Fálkinn - 16.05.1941, Page 5

F Á L K I N N
5
ÞJóö'
aa
soMiiir
Norðmanna
^CL, at QJ
clettd ícu\Áe,t-
Ja, vi elsker dette landet,
som det stiger frem
furet, vejrbidt over vandet
med de tusen hjem.
Elsker, elsker det og tænker
pá vor far og mor
og den saganat, som sænker
drömme pá vor jord.
Dette landet Harald bjærged
med sin kæmperad,
dette landet Hákon værged,
medens Ojvind kvad;
Olav pá det land har malet
korset med sit blod,
fra dets höje Sverre talet
Roma midt imod.
Bönder sine ökser brynte,
hvor en hær drog frem;
Tordenslcjold langs kysten lynte,
sá den lystes hjem.
Kvinner selv stod op og Strede
som de vare mænd;
andre kunde bare græde;
men det kom igen!
Vistnok var vi ikke mange;
men vi strak dog til,
da vi prövdes nogle gange,
og det stod pá spil;
ti vi heller landet brænte,
end det kom til fald;
husker bare, hviad som hændte
ned pá Fredrikshald!
Hárde tider har vi döjet,
blev tilsidst forstödt;
men i værste nöd bláöjet
frihed blev oss födt.
Det gav faderkraft at bære
hungersnöd og krig,
det gav döden selv sin ære —
og det gav forlig.
Fienden sit váben kasted,
op visirct fór,
vi med undren mod ham hasted;
ti han var vor bror.
Drevne frem pástand af skammen
gik vi söderpá;
nu vi stár tre brödre sammen
og skal sádan stá!
Norske mand i hus og hytte,
tak din store Hud!
landet vilde han beskytte,
skönt det mörkt, sá ud.
Alt, hvad fædrene har kæmpet,
mödrene har grædt,
har den Herre stille læmpet,
sá vi vant vor ret.
Ja, vi elsker dette landet,
som det stiger frem
furet, vejrbidt over vandet
med de tusen hjem.
Einu sinni sagði norskt þjóðskáld,
að fyr mundu Dofrafjöll og Dóm-
kirkjan í Þrándheimi falla, en norsk
nienning yrði kúguð. Þetta sannast
nú. Og það sannast líka, að þjóðinni
er vís áfangastaður að einhverjum
samastað, þar sem allir hittast líkir.
Brjef biskupanna í Noregi skal ekki
birt hjer, vegna þess, að það kynni
að þykja áróðurskent.
En eitt vita allir. Og það er þetta,
að kjör þau, sem bæði danskur og
norskur landslýður á við að búa, er
í engan máta sambærilegur við kjör
fslendinga. Hjer tala menn þó um
ófrelsi. En stríð verður aldrei háð
„með öllum þægindum". Þeir, sem
gusla mest hjer á landi, hefðu gott^
af að dvelja eina viku eða tvær í
Noregi og Danmörku og jafnvel í
Svíþjóð líka, þar sem ekki er hægt
að fá handsápu til tveggja daga,
nema út á vegabrjefið sitt.
Tákn endurreisnarinnar í Noregi
eru mörg. En éitt af þeim fegurstu
er.bygging sú, sem hjcr birtist mynd
af — fallegasta og stórfenglegasta
kirkja Norðurlanda. Við „Niðaros-
domen“ eru hugir margra Norð-
manna tengdir nú á tímum. Hún
er ekki aðeins tákn kristninnar,
lieldur öllu frekar tákn sjálfstæðis-
ins. Óvinir Noregs hafa fengið að
reyna, að sjálfstæði Norðmanna er
ekki eingöngu á vörunum. Það hefir
reynst öllu drýgra á borði en í orði.
Og sá, sem lítur á myndina af dóm-
kirkjunni í Niðarósi inun fljótlega
sannfærast um, að hugsunin „um
Og som fædres kamp har hævet
det af nöd til sejr,
ogsá vi, nár det blir krævet,
for dets fred slár lejr.
Þjóðsöng Norðmanna þekkir fjöld-
inn allur af íslendingum, en j>ó
kunna fæstir utanað meira en fgrsta
erindið og tvö þau síðustu. Þykir
þessvegna hlýða, að hjer / blaðinu
birtist allur þjóðsöngurinn. Það skal
tekið fram, að textinn er birtur
samkvæmt „standard-útgáfu“ próf.
Francis Bull frá 1920, en síðan hef-
ir rjettritun breyst allmikið.
hið mikla musteri“, sem Snorri
nefndi hina upprunalegu kirkju, er
ekki fædd í gær eða undir hernámi.
Þarna er sem sje cin af mörgum
hugsunum þjóðarinnar. Og margar
hugsanir hinnar norsku þjóðar, sem
legið hafa í dái um aldabil, vöknuðu,
þegar framandi fjendaher kom í
landið.