Fálkinn - 25.07.1931, Page 14

u
F A L K I N N
Horfna miljónin.
Skáldsaga
eftir
Edgar Wallace.
hlustarar, sem hringdu til Scotland Yard
næsta ldukkutímann, og allir liöfðu iieyrt
það sama. Alt landið liafði heyrt um hvarf
Colletts; blöðin höfðu sagt rækilega frá því
um morguninn.
Sumir hlustararnir þóttust hafa heyrt óp á
eftir síðasta orðinu. Aðrir þóttust iiafa lieýrt
aðra rödd lægri segja: „Stöðvið hann!“ Þessi
fregn kom úr þremur áreiðanlegum stöðum.
„Á skipi!“ iiváði Bill Dicker, er honum var
sagt þetta. „Það er undarlegt. Ekki getur
Kupie haft bækistöð sína um borð á skipi, ef
ið allar brýr að balci sjer og vera kominn
þetta er þáKupie. Eða skyldi liann hafa brot-
á leið til nýrra landa? Heldurðu ekki að þetta
sje einliver mxsskilningur?“
Jim liristi höfuðið. „Collett er ofurlítið
blæstur í máli og margir hlustararnir þótt-
ust hafa heyra þetta. Jeg lield að það sje
enginn vafi á, að þetta sje Collett. Jeg hefi
látið útvarpa beiðni til almennings um að
láta okkur vita undir eins, ef vart yrði við
aðra boðsendingu.
En rödd Lawford Colletts heyrðist ekki
aftur, enda þótt þúsundir hlustara sætu uppi
liðlanga nóttina til þess að heyra liana. Og
það voru gildar ástæður til þess, því að hann
dúsaði í dimmum, tómum, aflæstum klefa,
með hlekki um fæturnar, sem festir voru í
gólfið.
Þessa sömu nótt sátu tveir menn í lier-
bergiskytru á efsta lofti í húsi einu í Stan-
ley Street og voru að spila, við ómálað borð.
Sá þeirra, sem minni var, var með heyrnar-
tæki um eyrun og gekk þráður frá því að
skrifborði úti í horni Hinn maðurinn var
miðaldra, hnellinn maður, þjösnalegur ásýnd
um og grár yfirlitum, með tvegja daga gamla
skeggbrodda, sem ekki prýddu andlitið.
„Hún hlýtur að vera farin út“, sagði hann
ergilegur. „Það liefir aldrei verið hringt frá
henni síðan síðdegis í dag. Því varla hefir
hún orðið vör við„ að við höfum samband?“
bætti liann við.
Fjelagi lians liristi liöfuðið. „Hvernig ætti
hún að geía komist að því?“ sagði hann fyr-
irlitlega.
Hann gekk að óumbúnu rúmi i horninu og
lagaði koddann.
„Jeg vildi óska, að jeg væri þú; jeg hata
þessa næturvinnu. Og svo kemur þetta ekki
að neinu gagni, því að það er engin ástæða
til að halda, að neitt gerist á nóttinni,“ sagði
maðurinn með heyrnartólið önugur.
„Þetta ætturðu að segja við Parker“, sagði
hinn maðurinn íbyggilega. „En livað ertu
annars að kveina. Jeg hefi liaft 16 tíma
vinnu. Þú hefir aðeins átta. Og —“
Hann þagnaði við að hinn gaf honuin
merki. Maðurinn við borðið ldustaði ákaft.
Svo teygði liann sig eftir blýanti. „Þarna er
hún“, livíslaði hann og lagði lófann á
ebóníttrektina, sem hjekk við munninn á
honum.
Gildi maðurinn hjelt niðri í sjer andan-
um og reyndi að ráða fram úr rúnunum, sem
hinn liraðritaði á blaðið. Hann staðnæmdist
við og við með blýantin á lofti og lijelt svo
áfram að hraðrita. Eftir 5 mínútur tók hann
heyrnartólið af höfðinu og andvarpaði.
„Var það stelpan?“ spurð fjelagii hans for-
vitinn.
„Nei, það var Sepping. Hann var að segja
henni, að þeir liafi frjett af Collet, —
náð í brot úr lotskeyti“.
Þeir horfðust í augu. „Taktu heyrnartólið
aftur“, sagði hinn ákafur. „Hún hringir
kanske til hans aftur“.
En maðurinn við borðið hristi liöfuðið.
„Það eru litil líkindi til þess. Hann bauð
góða nótt og sagði henni að liann væri að
fara á lögreglustöðina og mundi ekki undir
neinum kringumstæðum hringja til hennar
fyr en í fyrramálið“.
Sá hnellni teygði úr sjer. „Feginn verð jeg
þegar þetta er afstaðið", munldraði hann
„Það er ekki skemtilegt að vera lokaður inni
í þessum fúakumbalda“.
„Við hefðum ekki verið lokaðir inni, ef
að þú hefðir verið heppinn, „Gullgrafari“ “,
sagði hinn ísmeygilega. „Hvað sagði Park-
er?“
„Jeg hefi ekki talað við hann“, svaraði
„Gullgrafarinn“ stuttur i spuna. „Annars
þykir mjer vænt um, að mjer tókst ekki að
lóga Sepping, því að þá hefðu sporhundarn-
ir verið ennþá æstari i að ná i mig. „Jeg verð
að segja“, hjelt liann áfram með aðdáunar-
róm, „að Parker er sniðugri en mig hefði
nokkurntíma dreymt um. Þegar jeg hafði
hleypt skotinu af datt mjer ekki í liug að jeg
mundi sleppa, en það gekk eins og leikur".
Hlustarinn andvarpaði og setti lieyrnartól-
ið á sig aftur, og „Gullgrafarinn“ sá, að hann
kiptist við á sömu stundu og rissaði eitthvað
á blaðið. Ilvorugur þeirra mælti orð frá
munni í stundarfjórðung, svo lagði hlustar-
inn heyrnartólið frá sjer. „Það var stelpan“,
sagði hann.
„Hvað sagði hún?“
„Hún var að tala við einhvern á lögreglu-
stöðinni og segja frá því, að einhver mundi
lilusta á þræðinum hennar, og maðurinn svar-
aði að liann vissi —“
Hvorugur hafði lieyrt að læðst var úti í
göngunum, þvi að gesturinn var varkár og
liafði flókaskó á fótunum. Þeir fengu fyrstu
vitneskjuna um að ekki væri alt í lagi, við
það að hurðin rauk upp með braki og brest-
um. Á þrösku'ldinum stóð maður með reidda
skammbyssu. „Upp með hendurnar!" skip-
aði liann. „Þetta er sjerstaklega til yðar mælt,
„Gullgrafari“. Ef þjer rjettið út hendurnar
eftir skammbyssunni yðar, þá sendi jeg yður
samstundis í heitari stað enn Ástralíu“.
Það var Jimmy Sepping.
Svipstundu síðar ók lögreglubíll á fleygi-
ferð með fangana á næstu lögreglustöð, en
lögregluþjón hafði verið skilinn eftir til þess
að athuga símann. Jimmy ljet svo lítið að
gefa föngurium ýmsar upplýsingar á leiðinni.
„Yið höfum haldið vörð um húsið i tvo daga,
„Gullgrafari". Og þegar þjer opnuðuð glugg-
ann í gærmorgun gat maður einn þekt ýður
í kíki i 2000 álna fjarlægð. Hann liefði get-
að skoíið yður hefði hann viljað, en okkur
er illa við þesskonar fantabrögð“.
„Jeg hefi ekki gert neitt ilt af mjer“, sagði
„Gullgrafarinn“. „Það var ekki jeg, sem setti
aukalinuna í samband við símann. Cully er
vinur minn, og jeg fór þarna upp til lians
að heimsækja hann — en þjer gctið ekki
dæmt mig fyrir það“.
„Jeg fæst við ýmislegt, en kviðdómari er
jeg þó ekki“, svaraði Jimmy kankvíslega.
„Meðal annars er jeg töluverður spámaður
og jeg spái því, að þjer sleppið ekki með
minna en 10 ár. Þjer eigið aðeins einn kost,
og hann er sá að leysá rækilega frá skjóð-
unni“.
„Þó jeg fengi 50 ár skal enginn geta sagt
um mig að jeg kjafti frá“, sagði „Gullgraf-
arinn“ og Jimmy hló dátt. „Þetta líkar mjer.
það er viðeigandi formáli, áður en þjer ljett-
ið á samviskunni. Hugsið þjer nú málið“,
sagði hann um leið og hann skelti hurðinni
eftir sjer.
Morguninn eftir þóttist „Gullgrafarinn“
ætla að leysa frá skjóðunni, en því miður
var það lítið, sem upp úr honum fjekst. „Jeg
er ekki í flokki Kupies“, sagi liann. „Fjár-
þvingun liefi jeg aldrei lagt iý’rir mig. Það
var Kupie, sem narraði mig út i þetta. Hann
sagðist hafa verkefni með liöndum, sem hann
mundi stórgræða á. Jeg spurði hann hvort
það væri fjárþvingun, en liann neitaði því, —
jeg ætti aðeins að liafa gát á yður og svo
þessari stúlku, ungfrú Walton, og jeg hefi
liaft gát á henni i tvo mánuði“
„Þjer hafið með öðrum orðum njósnað
um liana?“
„Já, það getur maður sagt“.
„Og bróður bennar?“
„Nei^Parker mintist ekkert á bróður henn-
ar í þessu sambandi. Fyrir liálfum mánuði
fjekk jeg svo brjef um að liafa gát á yður.
Þeir sögðust liafa reynt að halda yður í skef j-
um, en það hefði ekki tekist, og að þjer vær-
uð hættulegur maður. Þeir höfðu ráð Millers
i liendi sjer, svo að ekkert var að óttast, með-
án málið var á hans vegum. En þegar þeir
heyrðu að þjer liefðuð tekið það að yður,
varð heldur en ekki uppnám í lierbúðunum.
Það var um þetta leyti, sem mjer var slcipað
að hafa auga með heimili Waltons á Cadog-
an Place, ásamt einum kunningja mínum, og
skjóta Walton, ef jeg kæmist í færi við liann.
Þeir borguðu mjer 500 pund, og altaf var
hafður vagn við liendina til þess að komast
undan, ef eitthvað gerðist. Yið áttum að fá
5000 pund ef við dræpum hann eða yður, og
það er ekkert smáræði. Ekki þar fyrir, mjer
hefði aldrei dottið í liug að drepa yður, hr.
Sepping“, bætti bann við, og Jimmy gat ekki
varist brosi.
„Þjer hafið þá talað við Parker? Hve oft?“
„Þrisvar til f jórum sinnum“, svaraði „Gull-
grafarinn“.
„Sagði hann yður, að hann hefði lagt á
ráðin sjálfur?“
„Gullgrafarinn“ kinkaði kolli. „Það er
hann, sem öllu ræður, á því er enginn vafi.
Jeg þekki að minsta kosti engan annan“,
bætti liann við.
„Hvenær sáuð þjer hann siðast?“
„Fyrir tveimur dögum", var svarað. „Jeg
liitti hanri þá í Tidal Basin. Jeg veit ekki
hvar hann felur sig, svo þjer getið sparað yð-
ur ómakið að spyrja. Alt sem jeg veit er það,
að hann vílar aldrei fyrir sjer í neinu, og að
liann er ekki nærri eins hræddur við gálg-
ahn og jeg er“.
„Þar skjátlast yður nú“, svaraði Jimmy
rólega. „Parker er mesta gunga“.
„Jæja, aldrei liefi jeg nú orðð þess var.
mjer fanst þetta vera ungur ofurhugi —“
„Ungur?“ greip Jimiriy fram í, forviða.