Fálkinn - 15.08.1941, Blaðsíða 6

G
FÁLKINN
Bemhard FalkEstad:*.
i
„Það var neyðarlegt“
Jcg ætla'ði einu sinni, seint á
liausti að heimsækja kunningja minn
suður með sjó. Hann orti kvæði og
var heimspekingur, (>g við vorum
ijáðir ungir.
Ferðin suður var löng og köld.
Jeg fjekk kvef og afleitan höfuðverk
af að standa á þilfarinu í nóvember-
nepjunni.
Svo kom jeg í hæinn, veikur cins
og eitruð rotta, og fór að leita að
Hansen. Kunninginn hjet nefnilega
liansen — Kristófer Hansen. Eftir
margar fyrirspurnir komst jeg Joks
að dyrunum hjá lionum.
Konan, sem opngði, vissi ekkert til
að Hansen ætli von á gestum, — og
svo var hann ekki lieima — ekki
von á honum fyrir en á morgun. í
fyrsta lagi. Skritið, að hann skyldi
ekki hafa minst á þettál
— Nei, nei, liann hefir þá gleyint
i)ví. — Hann hafði boðið mjer að
vera hjá sjer, en jeg fer þá á gisti-
húsið þangað til hann kemur.
— Nei, l>að kemur ekki til mála,
sagði konan, =— liafi hann boðið yð-
ur, þá hefir hann boðið yður. Jeg
ætla að búa um yður í stofunni. Ger-
ið þjer svo vel að koma inn.
— Þakka yður fyrir! Jeg sælti mig
vel við þetta. Jeg vissi, að hann
kendi á öðrum skóla, fyrir handan
fjörðinn, líka, og var til skiftis á
stöðunum.
Jeg ráfaði um bteinn mjer tii
dægrastyttingar, horfði á ljósker, sem
ósuðu, og litiar búðir og visið lauf
og eyðilega kálgafða' — lieyrði sjáv-
arniðinn utan úr svörtu myrkrinu;
en jeg kunni ekki við mig. Mjer leið
illa.
í lyfjabúðipni náði jeg i sand af
kinín-skönitúm og flösku af bre.nni-
vini. Jeg.kom sjálfum mjer og meðul-
unum fyrir heima í stofunni lijá
Hansen. Viðkunnanleg stofa. Lakk-
bornir grenistólar, eikarmáluð komm-
óða með dúk á — og hornhiiia með
postulínshundum og páfuglafjöðrum.
Sófi með flauelsfóðri og flosábreiðu
fyrir framan — albúm á borðínu og
nafnsþjaldaskál úr mjólkurgrænu
gleri með rauðri rönd.
Jeg fjekk kaffi og smurt brauð
með kúmenosti og eggjum, sem hafði
átt að geyma í jólabaksturinn. Það
var búið um mig á sófanum.
— Nei, jeg hefi aldrei heyrt á yð-
ur minst — þnð var skrítið að hann
liansen....
Hún lauk ekki við setninguna, en
raðaði stólum fyrir framan sófann,
svo að yfirsængin skyldi ekki detta
ofan á gólf til Tyrkjans, sem var af-
myndaður á ábreiðuna. Hann var
með svart, lafandi yfirskegg, vefjar-
liött, i rauðum brókum, með bjúg-
sverð og hjelt i hringmakkaðan arab-
iskan graðfoia, en pálmar og turnar
sáust í baksýn. Ábreiðan var kjör-
gripurinn í stofunni. Líka voru stækk-
aðar ljósmyndir á veggjunum. Og
ekki má gleyma hendilampauum og
evrakaríunni.
En jeg hafði ekki tilhlýðilega virð-
ingu fyrir stofu Hansens og hennar
dýrð. Jeg var veikur og meðulin
bitu ekkert á mig, nema hvað mjer
versnaði. Um nóttina vissi jeg ekki
mitt rjúkandi ráð. Jeg var orðinn að
gosbrunni, og gat ekki haft neinn
hemil á gosunum. Jeg svitnaði af til-
hugsuninni um Tyrkjann, húsmóður-
ina og stofuna. Sem betur fór var
dimt, svo að jég hafði ekki húgmynd
um, hve gosið liafði verið áhrifa-
mikið. Jeg andvarpaði. Bara að jeg
hefði ekki legið i stássstofunni. —
Jeg hafði stungið upp á, að jeg væri
látinn liggja í rúminu hans Hansens,
en þá liafði konan liorft svo livast á
mig, að jeg fór ekki lengra út i ])á
sálma.
Nú lá jeg þarna í minum eigii
verkum og vonaði, að jeg gæti Jjæt
úr eyðiieggingunni, þegar færi ai
birta. Loks sofnaði jeg og vaknað
aftur við ögurlegan gauragang.
I fyrstunni botnaði jeg ekki í
neinu. Mjer varð smámsaman ljóst
að jeg mundi ekkert eftir, hvar
var — og að það stóð stór dólgur í
olíufötum og sjóstígvjelum fyrir
framan mig og grenjaði eins og tröll:
„Hvern fj. og livað eruð þjer?
Mjer skildist nú, að það víir verið
að tala við mig. Olíudólgurinn grenj-
aði aftur: „Hvcr eruð þjer og hvað
eruð þjer að vii.ja hjerna?"
Myndarlegur lmefi sveiflaðiát
kringum mig. Sá gat nú spurt. Jeg
reis upp við dogg — afar vandræða-
legur. — Jeg — jeg er í hqimsókn
lijá Hansen, sagði jeg
— hjá Kristófer Iiansen!
— Nei, fjanda korninu ef þjer
það — hvað er sjá, hvernig hjer er
útbíjað.
Kona var komin inn. Jeg sá glitta
i glyrnurnar á hehni og nefið, balc
við olbogana á 'inanninum.
— Jú, sagði jeg — jeg er lijerna í
lieimsókn.
— Já, það er löguleg liéimsókn,
sagði hann.
— Jeg er i heimsókn lijá Kristófer
Haiisen kennara, segi jeg-------
— Kennara! öskraði liann. — En
það er ekki jeg.
— Nei, jeg sje það, sagðf jeg.
— En liversvegna eruð þjer þá
hjá mjer? Jeg er ekki Kristófer Han-
sen kennari. Jeg er liafnsögumaður!
Jeg skildi nú svo vel, að mig sundl-
aði. Jeg hafði lent í vitlausu liúsi,
hjá vitlausum manni, jeg hafði spúð
i stássstofu vitlauss manns. Flosdúk-
urinn með arabiska graðhestinum —
drottinn minn!
Og hvernig þjer hafið útsvínað
stofuna!
— Jeg var veikur, tautaði jeg auð-
mjúkur.
— Já, minsta kosti veikur. Hvað
heitið þjer? Farðu og sæktu kenn-
arann, Maren, svo að liann geti sjeð,
hvernig baðgesturinn hans hefir hag-
að sjer!
Minn Hansen kom. Hann stóð
þarna eins og opinberun forviðunar-
innftr. Magurt, langt og guggið and-
litið með stóru grá augun og græn-
jarpa, uppstrokna hárið, starði á mig
í lamaðri undrun: Drottinn minn, ert
þú hjerna! sagði hann og saup hvelj-
ur. —
— Já, en þú átt ekki heima hjerna?
— Nei, ertu frá þjer, jeg á heima
hjerna i næsta húsi!
Og þar hafði hann setið í gær-
kvöldi og verið að furða sig á, hvers-
vegna jeg kom ekki. Hann liafði ekki
getað komið á bryggjuna að taka á
móti mjer. — Hvort jeg hefði verið
veikur?
— Ja, hvort jeg!
— Þá var heppilegt að þú viltist,
sagði hann og hló. En sagðir þú
ekki, að þú ætlaðir að finna kenn-
arann, bjáninn þinn?
— Jú, jú — jeg liafði sagt kenn-
arann líka.
Jeg velti mjer fram úr sófanum og
klæddi mig. Hafnsögumaðurinn var
farinn að spekjast. — Farið þjer
bara, jeg skal taka til eftir yður —
jeg liefi sjeð sjósjúka menn fyr....
En vinur minn stóð úti í ganginum
og var að tala við húsmóðurina.
— Flónið að tarna,' heyrði jeg
hann segja, — hann vildi endilega
sofa í rúminu lians Hansen, en hann
vissi það ekki, manngreyið; var það
ekki neyðarlegt — hugsum okkur
hann Hansen þá — nei, jeg þori ekki
að hugsa út í það....
UPI’ I HÆÐIRNAR.
Svona eru þeir útbúnir, flugmenn-
irnir, sem eiga að fljúga hátt. í nú-
tima hernaði er það m. a. nauðsyn-
legt, að fljúga stundum í sem mestri
hæð, og þá verður flugmaðurinu að
Jiafa með sjer súrefni til að anda að
sjer, því að loftið verður svo þunt,
eða súrefnislítið að það nægir lionum
ekki. Myiulin er af ameríkönskum
orustuhermanni.