Fálkinn - 05.04.1930, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
M á I n i n g a-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
‘MÁLARINN..
Reykjavík.
Pramköllun. Kopiering.
Stækkanir,
Carl Ólafsson.
3BI
Durkopp’s
Saumavjelar
liandsnúnar ofí stífínar.
Versl. Björn Kristjánsson.
Jón Björnsson & Co.
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■UES■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
Pósthússt. 2
Reykjavik
Simar 542, 254
og
309(framkv.stj.)
Alíslenskt fyrirtæki.
Allsk. bruna- og sjó-válryggingar.
Hvergi betri nje áreiðanlegri viðskifti.
Leitið uyplýsinga hjá næsta umboðsmanni.
Hreinar ljereftstuskur kaupir
Herbertsprent, Bankastræti 3.
Eállrinn er víðlesnasta blaðið.
rammu er besta heimilisblaðið.
Múrbrotaklúbburinn.
Eftir WILLIJM LE QDEBX.
prh.
ilr l1, kastaði eldurinn flöktandi bjarma á
^essar leyfar af hreysti og liermensku Rati-
i-ættarinnar. Gegn um þenna forsal var
, oH IVJfft rtrr nr»r» útcl/nvinn ctirfo com
hefði
fylgt og upp útskorinn stiga, sem
p, . getað gert livern flesk-konung frá
UinCaS° krjalaðan af öfund. Efst í stigan-
Var k°m a móli l3eim gamall maður, sem
r kyntur, sem herbergisþjónn Radicati
ei a. þessi virðulcgi, gamli maður tók
gh að sjer, en hinir tveir fóru leiðar sinn-
q ’ Gfiir að hafa lofað að liitta hann aftur.
-U maðurinn fór með Hugh eftir löng-
an F°nSUm °g staðnæmdist loks fyrir fram-
1 yr, sem hann opnaði.
a j'^essi herbergi eru til yðar afnota með-
je 1)ler standið hjer við signore, sagði hann.
^ ® siíai senda yður þjón undir eins, og kl.
sj GI etinn kvöldverður. Maðurinn hneigði
^ urteislega og fór leiðar sinnar.
°g l ieii * kringum sig í herbergi sínu,
Uieð3' ^ ^)að var siur °S vistleg dagstofa,
v iveim gluggum, að því er virtist, en nú
gekl1 Sluggatjöld fyrir þeim. Hugh
v C UVers yfir slofuna og opnaði dyr er þar
ln'i,'1-°g Sa inn * svefnherbergi með fallegum
’sgögnum. Gólfábreiðurnar voru þykkar
■ landofnar, persneskar ábreiður. Yfir
hiinu var tjaldhiminn.
þj ■ U.Var öarið Ijettilega að dyrum og
fje°nninn kom inn með töskn í liendi. Hugh
iin ^ \ il01Ulm lykilinn og liann fór að taka
^ nr töskunni, en Hugh gekk að öðrum
alt Uni’ sem lagu inn í skrautlegt herhergi,
s:,.nr llvitum marmara. Hugh hugsaði með
nm sjer að greifinn kynni tökin á því að
1 * ara Vel um sig. Um það leyti, sem hann
luált'Al0kÍð Vlð að lílæ®a slS> var hringt til
jlan 1 ar- Hann hringdi á þjóninn og bað
ge ‘r að fy!gja sjer niður í salinn. Þeir
i f SU siðan uiður liinn skrantlega stiga og
cati ^SaklUm sa llugh liinn virðulega Radi-
r.Íetf^reiÍa’ sem k°m þegar til hans með út-
a könd og heilsaði honum alúðlega.
— Velkominn til húss Radicati, vinur
minn, sagði hann. — Jeg vona að þjónar
mínir hafi sjeð fyrir þörfum yðar. Er Hugli
liafði fullyrt að svo væri, hjelt greifinn á-
fram:
-— I kvöld verðum við að lielga okkur sam-
kvæmislífinu, og láta alvarlegu störfin bíða
til morguns. En segið mjer aðeins: Komið
þjer með fullnægjandi frjettir?
Hugh hugsaði með skelfingu til kröfunn-
ar um 100.000 pundin og frestsins. — Jeg
vona að yður finnist það, svaraði hann. Og
jeg þykist enda viss um, að svo muni verða.
— Gott, vinnr minn, gott. Þá skulum við
skemta okkur eftir bestu föngum í kvöld
innan um skemtilegt fólk, og gleyma því,
að ófriðarhundarnir eru farnir að gelta á
öllnm landamærum og toga í lilekkina. Þjer
eigið að sitja hjá Pamonu prinsessu af
Medici við borðið — hún er töfrandi kona.
Komið hjerna, jeg skal kynna ykkur.
Gamli maðurinn leiddi Ilugli gegn um
gestahópinn og staðnæmdist öðru livoru til
þess að kynna liann ýmsum liáum herrum
og frúm. Loks staðnæmdist liann hjá liávax-
inni stúlkn, sem var svo fögur að hún hefði
vakið öfund hvar sem var í höfuðborgum
Evrópu. -— Jeg ætla, Pamona, að kynna þjer
minn ágæta vin, signor Valentroyd, sagði
liann, — og treysti þjer til að láta honíim
ekki leiðast. Stúlkan svaraði hrosandi: — Er
jeg kannske vön að láta fólki leiðast? Hvað á
jeg að gera til þess, að yður leiðist elcki,
signor Valentroyd kapteinn?
— Aðeins eitt, svaraði Hugli, og það er að
viðhafa ekki kapteinatitilinn. Hann liengdi
jeg upp um leið og sverð mitt og jeg liafði
hugsað mjer að láta hvorltveggja hvíla sig.
■— Þjer eruð hæverskur, signor Valen-
troyd, svaraði prinsessan hlæjandi. — Var
það þessvegna, að þjer komuð með hann til
mín, greifi? Hæverskur máður í Latiniu síð-
an alræðismenskan komst á? Og svo er fóllc
að segja, að kraftaverk sjeu hætt að gerast.
— Þei, þei, sagði greifinn liálf-alvarlegur
og leit í kringnm sig. Stjórnmál eru — hvað
kalla Englendingar það — „taboo“ í sam-
kvæmum mínnm, og ef þjer viljið hlýða ráð-
um gamals hjána, prinsessa, ættu þau altaf
að vera „taboo“ hjá konum. Segið signor
Valentroyd lieldur hversu vel karlmönnun-
um leist á yður og kvenfólkinu illa, í Ame-
ríku, þegar þjer voruð þar.
Greifinn sneri sjer að Hugh: — Horfið
þjer elcki oflengi í augu hennar, sagði hann.
— Enginn Indíáni ber eins mörg höfuðleður
við belli sín eins og liún gæti hengt á sig, ef
hún vildi.
Áður en prinsessan gæti svarað var gefið
merki til að setjast til borðs. Hugh þótti
máltíðin hin ánægjulegasta, maturinn var
ágætur og stúlkan töfrandi. Hann talaði
iiæstum ekki við aðra en hana. Hvað eftir
annað reyndi hún að veiða upp úr honum
erindi lians, en hann sá, að þótt hún væri
jafn indæl og raun var á, gæti liún orðið
hætlulegur trúnaðarmaður að eiga. Hún tal-
aði eins og ekkert væri um ýmislegt, sem
hún sagði, að sjer liefði verið trúað fyrir af
niönnum háttsettum í utanríkisráðuneytinu.
Rjett áður en konur stóðu upp frá borðum,
sagði hún glaðlega, eins og henni var títt:
— Er það annars ekki skrítið, signor
Valentroyd, að við skulum sitja lijer saman
eins og bestu vinir, og ekkert ský sjáanlegt
á himninum — að því er virðist — en um
þetta leyti í næstu viku myndi það vera tal-
inn glæpur ef við aðeins töluðum saman?
Um það leyti verður ófriður hafinn og Llöð
landanna rífa hvort annað í sig og hin lönd-
in verða að liugsa sig um með hvorum þau
eigi að vera. Jeg ætla að setja á stofn sjúkra-
hús, og ef þjer verðið tekin lil fanga og lofið
að verða þægur sjúklingur, skal jeg hjúkra
yður. Haldið þjer að yður líkaði það?
Hugh varð of hissa til að geta svarað
strax, og áður en liann gæti fundið viðeig-
andi svar, var liún staðin upp og gengin út,
eftir hendingu frá húsmóðurinni. Hugh fór
snemma að sofa og afsakaði sig með hinum
miklu vökum er liann hafði haft. Áður en
liann gengi til svefns ritaði hann langt skeyti
til Forseta og mintist þar á orð prinsess-
unnar.
Hann svaf vel um nóttina og var hress er
hann vaknaði. Morgunverðinn fjekk hann í
herbergi sitt og er hann hafði lokið honum,
l.ir liann niður stigann og spurði eftir gest-
gjafa sínum. Honum var sagt, að greifinn
væri þegar farjnn í utanríkisráðuneytið, og