Fálkinn - 25.09.1942, Blaðsíða 9

f' A L KI N N
9
an hann var að telja Nale út 20.000
dollarana i eintómum' 20-dollara
seðlum.
„Gerið ])jer svo vel, herra NaJe.
Jeg held að ])etta sje rjett.“
Nale stakk hverjum seðlabögglin-
um eftir annan ofan í töskuna og
var skjálfhentur.
„Viljið ])jer ekki fá sendil lil að
fylga yður?“ spurði Cornwall.
„Þetta er mikið fjc — og margt get-
ur komið fyrir.“
„Hm — nei. Þjófarnir i Cypress
eru allir undir lás!“ sagði Nale og
deplaði votum augunum. „Verið ])jer
sælir, Cornwall! Verið ])ið sælir!
Skrambi er liann ónotalega kaldur
í dag. Það viðrar ekki vel fyrir
'ávextina núna. Hm! Já!“
Hann fór út í bifreiðina sem beið
lians fyrir utan, en í bankanum var
eldtryggur geymsluklefi og þjóf-
lieldur, en þar var lítið eltir af
peningum. Cornwall leit fram í sal-
inn. Bóndi nokkur var kominn aö
lúkunni í stað Nale og liann heyrði
að hann sagði í afsökunarróm:
„Erfiðir tímar núna. Jeg verð að
taka út peningana til að kaupa
mjer tilbúinn áburð. Get jeg irng-
ið það sem jeg á inni?“
Gjaldkerinn skyldi hvað þetta
þýddi og Cornwall skyldi það líka.
Bankaráðið hjelt fund seint um
kvöldið. Á borðinu var sægur af
•brjefum og símskeytum og Cornwall
gerði grein fyrir ástæðum bankans
)<ieð þessum niðurlagsorðum: „Það
var ál'all, sem jeg hafði ekki búist
við, að Nale tók út þessa 20.000
dollara. Ef til vill leggur hann þá
inn aftur. Hann er svíðingur og ein-
hver hefir gert hann hræddan. En
af því að það er laugardagur á
morgun verðum við senniega að
borga út tíu til fimtán þúsund döll-
ara fyrir liádegi, og svo niikið fje
höfum við ekki. Jeg hefi símað til
Eederal Reserve-bankans, en þeir
vilja ekki hjálpa okkur þar. Við vor-
um ósáttir við þá um eill skeið,
eins og þið sjálfsagt munið. Og jeg
mun ekki þurfa að segja ykkur, að
hjer í bænum er enginn banki, sem
vill hlaupa undir baéga jafnvel þótt
hann gæti, og það mundi ekki koma
mjer á óvart þó þeir heimtuðu út-
borganir af okkur á morgun, ekkl
aðeins lil að koma okkur á knje
heldur líka af því, að það er þröngt
i búi hjá þeim sjálfum. Við eigum
að vísu mikið fje i appelsínuekrum,
en þar eru ávextirnir frosnir núna.
Næsta ár eru þær ágæt eign en
núna eru þær einskis virði.“
„Herra minn trúr!“ hrópaði einn
fundarmaðurinn, kaupmaður í bæn-
um. „Hvað getum við tekið lil
bragðs? Verðum við að loka bank-
anum?“
„Já, nema forsjónin taki i taum-
ana og geri kraftaverk,“ svaraði
Cornwall.
„Fást stórbankarnir í New York
ekki lil að hjálpa, el' við bjóðum
þeim háa vexti?“
Bankastjórinn hristi höfuðið.
„Þeir vita það eins vel og við, að
frosnar appelsínur og sítrónur eru
einskisvirði. Nei, jeg á aðeins eina
veika von. Jeg hefi símað vini mín-
um i Georgia siðdegis í dag; hann
hefir má ske efni og tiltrú til mín
til þess að hjálpa okkur, og jeg fæ
svar frá lionum í nótt. Við skulum
því hittasl í fyrramálið klukkan
tíu.“
Bankaráðsmennirnir fóru út um
hliðardyr og, kinkuðu kolli til Fitch
bílstjóra Cornwalls, sem stóð og
beið í dyrunum. Þeir tóku ekki eft-
ir hve hann var hugsandi á svipinn,
og þeir höfðu ekki heldur tekið
eftir, að dyrnar frá fundarsalnum
höfðu staðið i hálfa gátt.
Tveimur timum siðar fjekk Corn-
Wall svohljóðandi simskeyti:
„Því miður engir handbærir pen-
ingar núna. Máske í næstu viku.“
Cornwall ók heim til sín örvænt-
ingarfullur og ráðalaus. Næstu viku!
Og á morgun var laugardagur og
miklar útborganir. Hann lagði hönd-
ina á stólbakið við arininn — sirin.
Alilr voru í fasta svefnij alt þetta
var hans — enn[)á. En á morgun
væri lífsstarf hans hrunið i rúst.
Og úti í bæ svaf Obadias Nale með
tuttugu jiúsund dollara, sem engum
komu að gagni. Tuttugu þúsund doll-
ara í ónýtuni peningaskáp. Þessir
peningar hefðu getað bjargað Corn-
wall.
Nale liafði farið úr bankanum
með tösku sína i annari hendinni og
lifið í hinni. Það gat verið hættulegt
að vera á ferli með svona mikla
peninga, en Nale þóttist þekkja
Cypress. Ágirnd hans liafði sann-
fært hann um, að tuttugu þúsundin
væru öruggari á heimili lians en í
kjallara verslunarbankans. Nale stóð
á sama þó verslunarbankinn og enda
allir bankar bæjarins færu á haus-
inn, ef liann slyppi undan með tösk-
una sína.
Enginn þeirra sem höfðu sjeð
Nale taka við peningunum, lialði elt
hann út á götuna; en hinsvegar ætl-
aði enginn að þegja um, að hann
hefði sjeð þelta, og fyrir kvöldið
vissi allur bærinn og nágrennið, að
Nále hafði tekið peningana sína úr
banukanum og ætlaði að geyma ])á
heima hjá sjer.
Hann ók lieim í Fordskrjóðnum
sínum og hafði töskuna við hliðina
á sjer, og er hann hafði komið
bílnum fyrir I skúrnum og tekið
úr vjelinni einhverja pai’ta, svo að
ekki væri hægt að nota bílinn, fór
hann inn. Hann hafði heyrt, að
þjófar væru fíknastir í Fordvagna,
og helst hefði hann viljað tæma
bensingeymirinn, en gerði það ekki
af ótta við, að eitthvað af hinum
dýra vökva kynni að lcka. niður.
Yenjulega var það hálftíma verk að
gera bílinn ökufæran á morgnana;
en þetta var þó ódýrara en að
tryggja bílinn gegn þjófnaði.
Þegar hann kom inn dró hann
tjöldin fyrir alla glugga áður en
hann setti peningana inn i gamla
skápinn, en hann var greyptur inn
í vegginn og oliumálverk hengt fyr-
ir lmrðina. Hann fór að reiða fram
kvöldverðinn en hafði augun í sí-
fellu á myndinni og eins góndi hann
á hana meðan hann var að jeta.
Loks sofnaði hann i hægindastóln-
um sínum með gamla, hlaupvíða
skammbyssu í hendinni.
Kvöldið og nóttin lagðist yfir
Cypress og engin umferð heyrðist á
gctunni. Klukkan varð tíu — ellefu
—tólf, og litli, skorpni karlinn í
stólnum svaf eins og steinn. Stund-
um var eins og liann kiptist við í
svefninum. Líklega var Odabias
Nale að dreyma um peningana sína
i skápnum.
Skuggi leið yfir götuna skamt frá
og læddist meðfram grindinni við
garðinn hjá Nale. Þessi náttfari,
hver sem það nú var, vissi vel
hvernig hann átti að haga sjer.
liann kaus sjer glugga á bakhlið
liússins, límdi brjefræmu á rúðuna
og skar síðan gat á hana, stakk
hehdinni inn um það og lyfti svo
gluggahespunni.
Hann var á gúmmísólum enda
lieyrðist ekki fremur til hans en
kattar er hann kom inn i ehlhúsið
og borðstofuna. Hann brá upp vasa-
Ijósinu og sá að Obadias sat í stóln-
um i næsta herbergi, sofandi með
skambyssu í hendi.
Innbrotsþjófurinn brosli. Hjer var
engin hætta á ferðum. Hann tók
glas up úr vasanum, lielti úr því í
klútinn sinn og lagði hann ylir
nefið á Nale. Hann gaf frá sjer hljóð
og mundi hafa staðið upp ef sterk-
ar hendur hefðu ekki þrýst lionum
ofan i stólinn. Svo tautaði hann
gegnum klútinn: „Verið ])ið sælir,
lierrar mínir — slæmt veður — fyr-
ir — appelsínurnar!“
Maðurinn, sem var að bogra yfir
honum brosti aftur og helti meiru i
vasaklútinn, sem var ómerktur. Inn-
an skamms svaf Nale fast. Nú kveikti
þjófurinn á rafljósunum og tók á
slagæðinni á Nale. Hún var í lagi,
engin hjartabilun — ekkert að ótt-
ast. Þó að hinn ljettfætti þjófur
væri grannvaxinn veittist honum
auðvelt að taka Obadias og bera hann
inn í rúmið lians. Til vonar og vara
batl hann liann með snæri, sem
hann hafði haft með sjer, læsti hurð-
inni og gekk brosandi inn i stofuna
aftur.
Fyrst athugaði hann að ljósið sæ-
ist ekki af götunni og svo hóf hann
leitina. Peningarnir hlutu að vera
i stofunni, annars hefði Nale ekki
setið þar. Og við aðra myndina sem
þjófurinn hreyfði uppgötvaði hann
skápinn. Þjófurinn hló. í þessum ó-
nýta skáp voru 20.000 dollarar!
Það var grafhljótt í liúsinu; Ob-
adias lá bundinn og svæfður í rúm-
inu og svaf eins og steinn, þrátt
fyrir alla hörðu vjelahlutina úr
bílnuin, sem hann liafiði í vösunum.
Þjófurinn fór nú að reyna tæki sín
á skáphurðinni og var ekki nema
örfáar mínútur að opna. í skápnum
var gamla taskan en annað ekki.
Hán tók hana fram og opn'aði hana
undir lampanum. Þar voru allir
seðlabögglarnir. Fingurnir skulfu,
ei þeir sneru við seðlunum. Hann
leit upp. Bölvaður svíðingurinn!
Hann lokaði töskunni, tók upp
flúnelsklút og strauk vandlega yfir
lásinn og framhliðina á skápnum.
Sömuléiðis málverkin, sem hann
hafði hreyft við. Það var auðsjeð,
að þetta var enginn viðvaningur.
Klukkan sló eitt þegar hann fór
upp stigann aftur, með töskuna i
hendinni.
En nú fór hann ekki inn í svefn-
herbergið heldur i kamersið beint á
móti. Hann dró tjaldið fyrir glugg-
ann, kveikli ljós og fór að vinna.
Kann hafði lieyrt ýmislegt hjá kon-
unni, sem þvoði húsið hjá Obadiasi
einu sinni í viku og hann hagaði
starfi sínu samkvæmt því. Hann tók
kvenföt úr skáp í herberginu. þau
voru ekki eftir nýustu tísku. Obadi-
as hafði sennilega geymt þau af því
að hann tímdi aldrei að láta neitt
af hendi, sem liann gat ekki grætl
á. Það var mikið af fatnaði þarna
og þjófurinn var talsverða stund að
velja úr það, sem hann ætlaði að
nota. Hinu fleygði hann inn í skáp-
inn aftur, fór svo inn til Nale til
að athuga hvort hann þy.rfti meira
„svefnmeðal“ og er hann hafði
sannfærst um að svo var ekki, lagð-
isl hann til svefns í rúmi frú Nale.
Hann vaknaði alhress og óþreytt-
ur um morguninn og sá, að Obadias
mundi sofa eina 5—6 tíma enn.
Hann hitaði sjer kaffi, drakk það
og fór svo inn í herbergið, sem
hann hafði sofið í. Þar fór hann úr
fötunum sinum og farðaði á sjer
andlitið svo vel að sjálf Sarali
Bernhard liefði öfundað hann. Fór
svo í kvenfötin, sem hann hafði
fundið i skápnum, og setti á sig
gamlan hatt með þjettri slæðu fyrir
andlitið, leit svo í spegil og var
ánægður með handaverkin.
Enginn liefði getað þekt innbrots-
þjófinn i þessu ágæta gerfi. Konan
virtist vera milli sextugs og sjötugs
og limaburðurinn var eins og hjá
gigtveikri manneskju. Augnabliki eft-
ir að gamla konan hafði lokið við
að klæða sig laut lnin niður að
Nale með votan vasaklút í hendinni.
„Sofðu nú rótt, svíðingurinn!“
sagði hún skrækróma og fór svo á
burt. — —
Klukkan í verslunarbankanum var
9.15. Viðskiftin gengu að því er sjeð
varð sinn eðlilega gang, en allir
starfsmennirnir vissu, að innan
skamms mundi verða að hætta að
borga út, því að peningarnir voru
á þrotum.
Cornwall sal inni á skrifstofunni
sinni, fölur og dapur. Hann hafði
vakað yfir bankanum, eins og móð-
ir yfir barni sínu. og heima hjá hon-
um var konan við venjuleg störf
og grunaði ekki neitt.
Hvað átti hann að gera? Allar
leiðir voru lokaðar og þessi ömur-
legu örlög voru honum að kenna.
Hann hafði orðið grimmum örlaga-
leik að bráð — út af nokkrum
frosnum appelsínum, eins og Nale
liafði sagt.
Nale!“ Hann krepti hnefana. Nale,
svíðingurinn og illmennið! C.orn-
wall mintist margra greiða, sem
hann liafði gert þessum þorpara og
honum lá við að óska honum alls
ills. — Tuttugu þúsund dollarar!
Þessi upphæð hefði nægt bankanum
til að standast þetta áfall. Ef hann
hefði haft sunnudáginn til þess að
koma verðbrjefum bankans í pen-
inga, þá hefði hann getað bjargað
bankanum. En nú fóru laugardags-
greiðslurnar í liönd og þær voru
eins miklar og allra liinna virlcu
daganna samtalið. Og engir pening-
ar til að borga með.
í þessum raunahugleiðingum mini-
ist Cornwall bifreiðarstjórans síns.
Gott að hann var ekki bendlaður við
þetta! Ekki var hægt að kenn'a
honum um þetta ólán. Hann bað í
liljóði fyrir konunni sinni, fyrir
Filch og öllum vinum sinum, sem
höfðu treyst honum. Auðvitað mundi
hann reyna að ná sjer í atvinnu ann-
arsstaðar, en ekki í öðrum bæ held-
ur hjer i Cypress, og hann vonaði
að geta endurgreitt livern eyri, sem
samborgarar hans töpuðu við gjald-
þrot bankans.
Alt í einu kom einn bankaritarinn
eins og byssubrendur inn til hans
án þess að ber.ja á dyrnar. Frjetlin
sem hann kom með var afsökun
fyrir þessari yfirsjón.
„Herra Cornwall,“ sagði hann
með öndina í hálsinum. „Hvað seg-
ið þjer um þetta! Nale hefir sent
peningana sína í bankann aftur!“
„Hvað eruð þjer að seg.ja, mað-
ur?“ sagði bankast.jórinn.
„Það er satt, herra. Einhver ætt-
ingi hans kom með þá, jeg veit ekki
hver.“
Cornwall var kominn fram í af-
greiðslusalinn áður en bankaritarinn
hafði sagt sögu sína til enda.
Við lúkuna hjá gjaldkeranum stóð
gömul kona í búningi frá tíð borg-
arastyrjaldarinnar. Hún var með
])jetta slæðu fyrir andlitinu og á
borðinu h.já henni stóð taska úr
krókódílaskinni.
„Hver eruð þjer?“ heyrðist inn-
an úr slæðunni. „Jú, jeg geri ráð
fyrir að þ.jer sjeuð herra Cornwell.
Haiín Obadias bað mig að fara og
tala við yður. Viljið þjer gera svo
vel að taka við þessum seðlum. Það
hl.jóta að vera miklir peningar, því
að taskan er þung. Viljið þ.jer láta
mig fá kvittun handa honuni Obadi-
asi.“
Nú spertu allir eyrun, sem stadd-
ir voru í bankanum. Jæja, svo að
Nale hafði ekki mist trúna á bank-
anuin! Annars hefði hann ekki sent
peningana aftur.
Cornwall l.jet ekkert á s.jer bera,
en bókarinn var skjálfhentur þegar
hann skrifaði kvittunina og rjetti
hana frá sjer.
„Með leyfi að spyrja,“ sagði banka-
st.jórinn, —• „herra Nale er vist ekki
veikur, úr því að hann sendi yður
með peningana?“
„Veikur?“ sagði sú gamla og saug
upp í nefið, — „nei, ekki veikari
en þjer eða jeg. Hann er svolítið
slæmur af gigt, eða það heldur hann.
Jú, jeg þekki liann, jeg hefi ekki
verið systir lians í sextiu og tvö ár
fyrir ekki neitt.“
„Jeg vissi ekki að Nale ætti syst-
ur,“ sagði Cornwall.
„Jeg liefi ekki komið til lians i
mörg ár,“ sagði konan, „en jeg kom
með síðustu lest í gærkvöldi og þeg-
ai jeg frjetti, að hann hafði svona
Frh. á bls. 11.