Fálkinn - 11.09.1942, Blaðsíða 9

F Á L Iv I N N
9
utan borgina. Fyrir viku liaí’ði
hann sagt eftirlitsmanni sínum
þar og i höllinni í SanJosé u]3j)
vistinni, svo að þarna var eng-
inn maður. Húsið var í spænsk-
um stíl og' bak við það stóð
flugvjel hans í skýli og' flug-
völlur fyrir framan.
Martinson slórði ekki en opn-
aði flkgskýlið þegar og rendi
flugvjelinni út á brautina. Hann
setti vjelina í gang, ljet skfúf-
una snúast og' athugaði gaum-
gæfilega livort nokkuð væri að.
Ekkert mátti bregðast í áætlun
hans.
Loks varö liann ánægður með
gang vjelarinnar. Hann steig
út úr vjelinni, læsti flugskýl-
inu og fór upp í vjelina aftur.
Svo setti hann hreyfilinn á fulla
ferð. Vjelin rann al' stað og
hófst lil flugs. Þegar hann var
kominn hæfiléga hátl tók hann
stefnu í norður.
v
Tveimur timum seinna klifr-
aði hann upp eftir þakrennu
fyrir utan svefnlierbergisglugga
Ackleys i San Francisco.
Glugginn stóð opinn og Mart-
inson brölti varlega inn um
hann. Það var niðamyrkur i
herberginu. Martinson stakk
hendinni ofan i vasann og dró
upp skammbyssuna. Svo kveikli
hann á vasaljósinu sem haun
hafði í vinstri hendi.
Hann beindi Ijósinu beint á
.andlitið á Acklev, sem stein-
svaf. Nú hrfeyfði liann sig í
svefninum. Loks glenti hann
upp augun beint á móti sterku
ljósinu.
,.Hver — hvað — hvað —
livað —“ stamaði hann.
Martinson hló lágt.
„Þjer bjuggust vist ekki við
mjer á þessum tima sólarhrings-
ins, Ackley?“ sagði hann s])ott-
andi. Hann miðaði skammbyss-
unni í hjartastað á Ackley.
„Þjer ætlið þó ekki að drepa
mig, Martinson?“
„Ilaldið þjer ekki. Haldið þjer
kanske að þetta sje ekki nema
ljótur draumur?“
Og svo þrýsti hann á gikkinn.
í næturkvrðinni var hvellur-
inn líkastur því að fallbyssu
hefði verið skotið. Acklev tók
andköf, hóstaði og svo heyrðist
hrygla. Ósjálfbjarga örvænting-
arsvipur færði’st yfir andlitið
og hendin hreyfðist ósjálfrátt
þangað, sem rauði bletturinn
kom á náttskyrtuna. Svo dró
allan mátt úr honum.
Martinson heyrði köll og þys
úti á ganginum og hratt fótatak.
Vinnufólkið hafði vaknað við
skothvellinn. Hann flýtti sjer
að slökka ljósið og vatt sjer út
að glugganum, sem liann liafði
komið inn um. Hann komst úl
um hann á svipstundu og var
að renna sjer niðúr þakrennuna
þegar hann heyrði, að liurðin á
svefnherberginu var opnuð og
einhver brópaði inni i lierberg-
inu:
„Hvað er að, mr. Ackley?“
Martinson fanst blóðið frjósa
í æðum lians þegar hann heyrði
Ackley' stynja:
„Martinson — Martinson skaut
mig!“ Orðin köfnuðu í stunum
og korri og svo varð alt hljólt
i herberginu þangað lil rödd
heyrðist segja: „Drottinn minn,
mr. Aekley er dauður!“
Martinson beið ekki boðanna
lengur. Hann laumaðist burt
sem skjótast.
Klukkutima siðar lenti flug-
vjel Martinsons, sem liann hafði
flogið alla leið sunnan frá
Santa Barbara, á sljettum velli
á landsetri hans í San José.
Martinson ók henni upp að
flugskýli þar, sem var nákvæm-
lega eins og það fyrra.
Hann fór út úr vjelinni. Hann
leit kringum sig — húsið var
dimt og mannlaust. Hann hafði
líka sagt upp vinnufólkinu í
San José. Hann rendi vjelinni
inn í skýlið og lokaði því.
Hann var móður af áreynsl-
unni. Og hugur lians var á
ferð og ílugi.
Ackley hafði treynst líftóran
til þess að segja, að Martinson
hefðim yrt liann. Eigi að síður
reyndi Martinson að telja sjer
trú um að liann væri öruggur:
það væri ómögulegt að dæma
liann fyrir morðið. Hann hafði
sakleysissömvunina í lagi —
enginn gæti liaggað við henni.
Hann hafði fleygt skammbyss-
unni í sjóinn. úl úr flugvjcl-
inni á leiðinni til baka.
Leslin sem hann liafði laum-
ast úl úr i Santa Barbara mundi
koma til San José tiu minútur
yfir sex á leið til San Franeisco.
Martinson ætlaði að laumast
inn i liana og engin vnundi taka
eftir honum, og svo æki hann
áfram með benni til San Franc-
isco og færi út þar — og eng-
inn mundi vila annað en hann
hefði verið í lestinni alla leiðina.
En það var langt til morg-
uns ennþá. Martinson leit á
úrið sitt - það voru enn þrír
tímar þangað til leslin kom tii
San José. 0,g ekki nema hálf-
tíma gangur á brautarstöðina.
Hann hjelt af stað. Hann ætlaði
að finna sjer felustað á stöð-
inni meðan dimt væri og bíða
lestarinnar þar. Hann sá tóma
vöruvagna, sem stóðu á bliðar-
spori skamt frá stöðvarliúsinu.
Hann settist inn í einn þeirra og
beið.
Smám sainan fór að birta af
degi og himininn varð gráföl-
ur. Og nú reis sólin vfir fjöll-
unum í fjarska. Klukkan varð
fimm — sex. Martinson bölvaði
hræðslunni i sjer og reyndi að
vera rólegur og stiltur. Ilvað
mundi það gera til þó þeir tæki
hann fastan er liann kæmi lil
San Francisco? Það var senni-
legt að þeir mundu gera það
úr því að Ackley hafði nefnt
nafn hans á banastundinni og
ákært hann fyrir morðið. En
livað svo? Lögreglan gat ekkerl
gert. Hún gat yfirlieyrt liann
og mundi eflaust gera það
en hún mundi neyðast til að
sleppa bonum aftur undir eins
og hann sannaði fjarveru sína
frá morðstaðnum — og sönnun
lians var svo óyggjandi, að ekk-
ert gat bifað henni.
Svo bljes eimreiðin í fjarska.
Martinson hlustaði með athvgli.
Lestin hans! Óskrandi járn-
skrýmslið með langan liala af
vögnum rann inn á stöðina.
Martinson læddist milli vöru-
vagnanna og ljet lestina vera á
milli sín og stöðvarliússins.
Hann kom að aftasta vagnin-
um og gægðist inn. Það var
elcki nokkra sál að sjá þarna
megin í lestinni. Pallurinn var
tómur. Martinson klifraði upp
um leið og leslin fór af stað.
Líklega hafði enginn gengið
um þarna síðan hann fór at’
lestinni í gærkvöldi i Sanla
Barbara. Og engir farþegar i
lestinni virtust vera komnir á
fætur.
Hann hneig niður á stól á
pallinum og andaði að sjer
morgunloftinu. Áform bans
bafði tekist. Hann var kominn
í lestina sína aftur — og hver
gat sannað, að hann hafði far-
ið af lienni um nótina. Hann
ákvað að fara ekki aftur inn i
litla klefann þar sem búið hafði
verið um hann kvöldið áðUr.
Það var betra að vera þarna
úti svo að farþegar gætu sjeð
hann ef þeir gengi hjá, til að
fá sjer hreint loft. Það væri
Sönnunargagn í því.
Auk þess var hann svo glað-
ur yfir hve alt hefði gengið vel,
að honum fanst ómögulegt að
bæla sig inn í þröngum klefan-
uni. Hann hafði enga ástæðu til
að óttast leng'ur. Ackley var
dauður og enginn gat sannað
að Martinson hef'ði drepið hann,
jafnvel þó að sá látni hefði
nefnt nafn hans og ákært liann.
En Martinson liafði afráðið að
sjá við því, að nokkur maður
gæti ujipgölvað svik hans, eins
og Ackley hafði gert.
Lestin brunaði áfram. Martin-
son var svo niðursokkinn í lnig-
renningar sínar að hann tók
ekki eftir hvernig tíminn leið,
þangað til að lestin fór að
hægja á sjer. Hann sá að hún
var kominn á áfangastaðinn,
San Francisco.
Hann fór inn i vagninn og
eftir endilöngum ganginum og
niður á stjettina Honum var
rólt. núna. Það ljek yfirlætis-
glott um varir lians er liann
rendi augunum yfir mannsöfn-
uðinn á stjettinni.
Blaðastrákarnir voru á harða
hlaupum og hópuðu „auka-
blað“. Martinson brosti kulda-
lega er hann las stóru fvrir-
sagnirnar um morð Ackleys.
En alt í einu fann hann að
tekið var í öxlina á honum.
Hann dejilaði augunum og lcit
við'. Tveir alvarlegir menn
stóðu lijá honum. Annar spurði:
„Heitið þjer George Martin-
son ?“
Martinson sá lögreglumanns-
einkennið í lófa mannsins og
varð þur i kverkunum. Svo tok
hann sig saman. Þetta var ekki
nema það, sem hann hafði bú-
ist við. Ackley hafði sakað hann
um morðið áðmr en liann dó.
Hann vissi að hann gal ekki
komist hjá yfirheyrslu.
Martinson kinkaði lcolli.
„Já, jeg heiti George Martin-
son. Hversvegna spyrjið þjer?“
„Jolm Acklev var myrtur í
rúminu sinu í nótt og áður en
hann dó sakaði hann yður um
að hafa skotið sig. Þjer eru'ð
hjer með tekinn fastur.“
Martinson ljet sem hann væri
hissa.
„Ackley myrtur!“ sag'ði hann
og tók andann á lofti. „Og
Frh. á l>ls. 11.
Eftir Lesslie Bellem
■ ' \