Fálkinn - 16.05.1941, Qupperneq 12

12
F Á L K I N N
r
S B
Francis D. Grierson:
1
i-
Framhaldssaga.
«
Toma hilisið.
Leynilögrregrlusaga.
19. ^ iFll . . .-rril-. . 5553
Það skildi Jack — „og svo?“
Jú, svo hafði „Marble Arc“ afhent henni
skilaboð, sem hún átti að koma til Jacks;
þau voru skrifuð á snepil, sem Grace hafði
átt að rífa í smátætlur, undir eins og hún
hafði komið boðunum. Hún átti bara að
lesa þau upp fyrir honum, en mátti ekki
svara neinum spurningum. Mr. Vane yrði
sjálfur að ráða, hvað hann gerði í tilefni
af boðunum. En annars, ef „Marble Arc“
hefði viljað þiggja ráð Grace, þá ....“
„Já, auðvitað. Jeg er viss um, að þjer haf-
ið alveg rjett fyrir yður, en látið þjer nú
boðin koma,“ sagði Jack biðjandi.
„Jú, nú skuluð þjer fá þau. Og svo kom
loks orðsendingin frá „Marble Arc“, sem
skrifuð var á blaðið:
„Ef þjer treystið mjer þá komið til Paris
með fyrsta skijii daginn eftir á morgun.
Klukkan 6 siðdegis gangið þjer niður Boule-
vard Poissoniere að horninu á Rue du Fau-
bourg. Þar er kaffihús. Setjist við eitt borð-
ið og bíðið mín. Gerið svo vel að hafa
hundrað sterlingspund með yður, og víxhð
þeim í franska peninga. Jeg skal horga það
aftur síðar. Ef yður er alvara um það, sem
þjer Sögðuð um kvöldið, þá komið þjer.
En ef þjer komið ekki, þá krefst jeg einskis
reikningsskapar fyrir það.“
„Annað var ekki,“ sagði Grace, og hann
gæti auðvitað gert eins og honum sýndist,
en ef hann langaði í raun og veru til að
hjálpa „Marble Arc“ .......
„Það er gott,“ tók Jack fram í. „Jeg skal
gera það. Þjer getið sagt „Marble Arc“ að
hún þurfi engu að kvíða.“
Grace virtist gera sjer þetta að góðu, en
hvað það snerti að koma orðunum til
„Marble Arc“ þá væri það vist ekki hægt.
Og hún vildi ekki svara spurningum, af
þvi að hún hafði lofað að gera það ekki.
„Gott og vel,“ sagði Jack. „Þakka yður
fyrir að þjer símuðuð. Þjer eruð yndisleg.
Jeg get ekki kyst yður núna, en jeg skal
hafa fallega gjöf með mjer handa yður,
þegar jeg kem aftur. Hvort viljið þjer
heldur armbandsúr eða tylft af silkisokk-
um. Þjer hafið ljómandi fallegar fætur til
að láta í sokkana.“
Grace Jenkins bað hann um að muna,
við hvern hann væri að tala. En hinsvegar
væri ekta silkisokkar altaf nokkuð, sem
ungum stúlkum kæmi vel, og hún notaði
sama númer og „Marble Arc“.
Ónærgætin símastúlka neitaði nú að
framlengja samtalið, nema tveir pence
væru borgaðir i viðbót, og Grace sagði, að
hún hefði ekki meira að segja. „Jeg óska
yður til hamingju!“
Og Jack var ljóst, að ekki væri meira að
segja, úr því að Grace vildi ekki segja
meira.
Hann rifjaði samtalið upp í huganum
meðan hann var að láta ofan í koffortið
sitt. „Ef yður er alvara um það, sem þjer
sögðuð um kvöldið ........“
Auðvitað var honum alvara. Það vissi
Eva ofur vel. Hún gat sjeð að hann elsk-
aði hana. En kærði liún sig nokkuð um
'hann? Eða var þetta aðeins af því, að hún
var honum þakklát? Hann mintist þess nú,
að þegar þau töluðu saman í Hyde Parlc,
hafði hún farið kringum þessa spurningu,
livort sem það var nú viljandi gert eða af
tilviljun. Hann hnyklaði brúnirnar en svo
óx honum hugur. Hvernig sem þetta var,
þá hafði hún leitað hjálpar hjá honum.
Hún treysti honum, annars hefði liún ekki
látið hann vita, að hún var farin úr landi.
En hvernig hafði hún sloppið til Paris?
Og hvað Blyth mundi verða fokvondur,
þegar hann frjetti, hvernig hún hefði snúið
honum ref fyrir rass.
Daginn eftir fór Jaclc svo til Paris með
fyrsta skipi. Hann ætlaði að fá sjer mat
um borð; þó hann væri ekki sjósterkur þá
gat hann harkað af sjer þegar ekki var
mikil alda. Hann hugleiddi þetta er hann
stóð á brautarstöðinni, meðan verið var að
afgreiða farangur hans. En líldega hefði
farið af honum risið ef hann hefði vitað,
að lestarvörðurinn með rauðbrúna slceggið,
sem fór fyrir klefadyrnar hjá honum 2—
3 sinnum, mundi bráðlega fara úr þessum
einkennisbúningi og síma til Blyth á Scot-
land Yard, að mr. Vane hefði farið frá
London með lestinni, sem átti að ná fyrsta
skipinu til Calais. Og enn lúðulakalegri
hefði hann þó orðið ef hann hefði vitað, að
maðurinn sem sat í sama klefa og hann,
og virtist svo niðursokkinn í íþróttadálkana
í „Times“ og virtist einkum hafa áhuga á
veðreiðafrjettunum, var með skilti í vas-
anum, sem sýndi, að hann var 'starfsmað-
ur í „Metropolitan Police“.
Og loks hefði liann orðið bandóður ef
hann hefði vitað, að tvö sæti í flugvjelinni,
sem skömmu síðar fór frá Croydon til
París, voru pöntuð af Bax-ry Blyth og hin-
um fræga glæpafræðingi dr. Ashley Marr-
ible.
XI. KAPÍTULl.
Þegar Jack kom til Paris fjekk hann sjer
herbergi á rólegu og vistlegu gistihúsi í
Rue Buffault. Fimm mínútum fyrir sex var
hann fyrir utan kaffihúsið, sem Eva hafði
tiltekið. Þetta var vel valinn staður, ann-
ars floklcs kaffihús, sæmilega þokkalegt en
þó ekki neinn tískustaður. Kaffihúsið var
allstórt og þrísett röð af borðum fyrir utan
og margt fólk. Það var hægt að sitja þarna
heilan klukkutíma -og tala saman án þess
að nokkur tæki eftir manni nema „la
garcon“, sem átti að líta eftir, að maður
laumaðist ekki á burt án þess að boi’ga
bjórinn eða vermouthinn, sem maður hafði
fengið.
Jack var svo heppinn að ná í boi’ð, sem
var í skjóli við eina tunnuna með trjánmn
i, sem allir veitingamenn á meginlandinu
nota til að prýða húsakynni sin. Úr þessu
fylgsni sínu sá hann yfir mannfjöldann,
sem leið í sífellu fram og aftur um strætið.
Alt í einu stóð hann upp, er ung stúlka
vatt sjer fyrir hornið fá Rue Faubourg
Poissoniére.
Það var Eva Page.
Nú var hún ekki í karlmannsfötunum,
hún var látlaust klædd í dökkbrúnum
jakka og pilsi, með laglegan brúnan hatt
og hálsklút úr röndóttu, brúnu silki. Jack
hjelt niðri í sjer andanum þegar hann sá
hana. Hún roðnaði þegar hún fann hitann
í augnaráði hans.
Þegar þjónninn hafði fært þeim það sem
þau báðu um, lionum bjór en henni síti’ónu-
safa, lyfti Jack glasinu.
„Heill og hamingja,“ sagði hann og lagði
áherslu á orðin.
„Jeg þakka,“ sagði hún, „það var ein-
staklega — einstaklega fallegt af yður að
koma.“
„Þjer vissuð, að jeg mundi koma, var
það ekki?“ spurðL hann og andvax-paði
svo: „mjer datt í hug .......“
Jack dró þykt umslag upp úr vasanum
ög rjetti henni.
„Hjerna er það, sem þjer báðuð um,“
sagði liann hálf stamandi.
„Jeg skal endurgreiða yður þetta lán,“
flýtti hún sjer að segja. „Þjer trúið mjer
fyrir þessum peningum?“
„Auðvitað. En því ligur ekkert á. Gæti
jeg gert yður nokkurn annan gi-eiða?11
„Þjer hafið gert mjer meiri greiða en
yður grunar. Jeg veit ekki hvernig jeg fæ
yður það fullþakkað.“
„Reynið það eklci. Þjer vitið, Eva, hvers-
vegna jeg geri það.“
Hún lyfti hendinni höstug. „Þjer megið
ekki ......“
Jack sótroðnaði.
Hún hikaði og spui’ði svo: „Eruð þjer
reiður mjer?“
,,Alls ekki,“ svaraði hann liálf skömrn-
ustulegur. „Þjer skuluð gei’a alveg eins og
yður sýnist. Jeg óska aðeins að_ þjer vitið,
að jeg er reiðubúinn til að gera hvað sem
bjer óskið. En segið þjer mjer nú, livern-
ig í ósköpunum þjer fóruð að því, að kom-
ast hingað. Þeir á „Yardinum“ höfðu gát á
öllum skipuni og flugvjelum.“
„Jeg bjóst við, að þjer munduð segja
þetta,“ sagði hún og brosti. „En það varð
ekki eins erfitt og maður skyldi lxalda.
Grace Jenkins .......“
„Meðan jeg man — livernig er kunnings-
skap ylckar Grace Jenkins hátlað*?“
„Móðir hennar var vinnukona lijá móð-
ur minni fyi’ir herrans mörgum árum,
þegar við vorum rík. Hún fór úr vistinni
og giftist skömmu eftir að jeg fæddist, en
kom altaf til okkar áfram. Móðir hennar
— það er að segja móðir frú Jenkins —
hafði verið í vist hjá ömmu minni. Frú
Jenkins og Grace hafa verið mjer einstak-
lega góðax’, síðan hamingjuhjólið snerist
aftur á bak hjá okkur. Mamma dó þegar
I