Fálkinn - 25.07.1931, Síða 5

F Á L K I N N
5
SnDnndagshuDletðinB.
Varpið allri yðar áhyggju
upp á hann, því liann ber
umhyggju fyrir yður. (1 ■
Pjet. 5, 7).
Það er dýrmætt heilræði, sem
postulinn gefur oss með þessari
áminn'ugu, og allra dýrmætast
væri það þó ef vjer gætum fylgt
þvi. Það er að vísu margt, sem
amár að oss meðan vjer dvelj-
um lijer, margt sem vjer með
engu móti getum afstýrt nje var-
ið oss fyrir, hversu mikla fyrir-
hyggju og varúð sem vjer höf-
um; hinn iðjusami og sparsami
sleppur eklti við fátæktina, hinn
varkári ekki við liætturnar, hinn
ungi og hrausti ekki við vanheils-
una og þannig mætti lengi telja.
En ])að er líka liægt að tvöfalda
eða rjettara sagt margfalda
alla þessa erfiðleika með því að
kvíða fyrir þeim, kvíða jafnvel
þvi, sem aldrei ber að höndum.
Hugarástand hins áhyggjufulla
kvíðanda manns fyrirmunár
honum að njóta nokkurar sannr-
ar gleði þótt alt sýnist ganga að
óskum hið ytra. En af hverju
kemur þetta og hvað er það sem
lijer vantar? Það er traustið á
Guði, traustið á kærleika föðurs-
ins til barnanna, traustið á mátt
hins almáttuga, traustið á ná-
lægð hins alstaðar nálæga. En
þó þetta traust geti ekki afstýrt
því að vjer fáum margt and-
streymið að reyna, þá kemur til
þess að treysta þvi, að Guð sendi
einnig þetta oss til góðs, til þess
að minna oss á, að leita lijálpar
hans og flýja á náðir hans. Ekk-
ert getur eins og þetta ljett oss
hið jarðneska böl, og aldrei mun
það synja biðjanda manni bugg-
unar og raunaljettis. Það er ekki
ávalt að þeir sjeu ófarsæl-
astir, sem mest mótdrægt fá að
reyna, sá sem „lærir hlýðni af
þvi, sem hann liður“, er miklu
farsælli en hinn, sem lifir livern
dag í dýrlegum fagnaði, en
gleymir gjafaranum. Að gera
skyldu sína og fela Guði árang-
urinn, að líta með von og trausti
til ókomna tímans er hin besta
undirstaða undir farsælu, gleði-
legu og dáðríku lífi. Guð gefi oss
öllum slíka blessun fyrir líf vort
í Jesú nafni. Amen.
„Stúdiosus perpetuus" er nafnið á
þeirri legund stúdenta, s.em loöir við
háskólabæina áratugum saman án
þess að taka próf eða taka upp aðra
iðju. Gott dæmi þessara manna er
Hermann Baumbacli, sem var elsti
„stud. perp.“ i Uppsölum og dó í vor.
Hann innritaðist í stúdentatölu árið
1876 og liafði því verið við háskóla-
nám í 55 ár, er hann ljest. Altaf
œllaði hann sjer að lalca próf, en
komst ekki nema einu sinni að próf-
horðinu. Það var árið 1918; þá náði
iiann heimspekiprófi, sem stúdentar
eru vanir að taka eftir fyrsta vetur-
inn. Vann hann veðmál með því að
gera þetta afreksverlc. Altaf las hann
og lns, en altaf eittlivað annað en
námsgreinarnar, og var talinn með
víðlesnustu mönnum í mentaborginni
Uppsölum.
Kristján II. Danakonungur.
Kristján annar, eins og hann leit út
á efri árum.
Kristján annar undirritar dauðadóm Þorbeins uxa, sem hann taldi sek-
an um að hafa drepiff Dyveku.
Hinn 1. júlí fyrir 550 árum
fæddist i Nýborgarliöll í Dan-
mörku sveinbarn, sem frægt
varð í sögu síðari alda, bæði
til góðs og ills. Það var Kristján
prins, sonur Ilans konungs.
Þegar á barnsaldri komu í
ljós óvenjulegir geðsmunir lijá
þessum konungssyni. Pörupilt-
ur var hann, ráðrikur og of-
stopafullur en jafnframt komu
fram í honum góðar laugar.
Hann var alinn upp á borgara-
heimili í Kaupmannaliöfn, án
alls hirðdekurs og hefir þetta
eflaust liaft þau áhrif, að skoð-
un hans á konnngsdæminu og
þjóðfjelagsskipuninni varð með
all öðrum Iiætti en hjá konung-
bornu fólki á hans tíma. Og
þegar faðir lians valt úr völd-
um eftir hina slysalegu för sina
til Þjettmerkis og Kristján tók
við stjórn, blandaðist honum
ekki hugur um, að hann skyldi
taka upp nýja og betri stjórnar-
stefnu en áður hafði veruð tíðk-
uð. Hann var ráðinn í því, að
brjóta á bak aftur veldi aðals-
mannastjettarinnar og klerk-
anna, sem var eins og mara á
þjóðinni, en auka konungsvald-
ið en veita jafnframt borgara-
og bændastjettinni aukið frelsi
og mannrjettindi. Kristján, sem
sex ára gamal hafði verið við-
urkendur ríkiserfingi, stjórnaði
Noregi á árunum 150G—1513
með þeim árangri, að innan-
landsóeirðirnar þar, sem aðall
og klerkar höfðu staðið fyrir,
var kæfð, og ofurveldi Hansa-
staðanna stórum bnekt.
En árið 1513 tók Kristján
konungdóm í Danmörku að
fullu, er Hans konungur var lát-
inn. Var hann þá 32 ára gamall
og tók konungsnafnið Kristján
annar. Var þá þegar farið að
skerast í odda með honum og
aðalsmönnunum. Aðallinn hafði
pata af því hvaða kjör konung-
urinn mundi ætla honum i fram
tíðinni og varð sjón brátt sögu
j'íkari. Þegar Kristján var á
hyllingarför sinni í Sljesvík ljet
hann taka nokkra holsteinska
aðalsmenn og drepa þá, og vil-
aði ekkert fyrir sjer, þó að þess-
ir menn væru af ýmsum ríkustu
ættum landsins. Þeir höfðu sjálf-
ir rekið rjettar sínsáHansastaða-
kaupmönnum, og Kristján dauf-
heyrðist við öllum bænum um
vægð en svaraði því einu til, að
„aðalsmaður er aðeins sá, sem
kemur fram sem aðalsmaður.
Ef liver og einn tekur sjer
dómsvald — til livers er þá að
Kallundborgarhöll. Þar sat Kristján siðustu tiu ár æfi sinnar.
Kristján annar flýr frá Kaupmannahöfn 1523.
Kristján annar í fangelsi á Sönder-
borgarhöll. Eftir frœgu málverki.