Fálkinn - 07.06.1930, Qupperneq 7

F & L K I N N
7
Týnda heimilið.
Lestin kom másandi og blásandi
inn á stöðina. Maður steig út úr
henni og leit i kringum sig, daufur
í bragði. Hann var þokkalega til fara,
þó voru föt hans dálítið slitin og ekki
laus við gljáa hjer og þar. Hann var
hár og grannur í vexti og nálægt
fertugu að aldri. Það var auðsjeð að
lífið hafði leikið liann dálítið grátt
þessi tuttugu árin, sem hann hafði
verið fjarverandi. Tuttugu ár! Oft
hafði hann sjeð þetta augnablik fyrir
sjer — að komast heim aftur þang-
að, sem hann var fæddur!
Hailn hafði legið úti á steppum Af-
ríku undir berum himni og horft á
sljörnudýrðina og þráð heim — heim.
Einu sinni þegar hann var á reki á
opnum bát, í Suðurhöfum, þegar
dauðinn var yfirvofandi, hafði lieim-
kynni hans staðið sjerstaklega skýrt
fyrir sjónum lians.
Hann gekk út úr járnbrautarstöð-
inni og tók eftir öllum nýbygðu hús-
unum fram undan sjer. Þegar hann
mundi fyrst eftir hafði verið þarna
akur og hafði smágata legið þvert yfir
liann alveg niður að vatnspóstinum.
Vatnspóstinum þeim gat hann aldrei
gleymt, því að hjá honum hafði hann
lifað úrslitastund æfi sinnar.
Hann mundi eftir því að hún hafði
bláan hatt og fram undan börðun-
um gægðust svörtu lokkarnir hennar.
Hann mintist þess hve mikið hann
hafði elskað hana um það leyti —
ást hans hafði verið heit og fús til
þess að fórna öllu — han var reiðu-
búinn til þess að ganga út i æfilang-
an þrældóm hennar vegna.
Jafnvel nú — hann bar liöndina
ósjálfrátt upp að augunum — jafnvel
ennþá elskaði hann hana. í tuttugu
ár! Það var langur reynslutími!
Og ást hans var af þvi tagi, sem
hver stúlka mátti reiða sig á og bera
fult traust til.
Hugsanir hans snerust um hvar hún
væri og hvað hún mundi starfa.
Betty! Betty! með tinnusvarta hár-
ið. Betty! Betty! með djúpu einlægn-
ina — yndisþýða brosið. Rúm og
tími! Hvaða þýðingu liöfðu þessi hug-
tök þegar um sanna ást var að ræða!
Hann gekk yfir sig hissa fram hjá
nýja fallega pósthúsinu — ineðan
hugsanirnar leituðu uppi gamla tim-
ann. Dan gamli Jordan, sem vanur
var að ganga um með brjefin, var auð-
vitað löngu hættur því starfi. Senni-
lega dáinn fyrir mörguin árum! Æf-
in leið jafnfljótt hvort sem maður var
nálasgur kunningjunum eða einhyer-
staðar úti á hala veraldar. Einkenni-
legt væri það, en vel gat hann þó
trúað því að heyra i Jordan gamla
einhverstaðar rjett lijá sjer. Jú, drott-
inn minn dýri, bílarnir voru að byrja
að ryðja sjer til rúms þegar hann
heyrði Jórdan gamla lilægja seinast.
En straumur tímans þekkir enga
miskunnsemi!
Hann horfði ýmist til hægri eða
vinstri meðan hann gekk upp eftir
aðalgötunni. Öðru hverju gægðust
fram gamlir kunningjar. Jurtasalinn
þarna á horninu. Gulpinsbúðin. Hann
liafði ekki liugsað um þetta nafn i
tuttugu ár. Nú höfðu tveir synir Gul-
pins tekið við versluninni, nei, ferð-
aðist ékki annar þeirra til Ástraliu?
— hann mundi það ekki vel.
Maður kom út í dyrnar og horfði
á Jim. Hvað '•— var þetta ekki Chest-
on Triton, sem einu sinni hafði verið
skólabróðir hans? Öðru hvoru — úr
órafjarlægð — hafði Jim dottið i hug
að skrifa Cheston — en nú þegar
þeir stóðu augliti til auglitis, þekti
Cheston hann ekki. Það voru dálítil
vonbrigði fyrir Jim þegar Cheston
geklc þegjandi fram lijá honum. Skyldi
íólkið, sem heima situr liugsa minna
um hinn fjarverahdi en liann um það?
Hann hrökk við. Þarna kom Dibney
gangandi. Dibney hlaut þó altaf að
kannast við hann og muna eftir hon-
um. Jim gekk rakleitt til hans.
Komdu sæll, Steel, sagði Dibney
dálitið undrandi, — livaðan kemur
þú? —
En þú verður að afsaka mig gamli
fjelagi, jeg hefi hræðilega mikið að
gera. Og liann var allur á bak og
burt.
Vonbrigðin í augnaráði Jim breytt-
ust í djúpa hrygð. Alstaðar sá hann
ókunnug andlit. Þessi þarna var t. d.
ekki fæddur þegar Jim fór úr bænum!
Gamli skólinn stóð þarna ennþá, og
ein kynslóðin á fætur annari liafði
byggingar alstaðar. Eða öllu heldur
byggingar, sem höfðu verið nýjar ein-
hverntíma eftir að hann fór. Nú var
farið að sjá á þeim og litla hrörlega
húsið til vinsri handar — þar hafði
liann verið á barnasamkomu fyrir 35
árum. Og umhverfi þess var nú alt
breytt. Nokkrir grindhoraðir kjúk-
lingar voru að skjótast þar og kröfs-
uðu ofan í moldina öðru hvoru þar
sem áður hafði verið allra fallegasti
grasblettur. Sá staður, sem dró hann
mest að sjer var lengst til hægri.
Hjarta lians sló örara eftir því, sem
liann nálgaðist. Húsið stóð þarna
enn. Húsið hennar Betty! Þar hafði
verið blómgarður með allskonar
blómum og skuggasælum trjám, þarna
inni sat hann forðum með ástmey
sína. Hann mundi það enn — eitt
júníkvöld, þegar þau stóðu þar um
sólarlag og garðurinn var einskonar
dísalundur, og það var ekkert til í
gengið inn i hann og útskrifast úr
honum. Jim hnepti að sjer yfirfrakk-
anum honum var dálítið kalt og
virtist sem hálf vaiidræðalegur.
Hann andvarpaði og snjeri við og
gekk uppeftir einni götunni, þó liálf-
tregur að því er virtist. Hann gekk
hægar en venjulega. Hann var þreytt-
ur á sál og likama — og hræðilega
svangur. Hann nam staðar við litla
búð — hún virtist óbreytt að ytra
útliti. — Sælgæti, vasalinífar og stila-
bækur. — Ótal drengir liöfðu gengið
í gegn um þesar dyr eins og hann
sjálfur — til þess að eyða vasapen-
ingum sinum. — En hin gildvaxna
glaðlynda frú Floyd var þar ekki
núna, Jim sá magran, fölleitan ung-
ling innan við búðarborðið og var
hann að vega súkkulagi handa tíu
ára drengsnáða. — Jim hjelt áfram.
Hann virtist þunglyndari við hvert
skref sem hann gekk. Hvar var fagn-
aðarfundur við gamla.vini? Hvar hin
hlýju liandtök, hjartanlegu spurning-
arnar og gleðin yfir þvi að hann var
kominn heim? Ógleði hans óx ennþá
meira, hann gekk niður eftir annari
götu. Þar var alt ennþá verra, Nýjar
heiminum nema hann og Betty. En
nú bjó þarna blikksmiður! Já blikk-
smiður! Og verkstæðið hans var ein-
mitt þar, sem bekkurinn hafði verið
sem þau Betty höfðu setið á þegar
þau höfðu haldist í hendur. Það fór
hrollur um hann. Og meðan hann
slóð þarna kyr kom kona blikksmiðs-
ins, breið og bústin, til þess að hengja
upp þvott. Þetta tók mjög á hann
— allar vonir hans voru að bresta,
og þarna stóð han og horfðist í augu
við iskaldan veruleikann. Hann sneri
í burt, eins og honum væri sama um
hvernig alt veltist, varir lians bærð-
ust, óskiljanleg orð fæddust og dóu
um leið. Stormuri'nn greip orðið
Betty! en það var aðeins kaldur og
liráslagalegur stormur, sem gerði það,
og sem hafði enga minstu meðaumk-
un með sárþjáðri sál. — Jim gekk
hægum skrefum aftur til járnbraut-
arstöðvarinnar. Eins og í leiðslu steig
liann upp i lestina. Hann varð að
fara burt — langt burt!
í Liverpool stje hann út úr lestinni,
hann gekk þar eftir götu einni niður
við höfnina; hann var á leið langt
í búrtu. Honum var gengið fram hjá
snotrum blómgarði. Kona, sem lá þar
í hengirúmi sá hann koma niður göt-
una. Þessi kona var með hrafnsvart
liár, sem var að verða eilitið hæru-
skotið. Hún fleygði frá sjer bókinni
og hljóp á móti honum með útbreidd-
an faðminn. — Hvernig líður þjer
Betty spurði hann hálf feimnislega
-- og börnin? Það er skemtilegt að
vera aftur heima. Mjer finst eins og
jeg hefði verið lieilt ár i burtu! —
Nei, Betty, við getum ekki farið til
Devon aftur til þess að reisa þar bú.
Þar er alt svo breytt að þú mundir
ekki kunna þar við þig aftur!
SLUNGINN ÞJÓFUR.
Lögreglan í Budapest liefir nýlega
handtekið einhvern slungnasta inn-
brotsþjóf álfunnar. Hann heitir
Stephan Kugyela og er fæddur i Buda-
pest. Fyrir tæpu hálfu ári var hon-
um slept úr rikisfangelsinu, var hann
þá búinn að sitja inni í tíu ár. Á þessu
hálfa ári, sem hann hefir leikið laus-
um hala, hefir hann framið mörg
hundruð innbrotsþjófnaði, sem voru
liver öðrum sniðugri.
Einu þjófastykki hans er svo vel
af sjer vikið, að ekki verður hjá þvi
komist að geta um það.
Josef Wenckheim, greifi hafði
stofnað til útiskemtunar á hinni
fögru höll sinni í Ofen. Sama kvöldið
vildi svo til að Stefáni var reikað
þar framhjá, var hann þá að leita
tækifæris til að stela. Hann stað-
næmdist jafnskjótt og hann sá gest-
ina streyma að í bifreiðum sínum. Alt
i einu sá hann einn gestanna missa
boðsbrjef sitt. Var hann þá ekki seinn
a sjer að gripa það, án þess nokkur
sæi. Gekk liann siðan í burtu, náði
sjer í vandaða bifreið og ók í henni
upp að höllinni, steig hann þar af og
var tekið á móti honum með hinum
inestu virktum og leiddurinn í garðinn
þar sem skemtunin átti að fara fram.
Voru mörg hundruð manna saman
komin þar í garðinum.
Stefán draltk nú nokkur glös af
lcampavíni, svona til að „stramma sig
upp“. Að svo búnu laumaðist hann
inn i höllina. Var hún þá mannlaus,
þvi gestirnir stigu dans úti á gras-
flötunum. Þar inni í sölum var gnægð
silfurmuna og ýinissa dýrgripa. Ljet
hann nú greipar sópa um allar skúff-
ur og skápa og tók alt, sem hann fann,
og auk þess alla peninga er fyrir hon-
um urðu. Komst hann með þetta alt
saman burt án þess nokkur yrði var
við. Löngu seinna komst þó upp hver
verið hafði að verki.
Stefán mún nú eiga fyrir sjer langa
. innisetu.
----X------