Fálkinn - 02.02.1940, Side 6

F Á L K I N N
TnDIR eins og jeg heyrði líðind-
in fór jeg beina leið á krá Reg-
ans. Regan var þar. Hann var dólg-
ur vexti og augun í honum voru þau
svörtustu og köldustu, sem jeg hefi
nokkurntíma sjeð. Hann stóS innan
við diskinn þegar jeg kom. Og jeg
gekk umsvifalaust til lians og sagði:
„Ætlarðu að láta knje fylgja kviði?“
Hann var að fitla við skammbyssu.
Leit illyrmislega til mín. Jeg sagði
honum það, sem lá mjer á hjarta.
Það tók ekki langan tíma.
Undir eins og jeg hafði talað
við Regan fór jeg að hitta piltinn.
Hann stóð og hallaði sjer upp að
staur fyrir utan Fenton House. Reið-
skjótinn hans, bleik hryssa, var
bundin við staurinn. Hann hafði rið-
ið að minsta kosti þrjátiu kílómetra
leið í morgun — hryssan var þreytt
og löðrandi í svita.
Þegar jeg kom þarna, sneri piltur-
inn sjer við og leit á mig. llann gat
ekki verið nema svo sem tvitugur.
Á höfðinu hafði liann gamlan og
beyglaðan sombrerohatt og stígvjel-
in hans höfðu sjeð sinn fífil fegri.
Hann var langleitur og grannur og
andlitið brúnt af sól. Augun grá og
blóðhlaupin — og hvarflandi. Munn-
urinn litill og ógerðarlegur og djúp-
ar rákir við munnvikin. Ofurlítið
hjólbeinóttur var hann og yfirleitt
lítill fyrir mann að sjá.
Jeg staðnæmdist hjá honum og
sagði: „Þú hittir ekki á heppilegan
mann með kjaftshöggið þitt. drengur
minn. Regan er hættulegur maður.“
Hann glápti á mig og sagði: „Ef
hann hefði haft á sjer skammbyssu
þá hefði jeg drepið hann. Hann
kallaði mig lygara.“
Jeg horfði á andlitið. Jeg vissi
vel, hvað honum var innanbrjósts —
þetta var ekki nema stráklingur og
auk þess aðkomumaður, sem átti
enga kunningja á staðnum.... og
bráðum átti hann að heyja skamm-
byssueinvígi við þaulvana skyttu. En
af andliti hans var ómögulegt að sjá,
að hann væri hræddur.
„Hlustaðu nú á, aðkomumaÖur,“
sagði jeg. „Hjerna þekkir þig eng-
inn. Og enginn lætur sig neinu skipta
livort þú ferð á móti Regan eða ekki.
Farðu nú á bak og hypjaðu þig á
hurt. Þú missir einskis í við það.“
Pilturinn boraði stígvjelatánni
niður i sandinn. Jeg tók eftir að
hann var með nýja spora. „Jeg er
ekki hræddur,“ sagði hann rólega.
„Jeg verð kyr.“
Jeg tók upp klukkuna og Jeit á
hana. Tuttugu og sjö minútur yfir
tólf. Jeg átti enn þá þrjár mínútur
eftir. Mig langaði til að bjarga pilt-
inum, ef jeg gæti.
„Regan er vanur að vera við-
bragðsfljótur, þegar hann dregur upp
skammbyssuna,“ sagði jeg. „Hann
verður fyrri til að skjóta, ■—■ það
máttu reiða þig á.“
Pilturinn svaraði engu. Hann tók
upp tóbak og pappír og vatt sjer
sígarettu ofur rólega. En þegar hann
kveikti í henni sá jeg, að höndin
titraði ofurlítið.
Jeg reyndi enn. „Barn eins og þú
liefir ekkert að gera í höndurnar á
Regan. Forðaðu þjer sem skjótast úr
þorpinu, í guðs bænum. Undir eins
— áður en það er orðið of seint.
— Uialfpp Hpnry —
LITLI
„Það kann að vera, að þú hafir
rjett að mæla, kunningi,“ sagði hann
„Og þakka þjer fyrir heilræðið. En
jeg held samt, að jeg verði kyr.
Hvað er klukkan?“
„Hálf eitt,“ sagði jeg.
Hann fleygði frá sjer sígarettu-
stúfnum, ypti öxlunum og þrýsti
hattinum niður á ennið. Slakaði of-
urlítið á skammbyssubeltinu. Dró
upp skammbyssuna — jeg tók eftir
að hann var örfhentur — reyndi
gikkinn og stakk byssunni í slíðrin
aftur.
„Tilbúinn,“ sagði hann og labbaði
af stað. Þegar hann var kominn út
á miðja götuna, nam hann staðar og
tók svo á rás til hægri. Mjer sýndust
rákirnar við munnvikin á honum.
verða dýpri og að hann fölnaði und-
ir sólbrunanum. En augu hans voru.
grá og köld eins og ís.
Hann gekk hægt. Leit hvorki til
liægri eða vinslri. Mjer sýndist hann
ganga á tánum. Og það var eins og
hann einblíndi eftir miðri götunni.
En jeg vissi, að ekkert fór framhjá
honum.
Gatan var um það bil fjögur
hundruð metra löng. Jeg bjóst við,
að Regan mundi vera tilbúinn núna
við hina götuna. Atburðurinn mundi
gerast um leið og pilturinn gengi
framhjá kránni og Regan kæmi út.
Pilturinn hafði máske gert ráð
fyrir þessu líka. En liann fór sjer að
engu óðslega. Hann var smástígur.
Og altaf var hann að fitla við
skammbyssuskeftið. Stundum stað-
næmdist hann og leit varlega kring-
um sig.
Jeg hjelt í humátt á eftir. Fór
gangstjettina, nálægt tíu metrum á
eftir honum. Jeg þurfti ekki að ótt-
ast kúlur Regans.
Hálfa leið niðri í götunni lá krá
— ekki Regans — en pilturinn var
lengi að komast þangað. Þegar hann
kom þangað varð jeg hissa á honum:
hann vjek úr leið og fór inn.
Jeg fór inn á eftir honum. þegar
jeg kom inn úr dyrunum stóð liann
við diskinn. „Glas af whisky“, heyrði
jeg að liann sagði við skenkjarann.
F'jórir eða fimm kúrekar stóðu
frammi við dyrnar. Tveir jjeirra
voru vinir Regans. Enginn þeirra
sagði orð — enginn hreyfði sig. Það
var eins og þeir væru orðnir að
saltstólpum.
Pilturinn tæmdi glasið i einum
teyg. Hann fleygði silfurdollar á
diskinn og fór út. Gekk fram hjá
mjer eins og liann hefði aldrei sjeð
mig.
Hann átti tvö hundruð metra ó-
farna. Nú gátu tíðindin gerst hve-
nær sem vera skyldi. En jeg var
ekki viss um hvað verða vildi —
jtg þekti Regan ekki nógu vel til
þess.
Pilturinn gekk út á miðja göt-
una, sneri siðan til vinstri og stefndi
á krá Regans. Hann gekk hægar en
fyr. Og nú elti jeg hann ekki. Jeg
þóttist öruggari i dyrunum á liinni
kránni. Og altaf var jeg að brjóta
heilan um, hvað Regan mundi gera.
Það voru 500 íbúar í bænum.
Helmingurinn af þeim beið með ó-
þreyju þess, sem verða vildi — bak
við niðurdregin gluggatjöld.
Pilturinn dró upp skammbyssuna
aðeins einu sinni áður en hann kom
að horninu. Þá hjelt jeg að það ætti
að koma. En ekkert gerðist.
Þegar hann var beint fyrir framan
krá Regans hvíslaði einn kúrekanna:
„Nú kemur það!“ Jeg leit á klukk-
una. Hún var sjö mínútur yfir hálf
eitt. Pilturinn fór fram lijá húsi
Regans. Götuna á enda. Svo sneri
hann við og gekk í áttina til okkar.
Hann kom hægt og rólega. Þegar
liann var kominn framhjá kránni,
sem jeg beið við, fór jeg í humólt
á eftir honum aftur. Jeg vissi, að ef
eittlivað gerðist mundi það verða
á síðasta áfanganum. — „Varlega,
drengur minn!“ sagði jeg. „Legðu
ckkert á hættu!“
Mjer fanst þessi stutta stund, þang-
að til við komum þangað, sem hryss-
an var, vera heill klukkutími. Jeg
er orðinn gamall maður, en jeg
gleymi aldrei, hvernig mjer var
innanbrjósts, þegar við komúm þang
að aftur.
Hann varð á undan mjer. .ieg
hljóp til hans og rjetti fram liend-
ina. „Lofaðu mjer að taka í hendina
á þjer“, sagði jeg. „Þeir mundu
ekki margir gera það, sem þu gerð-
ir núna.“
Hann leit ekki á hendina á mjer.
Leit yfirleitt ekki á mig. „Jeg er
ekki hræddur," sagði hann og fór
að leysa reiðskjótann.
Jeg hafði ekki hugsað mjer, að
segja það við hann, en gat ekki á
mjer setið. „Nei, þú ert ekki hrædd-
ur,“ sagði jeg. „En það mun hafa
verið jeg, sem bjargaði lífi þínu.“
Hann virtist forvitinn. — „Jæja,“
sagði hann liægt, og fór á bak.
Jeg horfði á hann, meðan hann
var að vinda sjer sígarettu.
„Heyrðu, drengur minn,“ sagði
jeg. „Jeg vildi ekki láta Regan drepa
þig. Þessvegna fór jeg til hans, og
sagði honum dálítið. Jeg sagði hon-
um, að þú værir William Bonney.
— Hefirðu ekki lieyrt hans getið,
(lrengur minn. Hann er hættulegasta
skammbyssuskyttan innan næstu
þúsund kílómetra. Þú hlýtur að hafa
licyrt hans getið. Hann hefir viður-
nefnið Dilly the Kid.“
Pilturinn starði á mig. „Hm, liað
var skrítin tilviljun, kunningi,“ taut-
aði hann. Svo hvesti hann á mig
isgrá augun: „Jeg er Billy the Kid!“
Og svo hleypti hann á sprett ....
—o-o—
60Ð SAMTÍÐARINMR
Quiepa óz LlanD
„Valt er að treysta á vinina“. Með-
an borgarastyrjöldin á Spáni stóð
sem liæst bar allmikið á einum
Francohershöfðingjanum og erlendis
var honum jafnvel veitt meiri at-
hygli en Franco sjálfum, vegna ])ess
að hann hjelt útvarpsræður á hverju
kvöldi og húðfletti þar andstæðing-
ana. Maður þessi er talinn einn mesti
ntælskumaður Spánverja og margir
kyntust framburði hans og raddbrigð-
um þólt þeir skildu ekki eitt einasta
orð og þótti maðurinn skritinn.
„Spánski andskolinn í útvarpinu'*
var hann kallaður og þótti flestum
mikill fyrirgangur á honum. Þessi
maður var Quiepo de Llano.
Hann og Mola hershöfðingi, sem
fórst af flugslysi, voru tvimælalaust
ötulustu fylgismenn Francos. En nú
er de Llano fallinn í ónáð. Hinn 21.
júlí var hann sviftur embætli —
nokkrum vikum eftir að hann lial'ði
hækkað í metorðum vegna verðleika
sinna í styrjöldinni. Og ástæðan 1 i 1
þess að hann fjell í ónáð var •—
ræða. Hann talaði á fundi í Sevilla
18. júlí og sagði þar ýmislegt, sem
Franco kom ekki vel. M. a. upplýsti
hann, að það væri honum að þakka,
að Franco flýði ekki til Frakklands
daginn eftir að borgarastyrjöldin
hófst. Og svo þakkaði hann Anda-
lúsíumönnum að stríðið vanst en
gerði lítið úr Marokkohernum. Hann
fór niðrandi orðum um stjórnmála-
mennina, „sem horfa á og sitja hjá
þegar aðrir berjast“. Og sagt er að
hann hafi verið mótfallinn öllu sam-
bandi við Þjóðverja og ítali. Hann
er fyrst og fremst hermaður og éinn
þeirra mörgu, sem finst ítalska og
þýska sendihernum hafa verið hoss-
að of hátt á Spáni. Og nú hefir Fran-
co steytt hnefann gegn þessum mönn
um með því að gera Serrano Suner
mág sinn að valdmesta manni Spán-
ar. Falangistarnir, en svo eru spönsku
nasistarnir nefndir, hafa borið hærra
hlut gegn afturhaldsmönnunum, sem
telja það fyrsta verkið nú, að end-
urreisa Spán eftir eyðinguna og hafa
frið við alla nienn.
Llano á viðburðaríka sögu að baki
sjer. Hann barðist gegn Kabýlum í
Afríku og tók þátl í tveimur bylt-
ingartilraunum á Spáni, 1929 og
1930. Fyrsta lýðveldisráðuneytið
gerði hann að hershöfðingja 1931 og
varð vinsæll fyrir mælsku sina. í
stríðinu varð hann einkum frægur
fyrir að laka Sevilla og Granada lók
hann -— með 187 manna her.
AÐKOMUMAÐURINN -