Fálkinn - 05.05.1934, Side 12

12
F Á L K I N N
GRMATORGSMORBI0.
SKÁLDSAGA
eftir
HERBERT ADAMS
þetta altsaman að þýða? Frú Brannock vissi,
að fanginn var saklaus. Sir Nicholas dó fyr-
ir Guðs hendi, og liún var verkfæri Guðs og
ætlaði að taka á sig ábyrgðina? Meinti hún, •
að hún Jiefði sjálf framið morðið? Ef svo
var, livernig hafði þá Sir Nicholas dáið fyrir
Guðs liendi? Hafði sorg hennar ruglað liana
á geðsmununum? Og hvað stóð i þessu
skjali, sem dómarinn hafði tekið með sjer?
Joan hafði gripið í handlegg Bruce, en
sagði valla orð. Hún hafði ákafan hjartslátt,
og henni fanst hún ætla að kafna. Rollo var
saklaus, en hvað meinti frú Brannock? Það
var ómögulegt, að hún sjálf hefði framið
þennan Iiræðilega glæp — og hvernig og
hvenær átli hún að liafa gert það? Var liún
að reyna að laka á sig sökina til þess að
frelsa Rollo? En hvað sem öðru leið, myndi
ekki á löngu líða áður en sannleikurinn kæmi
i Ijós. En liversvegna var verið að híða með
það?
Dálítillar ókyrðar varð vart utarlega í
salnum. Dorothy Tempest liafði staðið upp
og reyndi að komast áfram til að geta hjálp-
að frænku sinni.
— Ætti- jeg að fara til liennar? hvíslaði
Joan, en Bruce hristi liöfuðið og sagði henni
að sitja. Hann vissi, að alt myiidi gert, sem
hægt væri, án þess að hún kæmi þar nærri.
Mínúturnar liðu. Sendill kom og rjetti
pappírsmiða að Hawkins. Hann sýndi Egan
hann og báðir hinir frægu málfærslumenn
stóðu upp og gengu út. Hversvegna gerðu
þeir það? Vildi dómarinn tala við þá?
I þessari nýju æsingu liöfðu margir við-
sladdir gleymt fanganum. Hann hafði staðið
kyrr á sínum stað þegar dómarinn fór út.
Hann stóð upprjettur og lireyfingarlaus.
Játning frænku lians virtist hafa gert liann
að steini. Þá bentu varðmennirnir honum að
koma niður, og hann hvarf, og var líklega
í fyrsta sinn þakJdátur fyrir slundarkorns
einveru.
Tíminn leið. Pískur heyrðist um allan
rjettarsalinn. Hvað var að ske? Hversvegna
var beðið svona lengi? Hvernig leið frú
Brannock? Þá hvíslaði rjettarþjónn ein-
liverju að kviðdómendum, og þeir stóðu upp
og gengu inn í herbergi sitt. Þá var tilkynt,
að rjettinum væri frestað þangað til eftir há-
degisverð.
Fáir fóru út úr rjettarsalnum — enda þótl
biðin væri næstum óbærileg þeim, sem æst-
astir voru. Allskonar flugufregnum var livísl-
að um allan salinn. Bruce þekti það mikið
til laganna, að hann grunaði hvað á seyði
værí og benti Joan að koma með sjer. Síðan
gekk hann út til að spyrjast fyrir.
— Frú Brannock er mjög veik, sagði hann,
er liann liitti liana aftur í ganginum
— Þetta skjal, sem liún undirskrifaði má
ekki lesa upp, að henni lifandi, ef það er
einhverskonar játning. Ilún verðnr að bera
fram vitnisburð sinn í vitnastólnum, svo
hægt sje að spyrja liana. Jeg sje ekki, hvern-
ig þeir geta haldið málinu áfram án þess að
talca tillit til þess, sem hún segír og h’efir
skrifað, en samt er ólöglegt að lesa það upp.
Það gelur komið til mála, að langur frestur
verði í málinu.
— Ó, Bruce, það híýtur að verða hræðilegt
fyrir Rollo — þó það sje betra nú, því að
allir hljóta að sjá, að hann er saklaus.
— Jeg vona jiað, en annars er jietta ein-
kennilegt fyrirkomulag. Bara að jeg væri
ekki eins ryðgaður í lögunum og jeg er. En
framburður frú Brannock er sýnilega móti
henni sjálfri, svo það getur verið, að dómar-
inn levfi, að það sje lesið upp.
- Það hlýtur hann að gera, sagði stúlkan.
Hún veit, að Rollo er saklaus, og fram-
burður liennar leiðir sannleikann i ljós.
Til allrar hamingju varð aldrei úr löngum
fresti. Seinna sama dag frjettist það, að frú
Brannock hefði aldrei fengið aftur meðvit-
undina, en væri dáin. Þetta liafði meira að
segja verið hvíslað um rjettarsalinn áður en
jiað var orðið staðreynd.
Ilinir þolinmóðu kviðdómendur fóru enn í
sæti sín, og sömuleiðis málfærslumennirnir,.
dómarinn kom aftur inn og fanginn var sótt-
ur. Dómarinn tilkynti hvað skeð hafði og
gerði boð eftir Septimus Ruskin. Honum var
rjett hið mikilvæga skjal.
Nú getið þjer lesið þetta upp, sagði dóm-
arinn alvarlega.
Gráhærði málafærslumaðurinn settist í
vitnastólinn. Hönd lians skalf er liann hjelt á
hinu örlagaþrungna skjali, og það var ekki
betur en liann hefði vald á rödd sinni er hann
las.
— Jeg, Catherine Brannock, ekkja Sir
Nicholas Brannocks, vitandi að jeg á ekki
langt eftir ólifað, lýsi því lijer með yfir, að
eiginmaður minn dó fyrir Guðs liendi og að
dauði hans var rjettlát refsins fyrir syndir
hans, og til að hindra, að hann drýgði fleiri
syndir. Jeg óska að gefa yfirlýsingu um það,
hvernig dauða hans bar að, svo að enginn
grunur hvíli á bróðursyni hans, Sir Rollo
Brannock, sem ekki einungis er alsaklaus af
dauða hans, heldur var algjörlega óvitandi
um tildrögin.
Septimus Ruskin þagði snöggvast og
ræksti sig.
Dauðaþögn var í salnum er liann las fram-
haldið:
-- Eiginmaður minn var mjer ótrúr, ekki
einu sinni heldur stöðugt. Það kann ef til vill
að jiykja lítið atriði, og sú kvöl, sem það
bakaði mjer, er horfin fyrir löngu, og trúar-
brögð mín banna hjónaskilnað.
— Árum saman hafði jeg vitað, að hann
fjekst við peningaútlán, sem Jói Levy stóð
fyrir, að nafninu til. Honum var það ekkert
launungarmál við mig, en annars vissi eng-
inn af því. Hann lijelt því fram, að þetta væri
þarft og löglegt. Hann sagði, að bankár og
þess háttar stofnanir lánuðu ekki peninga
nema gegn fyrsta flokks tryggingu og tækju
lága vexti. Sjálfur lánaði liann peninga sína
gegn lakari tryggingu eða alls engri trygg-
ingu, og tælci háa vexti.
— Hversu hræðilegt þetta var, varð mjer
ekki ljóst fyr en John Randall lávarður
framdi sjálfsmorð. Þá komst jeg að því, að
þótt alt gengi í nafni Jóa Levy, var eiginmað-
ur minn hnin raunverulegi lánardrottinn og
har ábyrgðina á því, sem skeði. Ilann gaf
stórfje til guðsþakka, en þó var það ekki
uema örlítið brot af því, sem hann píndi út
1 úr mönnum, sem hann kallaði vini sina.
— Tilfellið John Randall, var ekki nema
eitt af níörgum, enda þótt það væri það sorg-
legasta. Á þrem árum liafði liann eytt eign-
um sínum og varfarinn að lána lijá Jóa Levy.
Homun var veilt lán upp að vissu takmarki,
og ]>á, þegar allar eigur hans voru komnar í
veð, var honum neitað um frekara lánstraust
og greiðsla heimtuð með stuttum fyrirvara.
Hann neyddist til að gera sig gjaldþrota og í
örvæntingu sinni, framdi hann sjálfsmorð.
Við rjettarprófin l'jekk Jói Levy áminningu
fyrir okur og harðýðgi. Hvað liefði fólk sagl
hefði það vitað, að Sir Nicholas Brannock,
hinn frægi mannvinur, sem Raiulall var tíð-
ur gestur hjá, var hinn raunverulegi lánar-
drottinn og okrari, sem hafði rekið hinn úl i
dauðann.
En þar með er ekki alt talið. Það var á
ófriðartímunum, eftir dauða sonar okkar, að
maðurinn minn varð enn grimmari í skapi
og gremjufyllri en áður. Drengurinn hafði
verið eina sambandið á milli okkar. Ef ekki
hann hefði verið, liefði jeg yfirgefið Sir
Nicholas löngu fyr. Hans vegna var jeg kyr,
til þess að hann skvldi aldrei vita um það
djúp, sem staðfest var milli foreldra lians.
Þegar liann dó var jeg gömul kona og fanst
lítið gera til um mig. Sorg okkar sameinaði
okkur ekki, lieldur var eina sambandið milli
okkar slitið. Eiginmaður minn breyttist að
ýmsu leyti en liið sorglegast var, að liann
fyltist hatri gegn Rollo bróðursyni sínum.
Hjer þagnaði Septimus Ruskin og þurkaði
gleraugu sín. Áheyrendurnir störðu á fang-
ann, sem hafði fengið þessa óvæntu og nierki-
legu vörn. Gat það verið mögulegt, að Sir
Nicholas hefði sýnt frænda sínum svona
ranglæti? Þótt undarlegt megi virðast, leit
svo út f jrrir, að liver og einn, sem fyrir nokkr-
um mínútum hafði verið sannfærður um
sekt unga mannsins,tryði nú því, sem lesið
var upp. Allir viðstaddir, að meðtöldum dóm-
aranuin og málfærslumönmmum, rjettar-
þjónunum og áheyrendunum, biðu í dauða-
þögn eftir að sagan væri á enda.
— Nicholas Brannock liafði aldrei lialdið
upp á Cornelius bróður sinn. Hann liafði alt-
af verið afbrýðissamur gagnvart honum, og
sjerstaklega var sú tilhugsun óþolandi, þegar
sonur okkar dó, að Rollo yrði eigandi Brann-
ockeignanna. Það vantaði lítið á, að hann hat-
aði Rollo.
— Cornelius skildi Rollo eftir arflausan,
og jeg bað eiginmann minn að láta hann fá
árspeninga. Hann þverneilaði. — Ekki skild-
ing fyr en jeg er fallinn frá, sagði liann. —
Lofum honum að sjá fyrir sjer sjálfan. Ef
hann getur það ekki, hefir liann gott af að
svelta í eitt eða tvö ár. Hann fjekk að vita
hjá Jóa Levy, að Rollo var að vinna að upp-
finningu á járnbrautarvagiiatengslum, sem
hann gat orðið ríkur maður á, eí' vel tækist,
og þá framdi liann eitthvert mesta fúl-
menskuverk, sem einn maður getur gert öðr-
um. Til þess að eyðileggja frænda sinn, fór
liann til samverkamanns hans og mútaði
honum með gífurlegri fjáruppliæð til að
svikja fjelaga sinn og selja sjer eftirmyndir
af teikningunum og útreiknnigunum, þegar
því væri lokið. Þessi maður — sem lijet Pet-
erson — tók við fimm þúsund pundum fyrir
svikin, og þegar það kom í ljós, að annar
liefði fengið einkaleyfið, ljest hann vera frá
sjer numinn af sorg, og fór síðan úr landinu.
Hjer heyrðist snögglega hávaði í rjettinum.
Kreptur linefi fangans hafði fallið á grind-