Fálkinn - 21.02.1941, Blaðsíða 11

□. flndErsDn
KoiuisáL
\TIÐ sátum í heitri vorsólinni og
" voruni að drekka portvin. „Þarna
er efni í góða sögu handa þjer,“
sagði Gray upp úr þurru og benti
yfir götuna.
Á gangstjettinni hinumeginn gekk
inaður með axlirnar yptar upp fyr-
ir eyru. Hann leit út fyrir að vera
hálf þrítugur. Hann var dökkur og
suðrænn á svip og liafði auðsjáan-
lega verið laglegur einu sinni, en nú
var hann brennimerktur af ofdrykkju
og svalli.
Hann var álútur. Andlitsdrættirnir
daufir og slappir. Fötin meira en
gauðslitin og þunnur, ódýr flóka-
hattur niður á ennið. Þessi hattur var
svo ósegjanlega rægsnislegur.
Við sáum liann slangra fyrir horn-
ið. Þegar hann var horfinn var aft-
ur glaða sólskin á götunni.
Jeg hafði ekki verið i París síðustu
þrjú árin — jeg hafði verið i Holly-
wood til að reyna að sannfæra kvik-
myndastjórana um, að gott handrit
víeri óhjákvæmilegt skilyrði fyrir
góðri kvikmynd. Jeg þekti ekki þenn-
an mannræfil, sem hafði gengið fyr-
ir hornið. Jeg sneri mjer að Gray.
„Segðu mjer þá söguna af honum,“
sagði jeg.
Gray kveikti liægt og rólega í sig-
arettu — vondri sígarettu, eins og
hann var vanur.
„Nei, þú manst auðvitað ekki eftir
Julian Vane,“ sagði hann. „Honum
skaut ekki upp fyr en eftir að þú
varst farinn til Hollywood. Hnnn
hafði víst ekki úr miklu að spila þá.
Faðir hans var víst sveitaprestur ein-
hversstaðar á Englandi. Pilturinn
hafði verið sendur til Paris með frí-
merki á bakinu — þú skilur hvað jeg
á við?
Hann átti að læra til málara —
andlitsmálara — og í rauninni hafði
hann meiri hæfileika en ahnent ger-
ist. Um nokkurt skeið rápaði hann
um París og liirti molana, sem duttu
af borðum hinna ríku á kaffihúsun-
um, eins og maður segir.
Honum var einkennilega sýnt um,
að ná vináttu fólks. Hann bauð af
sjer einstaklega góðan þokka, og um
sinn virtist forsjónin hafa dálæti á
honum, svo að allir vildu hjálpa hon-
um.
Innan skamms hafði hann komið
fyrir sig fótunum og eftir eitt missiri
lifði hann skemtilegu og áhyggjulausu
lausingjalífi. Allar konur, sem vildu
láta telja sig með mönnum, fóru að
láta hann mála sig. Þú skilur — liann
var sjerstaklega natinn andlitsmálari
og kunni lag á, að láta einskonar
dularljóma koma fram i andlitunum,
sem hann málaði. Og ekkert þykir
kvenfólkinu eins mikið varið í og að
láta leynda ást skína út úr andlitinu
á sjer.“
„Hann hlýtur að hafa verið sjer-
staklega reyndur og hygginn, af ung-
um manni að vera,“ sagði jeg.
„Já, það var hann — þangað til
hann hitti I.ois Gordon," svaraði
Gray.
Jeg sperti eyrun þegar hann nefndi
nafnið. Lois Gordon var afburða fög-
ur kona á ’ fertugsaldri. Það voru
farnar að ganga um hana slúðursög-
ur um það leyti sem jeg fór til Banda-
ríkjanna. Og siðan hafði jeg oft sjeð
hennar getið, bæði i brjefum til min
og i blöðunum.
„Sú viðkynning hefir bæði getað
orðið honum til gagns og skaða,“
sagði jeg.
„Já, það segirðu satt,“ tautaði Gray.
„Hún tók hann að sjer, gerði liann
frægan, gaf honum alt, og — eyði-
lagði liann.
Hún kom því i kring, að hann mál-
aði myndir af sendisveitinni, og þar
fram eftir götunum. Hún lagði sig
yfirleitt i framkróka til að koma hon-'
um á framfæri,/ hvar sein hægt var.
A minna en ári hafði hann grætt
stórfje — og eyddi því jafnóðum.
Það var eiginlega mest aðlaðandi við
hann hvernig liann fór að eyða pen-
ingunum. Svo eyðilagði Lois Gordon
alt, með því að verða ástfangin af
honum.“
„Og hann?“ spurði jeg forvitinn.
„Hann varð Sjóðvitlaus í laglegri
söngstelpu, sem ekki var neitt og gat
aldrei orðið neitt. Hún lijet Venice
Grant þá. En nú hefir hún víst tekið
sjer tignara nafn. Jæja, Julian varð
skotinn í henni. Þau svölluðu fram
úr öllu hófi og eyddu öllum pening-
um hans.
„Hvernig tók Lois Gordon því?“
„f fyrstu skifti hún sjer ekkert al'
því. Svo varð liún fokreið. Svo reyndi
hún með öllu móti að laða Julian að
sjer. Hún gaf honum dýrar gjafir,
þar á meðal liolls Royce-bifreið. Svo
Ijet hún liann mála sæg af myndum
af sjálfri sjer og borgaði honum of
fjár fyrir. og þá varð hneyxlið.
Julian eyddi peningum sírium i
Venice Grant þegar hann komst
höndunum undir. Málaði aðeins í
tómslundunum. Jafnvel Lois sá, að
myndirnar hans voru lélegar og áttu
ekkert skylt við list. Hann málaði
þær nauðugur. Sannast að segja hef-
ir Jiilian aldrei verið skarpskygn
maður, en hann hafði þó lag á að
mála eins og fólkið vildi, og það er
mikils virði. En myndirnar, sem hann
málaði núna voru ekki betri en svo,
að hver auglýsingamálari liefði getað
inálað þær.
Jeg þekti Julian vel þá. Og ein-
hverra hluta vegna hafði hann orð-
ið hlyntur mjer. Kanske var það
vegna þess, sem jeg hafði gert fyrir
hann áður. Að minsta kosti koin
hann til nrin eitt kvöldið og var þá
i öngum sínuin og gramur mjög. Hann
sagði mjer, að Lois Gordon færi með
sig eins og þræl. Hún ljeti hann ekki
augnablik i friði. Hún kveldi hann
með ástleitninni og gerði alt sem hún
gæti til að fyrirbyggja, að hann gæti
hitt vinkonu sína, Venice Örant.
Hann var í versta skapi þetta kvöld
freyðandi af vonsku. Ástæðan var
víst sú, að Lois hafði enn einu sinni
beð.ð hann að mála mynd af sér og
vanda sig nú sem best hann gæti.
Hann sagði: „Hún pínir nrig til að
mála mynd, sem eigi aðeins sýni á
henni líkamann heldur lika sálina.
Eins og jeg geti málað mannsálir
....“ Hann liafði rjett fyrir sjer.
Hann gat það ekki ....“
„Nú og málaði liann þá sálina í
henni?“ spurði jeg forvitinn.
„Bæði já og nei. Það er eftir því
hvernig maður tekur það. Hann lok-
aði sig að minsta kosti inni í vinnu-
stofunni sinni margar vikur. Mjer
tókst einu sinni að ná í liann í síman-
um. Hann var víst drukkinn þá, og
tautaði eitthvað um, að han skyldi
„sýna öllum heiminum í henni sál-
ina.“ Svo hringdi liann af.
Jeg geri ráð fyrir, að fyrst þegar
honum datt flugan í hug, hafi það
verið í gamni, þó að hann gerði sið-
an alvöru úr öllu saman. Hann bað
Lois Gordon að halda samkvæmi og
þar ætlaði hann að sýna bestu mynd-
ina, sem hann hefði nokkurntíina
ináíað af lienni. Það hjet ,,Mynd af
sál ungrar konu."
SUMARKÁPA.
Svona er liægt að breyta sumarkáp-
unni frá því í fyrra. Ljóst framstykki
lífgar hana upp, svo að hún verður
sem ný.
FALLEGUR HATTUIt .
úr svörtum flóka. Hann er borinn
hátt uppi á höfðinu, látinn hallast og
festur með slaufu í hnakkanum.
Þetta kvöld hafði Lois Gordon safn-
að að sjer tignum, fallegum og ríkum
gestum. Jeg var þar lika, og jeg full-
yrði, að þetta hafi verið Jignasta
listasamkvæmið á árinu.
Þegar við liöfðum snætt ríkulegan
miðdegisverð fórum við öll inn í sal-
inn. Allir biðu afhjúpunarinnar á
myndinni með eftirvæntingu.
„Afhjúpunar?" spurði jeg undrandi.
„Já, Julian var sýnt um að gera alt
sem dramatiskast og gera það, sem
engum öðrum datt í liug. Myndin stóð
á grind á miðju gólfi og svartur flau-
elsdúkur breiddur yfir. Julian stóð
hjá myndinni og beið þangað til all-
ir voru sestir. Svo brosti hann og
sagði kæruleysislega:
„Nú ælta jeg að sýna ykkur öllum
sálina i Lois Gordon.“
TREYJA
úr grófu hnökróttu garni, sem fer
grannvöxnum stúlkum mjög vel.
SVÖRT DRAGT
meðstórum vösum úr „persianer
skinni“. Henni fylgir slá til skjóls i
miklum kuldum.
Svo kipti liann dúknum frá og
myndin kom í ljós. Þetta yar hræði-
legur atburður. Gestirnir gón'du hver
á annan eins og tröll á heiðrikjú. Og
Lois þraut auðvitað þolinmæðina og
hún útskúfaði honum fyrir fult og
alt, og sá um, að enginn maður vildi
eiga skifti við hann eftir þetta.“
„Hversvegna? Hvað hafði Julian
málað?“
„Ekki neitt. Ljereftið var hvítt —
ekki svo mikið sem eitt einasta strik
á því.“