Fálkinn


Fálkinn - 06.07.1935, Page 12

Fálkinn - 06.07.1935, Page 12
12 F Á L K I N N % Njósnarar Skáldsaga eftir William le Queux. En þó hann vildi nú fara vel aö lienni, hataði hún liann engu síður en þegar hann var að ógna henni. — Jeg kom yður áfram, var það ekki? spurði liann í sínum blíðasta málróm. — Ef jeg hefði ekki gert það —- hvar væruð þjer þá stödd? Þá liefðuð þjer fáein pund á viku í einhverju ómerkilegu fjölleikaliúsi. — Verið þjer ekki að minna mig á það, sagði hún kjökrandi. — Jeg var gæfusamari í fátækt minni. Bara að jeg hefði aldrei liitt yður. Hvers virði er velgengni mín og pen- ingarnir í samanburði við þessa hræðilegu martröð, sem livilir á mjer nú? Grimdarsvipurinn kom aftur á andlit Salmons. — Nú er of seint að hugsa um það, Claudia. Jeg hitti yður og nú liggja vegir okkar saman, umsaminn tíma. Þjer vitið, livað jeg lieimta af yður, til þess að verða ekki óvinur yðar. Það er til einskis að tala frekar um það. Jeg hef sagt yður, liver skylda yðar er, og nú keinur lil yðar kasta að uppfylla liana. Hún fór út úr skrifstofunni með þessi orð hljóma'ndi í eyrum sínum, en höfuðið ringlað af kveljandi hugsunum. Hún liafði beitt sinni litlu greind á móti þessum slótt- uga djöfli, og hann var ennþá húsbóndi hennar. Hún var ambátt hans og hann myndi neyða hana til hlýðni við sig, nema .... Hræðilegar hugsanir komu upp í huga hennar, er liún gekk eftir götunni og vissi valla hvert hún var að fara, Auðvitað var til fljótleg leið út úr þessu öllu. En þorði hún að fara þá leið? Allur liennar innri maður reis öndverður gegn slíku ragmensku-úr- ræði. Salmon skjddi aldrei reka hana til að fremja sjálfsmorð. En mótstöðuafl hennar hafði verið brotið á bak aftur meðan á stóð þessu stutta sam- tali. Hingað lil hafði hún geymt leyndar- mál sitt, en nú var sá tími kominn að hún neyddist til að trúa einhverjum fyrir því. Hún hafði ekki marga, sem hún gat trúað fyrir leyndarmálinu; helst föður sinn og Maudie Farrell. Veslings Beppo gamli var lamaður á sál og líkama, svo enginn mögu- leiki var að hann gæti lijálpað henni. Það leið á nokkru áður en hún gæti liert upp liugann til að segja vinstúlku sinni frá öllu saman. Hún var hrædd við dóm þess- arar heiðarlegu ensku stúlku, sem sjálf myndi aldrei lála sjer detta í liug að hreyta gegn samvisku sinni. Hún valdi af ásettu ráði rökkrið til að segja frá leyndarmáli sínu. Þegar svo var orðið dimt, að ekki sást vel í andlit henni, sagði hún Maudie Farrell, hvernig hún hefði látið freistast og væri nú þrælijundin föntum, sem einskis svifust. Hvað sem lingfrú Farrell kann að hafa hugsað, er liún ldustaði á söguna hálfkæfða í ekka, þá gerði hún að minsta kosti engar athugasemdir. Þegar sögunni var lokið, skildi hún alt og aumkaði Claudiu. — Ef jeg liefði verið nærri, hefðirðu aldrei gert þetta, sagði hún, hægt og alvar- lega. Manstu eftir skeytinu, sem jeg sendi þjer sem svar uppá fyrsta brjefið þitt? Claudia mundi það orði til orðs. — Jeg sagði þjer þá, eins og jeg segi þjer aftur núna, að trúa Charles Laidlaw fyrir því öllu. Mjer fanst það áriðandi þá, en enn meir áríðandi nú. Jeg er að vísu hara kvenmaður, en jeg held jeg sje þó hyggn- ari en kvenfólk gerist almennast, og jeg segi þjer að þetta er karlmanns verk. Farðu til unnusta þíns í kvöld og segðu honum söguna orðrjett eins og þú hefir sagt mjer hana. — Og ef hann sparkar i mig og fyrirlítur mig? spurði Claudia skjálfandi. Ungfrú Farrell gekk um gólf i æsingi. — Jafnvel þó það verði — og það er það versta, sem getur orðið — þá mun hann samt gefa þjer ráð til að losna úr klóm þeirra. Hann finnur eitthvert ráð til að losa þig og sennilega kemur hann upp um þá sjálfa um leið. Claudia stóð upp og gleymdi i svipinn öllu hugarvíli. Nú skein hugrekkið út úr augum hennar. Þú hqfir ó rjettu að standa, elsku Maudie. Þú hefir gefið mjer hugrekkið aft- ur. Jeg skal fara til lians nú strax. Ef liann er ekki við, ætla jeg að bíða þangað til hann kemur. Ungfrú Farrell náði í hatt liennar og kápu og hjálpaði henni í. En þá kom liræðsla aftur og rak hugrekkið aftur á flótta. Veslings stúlkan hnje aftur niður á stól- inn, skjálfandi af hræðslu við verkið, sem hún var nýhúin að hressa upp hugann til að framkvæma. — Jeg get það ekki — jeg get það ekki! æpti hún í örvæntingu. — Það er ekki af þráa, lieldur blátt áfram af hræðslu. Það er ekki af því, að jeg vilji það ekki. Jeg get blátt áfram ekki staðið augliti til auglitis við hann og sagt honum það, sem jeg var að segja þjer. Jeg þoli ekki að sjá ástina slokna út úr augum hans og sjá hann fyrir- líta mig. Jeg vildi heldur horfast í augu við dauðann. Ungfrú Farrell þagði litla sturid. Ef hún var reið við vinstúlku sína fyrir hugleysi hennar, sýndi hún það að minsta kosti ekki. IJún lagði höndina mjúkt á öxl vinstúlku sinnar. — Claudia — jeg vil ekki segja að jeg skilji allar tilfinningar þínar, en jeg skil að minsta kosti sumar þeirra og líklega nógu margar. Ef j)ig skortir hugrekki, viltu J)á lofa mjer að fara til hans og segja lion- um það, sem liann á heimtingu á að vita? Claudia stökk upp með leiftrandi augu. Maudie, ætlarðu að gera þetta fyrir mig? Ætlarðu að biðja fyrir mjer? Viltu segja honum, að jeg hafi látið þig fara af hræðslu við að missa hann? Nokkrum augnablikum síðar var ungfrú Farrell tijbúin. Hún þrýsti kossi á heita kinn Claudiu. — Jeg hugsa, að jeg verði góður talsmað- ur, sagði hún. En svo dalt henni annað í hug og hún sagði: Komdu með mjer og bíddu í vagnin- um fyrir utan. Svo kem jeg að minsta kosti með einhver skilaboð um hæl frá þín- um elskaða Carlo. XX. KAPÍTULI. Cliarles Laidlaw var nýbúinn með brjef, sem höfðu orðið að bíða of lengi. Hann lagði frá sjer pennann og andvarpaði af á- nægju. Þjónn lians hafði kveykt á ralljósinu fyrir hálftima. llann leit á úrið sitt. — Mjer jtykir orðið áliðið, sagði liann við sjálfan sig. — Engin furða þó jeg sje orðinn svangur. Jeg held jeg verði að fá mjer ein- hvern matarbita i klúhhnum og skreppa svo dálitla stund til Claudiu. En það átti ekki af honum að ganga að verða tafinn. Dyrnar opnuðust og Simntons tilkynti gest. Það var ungfrú Farrell. Hann varð liissa er hann tók eftir því, að framkoma hennar var hikandi og vandræða- leg. Hann hafði ekki sjeð hana nema þau fáu skifti, sem hún hafði verið með þeim Claudiu og honum, og auðvitað hafði hún við slik tækifæri ekki tranað sjer frarn. En Jjað, sem liann liafði tekið eftir henni, var heldur henni í hag. Hún var ekki glæsi- leg, og hafði enga Jtá töfra til að hera, sem unnusta lians hafði. En hinsvegar var liann viss um, að hak við Jætta yfirlætislausa útlit lægju mikilir mannkostir, viljal'esta og vel- vild. Hún hafði aldrei fyrr komið heim til lians enda Jpótt hann liqfði einhverntíma hoðið henni með Claudiu sem milligöngumarini. Hvað var nú á seiði er hún kom svona ó- vænt? Hafði liún einliverjar slæmar frjettir að færa? Var Claudia veik eða hafði hún orðið fyrir slysi ? ,Hann fölnaði við J)á tilhugsun. Bödd lians skalf er hann ávarpaði stúlkuna, sem stóð Jiarna liikandi. — Gleður mig að sjá yður, ungfrú Farr- ell! En jeg verð dálítið órólegur. Þetta er seinl að koma í heimsókn. Þjer færið þó ekki slæmar frjettir? Auðvitað var hún við því búin, að það yrði fyrsta liugsun hans, er hún kæmi svo seint og flýtti sjer að segja, að svo væri ekki. — Það er náttúrlega heimskulegt af mjer að gera yður svona ónæði, sagði hún, — en mjer var ómögulegt að bíða með það. En það hefir ekki skeð neitt af Jjví, sem J)jer lialdið. Claudia er heilbrigð og örugg. Æsingurinn, sem liún hafði komist í með- an hún var að tala við vinkonu sína og nleð- vitundin um J)að, liversu viðkvæmt mál Jjetta væri, og ef lil vill ervitt — því Jiað fanst henni nú, er hún stóð augliti lil auglitis við þennan hreinskilna og heiðarlega mann — alt Jjetta gerði J)að að verkum, að hún varð feimin og hikandi. Laidlaw andvarpaði eins og honum ljelti, og eðlilegi liturinn kom smátt og smátt í andlit lians. Hann var aftur eins og hann átti að sjer. IJann ýtti hægindastól að stúlkunni. — Gerið svo vel að fá yður sæti, ungfrú Farrell. Jeg varð hræddur eins og kjáni, þegar jcg sá yður í dyrunum. En Jjjer segið, að Claudia sje heilbrigð og örugg. Þá getur ekki neitt verulegt verið að. Þjer komið með einliver skilaboð frá henni, hýst jeg við? Stúlkán var dálítið ringluð og átti erfitt

x

Fálkinn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.