Fálkinn - 26.10.1929, Blaðsíða 14

14
PALKINN
Frh. af bls. 7.
H A U S r N Ó T T
.... Þannig skapa vætfirnar
listaverk í ríki náttúrunnar. —
— Er þetta ekki dásamlega
fallegt? sagði Olga og benti í átt-
ina til fjallanna. — Er þetta
ekki eins og stórfengleg æfin-
týraborg?
Þau höfðu víst bæði gleymt
því, se mþau voru að tala um
áður. Náttúran hafði gripið þessi
börn bæjarlífsins föstum tökum,
og skemti sjer við að láa þau
falla í stafi yfir skrauti sínu, —
skrauti, sem ber af fullkomn-
ustu djásnum mannahanda sem
gull af grjóti eða sól af kertis-
skari.
— Jú, svaraði hann dreym-
andi. — Þetta er eitt hið dásam-
legasa, sem nokkur venjulegur
íbúi þessarar jarðar fær augum
Iitið.
Svo leit hann á úrið sitt. Það
var komið langt fram yfir mið-
nætti.
— Yður verður kalt, sagði
hann við Olgu og tók slæðuna,
er runnið hafði niður í sætið,
og lagði yfir axlir henni.
Þau stóðu á fa;tur og gengu
áleiðis til farrýmisins.
— Sjáið! mælti Örn og benti
til strandarinnar. — Fjöllótt
landslag minnir mig á stórfelda
kirkju. Á tunglbjörtum nóttum
syngur náttúran messur sínar í
kirkjum þessum, — hinar þög-
ulu, en áhrifaríkustu messur,
sem sungnar verða yfir sálum
mannanna á þessari jörð.
Haust og vetrar Skófatnaður.
Meira, fallegra og ódýrara úrval
en nokkru sinni fyr. — T. d.:
Kvenskór, með lágum og hálfháum hælum.
Karlmannaskór, með hrágúmmísólum.
Skólastígvjel, á drengi og telpur.
Inniskór. Gúmmískór. Skóhlífar. O. fl.
Skóverslun Ð. Stefánssonar,
Laugaveg 22 A.
Sími 628.
voru ekki ut í Ioftið, það sannaði best dauði
Raynonds Gaunt og Villa Skræks. En hvern-
ig skeði þessi leyndardómsfulli dauði J.eirra,
sem óhlýðnuðust klúbbnum. Það vissi Hugh
elcki og læknar voru auðsjáanlega jafnfróðir
honum, og hann ásetti sjer að láta ekki hið
sama koma fram við sig. Hanti hringdi bjöll-
unni og sagði við James: — Láttu niður í
töskuna mína það, sem nægir mjer til viku
—■ innan 20 mínútna. Síðan tók hann sjálfur
að skrifa þau brjef, sem hann þurfti, og und-
irbjó sig að öðru leyti. Innan hálftíma var
hann ltominn i klúbbinn, og er hann kom i
stóra salinn mætti hann stóra dólgnum, sem
hafði verið svo ógestrisinn forðum hjá Rán-
fuglinum, en nú brosti út undir eyru og
sagði: — Ránfuglinn vill finna yður inn í
hreiðrið, og Hugh, sem mundi fundi þeirra
á þeim stað, brosti, því honum var orðið vel
við þennan góðlátlega „Hausakljúf“. sem
hafði haft hugsun á því að gefa honum vind-
linga, er hann var í varðhaldinu.
Ránfuglinn sat við skrifborð sitt og leit
upp, er Hugh kom inn. — Góðan daginn,
sagði hann. — Hjer er brjef frá Forseta* og
hann vill, að þjer farið til Marseille undir
eins. Flugvjel bíður eftir yður úti á Croy-
ton, — hafið þjer vegabrjef, eða á jeg að út-
vega yður það? Nú, Jijer hafið það — gott.
Vantar yður peninga? Nú, ekki það? Sælir.
Og áður en Hugh vissi hvaðan’ á sig stóð
veðrið, var hann á hraðri ferð út að flug-
vellinum með brjef Forseta í hendinni, að
leggja af stað út í ævintýri, sem hann vissi
alls ekki hvað var.
láta þig vita eins fljótt og jeg get. Og það er
eitt enn — það er beðið eftir mjer —. Hlust-
aðu nú á: Ef þú hittir Eunice de Laine, sem
þú gerir eflaust, þá vertu varkár. Hún er fall-
eg og gáfuð, og vefur flestum karlmönnum
um fingur sjer. Jeg er viss um, að hún er
óvinur minn, svo þú skalt vera á verði. En
nú verð jeg að fara, — vertu sæll.
Hugh fjekk rjett að eins tíma til að gripa
hönd hennar áður en hún dró hana að sjer.
Síðan þaut hún á dyr og hvarf. Hugh fór út
á eftir henni eins fljótt og hann gat, en sá
ekki neitt til hennar, er hann kom út á göt-
una. Hvernig gat henni dottið í hug, að Eun-
ice de Laine væri óvinur hennar. Það var hún
áreiðanlega eklci, fanst Hugh, — en samt á-
setti hann sjer að vera á varðbergi ef hann
kynni að hitta hana, þótt sennilega væri þetta
ekki annað en afbrýðissemi frá hendi Syl-
viu, og það þótti honum vænt um. Hún áleit
hann þó vera þess verðan að vera afbrýðis-
söm hans vegna. Henni stóð ekki á sama um
hann. Hugh leið mildu betur eftir þetta við-
tal við Sylviu, þótt stutt væri, og tók að líta
björtum augum á tilveruna, þrátt fyrir alt.
Hann þóttist viss um, að alt myndi enda
vel, og hann fór í rúmið um kvöldið í besta
skapi. En margt átti eftir að gerast áður en
lyki.
Morguninn eftir skýrðu blöðin frá hræði-
Iegum glæp, er framinn hafði verið í Regent
Street. Roskinn gimsteinasali, að nafni
Marnington, hafði verið vakinn um nóttina
af þjðni sínum, sem sagði honum, að brot-
ist hefði verið inn í búð hans, og að tveir
leynilögreglumenn biðu niðri, til þess að ná
tali af honum. Hann klæddi sig í snatri, og
hafði farið niður og skömmu seinna út úr
húsinu, ásamt lögreglumönnunum tveim.
Þegar hann var ekki kominn aftur, eftir
nokkra klukkutíma, gerðir dóttir hans, sem
bjó með honum, fyrirspurn til Scotland
Yard, en fjekk það svar, að viðburðurinn
væri þar með öllu ókunnur, en skyldi hins-
vegar verða rannsakaður. Dóttirin, sem varð
hrædd við þessi tíðindi, klæddi sig og ók til
búðarinnar, og fann Jiar nokkra lögreglu-
menn, sem biðu fyrir utan, en sjálf búðin
var lokuð og ekkert athugavert við hana,
nema hvað járngrindurnar fyrir dyrunum
voru opnaðar og fleiri ljós logandi bakatil í
húðinni, en venja var til.
Yfirmaðurinn, sem þarna var staddur,
hlustaði á ungfrú Marington segja frá þvi
sama, sem hún hafði sagt stöðinni gegnum
símann, og fræddi hana á því, að lögreglunni
hefði alls ekki verið gert aðvart um r.óttina,
og enginn þaðan verið sendur lil föður henn-
ar, en sá, sem var á verði í nágrenninu, hefði
sjeð þrjá menn koma akandi og staðnæmast
fyrir utan búðina um nóóttina. Lögreglu-
þjónninn hafði gengið til þeirra, en er hann
sá, að þar var kominn faðir hennar, sem
hann þekti í sjón, hafði hann ekki skift sjer
af þessu frekar. Hann hafði ekki sjeð sjálfa
mennina Icoma út aftur, en dáJítið ofar í göt-
unni hafði hann sjeð vagninn fara af stað
aftur.
Umsjónarmaðurinn fjekk að vita, að hr.
Marnington geymdi alla helstu lykla sjálfur.
Þar eð hann var gamaldags og íhaldssamur,
trúði hann ekki einu sinni fulltrúa sínum
fyrir lyklunum að peningaskápnum. Þegar
umsjónarmaðurinn heyrði þetta, ljet hann
brjóta upp búðina. Þegar þangað lcom, var
auðsjeð, að eitthvað óvenjulegt hafði verið
á seiði, því sýningarkassarnir höfðu verið
tæmdir að ýmsum verðmætum smáhlutum.
Síðan var farið niður í kjallarann þar,
sem aðal-geymslurúmið var, en í því voru
aftur járnskáparnir. Hjer sáust enn vegsum-
merki, því á slitnu ábreiðunni, sem var fyrir
framan dyrnar á geymslurúminu, var blóð-
blettur. Dyrnar voru læsar, en umsjónar-
maðurinn símaði til Scotland Yard og þaðan
voru sendir menn, sem opnuðu þær, og er
það var gert kom í ljós líkið af hr. Marning-
ton. Hann hafði verið rotaður með einhverju
þungu verkfæri, og við nánari rannsókn kom
það í Ijós, að skartgripum fyrir hjer nm bil
50 þúsund sterlingspund hafði verið stolið.
í blöðunum kom lýsing af mönnunum, er
komu heim til gimsteinasalans, en alt til
þessa hafði ekkert uppgötvast.
Hugh hafði rjett lokið við að lesa blaðið,
þegar brjef kom til hans og af innihaldi
þess gat hann sjeð, að eiður sá, er hann
hafði unnið, var annað og meira en formið
tómt. Brjefið hljóðaði Jiannig:
„Búið yður undir að fara úr landinu, Jieg-
ar í stað, og komið í klúbbinn innan hálf-
tíma“.
— Skárri er það djöfulsins ósvífnin, hugs-
aði hann með sjálfum sjer. — Hjer er svo
sem ekki verið að segja „gerið svo vel“ o. .s
frv.....Og auðsjáanlega gekk sendandi út
frá takmarkalausri hlýðni, því sendillinn
hafði sagt, að ekki væri óskað eftir svari.
— Fara tafarlaust úr ladi? Nei, svei því
þá .... Stundarkorni seinna tók Hugh að
hugsa málið rólegar, og komst að þeirri nið-
urstöðu, að það hefði verið einmitt í tilefni
af þessu, að Sylvia hefði brýnt fyrir bonum
takmárkalausa hlýðni, og hann hefði lofað
henni að halda eið sinn, hvað, sem veltist.
Svo miltið var víst, að hótanir klúbbsins
IX. KAPÍTULl.
Hugh Valentroyd komst út á flugvöllinn
og fann þar fyrir flugvjel, sem hafði þegar
beðið hálfa klukkustund, og er hann hafði
lokið vegaabrjefsskoðun og öðru slíku, flaug
hann af stað. Vjelin hafði rúm fyrir fjóra
farþega, en Hugh var einn farþegi, og er
hann liafði vanið sig við hreyfingu vjelar-
innar, opnaði hann brjef Forseta. Það var
stutt og þess efnis, að hann skyldi taka sjer
gisting á Hotel Bristol, en umfram alt að
flýta sjer.
Þegar vjelin fór í hendingskasti yfir
Ermarsund, þar sem skipin sáust eins og
smádílar, tók Hugh að hugsa uin hvað þessi
flýtir ætti eiginlega að þýða. Forsetinn hafði
fullvissað hann um, að hann skyldi ekki
hafður til neinna glæpsamlegra verka, eri
hafði fremur gefið í skyn einhverskonar
leynilega stjórnmálastarfsemi. Hann spurði