Fálkinn - 25.09.1942, Síða 10

10
F Á L K I N N
YNe/tv
LE/SNbNRNIR
FURÐULEG PÖNNUKAKA
I Hjartalandi ríkja Hjartakongur
og Hjartadrotning og ])au eru ósköp
góð við jiegnana sína. Einn sunnu-
<lug gaf drotningin öllu fólkinu fri,
svo að |)að gæti i'arið upp í Vatns-
skóg, og hún sagði við hjartakong-
inn sinn:
„Jeg verð að matreiða sjálf í dag,
]>ví að jeg lofaði öllu fólkinu upp
í Vatnsskóg. Hvað langar þig mesl
i að borða í dag?“
Hjarlakongurinn hugsaði sig um
dálitla stund og svo sagði hann:
„Heldurðu að ]>ú gætir soðið sæt-
súpu, með miklu af kirsiberjuin og
piónium og hakað pönnukökur
til að liafa á eftir?“
„Eins og jeg geti það ekki,“ sagði
hjartadrotningin og hló við, „nu
skal jeg byrja á þessu undir eins.“
Svo tók hún til óspiltra málanna.
hún setti á sig svuntu, til að hlíía
rauða silkikjólnum sínum og setti
á sig livítar ermar utan yfir silki-
ermarnar. Og svo fór hún fram í
eldhús.
En meðai; hjartadrotningin var í
þessum önnum gekk hjartakongur-
inn um milli herbergjanna í höllinni
og var altaf að lilakka til að fá mat-
inn. En þegar minst varði stóð svo-
litill snáði l'yrir framan hann og
hneigði sig.
„Álfakongurinn sendi mig og bað
að spyrja, hvort lijartakongurinn og
hjartadrotningin vildu ekki skreppa
með mjer snöggvast til Álfheima,
sjer lil gamans,“ sagði snáðinn.
„Jú, jeg hefði svei injer gaman af
því,“ sagði hjartakongur. En svo
hugsaði hann sig um. „Ja, það er að
segja, ekki fyr en jeg hefi fengið
miðdegismatinn minn, því að jeg
er svo svangur, og konan mín lof-
aði að baka handa mjer pönnukök-
ur.“
„Pönnukökur? Pað var svei mjer
heppilegt," sagði snáðinn. „Jæja,
þá hinkra jeg bara við á meðan!“
Svo hneigði hann sig og hvarf, og
hjartakongurinn stóð þarna eftir og
var á báðum áttum og skildi ekki
almennilega í þessu. En alt i einu
heyrði liann glámur og læti neðan
úr eldhúsinu og flýtti sjer að hlaupa
þangað.
Hjartadrotningin hafði fyrir löngu
lokið við að sjóða sætsúpuna og
lirært jafninginn í pönnukökurnar,
og nú tók hún jafninginn í sleif og
lielti á pönnuna en bræddi smjör-
klinu á henni áður. Kakan varð
ljósbrún að neðan og nú var bara
að snúa lienni við og drotningin
lyfti pönnunni og ætlaði að kasta
pöþnukökunni upp og láta liana snú-
ast í loftinu, eins og fínir pönnu-
kökubakarar gera.
En livað haldið þið nú að hal'i
skeð. Þegar hún þeytti pönnukök-
unni þá kom hún ekki niður aftui'.
Hún sveif þarna um i loftinu og
hjelt áfram' að stækka og stækka,
þangað til hún var orðin eins og
stærðar gólfábreiða! Drotningin
varð svo lirædd að hún misti pönn-
una á gólfið, og það var glamrið,
sem hjartakongurinn lieyrði.
„Hvað gengur eiginlega á fyrir
þjer, elskan mín?“ sagði kongurinn
þegar hann kom ofan í eldhúsið og
sá hjartadrotninguna sína standa
þarna eins og flón og glápa á þessa
risavöxnu pönnuköku, sem sveif
fram og aftur um eldhúsið, upoi
undir lofti.
En þ'á heyrðist veik rödd og
skræk:
„Gerið þið svo vel og tylla ykkur
á pönnukökuna. Eftir tvær mínútur
erum við komin til Álfheima.“ ’
Þarna var litli snáðinn ])á koin-
inn og sat flötum beinum á pönnu-
kökunni og brosti til kongsins og
drotningarinnar ög bað þau um að
koma til sín.
„Jeg er í gamla kjólnum mínum
og er bæði með svuntu og hlífðai-
ermar,“ sagði hjartadrotningin.
„Það gerir ekkert til,“ svaraði
snáðinn. „Álfadrotningin á dálítið,
sem hún ætlar að gefa yðar Hátign."
Jæja, lijartakonginn og lijarta-
drotninguna langaöi mikið lil að
fljúga til Álfalands á pönnuköku,
og svo liðu þau af stað, langt, langt
í burt.
Þau sáu ríkið silt í órafjarlægð
niður undan sjer, en svo hvarf það
og' Jiau komu til Álfheima.
Álfakonungshjónin buðu þau vel-
komin og drotningin fór með lijarta-
drotnínguna inn í snyrtiherbergið
sitt og þar lá dýrindis kjóll, saum-
aður úr eintómum rósablöðum, með
daggardropa á hverju blaði. Ilann
var eins og sniðinn á lijartadrotii-
inguna, og nú var hún eins fín og
fólk átti að vera í hirðveislum hjá
álfunum.
Jeg liefi ekki tíma til að segja
ykkur hvernig þau skemtu sjer eða
hvað þau fengu að borða, en þjer
er óhætt að trúa þvi, að það var
ekki til að kimsa að, því að veisla
eins og þessi er ekki haldin nenia
einu sinni á öld.
En undir morgun flaug pönnu-
kakan heiin aftur og síðan hvarf
hún. Hjartadrotningin hefir marg-
sinnis reynt að búa sjer til galdra-
pönnuköku síðan, en henni hefir
aldrei tekist það.
En þið gætuð reynt þetta, í næsla
skifti sein hún mamma ykkar hak-
ar pönnukökur.
Jæju, Pjetur litli. Hverjir eni
nú hirðingjarnir?
Hirðingjarnir erti fólk, sem
uldrei er nema stutta stnnd á o-
nefndum stað.
— Fyrirgefið jijer — hikk ef
jeg hef — hikk — stígið ofan ú
tærnar á yður.
I--------------------------------
S k r í 11 u r.
______________________________i
tlræddi maðurinn, sem er orðinn
leiður á uð gæyjast nndir rúmið
sitt á hverri náttu.
— Ætlið jijer uð bíða eftir bux-
unum, eða á jeg að senda þœr ...?
—- Jæja, góða ferð, elsku Tobías
-----en, meðan jeg man---------lwar
geymir þú lífsábyrgðarskírteinið
Maðurinn sem hefir beðið eftir
lagi að komast yfir götuna: — Þakka
ykkur innilega fyrir.
— En hvað höndin á þjer er livíl
og mjúk!
Á lögreglustöðinni.
— Flýtið þjer yður uð handlaka
mig, jeg hefi lamið konuna mina i
hausinn með regnhlíf.
— Ilvuð segið þjer, maffur? Dráp-
uð þjer hana?
— Nei, en hún er alveg á hœlnn-
um á mjer.