Fálkinn - 09.08.1940, Page 12

12
F Á L K 1 N N
LeYNDARDOMAR ..........•*.
K________MATSÖLUHÚSSINS
SPENNANDI SKÁLDSAGA EFTIR E. PHILIPPS OPPENHEIM.
upp stigann, varð lionuni litið til baka, og
sá hann l>á, að hún horfði á eftir honum.
Hún stóð við símann og beið, þár til hann
var tiorfinn íyrir hornið. I>á lók hún upp
heyrnartólið. Roger nani staðar og gægðist
yf'ir handriðið. Frú Dewar stóð við símann.
önnur hendin var krept utan urn heyrnar-
tólið, með hinni ríghjelt hún sjer til þess
að geta staðið. Hún sneri vanganum að hon-
um, en honum var það nóg til að sjá, að hún
var gagntekin af skelfingu. Hann bjóst á
hverri stundu við að hún mundi lmíga nið-
ur, En hún svaraði aðeins einsatkvæðísorð-
um og slepti síðan heyrnartólinu svo að það
lijekk á snúrunni. Roger sá. að húri barð-
ist við að ná valdi yfir sjer — og henni
tókst það. Hún tók hevrnartólið aftur og
talaði.
Hann gat ekki Jrevrt orðaskil, en rödd
hennar var róleg. Nú hringdi hún af og gekk
leiðar sinnar, en staðnæmdist við slökkvar-
ann. Ljósið logaði í anddyrinu. Hún hikaði
augnablik, lijelt síðan áfram, Roger til mik-
illar undrunar, án þess að slökkva.
Roger gekk lengra upp í stigann og dokaði
]>ar við. Sú bið borgaði sig, því að litlu síð-
ar lieyrði liann aftur fótatak í anddvrinu.
Frú Dewar kom í Jjós haldandi á einliverju
í hægri hendi og fór inn í fatageymsluna.
Hún var þar rjett andartak, cn þegar hún
kom út aftur lijelt luin ekki á neiriu. Nú
gekk hún ekki á neinu. Nú gekk hún hratt
í gegnum anddvrið og slökti ljósið. Hreyf-
ingar hennar voru orðnar ákveðnar, og Ro-
gér var viss um, að liann fengi ekki oftar
að sjá liana þessa nótt. Hann f>eið enn í tíu
minútur og læddist svo á sokkunum niður
stigann. Hann gekk inn í fatagevmsluna,
kveikti á eldspýtu og athugaði forvitriis-
lega lyklaröðina. í þetta skifti vantaði að-
eins þann, sem nafn Dennets ofursta stóð
undir. Lykill lir. Luke var kominn á hinn
auða stáðinn.
IX.
Klukkan á Hammersmith sló þrjú, þegar
Roger lagðist til hvíldar. Eftir stutta stund
svaf' liann svefni liinna rjettlátu. Nákvæm-
lega kl. fjögur rauk hann upp með nndfæl-
um. Hann hafði ekki lmgmynd um, hvar
Jiann var, nje hvað liafði vakið liann. Svo
Jieyrði hann sama Jdjóðið aftur það var
lögregluflauta, Jivell, skerandi og óhugnan-
leg.
Jlann þaut í ofboði fram úr rúminu og
flýtti sjer út að glugganum. Hann þóttist
viss um, að hljóðið kæmi að neðan. Hann
sá hvergi neitt lífsmark og engin ljósglæta
rauf mvrkrið. Honum fanst hann horfn nið-
ur i botnlaust livldýpi. Herbergi lians var
þakherbergi, sem sneri að Jjakhlið hússins.
Nú hlustaði hann álcaft. Þetta var rólegasti
tími næturinnar, og hann langaði mest til
að fara í rúmið aftur, hann hafði nógu oft
komist í geðshræringu þann daginn. Samt
klæddi hann sig í snatri. Honum fanst hann
ekki gela gengið á snið við lögreglidlaul-
una, svo læddist hann niður og var svo
heppinn að finna vasaljósker frú Dewar í
fatageymslunni. Hann tók það, byrgði ljósið
með hendinni og fór síðan eftir ýmsum
krókaleiðum, þar lil hann kom i'ram í upp-
þvoltaherbergið. I3ar nam liann skyndilega
staðar. Innan við bakdvrnar lá Jósepli endi-
langur á harðri dýnu með. koddabeðil undir
liöfðinu. Hann var í huxum og vesli og þrátl
fvrir það steinsvaf hanii og hraut. Fvrsta
Jmgsun Rogers var að vekja liann, en þeg-
ar harin laut niður að honum, sá hann nýja
og vandaða skammbyssu liggja rjett við
hönd hins sofandi manns. Roger tók hana
upp og atlnigaði hana forvitnislega. Þetta
var litil nýtísku skammbvssa og virtist vera
óhugnanlega áhrifamikil. Á meða'n hann
skoðaði byssuna, heyrði liann alt í einu ösk-
ur mikið. Jóseph hafði risið á fætur. Ilann
var ekki lengur liinn hæverski þjónn. Hið
föla andlit lians var afmyndað af bræði.
„Hvern fjandann aðhafist þjer hjer?“
sjjurði liann og leil illilega til Rogers.
„Jeg hevrði til lögregluflautu hjerna fyrir
utan,“ svaraði Roger og gekk til dyranna.
„Jeg skil ekki, að hljóðið skvldi ekki vekja
yður.“
„Lögregluflaidu, hamingjan góða,“ taut-
aði maðurinn. „Þjer hafið ékki minstu hug-
mynd um, hvernig heyrist í lögregluflaulu.
Þetla hefir líklega verið einhver af þessum
piltum, sem koma á reiðhjólum frá hest-
húsunum á öllum límum nætur.“
„Jeg þekki altaf hljóðið í lögregluflautu.
Hvérl liggja þessar dyr?“
„Yður varðar ekkert um það. Farið þjer
heldur í rúmið og skiflið yður ekkert af þvi,
sem vður kemur ekki við.“
Roger kveikti á ljóskerinu. Fvrir framan
luum lá lítil óræktarleg garðhola og eftir
henni stigur að dyrum á steiriveggnum.
Hann gekk að riyrunum, sneri lykli og
kom þá úl i þröng göng. sem lágu út að
hesthúsunum.
Skaml frá var lögregluþjónn að stumra
yfir einhverjum, sem lá á jörðinni. Þegar
liann heyrði fivlatakið hrá hann upþ ljóskeri
sinu. „Ilvað hefir komið fyrir?“ spurði Ro-
ger. „Jeg heyrði yður flaula. Ilvað er að?“
„Einum vesalingnum færra í heiminum“.
Roger staðnæmdist við hlið mannsins á
jörðinni. Maðurinn lá á hakinu með annan
fótinn kreplan, fingurjia bogna og galopin
augu. Sviutur í'Iókahattur lá þar rjett hjá
yfirhöfn lurns, sem hann sennilega hai'ði
horið á handleggnum lá í skolpræsinu. Gler-
augun lágu mölbrotin á jörðinni, og svarta
bindið hans var eins vandlega lnindið og
við miðdegisverðarborðið. Á honum var
ekkert í óreiðu, nema stórt gat á skvrtunni
rjett við hjartað.
„Þjer þckkið hann ef til vill?“ spurði lög-
regluþjónninn.
„Jeg hefi aðeins einu sinni talað við liann,“
svaraði Roger, „en jeg get sagl yður liver
liann er. llann er uppgjafa liðsforingi, Denn-
el ofursli að nafni, og hann býr i Palace
Cresoent inatsöluhúsi.“
Lögregluþjóninn strauk hökuna. „Ilann
hlýtur að hafa ætlað inn hakdvramegin.“
„Hvenær funduð þjer hann?“ spurði
Roger.
Lögregluþjónninn hristi höfuðið. Það er
ekki lil neins að svara sömu spurningunni
tvisvar. Þarna lcemur nefnilega lögreglu-
stjóri, og úr því að þjer eruð hjer skuluð
þjer hevra, hvað hann segir.“
Aldrei hefir Bretland oerið heiur húið að lofluörnum en nú. Enda er þess full
þörf"; bseði hefir þýskum loftárásum á Encjland fjölgað mjög síðati Frakkland
gafst upp, og svo stendur höfuðárás Þjóðverja á England fyrir dyrum. — Iljer
sjest röð af loftvarnabyssum og loftvarnarlið umhverfis þær.