
slíkt.
— Sjálfsagt, herra, sjálfsagt, svaraði Ja-
mes gamli með illgjörnum glampa i augun-
um. — Mjer gæti ekki dottið í hug að gera
athugasemdir um gesti yðar. Það, sein jeg
vildi sagt hafa, var ekki annað en það, að
lögreglumaðurinn spurði hversu oft unga
stúlkan kæmi hingað.
— Skárri er það ósvífnin að spyrja þjón-
ustufólk mitt sliks, æpti Hugh. ævareiður. —
Og hverju svaraðir þú?
— Jeg svaraði aðeins, sagði gamli brytinn
illgjarnlega, — að jeg væri of þagmælskur til
að segja ókunnugu fólki frá þvi hvenær unga
stúlkan kæmi eða færi.
— James, ef þú værir svo sem 150 árum
yngri, þinn gamli, vitlausi beinasni, skyld-
irðu fá spark í afturendann svo að þú sæir
ekki sólina aftur.
— Jeg vona, herra, .... En Hugh hafði
þegar gripið hatt sinn og þotið út.
Hann gekk mílu eftir mílu og mundi alls
ekki eftir hvert hann hafði gengið, og gleðin,
sem hann fann til i hjarta sinu af því, að
hann vissi, að Sylvia elskaði hann, var óskert
þrátt fyrir meðvitundina um hættuna, sem
þau voru stödd í bæði. En þó Hugh myndi
ekki eftir hverja leið hann hefði gengið
þenna dag, var annar, sem mundi það, því
frá því augnabliki, sem hann fór út lír dyr-
um sinum, og alt þar til hann kom aftur
heim, þrem stundum seinna, elti stór maður
hann á röndum, og meira að segja, eftir að
Hugh var kominn inn, beið hann skamt frá
dyrunum þangað til annar maður honum á-
þekkur, leysti hann af hólmi.
Hugh át miðdegisverð heima hjá sjer og
fór ekki út aftur, daginn þann. Fycst og
fremst var hann dauðþreyttur, og i öðru lagi
datt honum í hug, að hann kynni að fá ein-
hverja orðsendingu frá Sylviu, sem þó aldrei
kom. Hvorki þann dag nje hinn næsta heyrði
hann neitt frá henni. Á þriðja degi ákvað
hann að hafast eitthvað að, og fór þvi i Múr-
brotaklúbbinn.
Hann velti þvi fyrir sjer hvernig hann
ætti að sanna, að hann væri meðlimur, til
þess að fá inngöngu, því þótt hann vissi
sjálfur, að svo var, hafði hann engar sann-
anir nje skilríki á sjer. Að lokum ákvað
hann að, ef honum yrði varnað inngöngu,
skyldi hann gera boð fyrir Ránfuglinn, eins
og forðum. Hann gekk inn i forsalinn, skildi
yfirhöfn sína eftir í fatageymsjunni, og kom
nú aftur að vængjahurðinni, sem hafði svo
margar einkennilegar endurminningar að
geyma.
í þetta sinn gerðu þjónarnir, sem stóðu
við dyrnar ekki annað en hneigja sig lcurt-
eislega fyrir honum. Auðsjáanlega þektu
þeir hann, en á hvaða hátt, gat hann ekki
vitað. Hann settist við borð í horninu og bað
um te, sem hann fjekk afarlaust, og tók síð-
an að athuga fólkið, sem inni var — fjelags-
systkini sín, sem nú voru oröin. Aftur tók
hann sjersaklega eftir þvi, hve margar þjóðir
voru þarna saman komnar. Þarna var t. d.
gamall maður, gráskeggjaður, sem Hugh
þóttist viss um að hafa sjeð einhversstaðar
á meginlandinu. Hann var í samkvæmisföt-
um, þótt ekki væri orðið áliðið, og bar ítalskt
orðuband og stjörnu. Þarna Var greinilegur
Þjóðverji að tala við annan mann, er talaði
þannig, að ekki var um að villast, að hann
var Skoti. Þarna voru og nokkrir Ameriku-
menn og tveir eða þrir svertingjar.
Hugh tók eftir því, að margir þeirra, sem
þarna sátu, virtust ekki þekkjast innbj'rðis,
og virtust vera að líta í krigum sig með álíka
forvitni og hann sjálfur. Mjög var fátt af
kvenfólki viðstatt, aðeins eitthvað tíu, á að
giska, og þær voru mjög einkennilegar, þvi
þótt tvær eða þrjár væru líkar þeim, sem al-
gengastar eru í næturklúbbum, voru hinar
gieinilega af hærri stigum. Meðan Hugh var
að velta þessu fyrir sjer, fann hann, að kom-
ið var ljettilega við öxl honurn, og er hann
leit við sá hann hið gletnislega bros Sylviu
Peyton. Sylvia var í yfirhöfn og virtist vera
að fara út.
— Elskan min ..... sagði Hugh, en hún
þaggaði niður i honum.
— Suss.......ekki tala hátt. Hlustaðu á,
.... jeg er alveg að fara, og það getur verið,
að þú sjáir mig eklci i nokkurn tíma. Komdu
ekki hingað oftar en gert er boð eftir þjer,
það er ekki ráðleg. Vertu sæll.
— Já, en....... Sylvia, svaraði Hugh. —
Jeg þarf að tala við þig. Hvert ertu að fara?
— Það get jeg ekki sagt þjer, þvi sjálf
veit jeg það ekki almennilega enn. En jeg skal