Fálkinn - 24.02.1934, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
átti veika trú í hjarta. En í dauð-
anuin finnum við nekt og ófullkon.n
un sálar okkar og i von og örvænt-
ingu biðjum við fyrir sálum okkár
eitthvað úl í hinn ómælandi geim
til einhvers æðri, fullkomins mátt-
ar og yfirnáttúrlegs styrks, sem við
finnum í nálægð dauðastundarinn-
ar. Og nú er jeg eflaust frammi
fyrir fortjaldi levndardómsins
mikla og hins sanna kærleika, sem
mönnunum hjer í lifinu gengur svo
illa að læra og bera í hjarta sjer
lil hvers manns.-----------
Hve margar fagrar meyjar og
fríðir sveinar hafa ekki lifað og
elskað, grátið og hlegið, vonað og
þjáðst, dáið og horfið i straumhvörf
aldanna. Lyft máttvana vængjum til
hærra lífs. Þar sem .værleiksrikur
hljóinur ódauðleikans ómar í bu-
stað guðanna. Þar sem kærleikur-
inn fellur sem græðandi smyrsli
yfir þreyttar sálir þeirra. Þar sem
sem eilíf birta, ljós og ylur felst i
mannssálinni. — Þvi skyldi jeg
harma það, vinur, að skilja við
þjáningarfult lif mitt. Væri betra að
lifa mjer og öðru'in lil armæðu og
kvalar í bitrum ólæknandi sárum.
Nei, vinur, nú á jeg aðeins eina
sterka og trúfasta von i hjarta
niínu. Og hún liregst mjer ekki. —
Þú sagði við mig, þegar þú heim-
sóltir mig seinast að þú ætlaðir
austur og dvelja á sumarhótelinu
um tíma. Þú verður eflaust konhnn
þangað þegar þú færð þetta brjef.
Nú fæ jeg vist aldrei oftar að gleðj-
ast eða ganga með þjer um hóhn-
ann, þar sem við áttum svo margar
fagrar og frjálsar stundir áður. —
Ö, hve margar eru ekki hinar
horfnu myndir samveru okkar. —
En alt tekur enda fyr eða síðar.
Jeg sje út um gluggann, við
rekkju mina, að.sólin er að síga í
hafið. Kveldroðinn og yndisleiki
hans er liking helgistundar. Þegar
maður er að kveðja eitthvað sem
manni hefir þótt fagurt og ástrikt.
____ Nú bíð jeg eftir nóttinni og
friðnum inn i sál nrina. Aldrei lief
jeg unnað nóttinhi heitar. Þegar
hún tekur mig nú sem þreyttu
barni i móðurfaðm sinn og ber
niig inn í draumaríki sin. Jeg væri
sæil ef hún vildi unna mjer þess að
vakna ei aftur frá dýrðlegu draum-
unum sínum.------------
Jeg heyri að það er einhver að
syngja og spila i setustofunni hérna
á hælinu. Röddin er óstyrk og titr-
andi. Tónarnir eru sem angurvær,
sorgþrungin andvörp söngvara sem
særður er banvænu sári. Litla
kvæðið sem hann syngur er eftir
Davið Stefánsson. Þú kannast við
það. Þú nianst hye yæht mjer þótti
uii) það, þyi það var svo samstilt
minum eigin tilfinningum, —
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblið vög'uljóð.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin í djúpinu er,
ef til vill dreymir þá eitthvað
sem engin í vökunni sjer.
Nú legg jeg frá mjer pennann og
skrifblokkina mina. Jeg er orðinn
svo þreyttur. Jeg ætla að láta þetta
litla kvæði og lag svæfa órólegu
luigsanirnar mínar.
Jeg kveð þig nú. —- Þangað ti!
við hittumst aftur handan við gröf
og dauða. Seinasta vonin mín er ti!
þín að æfisól þín megi verða þjer
bjartari með hverjum degi sem líð-
ur og að stjörnurnar vísi þjer veg-
inn þann sem liggur til farsældar
og gæfu. — Gjuð fylgi þjer.
Þinn vinur i dauðanum.
NB.— Jeg bið þig nð heilsa að
siðustu Benóný og Karli. —- Lifið
vel og reynið að skilja lifið rjett. —
lteynið að þróa ykkar eigið ljós-
brot i sannleika, hreinum og fögr-
um hugsjónum. — Geymið mig í
huga ykkar sem bróður er biður
ykkar á fjarlægu ströndinni, þar
sem við tengjumst aftur vinarbönd-
u m.
Þegar jeg hafið lesið brjefið, sát-
i.jii við Ester lengi þögul og horfð-
uin í eldinn. —
Ester laut niður að litlu blómi.
Sleit það upp og hjelt þvi í hendi
sjer og sagði, — yeistu hvað þetta
blóm heitir? —
— Nei, jeg þekti blómið ekki.
— Það heitir draumablóm. Viltu
eiga það í minningu um hann og
nýjan vin, sagði hún.
Jeg leit í augu hennar. Skildi jeg
þau rjett. Já, jiessi ástúðlegu og
saklausu augU gat enginn misskilið.
Jeg hafði eignast nýjan vin. — Ásl-
vin. — Jeg fann birta til í sál
minni.
Bárurnar skvömpuðu þýtt og
hvíslandi upp að bakkanum. Loftið
var milt og þrungið ilmi skógar-
ins. Andvarinn bærði Ijósu lokkana
hennar Ester. Ekkert heyrðist nema
snarkið i eldinum og iðandi fossa-
hjal utan frá fjallinu handan við
vatnið. Sumarnóttin var að breiða
þessa dúlarfullu og hljóðu vængi
sína yfir himininn er gagntekur alla
með hrifningu að vaka og njóta
hinnar djúpu og þöglu kyrðar er
rikir yfir • öllu. Til hvers skyldi
sumarnóttin vera svona ástþrungin
og töfrandi, nema fyrir ástina. Það
fegursta er guð hefir gefið inönn-
unum. — Skögurinn var að hlusta
eftir æfintýrum. Laufblöðin titruðu
af eftirvæntingu. En skuggarnir í
runnunum brostu að sakleysi hinn-
ar fyrstu ástar.
Við hölluðum okkur mjúklega upp
að hvort öðru og ástarþráin brann
í brjósti okkar. — Ester lagði litlu,
grönnu handleggina um háls mjer
og jeg fann mjúkt hár hennar
strjúkast við kinn mília. Hún hvisl-
aði töfraorðúm i eyru mjer, cr
leystu ást mína úr læðingi. Jeg
gleymdi öllu í kringum mig. Jeg
vissi það eitt, að jeg hjelt í örmum
minum, litlu, fallegu stúlkunni
hvítrósótta sumarkjólnum. Snortinn
af þeirri lífsgæfu er guðirnir deila
mönnunum. Kossarnir okkar voru
barnslega innilegir, saklausir og
blíðir, eins og hinir l'yrstn kossar
æskunnar eru altaf. Það voru minir
fyrstu kossar af vörum stúlku. Og
þó allir hinir er síðar hafa fallið
yfir þá, og gleymast með hverju
augnabliks-æfintýri, gleymast þessir
kossar aldrei. Þeir tilheyrðu æsku-
ástinni er greipt er inst i hjartað.
Hvað er hamingja? Hvað er sæla?
Þarf jeg nokkrum að segja það?
— Eflaust þekkið þið fyrstu ástina
er gerir lífið að undraheimi. Til-
finningarnar að logandi báli. And-
ardráttinn að ilmi og nærveruna
að sætleika. — Við elskuðum hvort
annað eins innilega og unglingar
geta elskað af öllu sínu saklausa
hjarta, er þekkir ekkert til sjálfs-
elslui eða eigingirni. Ástin er laug-
asl í lind hreinleikans og skapar
alt hið göfugast, tilfinningaríkasta,
fegursta og bjartasta er býr í sál
unglingsins.
Það var langliðið á nóttu er við
hugsuðum fyrst til að halda heim
á sumarhótelið: Litla bálið okkar
logaðt enn skært. Við vildum njóta
ástardrauma okkar sem lengst. Þeg-
ar eldurinn sloknaði stóðum við
fyrst upp og gengum arm i arm
niður að víkinni þar sem báturinn
la bundinn. Við stigum í liann og
settumst bæði á miðþóftuna, við
hlið hvors annars, hljóð og livísl-
andi. Því saklaús ást er þögul og
innileg sein döpur sorgin. — Bát-
urin skreið hljóðlátlega á lygnu
vatninu í djúpri ró sumarnætur-
innar.
Og þannig liðu fleiri Ijúfar
sumarnætur.
Á sólskinsbjörtum morgnum, er
bló'min brostu gegnum tár nætur-
innar og fuglarnir færðu inöninm-
um fyrstu morgunkveðju sína. Rjer-
um við út í hólinann okkar. Þar
sat Ester hjá mjer meðan jeg mál-
aði vatnið, skóginn og hin fögru
lokkandi fjöll í fjarska. Jeg sat oft-
ast á tómri skyrtunni fyrir framan
málaratrönurnar, því veðrið var
heitt sem í suðrænum löndum. Is-
lenskt sumar getur verið óviðjafn-
anlegt.
Stundum sat Ester hjá mjer þung-
lynd og dreymandi eins og skógur-
inn.
Um hvað var hún að hugsa? —
Um skipið er átti að bera hana út
í veruleika lifsins?
Hver veit? Jeg spurði hana aldrei
að því. Til hvers hefði það verið?
Aðeins til að hryggja okkur bæði.
Við dreymdum áfram hugljúfa
(lrauma er aldrei gátu ræst.
Oltar var Ester samt gáskafull og
kát og hló þá svo hátt að nátttröll-
in er voru orðin að steini í fjöllun-
um tóku undir með bergmáli sinu.
Hún var náttúrubarnið, eins og
fuglarnir í skóginum. Hvernig hefði
lika þessi unga stúlka átt að vera
öðru vísi. Hún var sólskinsbarnið
með æskufjörið og gleðina logandi
i æðum. Átti heitt hjarta og elskaði
lifið. Stundum læddist hún aftan
að mjer, þar sem jeg var að mála.
lvitlaði mig í hálsinn með punt-
strái eða smágréin, og gegndi þvi
engu þótt jeg bæði hana vel um að
hætta. Hún varð þess áfjáðari, þar
til jeg henti penslunum frá mjer og
hljóp á eftir henni, þar sem lnin
flögraði á milli runnanna eins og
sumarfiðrildin, er ljeku sjer i veð-
urblíðunni. Hún lesti kjólinn sinn á
greinunum og fyrir að ná henni var
heitur ástríðu koss.
Þannig leið sumarið í unaðssælu
hugljúfra æskuvona. Er áttu skamm-
vint lif, likt og vorblómin er deyja
í hinni fyrstu hjelu haustnætur-
innar.
Það er liðið að hausti. — Sjórinn
er dökkblár við ströndina. Fjöllin
eru fjólublá og marglit í aftanroð-
hafið.
anum. Eldrauð sólin er að hverfa i
Skipið var að leggja frá landi, er
átli að bera hana burt frá mjer,
litlu stúlkuna sem jeg elskaði. Ilver
gat sagt um það, hvorl jeg fengi
nokkurntíma að sjá hana aftur. Hún
stóð út við borðstokkinn með fang-
ið fult af rósum, er jeg hafði gefið
henni að skilnaði. Við hlið hennar
stóð faðir hennar, feitur og sælleg-
ur eftir dvölina hjer og reykti vind-
il af ánægju. En hún var svo hljóð
og hrygg. Hún var að liugsa um
sumardvölina og gleði sina á ís-
landi. llún horfði á mig ástljúfum
augum. Úr þeim skein söknuður og
og þrá, er tilheyrði okkur einum.
Skipsflautan gaf seinasta merkið.
Örlaganornin og veruleikinn var
að slíta seinustu handtökin i sund-
ur. Við vorum hrifsuð úr draumum
okkar. Skipið leið hægt og þögult
frá uppfyllingunni — eins og hjarta
sárin er hægt og þögul gróa með
tímanum. — Við veifuðum hvitu
vasaklútunum okkar til hvers ann-
ars. I augum hennar tindruðu tár
er fjellu svo niður á rauðu rósirn-
ar mínar. Kall okkar var sem
angist:
— Vertu sæll Edward.
— Vcrtu sæl Ester.
Nöfnin okkar fjellu samhljóða í
litrandi tónbylgjurnar er báru þau
út í fjarlægðina og gleymskuna.
Skijjið leið úr höfn. Mannfjöldinn
á háfnargarðinum veifaði sem ein
slór hönd er leggur blessun sina yf-
ir skipið er leggur úl á veglausa,
máttuga hafið.
Jeg gekk einn út með ströndinni,
til að sjá sem lengst til skipsins er
bar hana burt frá mjer út i verald-
arglauminn. Jeg settist á fremstu
klöppina við sjóinn í þungum hugs-
unum. En í dag horfði jeg á eftir
vini út í fjarlægðina. — Ljósin á
skipinu voru altaf að smá fjarlægj-
ast, þar til þau hurfu með öllu, út
við himinröndina, þar sem haf og
himinn falla saman við sjóndeild-
arliringinn. Eins og óvissa lífsins
fellur saman við ókomna framtíð,
er engin veit hvað býr i skauti sínu.
Kveldið var kalt. Jeg sá ekki Ieng-
ur neina fegurð i hausnæturyndinu.
Öldurnar skullu kaldranalega upp
að klöppunum, sem storkandi ör-
lagahlátur. Það var söngur hafsins,
um hamingju og ástir mannanna. —
Um biturleika og hverfulleika lífs-
ins. — Um miskunarleysi örlaganna
og óskiljanlegan tilgang tilverunnar.
Jeg byrgði höfuðið í höndum
mjer og grjet einn í einverunni.
Hvað margir skyldu þeir vera sem
grátið hafa fyrstu æskuvonir sinar?
Hvar dvelur hún nú, er á þessar
minningar með mjer? — Hvað þýð-
ir að spyrja að því? Hver mun
svara því? — Hver þekkir iirlög
mannanna? — Það eina sem jeg
veit. Hún sigldi burt, eitthvað út i
heiminn, eitthvað út í lífið.
Blómin hafa lifnað og dá-
ið. Fuglarnir komið og farið, ofl
og mörgum sinnum síðan. En liana
hefi jeg aldrei sjeð aftur. Þannig
er lífið. Að mætast og skilja, gleym-
ast og hverfa, annað hvort upp á
móti birtunni eða eitthvað út í hinn
ómælandi geim. — —
Heimurinn breytir öllu í með-
vitund mannanna. — Gerir réttlæti
að ranglæti. — Fegurðina ........
Hreinleikann svartan. — Trúna að
blekkjngu. — Gleðina að harmi. —-
Vonina að biturleika. — Misþyrmir
dygðinni. - Traðkar hið helga nið-
ur í forina. —■ Fyrirlitur tárin er
koma frá helsærðum hjörtum.
En einu fær héimurinn aldrci
grandað, ljúfustu æskuminningun-
um, um fyrstu ástina er guðirnir
gáfu okkur. 1’ær verða okkur helg-
ari og dýrmætari með hverri stund
er líður.
Minningin um þig, Ester, er að-
eins eitt sumar. En í heimi minn-1
inganna er það eilífl sumar. Sam-
vera okkar var sem stjörnuhrap af
himni hamingjunnar. Þú komst inn
í líf mitt, eins og lítill vorboði, far-
fugl, frá hinum suðrænu löndum
æfintýranna, og söngst sól og sum-
ar inn í sál mína. Og þeim söng
gleymi jeg aldrei. ■— —
í kveld krýp jeg við altari minn-
inganna. Þar sem kyndlar liðinnar
gleði brenna skærast. Ester, augun
þín dökku og fögru á myudinni
þinni hafa kallað mig á eintal, eins
og svo oft áður. Jeg hefi sjeð sólina
glitra yfir æskulöndin okkar. Kall-
að það fram sem liefir verið geymt
og grafið innifyrir með visnum,
huldum blómum er tárin hafa vökv-
að og varðveitt. Jeg liefi lifað upp
aftur stundirnar okkar í birtu end-
urminninganna, þótt fögru blómin
sjeu fölnuð og gömlu strengirnir
þöglir. —
Alt er þetta horfið sem hyllinga-
sýnir eða þroskamyndir. — Vor-
draumar æskunnar liðnir. Æskufun-
inn og æskuvonirnar kólnaðar. En
í þess stað er kominn skýrari lífs-
skoðun, þroskaðri hugsjónir og
stærra víðsýni í sál mína. — Nú
liggur æskan að baki mjer, með
ljósfögrum og sorgmildu æfintýrun-
um minum, eins og ljúfur draumur
sem mig hefir dreymt fyrir löngu
siðau.