Fálkinn - 11.09.1942, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
| J
| Louis Bromfield: 24 |
AULASTAÐIR. j
!! ♦
♦
♦
anlega við að kasta kerlingargreyinu á göl-
una, en annað er ekki liægt.“
„Mjer finst hún sje sjálf að snúa sjer
snöruna,“ svaraði Hirsli.
Kobbi sagði ekki neitt, heldur stóð upp
og flýtti sjer út, steinþegjandi.
Undir kvöld, þennan sama dag lauk
hraðritunarstúlkan verki sínu við bók frú
Lýðs, og nú stóð hár liraukur of þrírituð-
um ritvjelarblöðum á skrifborði hennar.
Stúlkan gerði reikning fyrir 56 dðluni og
það tók mestu ánægjuna frá frúnni. Hún
vissi ekki hvernig hún ætti að greiða þetta,
en þegar hr. Ríkharðs kom, tók hann hara
reikninginn, leit á hann og sagði: „Jeg skal
tala við Mörtu og sjá um, að þetta verði
greitt.“
„Já, en Marta hefir enga peninga. Við
getum ekki notað áskriftapeningana lil
svona hluta; það er svo margt annað, sem
þarf að liorga.“
„Látið mig um það,“ svaraði hann. Frú
Lýðs tók eftir þvi, að hann var farinn að
verða ráðríkari með degi hverjum, og hún
vildi hafa karlmenn ráðríka. Hún vildi láta
þá segja: „Látið mig um það.“ Phi þetfa
hafði enginn sagt þarna á skrifstofunni,
síðan J. E. sálugi dó. Fyrr en nú.
Og svo sagði hann: „Jeg ætla að taka
eitt eintakið heim með mjer og lesa það.
Jeg er ekki búinn nema með tvo fyrstu
kal'lana."
„Jeg er hrædd um, að það sje ekki mik-
ið gagn í þessari bók,“ sagði frúin. „Hún
er of löng og leiðinleg.“
„Við getum kanske þurft að stytta hana
svolitið, áður en hún verður gefin út,“
svaraði hann, „en efnið er einmitt það,
sem við þurfum að fá.“
Þegar hann ætlaði að fara, sagði hún:
„Jeg er hrædd við hann Dorta gamla og
fantana hans. Þeir væru til í hvað sem
væri.“
„Ekkert er jeg hræddur um það. En jeg
ætla að láta lítið á mjer bera þangað til
þann þriðja.“
„Og svo er ekki nóg með það,“ hjett
frúin áfram. „Svo er það hún Sjana.“
Hann kom eins og úr hól. „Hvað er um
hana?“
„Sjana og Kobbi.“
„Já, hvað er um þau?“
„Hún var eitthvað skotin í honum, og
hver veit nema hún sje það enn.“
Ilún horfði þegjandi á hr. Ríkharðs, eins
og hún væri að ráða það við sig, hversu
mikið hún ætti að þora að segja honum.
Loks sagði hún: „Mjer finst altaf þjer vera
einn af fjölskyldunni, svo jeg verð að
segja yður alt. Já, Sjana er skotin i hon-
um. Hún reynir að telja sjálfri sjer trú
um, að þetta sje ekkert, en það bara tekst
ekki. Jeg þekki þetta, þegar jeg sje það.
Það er og verður altaf eins, hvernig sem
tískan annars kann að hreytast. Stundum
finst mjer eins og jeg ætti að hætta alveg
við krossferðina, ef hún gæti orðið til þess
að spilla öllu milli þeirra.“ Hún hrosti
feimnislega.„Þjer megið ekki halda, að
jeg sje yfir mig tilfinningasöm og heinisk,
en svona er það nú samt, að jeg er altaf
hrædd við það, þegar fólk er í þessu standi.
Þetta er nú samt sem áður ósköp dásam-
legt og lirifandi .... en svoná er það nú
samt.“
Meðan hún var að tala, varð alvarlega
andlitið á hr. Ríkharðs æ alvarlegra. Þeg-
ar hún þagnaði, heið hann ofurlítið, til
þess að sjá, livort meira kæmi, en svo
sagði hann: „Jeg skil yður vel, en jeg er
hara hrapddur um, að það sje ekki liægt
að hafa aftur á, hjeðan af, eins og komið
er. Athugið allan undirhúninginn og öll
loforðin, sem við höfum gefið .... Og jcg
búinn að tala við Bill Swain sjálfan. Og
svo loksins það, að hinir herjast, livað sem
við gerum. Það var ekki um að villast,
þegar jeg talaði við þá í morgun. Þeir
voru með allskonar hótanir.“
„Hvrskonar hótanir?“
„Til dæmis að gera blaðið gjaldþrota.
Og jeg efast um, að þeir létu þár við
sitja.“
„Var Kohbi þarna viðsladdur?“ spurði
frúin og var nú úvenju klók.
„Já, hann var þar viðstaddur.“
„Var hann með nokkrar liótanir?“
„Ekki var nú það. Hann glápti á mig
allan timann, eins og hann hataði mig
miklu meira en hinir allir til samans.“
Frú Lýðs skríkti. „Það hefir vitanlega
verið vegna Sjönu.“
Hr. Ríkharðs tók upp liatt sinn. „Jeg
vildi, að jeg hefði vitað þelta fyrr. Þá
hefði jeg orðið kyrr í fangelsinu og haldið
verki mínu áfram þar.“
„Þetta megið þjer ekki segja.“ Eftir eilt
eða tvö andartök, sagði hún: „Nei, við
skulum ekki vera að tala um þetta; við
verðum að lialda áfram, Iivað sem á dvn-
ur. En jeg veit ekki, hversvegna all þarf
að vera svona erfitt,.“
„Kanske þjer viljið tala um það við
Sjönu. Ekki, að jeg lialdi, að það yrði til
neins gagns. Við getum ekki snúið aftur
hjeðan af.“
„Hversvegna talið þjer ekki við hana.
Hún er svo hrifin af yður.“
Hann hló. „Ætli það sje nú eins mikil
hrifning og þjer lialdið." Síðan blístraði
hann snöggvast og sagði: „Nú dettur mjer
eitt nýtl í hug.“
„Hvað er það?“
„Jeg sagði henni frá þvi. þegar hann var
rekinn út úr Gyllta Húsinu — og var fullur
að flækjast ineð þessari stelpu — og að
hann hefði sent henni kveðju sína. Jeg
hjelt, að hún mundi bara hlæja að því.
Jeg vissi ekkert, hvernig á öllu stóð. En
nú sje jeg, hversvegná hún var eins og
hún var i bíóinu á eftir.“
Jæja, hann liafði þá tekið af gömlu kon-
unni ómakið að skila kveðjunni, og sagt
Sjönu alla söguna. „Kanske gat það gerl
út um málið,“ hugsaði frú Lýðs. „Kanske
það geti sýnt henni eflir liverju hún er
að sækjast,“ sagði hún upphátt.
„Jeg efa það,“ svaraði hr. Ríkharðs.
Nei, það Iiafði ekki gert út um málið“.
Þessar frjettir höfðu aðeins komið Sjönn
í hágborið skap og fvlt liana (jfasemdum
.... efasemdum um all og alla. Ef Kohhi
þyrfti að haga sjer svona, var hetra að
fá að vita það fyrr e'n síðar, lnigsaði liún
með með sjáll'ri sjer. Ef hann var svona
innrættur, myndi hann aðeins haka henni
sorg, ef hann yrði maðurinn hennar. Nú
var hún hætt öllum sjálfsblekkingum; lnin
vissi, að hún elskaði Iiann og vildi eiga
lninn, hvernig sem alt veltist. Og gat það
kanske ekki hugsast, að hann hefði íarið
]iarna í krána með stelpunni, einmitt
vegna þess, að liann var í liryggu skapi
yfir ösamlyndi þeirra? VeP'var það hugs-
anlegl. Og þá var alt úti og alt henni sjálfri
að kenna. En hvernig átli hún að geta vil-
að það? Og hr. Ríkharðs lil hvers var
liann að segja henni þetta? Var það af ]iví,
að liann vissi um tilfinningar liennar lil
Kohba og vildi ganga af þeim dauðum?
Var hann svona mikið hrakmenni? Not-
aði hann söguna sem einskonar undirhún-
ing, áður en hann fór að lialda uni liönd-
ina á henni í bíóinu? Var liann að verða
ástfangin af henni, eða revna að gera
hana ástfangna af sjer? En enda þótt liana
langaði að trúa, að þessi væri ástæðan,
vildi það ekki ganga vel. Þrátt fyrir ]>essa
dularfullu leiðslu, sem hann virtist ganga
í, og stöðuga blindu, þegar töfrar hennar
voru annarsvegar, og þrátt fyrir óheitina
á honuni, sem stundum brá fyrir í liuga
liennar, vissi hún, að þannig var hann
ekki innrættur. Það gat vel verið, að hann
væri hlóðkaldur stórhorgarbúi, en liún
hafði aldrei orðið vör við neina fúlmensku
í fari lians.
Sjana var því úrvinda af liarini, og það
svo, að spenningin við vinnuna gat þar
ekkerf um bætt. Hún liefði vel getað feng-
ið lausn á gátunni með ])ví að fara lil
Kohha og gera upp alla reikninga við liann,
en hún var alveg álika fráhverf ])vi að
verða fyrri til þess, en Kobbi var sjálfur.
Slollið ball tungu beggja, þella hjánalega
stolt, sem er eign æskunnar, en liverfur
smám sanian með aldri og lífsreynslu.
Hvernig átti hún, sem var af Lýðsættinni,
að auðmýkja sig fyrir nokkrum af Dorta-
ættinni? Hvað átti hún að segja, ef Kohha
þóknaðist að svara því til, að hann liefði
farið út með stelpunni og drukkið sig full-
an, al' því að hann liefði verið svo hund-
leiður á lienni — Sjönu sjálfri!! Hvað, ef
hann segðist aldrei vilja sjá hana framar?
Nei, slíkt gat hún ekki átt á liættu; þá
lieldur ganga með hjartasár hans vegna,
það sem eftir var ævinnar!
Hún lijelt því áfram að kvelja sjálfa sig
méð þessum sáru efasemdum. Tók á-