Fálkinn - 27.08.1932, Qupperneq 4

4
F A L K 1 N N
Ríki maðurinn.
Micliael Forman sal alcinn á
skx’ifstofiinni og var að rita und-
ir lirjef. Stofan var slór og hús-
gögnin vönduð og sinekkleg.
Fyrir utan iðaði umferðin, sem
gengu'r í öldum niiili Mansion
House og hjnglandsbanka. Til
vinstri voru dyr að skrifstofu
einkaritarans og bak við hana
biðstofa handa þeim, sem vildu
ná tali af mr. Forman.
Mr. Fonnan var roskinn mað-
ur, hálfsextugur, orðinn grá-
luerður og andlitið orðið brukk-
ótt og þreytulegt. Areynslan sem
mæðir á stóru kaupsýslumönn-
umnn í London merkir mann-
inn.
Bjalla stóð’ á liorðinu. Ilann
hringdi og einkaritarinn kom
ijm.
Jeg er búinn með brjel'in,
Bartley, sagði mr. Forman
Nokkuð fleira i dag? Þjer ann-
ist þetta viðvikjandi Meyers
(r það ekki?
Jú, heri-a, svaraði Barlley
og bætti við um leið og hann
lagði lilað á borðið. Hjerna
eru þessir punktar, sem þjer
háðuð um viðvíkjandi ræðunni
yðar á fundi London & Univer-
salbanka á morgun.
Þakka, svaraði mr. For-
man, jeg lít á þá á morgun.
Já, svo er það víst ekki ann-
að, og nú ætla jeg að fara. Hann
tók liatt sinn og staf og fór út úr
þessari höil sinni, er hann Jiafði
íátið byggja yfir skrifstófurnar.
Þegar bann hafði gengið spöl-
korn hann í hverfi, sem enginn
af auðkýfingum Lundúna kom
kannske í á tiu ára fresti, þó að
það sje. rjett hjá City. Hann stað-
næmdist við dyr, gekk upp stig-
ann og þegar upp kom varð fyr-
ir hurð, sem á stóð: Mr. Matthew
Ford, umboðssali. Mr. Forman
('pnaði lmrðina og gekk inn.
Þella var lítið og skuggalegt
nerbergi með skrilstofuhúsgögn-
um og þar stóð peningaskápur
frá einu af beimsfirmunum i
þeirri grein.
Mr. Forman opnaði skápinn
varlega; þar sást ekki annað en
föl. Mr. Forman hafði fataskifli
í skvndi, kiæddi sig úr hverri
spjör en fór í fötin, sem voru i
skápnum. Fötin, sem hann fór
ur læsti iiann inni í skápnum,
fór út og læsti á eftir sjer. Hann
hafði farið inn í herhergið sem
miynd auðsins. Nú var hann með
margra ára gamlan hatt, i stað
silkiregnhlifarinnar nieð gull-
handfanginu hafði hann ljelega
regnhlif með handfangi úr kirsi-
berjaviði. Frakki hans og nræk-
ur var slitið og úr ódýru efni
jafnvel nærfötin voru gömul og
slitin þó að þau væri fallega bætt
og af mestu vandvirkni.
Látbragð bans og framkoma
hafði breyst eins og fötin; áður
vírtist hann þreyttur og órór, en
l.ú var bann hress í bragði og
minsl tiu árum unglegri. Það
.-jetlisl úr honum og augu lians
fióumðu af lífi og gleði.
Hann átti heima í steingráu af-
siðis húsi á Kensington Palaee
Square og þar hafði liann búið
einn síðan hann misti konu sina
fyrir firntán árum, eftir fimm
ára lijónaband og þau fimm ár
hafði hann aðeins sjeð konu sína
við miðdegisb'M’ðið eða þegar
hann fylgdi benni i eithvert boð-
ið, en mest af æfi hennar hafði
gengið í það að vera í boðum.
Því að luin hafði gifsl honum
peninga hans vegna, sagði hún
honum hrcinskilnislega. En þó
að hann ætli lieima þarna áfram,
þá var heimili hans samt ekki
í \V,estend, heldur i Norður-
London. Ilann átti fiítím bifreið-
ar, sainl virtisl bann beldur kjósa
sii-ætisvagninn i kvöld. Vegurinn
var langur og í bíl hefði hann
komist leiðar sinnar fjóruin sinn-
mn fljótar, en mr. Forman virt-
,'sl vera þolinmóður.
Þegar hann steig úr vagninum
beygði bann inn í hliðargölu
með lágum húsum. Þar mætti
hann manni, sem kinkaði kolli
lil hans um leið og hann gekk
hjá, og sagði:
Svo þjer eruð lcominn aft-
m- úr horginni, mr. .Tones. Fall-
cgl veður í kvöld.
Mr. Forman virtist ekki hissa
á að vera kallaður þessu nafni,
cn lók undir — og um léið og
liann tók upp lykilinn opnaði
liann eitt húsið.
Undir eins komsl alt á lcvik
inni og fótatak heyrðist i gang-
inum. Mr. Forman hló og bafði
naumast opnað áður en fimm
ára gamall drengur og þriggja
ára stúlka k’omu hlaupandi á
móti honum og heilsuðu honum
með fögnuði.
Hann tók þau sitt á hvora öxl
sjer, telpan tók í hárið á honum
en drengurinn barði fótastokk-
inn á brjósti hans svona gekk
hann inn i borðstofuna og þar
slóð kona í dyrunum og beið
hans.
Hún virtist ytígri en hann, má-
s1ve alt að fimtán árirm. Hún var
ekki frið, nokkuð stórskorin i
andliti, en brún augun voru svip-
góð og þegar hún brosti var hún
beinlínis lagleg. Það var eins og
orðið „velkominn" ljómaði af
henni þegar hún sagði með bliðri
og hægri rödd:
Þú kemur snemma i kvöld
Michael. Hvað eruð þið að gera
börn?
Forman setti börnin á gólfið
og faðmaði að sjer konu sína og
kysti hana.
Svona, Michael, sagði hún.
Medistapylsurnar brenna við hjá
rnjer!
Medistapylsur! hrópáði mr.
Forman. - Jeg var einmitt að
(>ska þess á leiðinni, að jeg fengi
medistapylsur.
Þegar þau böfðu malasl áltu
börnin að fara að hátta og faðir
þeirra bar þau upp á öxlunum.
Svo þui-fti að þvo upp eftir
kvöldverðinn. Mr. Forman þurk-
aði upp úr þvottinum. Þegar öllu
þessu var lokið settust þau við
arininn.
Hann tók upp pípuna sína og
l jekk sér nokkra teyga. Ilún var
önnum kafin að sauma upp á
börnin. Hann sá nálina ganga
fiam og aftur án þess að bið
weri á og um leið sagði bún hon-
um frá því, sem gerst hafði um
daginn.
Eldurinn brann glalt og stofan
\ar svo notaleg. Rödd konunnar
var þýð og lnin var að segja
iionum frá þvi, sem hann hafði
gaman af. Andlit lians var svo
anægjulegt þegar batín hlustaði
á liana segja frá livað börnin
höfðu aðhafst um daginn. Alt
annað andlit en á skrifstofunni
í Cily. Þrevtan horfin, rákirn-
ar við munnvikin sömuleiðis og
I reyfin.garnar allar ljettari.
Nú tók liann tvo gullpeninga
ur vasa sínum og lagði á borðið.
Mjer var borgað kaup i dag
sagði hann.
Frænka var hjer í morgun,
sagði konan. Hún segir að
Sam hafi fengið fimrn shillinga
kauphækkun,
Þá fær hann þrjú pund og
tíu shillings, er það ekki? Skyldi
frænka ekki hugsa, að það væri
mál komið, að jeg fengi kaup-
hækkun líka?
Það gerir hún, en það er
bara af því, að hún hefir svo
mikið álil á þjer, svaraði konan
brosandi. Hún segir að aðrir
vörubjóðar fái miklu meira, og
þú ert svo duglegur, að þú ættir
að fá meira en þú iærð.
Þætti þjer gaman að vera
rik? spurði liann alt í einu.
Hiin leil lilítl og ástúðlega á
hann en þó var eins og gletnis-
svipur í augunum: Þætti
þjer? spurði hún.
Nei, að vera ríluir er eins
og að vera í viti! sagði liann á-
kafur.
Já, það hefirðu altaf sagl,
mælti lnin hugsandi.
Hann benti með hendinni til
þess að sýna hve lilýlegt og nota-
íegl litla beimilið þeirra væri.
Sýndu mjer setustofu i
Wiestend , sem jafnast á við
þessa, sagði hann.
Ef jni ert ánægður þá er
jeg það líka, svaraði hún blitt.
Ánægður ? Jeg er gæfusam-
ur. IJve lengi höfum við verið
gift ?
Sjö ár, svaraði hún.
Einu sjö gæfusömu árin,
sem jeg hefi lifað, svai'aði hann.
Hún leit aftur á hann og ást-
úðlega en glettnislega augnaráð-
ið kom aftur.
Manstu þegar við hittumst í
fyrsta skifti, sagði bún. Pabbi
lá fyrir dauðanum og jeg bafði
mist atvinnua vegna þess að jeg
var veik; við skulduðum Inisa-
leigu fyrir þrjár vikur og aleiga
mín var komin til veðlánarans.
Já, jeg man það, sagði hann
og stóð upp til þess að kyssa
hendur hennar.
Mánuði eftir að pabbi dó,
giftum við okkur, hjelt hún á-
fram, það var eins og að flvlj-
asl i himinn hvíldar og friðar,
þegar við leigðum þetta hús og
flutlum hingað saman.
Þannig var það mjer, sagði
hann það var eins og að koma
í Paradís jeg ætla að varð-
'eila mína Pardís og eiga liana.
Enginn getur tekið hana
frá okkur meðan við sjálf vilj-
um ekki. En nú er kominn hátta-
timi, Michael.
Morguninn eftir kl. 81/-;
snæddu þau morgunverð með
kestli lyst. Iílukkan átta var mr.
Forman albúinn að leggja af
stað. Hann kysti konuna og börn-
in og fór, en þau stóðu í dyr-
unum og veifuðu til hans þegav
hann hvarf fyrir hornið.
Ef ekki væri rækallans
veislan í Mansion House, sagði
hann við sjálfan sig, gæti jeg
komið heim í kvöld.
Ilann fór með strætisvagnin-
um lil City og fór fyrst á litlu
skrifstofuna, þar sem „Matthew
Ford“ slóð á dyrunum fór þar i
fötin, sem hann liafði skilið eftir
kvöldið áður og labbaði svo á
stóru skrifstofuna hjá Forman
og Co.
Og á leiðinni varð göngulagið
hægt og silalegt, augun mistu
gljáann, hrukkurnar komu á
ennið og' við munnvikin, hreyf-
ingar hans voru eins og manns,
sem er að sligasl undir of þungri
byrði.
Svo kom veturinn og almenn
kreppa hjá öllum kaupsýslu-
mönnum.
Einn þeirra, sem veitti við-
nám í barátunni var Michael
Fornian. Sumir dagar liðu svo,
að hann kom aldrei úl af skril-
slofunni. Litla lieimilið í Norð-
ur-London hafði fengið orðsend-
ing um, að hann inundi ekki
lcoma heim nema sjaldan og
standa stutt við. í City voru ráða-
gerðir, fundahöld og viðtöl dag-
inn út og daginn inn. Endataus
flaumur af brjefum, símskeyt-
um, tilkynningum og símahring-
ingum mæddi á skrifstofu mr.
Formans og öllu svaraði hann
sjálfur.
Þetta ofgerir yður, bús-
bóndi, sagði Bartley einkaritari
við hann.
Nei, mjer liður vel og nú er
það versta afstaðið bráðum,
svaraði binn.
En bann liafði oft fundið, að
hann var að gefast upp og loks
tók hann til bragðs að tala við
lækni.
Það er annars besl að jeg
fari heim í kvöld, sagði hann og
þegar hann sagði „beim“ átti