Fálkinn - 10.03.1934, Blaðsíða 12

12
F A L K I N N
GRMATORftSMORBIB.
SKÁLDSAGA
eftir
HERBERT ADAMS
Hver eruð þjer og hvaða erindi áttuð þjer
í skrifhorðið mitt?
Nú var Bruce í vandræðum. Hann var
ekki beinlínis hræddur, en hann gal ekki
komist út úr þessum ógöngum, sem liann
var kominn í. Hann hafði gert ráð fyrir
þeim möguleik, að til sín sæist, svo liann
yrði að taka til fótanna, og jafnvel að liann
næðisl á flóttanum og yrði afhenlur lög-
reglunni, þangað til Joan og Porter gætu
hjargað honum, en hann hafði ekki húist við
því að verða spurður spjörunum úr af reið-
um okurkarli, fyrir framan kjaftinn á verk-
færi, sem hann gat ekki betur skilið en
myndi vera fílabyssa. Tilfinningin um það,
að liann hefði brugðist vinunr sínum, var
heldur ekki þægileg. Eina ráðið, sem liann
gat eygt, var að láta eins og innbrotsþjófur,
senr lrefði mistekist fyrirætlun sín.
Það er i fyrsta skifti, kall nrinn. Sleppið
þjer rrrjer i þetta sinn — jeg náði ekki í neitt.
En Jói Levy var óheinrskur, auk þess senr
hann var sænrilega lrugrakkur. Áður en lrann
aflrenti fangann lögreglunni, vildi Irann
l'ræðast eittlivað nreira urrr lrann.
Takið þjer ofan þessa hanska, sagði
hann stuttaralega. Bruce þótti vænt unr að
rrrega setja hendurnar niður til að taka af
sjer hanskana, sem hann lrafði vitað, að allir
ahnennilegir innbrotsþjófar notuðu, til þess
að skilja ekki eftir fingraför. Honunr datt
snöggvast i lnrg að velta sjer rriður á gólfið
og gripa urrr fætur Levys, en sá, að það
trryndi vera of nrikil álrætta. Levy var svo
skyrrsanrur að vera rrógu larrgt frá lrorrum.
Haldið þjer höndunum rriður nreð stóln-
unr.
Aftur lrlýddi Bruce, og Levy breytti tak-
irru á byssunni, þarnrig, að lranrr stakk hetrni
undir handarkrika sirrn, svo að kjafturinn
rniðaði á brjóst farrgarrs, og fingurinn var
errrr á gikknum.
Hvað heitið þjer?
Spider, svaraði Bruce eftir augnabliks
umhugsun.
Halra. Það var gott. Ilvað voruð þjer að
gera inn til nrírr hr. Spider?
Það er fyrsta tilraunin hjá nrjer. Lof-
ið þjer nrjer að fara.
Við skulum skilja lrvor arrnan, herra
nrinn. Þjer brjótist inn í lrúsið nrit og jeg
gríp yður. Þjer reynið að tala eins og venju-
legur imrbrotsþjófur, en eruð klæddur eirrs
og finn rnaður og hendurnar eins og á fín-
unr nranni. Hver er skýringin?
Þá sá Bruce, hvernig honunr hafði skjátl-
ast. Hann hafði reynt að tala eins og kveirr-
andi imrhrotsþjófur, sem er gripinn að verki.
Hamr hafði gleyrrrt silkisokkunum og fötun-
unr, senr voru frá besta skraddara Lundúna-
horgar, og dýra leðurfrakkanunr. Einnig
hafið hann gleynrt hreinu, velhirtu höndun-
unr. Auðvitað gat fínn innbrotþjófur baft alt
þetta, en liann myndi aldrei tala eins og al-
nrúgamaður. Hann lrafði farið klaufalega að
og auðvitað lrafði Levy strax sjeð gegn unr
það.
Það er rjett lrjá yður, herra nrinrr, sagði
Irann, með sínum eigin nrálróm. Jeg er
ekki venjulegur innbrotþjófur. Hefði jeg ver-
ið það, lrefði nrjer gengið betur. Jeg er illa
stæður og ætlaði að reyna að bæta úr því.
En jeg hef verið klaufi og hið afsökunar.
Hvað ætlið þjer að gera við nrig?
Ja, lrr. Spider, það vantar ekki, að þjer
1 afið verið klaufi, en Jrjer verðið bara að
segja nrjer til hvers þjer konruð hingað, og
1-versvégna þjer i jeðust á skrifborðið. Þarna
cru skrautgripir og silfur unr alt, og þjer
snei tið ekki við því. Hversvegna?
Þjer sjáið, að silfur og skrautgripi er
erfitt að selja. Mjer datt í lrug, að i skrif-
horðinu væru peningar. Það er lrægara að
losa sig við þá, án þess að grunsamlegt sje.
Hr. Spider, jeg trúi yður ekki. Mjer
liggur ekkert á, svo jeg gef yður þrjár mín-
útur til að liugsa yður unr sannleikann.
Hversvegna konruð þjer lringað og' hvers-
vegna rjeðust þjer lrelst á skrifborðið?
Levy talaðij ekki reiðilega, en háðsglotl
ljek unr varir lians, senr gaf vel í skyn niein-
inguna. Hann flutti byssuna aftur, sjer til
þæginda. Bruce var að hugsa uin, hve langar
þrjár mínútur væru. Varð liann neyddur til
að segja sannleikann ?
Flýtið þjer yður. Tíminn líður fljótt.
Þjer skuluð ekki halda, að jeg nieini ekki
]rað, sem jeg segi. Þjer eruð hjer innbrots-
þjófur, og ráðist á nrig nreð rofjárni og jeg
skýt yður til að verja lif nritt. Enginn getur
sagl neitt við því. Jæja, liversvegna konruð
þjer?
Bruce hinkraði enn. Var þetta gabb, eða
rneinti maðurinn það, senr lramr sagði? Ef
hamr hafði drepið Sir Niclrolas, yrði honunr
lítið fyrir að drepa annarr mann, þegar jafn
vel stóð á og nú.
— Jæja. Þjer viljið ekki segja nrjer neitt.
Þá tel jeg upp að tíu og síðan skýt jeg.
Hann stóð upp, setti byssuna aftur við
öxlina og gekk einu skrefi nær.
— Einn — tveir — þrír — fjórir —
Niður nreð byssuna eða jeg skýt.
Þessi orð lreyrðust sögð nreð hárri, skærri
rödd utan úr dyrunum. Maðurinn hrökk í
kút og' er lrann leit við sá hann sterklega
verit í ökufötum nreð gleraugu og lrálsklút,
senr miðaði á lrairn stórri skammbyssu.
■— Guð nrinn góður, tautaði hann, er lramr
fann að hann var í lrættu, og Bruce, senr
fann, að nú var tækifærið, stökk upp af
stólnum, greip byssuna og kastaði sjer og
manninum niðirr á gólfábreiðuna.
XIX. KAPÍTULI.
Breytingin lrafið orðið á svipstundu. Fyrir
eittlrvert kraftaverk lrafði ekki skotið lrlaup-
ið úr stóru byssunni, en sennilega lrefir hún
þurft sterkt átak. Nú var hún í höndunr
Bruee Grahanrs, en Jói Levy lá á gólfinu,
með náttfötin og' sloppinn i ólagi, svo loðnir
kálfarnir sáust. Og þriðja veran stóð nreð
skammbyssuna í hendinni og hafði liann á
valdi sínu.
Guð nrinn góður, sagði okurkarlinn
aftur. — Hver eruð þjer og lrvað viljið þjer?
Skaninrbyssan seig senr snöggvast.
Gættu hans, sagði veran við Bruce, og
gekk síðan út að dyrunum, tók lykilinn úr
að utanverðu og læsti að innanverðu.
Nú getunr við talað sarrran.
Á svipstundu hafði veran tekið af sjer
gleiaugun og liúfuna.
IJjálpi nrjer. Það er kvenmaður, æpti
okurkarlinn, senr enn lá á gólfinu.
Stendur lreinra, svaraði Joan Wedder-
bunr, og gekk að skrifborðinu. Bruce var
stcinlrissa. Hann Irafði grijrið tækifærið, en
■*;':! ckki hugmynd unr, hver lrafði orðið
i að hjarga honunr.
Nú getum við talað sanran, endurtók
ríúlkan.
Hver eruð þjer, og hverir djöfulinn
sjálfan nreinið þjer? Jói Levy var ekki lrug-
laus og var reiðubúinn til að verja lreimili
sill og eignir, ef svo bar undir.
Viljið þjer ekki setjast niður? spurði
Bruce. — Þjer buðuð nrjer sæti og stóllinn
er þægilegur.
Án þess að segja orð, stóð Levy rtpp og
scltist í stólirrn, senr Bruce hafði til skams
tínra setið í.
Jæja þá, sagði hann og leit djarflega á
slúlkuna. Hún lagði skammbyssuna á borðið
og settist hjá lrenni.
— Jæja, hr. Levy. Við erum vinir Sir
Rollos Brannock og vildum gjarna vita all
unr viðskifti yðar við frænda hans, Sir Nic-
lrolas B,rannock.
Og lrver hefir.sagt yður, að jeg lrafi
átt nokkur viðskifti við lrann? spurði Levy
ögrandi. Nú, svo þetta var þá erindið. Hanrr
vissi strax, að þelta var ekki. venjulegt inn-
brot. Kannske gat lrann bjargað sjer nreð
dálítilli kænsku.
Við ætlunr ekki að tala um það, svaraði
Joan. — Eins og þjer vitið, er Sir Rollo á-
sakaður fyrir að hafa drepið frænda sinn á
eitri. Ranglega ásakaður. Við lröfuin ástæðu
(il að lralda, að þjer hafið framið morðið.
— Og lrver er nú ástæðan? Levy talaði
ennþá rólega — næstunr ertandi.
— Við vitunr, að Sir Niclrolas var i skrif-
stofu yðar frá liálftíu til tíu, þetta laugar-
dagskvöld, senr um er að ræða. Læknarnir
segja, að lrairn lrafi fengið eitrið þrenr tínr-
unr fyrir klukkan eitt.
Það er lýgi!! Það er lýgi! Jeg gerði það
ekki. Hann konr ekki þangað. Levy var ekki
eins rólegur og áður, og lrafði fölnað.
— Það er lýgi, lrr. Levy — lrann konr
þangað. Hann talaði um það fyrirfram, og
svo var lrann lrjá yður hálftíma.
Það er bölvuð lýgi — þjer getið ekkki
sannað það.
Víst getum við sannað það, og við för-
unr til lögreglunnar á morgun. En við vild-
unr gefa yður tækifæri til að segja okkur
sannleikann án þess.
Einbeitni sft, er var í rödd stúlkunnar var
ekki árangurslaus, og Levy hafði nóg að gera
að finna einhverja undankomu.
Hvað viljið þið láta mig gera? spurði
liann.
Við viljum sjá lrjá yður látúnsspennu-
bókina, senr viðskifti yðar við Sir Nicholas
eru færð i,
Svo það var erindið. Þetta hafði lrann ver-
ið hálfhræddur um. Þessvegna voru þau að
brjótast r skrifborðið. Eitlhvað lrlutu þau að
vita. Fyrst vár önnur neitun rjett komin
franr á varir hans. Err ef til vill var 'önnur
aðferð betri.
— Hún er í skrifborðinu, svaraði hann og
stóð upp. Jeg skal fá yður Iiana.