Fálkinn - 18.02.1933, Qupperneq 13

F Á L K I N N
13
ÞURKUN SUÐURSJÁVAR.
Kjer í blaðinu hefir áður verið sagt
frá einu stórfeldasta mannvirki, sem
nú er í gerð í Norðurálfu:. þurkun
7.uidesee í Hollandi. Flói þessi hinn
mikli héfir áður verið þurt land,
sem sjór liefir hrotist yfir, en nú
er langt komiS að gera liann að
þurru og frjósömu landi á ný, meS
því að byggja varnargarða um fló-
ann þverann og bægja þannig frá
ágangi NorSursjáfarins. Aðalþáttur
mannvirkis þessa var sá ag byggja
yfir 30 kílómetra langan varnar-
garð yfir þveran flóann og sjesl
nokkur hluti hans hjer á myndinni.
Eru 32 flóðgáttir á garði þessum.
Lausnir á gátum á bls. 11.
FlugmaSurinn Joseph . Göbbles
hefir sett nýtt met í svifflugi í Ham-
borg. Var hann á sveimi í 13 tíma
og 43 mínútur og er það 5 tímum
meira en gamla metið.
Afturganga
Rennys skipstjóra.
Já, gerið það, svaraði Shaw. Hroll-
ur fór um hann. Enda þótt veður væri
hlýtt eftir árstiðinni, fanst honum eins og
ískaldur vindur leika um sig. Hjer var þá
Cyclops í lamasessi og stjórnlaus, en á-
stand það er eitt hið ömurlegasta, sem sjó-
maður getur upplifað. Skipið sat kyrt á
sjónum, rjett eins og skipslíkan i glerkassa.
Og þann tíma sem myrkur var, magnaðist
og jókst þessi draugalega þögn og varð
beinlínis liræðileg'. Langt niðri í iðrum
skipsins heyrðist einstöku sinnum í kola-
skóflu, og það var eina hljóðið, sem til-
kynti skipverjum, að þeir væru enn ekki
komnir til þessa sjerstaka helvítis, sem bu-
ið er vörudöllum og öðrum flækingum sjáv-
arins. Sliaw, sem lá með galopin augu í
rúmi sínu gat greinilega heyrt andardrátt
þriðja stýrimanns hinu megin við þilið og
fótatak Walters, sem var á leið upp á brúna
með kaffi. Ekki þyngra en fótatakið var,
gerði það dynjandi glym, sem bergmálaði
um alt skipið.
MilH wiskíglasanna strengdi Sliaw þess
lieit að láta ekki skynsemi sína hlaupa í
gönur. Skrúfumissir var algengt slys til sjós.
Að hann skyldi liafa orðið á þessum stað
var óheppilegt óheppilegt vegna þess, að
það gat komið alskonnar leiðinlegum hug-
myndum í kollinn á bjánum eins og Winter-
ton. Það var líka slysalegt, að hann skyldi
hafa látið eftir freistingunni að skjótaþenn-
an fuglskratta. Ömerkari viðburðir höfðu
komið al' stað uppþotum til sjós. Þvi í
djöflinum hafði hann ekki getað stilt sig?
Slíkt og þessu líkt dró úr virðingu hans og
valdi. Og liamingjan mátti vita, að það
breiddist út. „Hvað finst ykkur um það, að
gamli maðurinn skyldi fara að drepa fugl-
inn? Hjer býr eitthvað undir“.
Klukkan, sem skrúfuð var á þilið, sló tvö.
Hinir óguðlegu hafa engan frið og engan
svefn, sagði hann við sjálfan sig. Það var
líka vitleysa að vera hjer niðri og hafa ekki
annan fjelagsskap en sinar eigin hugsanir.
Hann fór út úr rúminu og fór í hnjehá tog-
leðurstígvjel.
Fyrir neðan stigann, sem lá upp á brúna
mætti hann Walters, og hin ismeygilega,
þegjandi spurning, sem kom frá þjóninum
var næstum finnanleg. Mannsaugað getur
verið bölvanlega meinlegt talfæri, og þessi
augu i Walters voru sjerstaklega lagin á
hálfkveðnar vísur. Shaw gat alveg fundið i
myrkrinu forvitnina, sem skein úr þeim, og
hrátt myndi verða að vissu. En hvað þýddi
slík vissa gagnvart lögunum? Minna en ekki
neitt. Það varð að halda náunganum við
verk láta liann hafa nóg að hugsa. Það
var meðalið, sem við hann átti. Og í stað
þess að fá að fara í bólið, eins og hann
lialði *rjett til, var þjónninn sendur með
sparki, svo sem til áherslu, til að búa til
meira kaffi.
Fyrsti stýrimaður gekk um gólf á brúnni
og raulaði fyrir munni sjer eins og hann var
vanur, úrval úr „Gömlum og nýjum sálm-
um“, sem hann hjelt upp á, laganna vegna,
en ekki af neinni sjerstakri guðrækni. Hann
lifnaði við er hann sá Shaw. Hvaða fjelags-
skapur sem verða vildi, var betri en enginn,
þegar þilfarið bergmálaði fótatak manns
eins og þrumur væru, en þess á milli var
þögnin óbærileg, og líktust því sem draug-
ar ætluðu að stökkva á mann þá og þegar.
Þeir tóku að skrafa um daginn og veginn
og rifja upp gamlar endurminningar. Og
loks komst Shaw að efninu, sem honum lá
þyngst á hjarta.
Það var óheppilegt, skal jeg játa, þetta
með fuglinn, hr. Sims. Það verkar illa á
skipshöfnina. En jeg var alveg að fram
kominn. Taugarnar, skiljið þjer. Hafði ekki
sofið í þrjár nætur.
„Já það var leiðinlegt“, sagði hr. Sims.
„Óheppilegt, eins og þjer segið sjálfur.
Hásetarnir — já, þjer vitið hvernig þeir
geta gert veður út af öllu hugsanlegu.
„Þá þeir eru að kjafta um slys. Og svipi
dauðra sjómanna“. Hann hló harkalega
„Já, einmitt“, sagði fyrsti stýrimaður.
„Það getur orðið eftir af flestum að upp-
ræta hjátrú úr gömlum sjóurum.
Walters kom til að tilkynna, að kaffið
væri tilbúið. Um leið og Shaw gekk inn í
kortahúsið, hugsaði hann með sjálfum sjer:
Jæja, nú, úr því að skrúfan er farin á ann-
að borð, geta þeir vaðið í þessari hjátrú
sinni, eins og þá sjálfa listir. Ef þeir hafa
gaman af því — þá geri þeir svo vel. Hann
hrærði í kaffinu og bar bollann upp að
vörunum. A næsta augnabliki skall liann á
gólfið með brestum og fór í þúsund mola.
Shaw tók andvarp, sem frekar var neyðar-
óp. Hr. Sims, sem hljóp inn í kortahúsið,
fann hann, náfölan, stara með ósegjanlegri
skelfingu á leiðarbókina. Og fyrsti stýri-
maður fann hárin rísa á höfði sjer er hann
leit yfir öxl yfirmanns síns.
Hið fyrsta er liann sá, var rithönd Ren-
nys: upprjett, sterkleg, og með hinni ein-
kennilegu sveiflu undir nafninu — ná-
kvæmlega has rithönd, út í ystu æsar. Hjart-
að hamaðist og barðist i brjósti lians, er
hann las — upphátt:
„Cvclops, New' York til Londin. Sjór
kvrr. Loft Ijett. Bilaður og bíður eftir drætti.
Jeg er upprisan og lifið, segir Drottinn. Sá,
sem á mig trúir, hann mun lifa þótt hann
deyi. —- R. G. W. Renny, skipstjóri“.
Hugarástand fyrsta stýrimanns má nokk-
uð ráða af því, að hann tók ofan húfu sína,
rjett eins og hann væri í návist hins dauða.
— Upprisan og lífið tautaði hann. — Þetta
er úr útfarartextanum.
Hann varð of seinn til að verjast rokna-