Fálkinn - 18.02.1933, Page 14

14
F Á L K 1 N N
Iiöí»ííí, sem liann fjekk á gagnaugað. Með-
an liann l'laugst á við yfinnann sinn, liálf-
rotaður, æpti liann hástöfmn á Walters.
í fjélagi tókst þeim að hinda Sliaw með
köðlvun, sem þeir fundu í merkjakistunni.
Síðan stundi hann upp játningu, sem liann
var svo hlýðinn að undirrita.
Ilr. Winterton var ekki hvað minst upp
me.ð sjer af skipshöfninni. Iljer hafði hann
hæði fengið hefnd og sönnun á kenningu
sinni. En sigurhrós hans hefði orðið skamm
líft, liefði Walters mátt nokkuð segja.
Walters hafði eins og áður er getið, setið
sj(") ár í fangelsi. En hins var ekki getið, að
hann lud'ði setið þar fyrir skjalafals.
ENDIR.
Meistari V orts
Skáldsaga eftir Auslin ./. Small (,Seumark‘)
I.
Það cr alkunna, að stærstu merkisvið-
hurðir geta stunduni orðið fyrir tilverknað
annara nauðaómerkilegra. Einfaldur at-
burður og lítilsverðasta tilviljun getur stund
um orðið næg lil þess að breyta algjörlega
lífsferli manna.
Dr. Ferrers Hollis komst að þessum marg
tuggða sannleika, óvænt og sjer til undrun-
ar, er liann einn góðviðrismorgun í inaí-
mánuði ákvarðaði að ganga upp eftir Vic-
toria Embankment, upp að Temsá, í slað
þess að ganga upp cftir Strand, eins og
hann var vanur. Bara að snúa til hægri
í staðinn fyrir til vinstri.... Það var svo
sem varla hægt að hugsa sjer ómerkilegri
eða meinlausari ákvörðun. Strand var
styttri leið fyrir þá, sem áttu erindi í ná-
grenni við Dómhúsin við neðri endan á
Eleet Street, og komu neðan frá Trafalgar
torginu. Fljótt á Jitið var auðvitað, hvora
leiðina halda skyldi.
En einhvernveginn laðaði hin gatan og
morgungolan hann að sjer og eins silf-
urhjörtu geislarnir á hinu óhreina vatni ár-
innar svo að dr. Hollis sveiflaði göngu-
staf sínum og slefndi eftir Northumherland
Avenue.
En með þvi blandaði hann sjer inn i ein-
liverjá mestn orustu, sem háð hefir verið
í glæpasögunni geisimikla styrjöld, sem
verið var að heyja til úrslitá l)ak við liina
friðsamlegu hversdagsmynd Lundúnalífs-
ins, og sem sökum þess, hve feiknamikil og
víðtæk hún var, skeifdi hann og hræddi.
IJann gekk hressilega i áttina til „líleó-
pötrunálarinnar“ þessa dularfulla stein-
varða, sem staðið hafði og verið vottur að
leyniráðum Faraóanna, löngu áður en hann
horfði upp á raunir dr. Hollis.
Dr. Hollis var einn þessara miðaldra
manna, sem manni geðjast ósjálfrátt að við
l'yrstu sjón. Ilann hafði þennan eðlilega,
ósjálfráða þokka, sem fæddist með og
er að devja út með „gamla skólanum“,
sem við köllum svo. Fyrst tók maður eftir
þvi, að hann var fremur gildur og klæddur
el'tir ströngústu reglum læknadeildarinnar
eins og menn hugsa sjer þær — í sljett-
sitjandi lafafrakka og með gljáandi pipu-
hatt á höfði, í þunnum, röndóttum huxum
bg stígvjelum með gljáleðurstám.
N.est mátti sjá, að liann var fremur rjóð-
leitur i framan og með skær, hlá augu. Eitt-
hvað gletnislegt skein út úr pessum aug-
um, sem var hvorttveggja í senn hughreyst-
andi og vingjarnlegt. Maður fann ósjálfrátt
að dr. IIollis gæti verið hinn tryggasli vin-
ur og hesti fjelagi, svo framarlega sem við
heiðarlega menn var að eiga. Andlit lians
var vingjarnlegt, en hak við þann svip
mátti sjá, að maðurinn myndi geta verið
ósveigjanlegur og ákveðinn hvað sem
samviska hans sagði lionum, myndi hann
gera, þó svo himin og jörð ættu að forganga.
Enda var orð það, er hann hafði á sjer með-
al stjettabræðra sinna í Harley Street, eins
hreint og gott og það gat verið, og flestir
þessara stjettarbræðra höfðu einhverntima
til hans komið eftir ráðum og lijálp.
1 >vi Hollis var einliver mesti efnafræðing-
ur síns tíma. Hann var einn þeirra furðu-
legu manna, sem gat tekið lítið stykki af
holdi og leyst það upp í írumefni sin, og
pröfað síðan á því verkanir allra hugsan-
legra annara efna og loks lagt á alt sainan
þann döm, sem stóðst alla gagnrýni. Hann
gat sagl með. fylstu vissu, hvort líkaminn,
sem holdið var tekið úr, væri eitraður eða
ekki, og eins hvaða eiturtegundir hefðu í
liami komist og' hve mikið af hverju, svo
ekki sje talað um, liveuær hlutaðeigandi
liefði dáið og heilsufar lians fyrir dauðann.
Ilann hafði verið tilkallaður af yfirvöld-
iiniiin fjöldamörgum sinnuin í eriudum
sem þessum og nafn hans hafði heyrst nefnt
með lieiðri í sambandi við mörg rjettar-
pról' í glæpamálum.
Hið eina, sem var einkennilegt við hann
var það, að hann har ekki þetta með sjer.
Hann var miklu fremur óbreyttur röskinn
máður, eftir útliti sínu að dæma, heldur en
hinn frægi sjúkdómafræðingur, sem það
gat oft oltið á, hvort ákærði i einliverju
morðmálinu hjeldi lífi eða ekki.
Hann labbaði áfram og sönglaði lagstúf
fyrir munni sjer.
Degar hann var kominn móts við „Nál-
ina“, staðnæmdist hann og hallaði sjer á
grindurnar við árbakkann, til þess að horfa
á hinar snildarlegu aðfarir dráttarbáts eins
sem kom með fjölda vörupramma í togi og
var að komast niður eftir straumnum.
Hann liorfði á þetta með ósvikinni að-
dáun. Hann liafði horft á þetta sama fjölda
mörgum sinnum áður, en dr. Hollis var
ekki ei'nn þeirra manna, sem verða leiðir a
því, sem fyrir augun ber, jafnvel þótl það
endurtaki sig nokkuð oft. Ferð bátsins end-
aði á þvi, að hann sveiflaði sjer i hring og
stansaði ineð alla lestina við lendinguna
vestanmegin árinnar.
Og rjett í sama bili varð dr. Hollis var
við annan mann, sem einnig hallaði sjer
fram á grindurnar. Þó sneri hann sjer ekki
lil að líta á hann, heldur fann það ösjálf-
rátt á sjer, að hann var ekki lengur einn
þarna. Hann vissi næstum ósjálfrátt að ann-
ar maður var við hlið hans.
Uin leið og hann sneri sjer við til að fara
burt, leit hann á manninn, sem með oln-
hogana í grindunum leit með alvörusvi])
niður eftir ánni. Hollis hleypti brúnum og
reyndi að koma manninum fyrir sig, því
einhvernveginn þóttist hann kannast við
hann. Það var rjett eins og einhver endur-
minning frá löngu liðinni fortið blöSsaði
upp og' hyrl'i síðan áftur, svo snöggt, að
ekki yrði fingur á fest. Hann leit aftur á
manninn og beið ofurlítið.
Detta er einkennilegt andlit, og fallegt
að meiru en einu leyti. Höfuðburðurinn bar
vott um menningu, höl'ðingsskap og virðu-
leika. Andlitið var nokkuð hrukkólt og
dökkt af sólbruna og svipurinn var liarð-
neskjulegur, að það var eins og liann væri
ineitlaður í dökkan stein. Varirnar voru
þiinnar en vel lagaðar og Hollis fanst
sem hann hefði aldrei sjeð einbeittari
numnsvip á æfi sinni. Og liakan gerði silt
til að auka þennán svip. Vaxtarlag manns-
ins var grant og sterklegt, hesta vaxtarlag
sem liægt var að lingsa sjer fyrir mann á
fertugsaldri. Og liann var vel klæddur og
snyrtur.
En augun voru þó það, sem vöklu mesta
eftirtekt. Þau voru stálgrá með ofurlitlum
bláum hlæ inst, líkust eins og járnsvarf,
sem er að kólna eftir að hafa verið glóð-
hitað. Blái blærinn sást öðru hvoru, eins
og blikaði á hertan málminn, þegar hirtan
fellur skáhall á hann. Augun virtust bera
vott um einlægni, en svipurinn var járn-
liarður og bitur, svipur j)ess manns, sem
gengi'ð hefir gegnum margskonar raunir,
sem hafa sett merki sitt á hann.
Tvær djúpar hrukkur komu á enni dr.
IIollis.
Einhversstaðar hafði hann sjeð þessi
augu áður einhversstaðar, áður en
þessi kuldasvipur var kominn í þau. En
livar i heiminum gat það liafa verið? Og
það svona óvenjulegt andlit! Kuldasvipur-
inn. . . . svona ógleymanlegur. .. . sem hve •
maður lilaut að niuna eftir lil æviloka.
Dr. Hollis var i þungum þönkum er han i
vfirgaf ókunna manninn, sem stó'ð hreyf-
ingarlaus upp við grindurnar og leit þang
að sem þokuslæðingurinn hjekk yfir ánni
i áttina til Blackfriars.
En um leið og hann sneri sjer frá mann-
inum, kom hann auga á hendur hans og
augnabrúnum hans skaut upp af undrun.
þrátt fyrir höfðingsskapinn, sem skein út
úr svip mannsins og foringjasvipinn, sem
einkendi hann allan, var þetta sýnilega
maður, sem hafði stritað fýrir lífinu, og
lifað á erfiðisvinnu einni saman.
Því liendur hans voru grófar og hrukk-
óttar. Neglurnar vóruskörðóttarogsprungn-
ar og þykk sigg í lófunum.
Þelta er sjerlega undarlegt, lautaði
dr. Ilollis við sjálfan sig og klóraði sjer á
hökunni. Það er jeg sannfærður um, að
jeg liefi þekt þennan mann og það vel.
Undarlegt hvernig maður getur mist sjón-
ar á fólki og steingleymt tilveru þess, þang-
að til svo ber við, að því skýtur svona upp
eins og þessum manni. En nú er hest að
athuga: Hvar get jeg liafa sjeð liann? 1 Ind-
landi? Nei, til þess er hann of ungur, þvi
það eru komiu þrjátíu ár síðan jeg var að
kafna i hitunum i Bombay. 1 Afríku? Tæp-
lega; hann getur að minsta kosti ekki hafa
fengið þennan yfirlit þar. Á spítala? Jeg. .
í þessu bili urðu fótgangandi menn, seúi
voru þarna á ferð, hissa að sjá gildan gaml-
an mann stansa snögglega og snarsnúa við
með undrunarsvip á andlitinu.
Guð minn almáttugur! æpti hann
Maine! Það er Maine! Kellard Maine úr
gamla Sláturluisinu!