Fálkinn - 31.12.1938, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
pjETUR HANSEN þjáöist af
ógæfusamri ást lil kon-
unnar sinnar. Undir eins eftir
In-úðkaupið hafði hann gert hana
að drotningunni af Saha •— og
það fer altaf illa. Hún hafði
hlammað sjer ofan á forlög hans
stór, ljóshærð og kuldaleg. Hann
var fulltrúi i járnverslun Isak-
sens. Og hún fjekk hvern einasta
5yri af kaupinu hans liann
gaf henni það eins og trygða-
pant. Lika hafði hann kevpt sjer
afar háa lífsábyrgð. Hann liafði
lækkað sig úr tuttugu sígarett-
uin á dag ofan i þrjá smávindla.
Hann sleil höttunum sínum
jjangað til ekki var annað eftir
en kollurinn og drakk blátt
kranavatn með morgunmatnum
sinum á skrifstofunni. Hann ljet
Benediktu setja góða fúlgu af
krónunum í sparisjóðinn á hverj-
um mánuði —• á nafnið liénnar.
Ilann þurkaði sjálfan sig út úr
tilverunni og ljet liana ráða öllu.
Og alt var þetta liugsað sem ást-
arjátning af lians hálfu.
En Benedikta varð kuldalegri
og kuldalegri. Hún ljet sjer duga
að glotta ofurlítið út i annað
munnvikið til hans einstöku sinn
um. Aldrei vildi hún fara út að
skemta sjer með honum, þó hon-
um fyndist þau vel hafa efni á
því, með því kaupi sem hann
hafði. ,Hvað hann langaði til að
fara einhverntíma með henni á
bíó — eða borða með lienni mið-
degisverð á veitingahúsi. Á þann
hátt mundi sambandið milli
þeirra verða lyriskara. En allar
þcssar saklausu óskir marði hann
undir liæli og fleygði sjer af-
vopnuðum fvrir fætur Bene-
diktu, þessa nettu, Ijósrauðu fæt-
ur, sem hann liafði kropið fyrir
og kyst einu sinni — með þeim
árangri að Benedikta sagði að
hann væri tilgerðarlegur.
Pjetur langaði skelfing til að
eignast barn, en jjað tók Bene-
dikta ekki i mál.
Þetta var kaupdagur, eftir
vinnutíma. Geisla síðdegissólar-
innar lagði yfir borgina. En það
var lágnættismyrkur í hug Pjet-
urs, er hann labbaði heim á leið,
þungur í spori og slæmur á sinn-
inu. Forstjórinn hafði skammað
hann í dag — og það sveið hon-
um. Pjetur hafði fengið orð i
eyra — að hann væri of seinn
og ekki nákvæmur í vinnubrögð-
unum. Það gæti ekki haldið á-
fram svona. Pjetur vissi það vel.
Það var Benedikta sem alt af var
að flækjast í hugskoti lians —
innan um samlagningar og rentu
reikning ;— eins og truflandi
draummynd. Og hann fór að
kenna vanmáttar gagnvarl hinu
starfsfólkinu. Hann var orðinn
þögull, hjeralegur og klaufaleg-
ur í allri framkomu, bæði á
skrifstofunni og heima. Hafði
fengið einhverja drepandi kend
eins og hitasótt í blóðið. Hann
liafði enga vinnugleði eins og
HOLGER BOETIUS:
SAGAN AF PJETRI
kunningjar lians og ekki gal
hann hlegið með þeim að gam-
ansemi þeirra i matarhljeinu.
Honum fanst eins og allir mundu
liafa uppgötvað strand lians i
hjúskapnum. Oft horfði hanu á
píslarvættisásjónuna á sjer í
speglinum í fatageymshumi. Jú,
])að var auðlesið að Bene-
dikta elskaði hann ekki.
Hann var hálf ringlaður þarna
sem. hann gekk innan um hlæj-
andi lifsfjörið á götunni. Borgin
söng' sinn yfirlætissama anna-
söng. Bilar og reiðhjól þustu
framhjá, ungar stúlkur liðu eins
og i dansi eftir gangstjettunum
með sumarhlýju í kroppnum og
á gatnahörnunum stóðu hlóm-
legar ungar frúr með straum-
línumyndaða barnavagna og mös
uðu i ákafa.
— Eruð þjer veikur? spúrði
lögregluj)jónn, sem kom til hans.
— Nei, nei, livislaði Pjetur og
lijelt áfram. Hann greij) hendinni
ósjálfrátt á vasanum og' vasabók-
inni, þar sem mánaðarkaupið lá
vel geymt, í nýjum sljettum seðl-
um. Ekki var j)að viðeigandi að
koma heim til Benediktu og
hafa orðið að borga sekt á leið-
inni! Þá væri úti um alt og þá
mundi hún aldrei elska liann
framar.
Skömmu siðar fann hann ó-
notalegan skjálfta fara um sig
allan á ný. Veikur? Var ])að
mögulegt? Þessi mara þetta
eilifa fa—rg á heilanum — þessi
taugaskjálfti og geðshræringar
— var það sjúkdómur? Eittlivað
sem hann gat fengið pillur og
dropa við?
Þú hefir drukkið, komdu heim undir eins.
Hún starði ú hann.
En i öllu þessu iðandi lifi var
Pjetur eins og í innvortis yfir-
liði.
Astfangin lijón gengu fram-
hjá honum. Bæði venjulegt fólk.
En þau voru alveg að springa
af ást. Hann lieyrði ástarmilda
rödd Iiennar alveg við eyrað á
sjer: „0, jeg hlakka svo mikið
ti! kvöldsins. Við skulum dansa
hvern einasta dans saman, er
það ekki, Óskar?“
Pjetri sorlnaði fyrir augum.
Þetta livassa skol hamingjunnar
lenti beinl í hjartastað hjá hon-
um. Hann varð að styðja sig
upp við húsvegg. Harmasaga
lians sjálfs þrútnaði öll í með-
vitundinni. Hann gat ekki náð
andanum og tók hendinni i
hjartastað.
Honum varð litið á emaljerað
spjald einmitt i sama augnabliki
og liann var nógu veiklaður til
að láta undan því sem honum
dátt í hug:
Dr. med. CONRAD BANG.
Sjergrein. Hjartasjúkdómar.
Hvað það var notalegt að sitja
hjá dr. Bang i svölu og dimmu
viðtalsherberginu. Pjetri fanst
heilnæmið vera í loftinu þar.
Hjerna var það gert sem hægt
var fyrir alla aumingja Pjetra.
Og rannsóknin var svo nærgætin
og ítarleg, að Pjetri fanst nú, i
fyrsta skifti í langan tíma, að
það hlyti að vera eitthvað heill-
andi við sig.
— Mjer líkar ekki fyllilega
hvernig þjer eruð, sagði læknir-
inn. Hvernig er einkalífi yðar
varið? Nú verðið þjer að segja
mjer svolítið af sjálfum yður —
])að er skylda yðar. Reynið þjer
að hugsa vður mig eins og gaml-
an kunningja.
Pjetur andaði þungt. Þó orð
læknisins væru þannig að þau
gætu vakið ótta, fanst honum
beinlínis fróun að þeim. Hann
mintist þess þegar hann var barn
stór og góður prestur hafði
lagt lófann á kollinn á honum.
Hann leil upp til læknisins og
læknirinn rendi til lians augun-
um svo ísmeygilega að Pjetur
bráðnaði undir eins. Hann hikaði
ekki við að liafa andleg enda-
skifti á sjálfum sjer frammi
fyrir hinum vitra lækninga-
manni. Einkalíf hans gubbaðist
upp úr homim með húð og hári
-— stórt og smátt í einni kássu.
En læknirinn raðaði hverju at-
viki á sinn stað með æfðri hendi.
Hann f jekk skýra mynd af sjúk-
lingi sínum — og af „drotning-
unni af Saha“. Það var eins og
straumur nýrra vona færi alt í
einu um Pjetur. Kanske kan-
ske mundi læknirinn skrifa lyf-
seðil upp á að Benedikta skyldi
fara i bíó með honum.
En það fór nú ekki svo.
Hansen! sagði læknirinn.
Þjer eruð karlmenni!
Pjetur rjetti úr sjer. Hann
vissi að visu vel að hann var
karlmenni en það skaðaði ekki
að fá það slaðfest.
Hansen, þessvegna ælla jcg
líka að segja vður sannleikann.
Jeg sje að þjer eruð einstakúr
reglu- og umsýsíumaður, og þess
vegna verðið þjer að fá tækifæri
til að ráðstafa húsi vðar!
Pjetur skvldi undir eins. Þetta
var dauðadómur!
En dauðadómur sem hafði
mild áhrif og sem sá dæmdi sætti
sig við.
Honum fanst þetta lausn úr
áþján og fróun.
Hann lyfti höfðinu hægt og
leit upp á ská —- eins og hann
byggist við að sjá lárviðarkrans
koma ofan úr skýjunum.
— Það er hjartað, Hansen.
Pjetur kinkaði kolli. — Hjart-
að? Nú jæja. Er það iiijög al-
varlegt ?
Hann hafði nú í rauninni feng-
ið að vita að það var alvarlegt,
en honum fanst viðeigandi, að
þetta væri sagt með dálitið há-
tiðlegra móti.
— Já, það er mjög alvarlegt,
Hansen.
— Hvað hvað langt á jeg
eftir?
— Tvo mánuði — ef þjer far-
ið varlega. Mjög varlega.
— Og ef jeg fer mjög óvar-
lega?
— Þá getið þjer ekki talið upp
á nema einn mánuð.