Fálkinn - 05.04.1940, Qupperneq 2

2
F A L K I N N
- GAMLA BÍÓ -
Hnefaleikarar eru nijög vinsælir hjá
nútínianum og fáir eöa engir kapp-
leikir vekja slíka eftirtekl og æsing
og kepni i hnefaleikum. Einkum á
þetta þó við um Bandaríki N.-Ajner-
íku, þar sem alt virðist steypast á
annan endann, þegar hinir stóru
hnefaleikameistarar eigast við. Milj-
ónum dollara er veðjað um keppend-
urna, þúsundir áhorfenda fylgjast
með leiknum með ofsakendum æs-
ingi og hylla svo sigurvegarann sem
æðri veru að loknum Ieik.
Alt þetta hlýtur auðvitað að vera
ti'valið efni í kvikmyndir, enda koma
hnefaleikar oft fyrir í þeim.
í ríkum mæli kynnumst vjer ýmsu
í sámbandi við hnefaleika í næstu
mynd, sem Gamla Bíó sýnir. Hún
kallast „Fagnaðarlœti fjöldans.
Hún l'jallar um lif og æfintýri
ungs manns, sem ekki er aðeins
goður söngmaður , heldur og af-
burða hnefaleikamaður og í þeirri
íþrótt liggur líka framtíð hans.
Þessi ungi maður heitir Tommy Mc-
Coy og er góður drengur, þótt hanrí
beiti hörðu i íþrótt sinni, sem krefst
annars fremur en brjóstgæða og
væskilsháttar. Faðir Tonnnys, Brian
McCoy, er mesti vandræðagripur,
latur og viðsjáll í fjármálum og við-
skiptum.
Einn besti vinur Tommys er kenn-
ari hans i hnefleikum, Johnny Marl-
in. En svo fer, að Tommy þarf
sárnauðugur að heyja kappeik við
þenna kennara sinn. Olhi því óhlut-
vandir menn, sem undirbjuggu leik-
inn. Þessi kappleikur verður mikill
sorgaratburður fyrir Tommy og
sýnir hann þá hve mikill dreng-
skapar maður hann er.
En svo fer þó að lokum, að gæf-
an brosir við honum, hann lofast
góðri stúlku og hann verður mjög
dáður, áhorfendur hylla hann ákaf-
lega á kappleikjum, fagnaðarlátun-
um ætlar aldrei að linna. Ástmeyju
lians leikur Maureen O’Sullivan, en
sjálfan liann Robert Taylor.
Leikstjórinn, Richard Thorpe hefir
i mynd jiessari lagt áherslu á, að
sýna líf hnefaleikameistaranna sem
bc-st og eðlilegast. Jafnframt flettir
myndin rækilega ofan af öllum Jieim
svikum og blekkingum, sem brask-
ararnir, sem fyrir leikjum þessum
standa, beita oft við undirbúning
og auglýsingastarfsemi, svo að oft
eru hnefaleikarnir sjálfir aðeins
verkfæri í höndum þessara glæfra-
manna.
Myndin er sem vænta má injög
skemtileg og spennandi.
ttbreiðið Fðlbann.
Halió, Gí-gí, sæl og bless, góða,
jeg mátti lil að hlaupa við hjá þjer
svona eftir helgina.
Sælelskan! Já, voða varstu
hugguleg! Gerðu svo vel og tylt’jer
þarna á stólinn!
— Thank you! Heyrðu, krúttið,
áttu ekki smók? Jeg er alveg að for-
ganga af nikótínleysi.
— Aumingja þú! Jú, jeg held það
eigi að vera nokkrar Happy Hit
þarna i buffetinu.
— Hvar, jeg finn þær ekki.
— Jæja, jeg verð þá víst að koma
og finna þær æ—æ—a—æ—
hjerna, veskú!
— Gvuð! Ertu hölt?
Hölt! Sýnist þjer það?
—Já, mjer sýndist það einhvern-
veginn. Jeg vona, að þú hafir ekki
bilað eittlivað í skíðatúrríum.
Jeg fjekk bara alls ekki að fara
fyrir henni mömmu, hún sagðisl
vera miklu óhræddari um hann
Dodda bróður, sem altaf er í sigl-
ingum innan um tundurduflin en
um mig á skíðum. Heldurðu það sje,
ha, ha! — En svei mjer þá, góða,
mjer sýnist þú eitthvað svo sloj og
dán, góða, settu þig niður og láttu
fara vel um þig!
Setjast! Nei, takk skebne, jeg
er nefnilega slösuð!
— Gvuð, þú meinar það ekki!
En þá hjelt jeg, að væri fremur
ástæða til að liggja eða sitja.
— Nei, meiðlin eru soleiðis, sjáðu.
Jeg get varla legið og alls ekki setið
á hvað mjúku sem er.
Ó, jeg skil! Hroðaleg ósköp er
að heyra þetta. Elsku segðu mjer
fljótt, hvernig þetta fór að vilja til!
- Það var eiginlega mest svininu
lionum Birni skrifstofustjóra að
kenna.
- Honum Bi —? Já, en hann
sem er svo lekker.
— Já, það fanst mjer líka, jiang-
að til þetta kom íyrir. Hann liefir
aldrei sjest á skiðum fyr, svo að
jeg tók hann að mjer, — jeg var
líka svo ári smart klædd, i nýjum
skíðafötum. Meðan við vorum inni
Bjarríi Helgason, innh.m., Kúra-
stíg 2, verður 70 ára 9. þ. m.
Meðal þess, sem fundið var að
eimreið George Slephensons var það
eitt, að það gæti verið hættuldgt, ef
kýr yrðu fyrir járnbrautinni.
— Já, svaraði hugvitsmaðurinn.
Mjög hættulegt. En bara fyrir kúna.
i skálanum var jeg soldið svona að
gefa honum góð ráð og líka að segja
honum dálítið agalegar skíðasögur
af mjer, svona til að gera mig obbo-
lítið spennandi, you see! Svo vill
hann endilega drífa mig út í brekk-
ui-, jeg ætlaði satl að segja ekki að
vera mikið á skíðum - æ, æ! Svo
þegar við komum að einni agalega
hárri og hrattri brekku, þá segir
fanturinn, að hjerna æfum við okk-
ur. En jeg þorði því auðvitað ekki
En þá segir liann: „Þjer standið
þessa líklega eins vel og jeg, sem
ekki hef komið á skíði í 5 ár“, og
stigur á skíðin og spanar voða fljótt
niður á jafnsljettu. Jeg hjelt að
brekkan væri þá ekki svo bölvuð og
hún sýndist vera, og svo var margt
fólk þarna viðstatt, svo að jeg húrra
af stað upp á von og óvon, satt að
segja hef jeg ekkert vit á brekkum.
Jeg misti alla stjórn á mjer og
hlunkaðist alveg eins og vigahnöttur
heint á stóra, freðna þúfu. Húff,
það var alveg rosó! Og svo varð jeg
að reyna að harka af mjer, því að
ekki getur maður látið kavaljerana
vera að snúast utan um sig, þegar
meiðslin eru svona. Ekki satt?
Agalega vorkenni jeg þjer.
Já, en heldurðu ekki að hann
Björn sje ekki mikið sv.ín! Hann
sendir mjer blóm í morgun og —-
Nú, það var nú nærgætni hjá
honum.
— Já, ef það hefðu bara verið
blómin. En það var fleira, hvað
heldurðu að bandíttinn sendi mjer
líka?! Púöall Dúnpúða!!
Er maðurinn snar-band? En
dóni! Jæja, jeg er að verða of
sein til hennar Siggu, jeg hleyp í
hvelli.
Já, en góða minstu ekki á þetta
við hana!
— Ekki eitl orð! Sælelskan, góð-
an bata! Það er rosaslæmt að vera
svona og geta bara alls ekki sest
niður. Bless!
Já, voða. Blesselskan!
Herjað á hákarlinn.
Hákarlinn er víst í minstu afhaldi
allra þeirra kvikinda, sem í sjónum
lifa, enda er hann hið versta rán-
dýr og jetur alt, sem hann getur
kjaft á fest, jafnvel þá hákarla
frændur sína, sem eru minni máttar.
Og margir eru þeir mannætur, þó
ekki sjeu það allir hákarlar, sem
sólgnir eru í mannaket. Það kemur
stundum fyrir, er hákarl hefir á-
netjast eða bitið á öngul, að annar
hákarl ræðst á hann og jetur úr
honum lifrina, og engin hákarlabeita
er eins góð og lifrin úr hákarlinum.
En fleirum þykir varið í hákarlalif-
ur, enda hefir hákarlinn lengstum
verið veiddur vegna lifrarinnar. Hún
innheldur mikið af A-fjörefnum og
er notuð við ýmsum kvillum. Há-
karlsskrápurinn var fyrrum notaður
í skó hjer á landi, en lílið þótti í
liann varið og það voru eingöngu
fátæklingar, sein notuðu svo ljelegt
efni. En nú eru útlendingar farnir
að nota skráp í skó, bókaþindi, tösk-
ur og fleira og er hann því i háu
verði. Iíjötið og innýflin er líka not-
að og hákarlshreyfarnir eða ugg-
arnir eru saltaðir og seldir til Kina,
- NÝJA BÍÓ -
Ástir og einkalíf þjóðhöfðingja og
konngborinna persóna eru oft kpert
viðfangsefni skálda og rithöfunda
og eftirlætisumtal fjöldans. Fjöhla-
m.argar eru þær kvikmyndir, sem
gerðar hafa verið um þessi efni.
Oft er efni þeirra bygt á skáldskap
einum og tilbúningi, en oftast þó
með einhverjum sannsögulegum
þræði.
Nýja Bió sýnir bráðlega kvikmynd,
sem fjallar um konunglegar ástir, heit
ir myndiii Katia, ástmær keisarans.
Aðalpersónurnar eru Hans keisara-
lega Hátign, Alexander II., zar yfir
öllu Rússlandi og Katia, eða Cathar-
ina Dolgorouki furstadóttir.
Alexander II. kom til ríkis 1855,
eftir dauða l'öður síns, Nikulásar I.
Hann var kvæntur Maríu Alexandr-
owna, prinsessu af Hessen, sem var
að vísu mesta gæða kona og góð-
lynd, en var mjög veikluð og öðl-
aðist aldrei ástir manns sins.
8.' ágúst 1857 átti Alexander keis-
ari að vera víðstaddur heræfingar
miklar og var þá ákveðið, að hann
skyldi gista i Tieplovka, höll Dolg-
oroukis fursta. Sá virðulegi höfðingi
var krankur og fól því Ivatiu dóttur
sinni að taka á móti hinum háa zar.
En mær þessi hafði síður en svo
mætur á keisaranum og ætt hans,
Rómanoff-unum, því að jieir höfðu
komið harkalega fram við lang-
ömmu hennar, sem var í trúlofunar-
slandi við Pjetur II. Auk þess hafði
Katia hrifist af hugsjónum frönsku
byltingarinnar og óskaði einskis
framar en draga úr valdi keisarans.
Hún tók því miðlungi innilega á
móti keisaranum, en brátt fjell alt
i Ijúfa löð með þeim og tókst þar
siðan eitt hið söguíegasta ástasam-
band. En þetta er ást i meinum og
margir erfiðleikar á leið, um þess-
ar mundir gerðu Nihilistar harða
hríð að rússnesku keisurunum.
Það ínun ekki draga úr löngun
manna lil að sjá þessa niynd, að hún
er frönsk, leikin af frönskum leik-
urum. Með aðalhlutverkin fara Dani-
elle Darrieux og John Loder.
því að hetri mat 1‘á Kínverjar ekki.
Af þessum ástæðum eru stórþjóð-
irnar farnar að stunda hákarlaveið-
ar. Riðu Þjóðverjar á vaðið og hafa
gert út á hákarl vestur i Karaibehaf
og veiða þar í stórum stil, ýmist
með skutli, hákarlalóð eða nelum.
Er þetta talið framtíðaratvinnuveg-
ur og hefir gefið mikið í aðra liönd.