Fálkinn - 19.02.1943, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YHSSfU
LES&HbURHIR
Prinsessanog
EINU. sinni var kongur, sem
átti góða og fallega dóttur, og
þau áltu hamingjusama daga, þó
að drotningin vœri dáin. Svo bar
við einu sinni um vetur, að prin-
sessan ^ var á gangi úti í garði, og
sá ofur smá spor í snjónum.
„Hvaða dýr skyldi eiga þessi
spor,“ hugsaði hún, en þá heýrði
hún i sama bili hvar köttur mjálmt
aði skelfing aumlega. Hann sat uppi
i trje og horfði á hana.
„Kisa, kisa, kisa!“ kallaði hún og
þá hljóp kötturinn til hennar. En í
sama bili kom galdramaðurinn úr
skóginum þarna, og hann var reiður.
„Þetta er kötturinn, sem jeg hefi
engan frið fyrir — hann er altaf
að mjálma!“ sagði galdramaðurinn
og lyfti töfrasprota sínum, en prin-
sessan stöðvaði hann — hún var
hrædd um, að hann myndi breyta
kettinum í stein eða eitthvað verra.
Og svo sagði hún:
„Jeg skal fara með köttinn heim
i höll og gæta hans vel. Þú mátl
ekki vera argur út í hann, herra
galdramaður.“
Úr því að prinsessan tók svari
kattarins svona vel, gat jafnvel ekki
galdramaðurinn sagt neitt við því,
og svo fór hann sína leið, en prins-
essan tók köttinn og bar hann heim.
Nú varð kötturinn í höllinni og
honum leið vel, þangað til kongur-
inn giftist aftur. En þetta var ekki
góð drotning, heldur vond kona,
sem öllu vildj ráða og öllum gera
ilt.
„Hvað á þessi ljóti köttur að gera
hjerna?“ spurði hún einu sinni, þeg-
ar hún sá svarta köttinn. „Jeg er
viss um, að hann stelur bæði osti
og rjóma. Það gera allir kettir.“
„Ekki kötturinn minn,“ sagði
prinsessan. „Hann etur það, sem
jeg gef honum, og----“
„Ertu svörul? Þú ert jafn illa sið-
uð og kötturinn þinn, og það sætti
jeg mig ekki við,“ sagði drotningin
reið.
Hún hjelt áfram að niða á kong-
inum, þangað til hann sagði, að
kötturinn mætti elcki vera i höll-
inni lengur, og skipaði að reka hann
á burt.
„Aumingja kisa min!“ sagði prins-
essan og tók köttinn upp. „Eigum
við nú að skilja? Þú mátt ekki reið-
ast mjer, því að þetta er ekki mjer
að kenna — en nú verðurðu að
bjarga þjer sjálf. Og vertu nú sæl.“
Svo fór kötturinn og var rekinn
úr höllinni, en drotningin var ekki
ánægð samt. „Hvað hefír þessi prins-
essa að gera hjer?* hugsaði hún.
„Öllum finst hún svo falleg og góð,
en enginn tekur eftir mjer.“
Prinsessuna grunaði ekki hvað
drotningin ætlaðist fyrir, en hún
fjekk bráðum að reyna það. „Þú hef-
ir ekkert að gera hjerna í höllinni,“
sagði drotningin. „Snautaðu burt og
reyndu að vinna fyrir þjer sjálf.
Þú verður sett í fangelsi, ef þú kem-
ur aftur.“
svarti kötturinn
Prinsessan gat ekki borið sig upp
við konginn, þvi að hann var i ferða-
lagi, og þess vegna notaði drotning-
in tækifærið lil að reka hana.
Prinsessan fór af stað, hrygg í
liuga. Drotningin hafði fengið lienni
ljeleg föt, en tekið öll finu fötin
liennar, svo að hún var eins og um-
Tcomulaus fátæklingur í atvinnuleit.
En hvergi þurfti fólk á henni að
halda, þar sem hún spurði. Kon-
urnar tóku eftir hve hendurnar á
henni voru hvítar og fínlegar.
„Þú kant víst ekkert til vinnu,“
sögðu þær. „Jeg þarf stúlku, sem
getur pælt kálgarð, skúrað og mjólk-
að, en ekki neina hannyrðasteinku.“
Loks kom prinsessan að ofurliilu
koti. Þar bjó gömul kona, sem var
bæði fátæk og veik. „Þú mátt vera
hjerna, ef þú vilt, og sofa í eldhús-
inu, en jeg á ekki nema einfaldan
mat og þú verður að sjóða hann
sjálf.“
Prinsessan varð glöð og lofaði
að gera alt sem hún gæti fyrir gömlu
konuna. „Eldhúsgólfið er óhreint,
en þú getur vist ekki þvegið það,“
sagði gamla konan. En prinsessan
fór undir eins að þvo gólfið. Þetta
var erfitt verk, sem hún var ekki
vön, en samt tókst það nú, vel.
En þá heyrði hún kött mjálma
og leit upp. Var köttur á heimilinu?
Og.hún varð heldur en ekki forviða,
þegar hún sá, að þetta var köttur-
inn hennar. Nú var hann ekki strok-
inn og gljáandi, heldur magur og
ótútlegur. Veslings kötturinn, hann
hlaut að hafa átt slæma daga.
„Æ, veslingurinn minn!“ sagði
hún og tók hann í fangið. „Nú erum
við bæði jafn fátæk og ógæfusöm,
við verðum að vera hjá ókunnugutn
og eigum ekkert heimili framar!
Góða kisa mín!“
Og svo kysti prinsessan veslings
svarta, ljóta köttinn, og svo — —
Jæja,'hugsið þið ykkur: Þá hvarf
kötturinn, en í stað hans stóð þarna
undur íallegur prins, sem lyfti prins-
essunni upp, þar sem liún lá á
linjánum á gólfinu. Og kofinn gömlu
konunnar breyttist — því að konan
var í rauninni ljúflingur — og prins-
inn sagði:
„Nú er jeg kominn úr álögunum
og þú hefir leyst mig úr þeim, með
því að kyssa mig! Nú förum við
bæði þangað, sem við eigum heima.
Þú skalt elcki vera hrædd við vondu
drotninguna, hana stjúpu þína, þvi
að nú verður þú drotningin mín —
ef þú vilt eiga mig!“
Prinsessan var nú svo sem til í
það, því að henni leist ósköp vel á
prinsinn, þó að hann hefði verið
köttur áður.
Og nú komu allir þjónarnir hans
með vagna, hlaðna dýrindis klæðum
og dýrum skartgripum, svo að brúð-
ur prinsins gæti klætt sig eins og
henni hæfði.
En vonda drotningin varð gul og
græn af öfund, þegar hún heyrði
hvernig farið hafði með prinsessuna
„Það er maður eftir mínum smekk,
hann tengdafaðir minn,“ sagði Skot-
inn. „Jeg heimsótti hann á nýjárs-
dag og þá tók hann upp nýja viskí
flösku — og henti tappanum í eld-
inn!“
Skotskur bóndi lá á banasænginni
og var að ráðleggja konunni sinni,
að hún skyldi giftast vinnumannin-
um, undir eins og hann væri dauður
til þess að þurfa ekki að borga hon-
unrkaup. Sagðist bóndinn ekki geta
dáið rólegur fyr en hún hefði lofað
sjer þessu*.
„Þjer er alveg óhætt að deyja fyrir
því,“ sagði konan, „því að við Sandy
erum búin að ganga frá þessu.“
„Jeg hefi sjeð betri daga,“ sagði
betlarinn, sem barði á dyr hjá mann-
inum í Aberdeen. En hann svaraði:
„Það hefi jeg líka — betri daga en
i dag. En jeg hefi engan tima til
að tala um veðrið við yður núna.“
Og svo skelti hann aftur hurðinni.
Gleraugnasalinn er að senda son
sinn í sendiferð með gleraugu og
leggur honum lifsreglurnar: Segðu
að þetta sjeu tvö pund, og ef hann
segir ekki neitt við þvi, þá bættu
við: „Fyrir umgerðina.“ Ef hann
segir ekkert við því, þá segir þú:
„og tvö .pund fyrir glerin.“ Taktu
svo málhvíld og bættu við ef þú
getur: „hvort þeirra.“
Presturinn liafði prjedikað fimm
stundarfjórðunga um spámennina —
alla stóru spámennina og svo þá
litlu, hvern eftir annan.
„Og nú komum við að Habakúk,“
sagði presturinn. „Hvað eigum við
að gera við liann?“
„Hann getur fengið sætið mitt,“
sagði þreyttur áheyrandi. „Jeg er
að fara heim!“
Jones: „Heyrið þjer þjónn, hjerna
eru tveir shillingar."
WALTER: „Þakka yður fyrir,
herra. Jeg geri ráð fyrir, að þjer’
ætlist til, að jeg taki frá borð fyrir
yður.“
Jones: „Nei, það geri jeg ekki. En
jeg kem hjerna inn með tvær stúlk-
ur, eftir tíu mínútur, og þá ætlast jeg
til, að þjer segið við mig, að öll borð-
in sjeu lofuð.“
Það var farið að dimma, og bíl-
ferðamaðurinn frá Aberdeen hafði
staðið lengst af deginum yfir þvi
að gera við bifreiðina sina einhvers-
staðar uppi í Hálöndum. Þegar hann
leit yfir allar rærnar og naglana,
sem hann áíti enn eftir að koma
fyrir, sagði hann ánægður:
„Ekki hefi jeg eytt miklu bensíni
í dag — hver veit, nema jeg spari
injer líka gistingu í nótt.“
Tveir kunningjar, sem höfðu ekki
sjeð Macpherson lengi, komu sjer
saman um að heimsækja hann eitt
laugardagskvöld. Frú Macpherson
kom til dyra.
„Á Macpherson heima hjerna?“
spurðu þeir.
„Já,“ sagði konan samstundis.
„Reynið þið að drösla honum inn,“
Gamall prestur kom úr húsvitjun
í söfnuðinum og segir við konuna
sína: „Jeg er alveg uppgefinn! Jeg
hefi gert nítján heimsóknir, beðið
nítján bænir og drukkið nitján glös
af viski.“
Aberdeenbúi hafði verið á knatt-
spyrnu í Glasgow. Þegar liann kom
lieim sagði hann frá lcnattspyrnunni,
en einn áheyrandinn spurði: „Var
hliðið að knattspyrnuvellinum stórt?‘
„Minstu ekki á það,“ sagði maður-
inn. „Það er slærsta hliðið, sem
jeg hefi nokkurn tima klifrað yfir.‘
Rob: „Hjerna hefi jeg keypt mjer
miða að töframanninum, Jeanie!“
Jeanie: „Það var ágætt. Jeg ætla að
biðja þig um að taka vel eftir, þeg-
ar hann tekur eina teskeið af hveiti
og citt egg, og býr til úr þessu tutt-
ugil eggjakökur. Við þurfum að læra
það.“
Aberdeenbúi (sem hefir verið
bjargað l'rá druknun): „Þú hefir
bjargað lífi mínu, kunningi, og
jeg mundi glaður gefa þjer einn
shilling, en jeg hefi ekki minna, en
tveggja sliillinga pening.“
Strákurinn: „Það gerir ekkert til.
Jeg skal gjarnan kasta mjer í sjóinn
aftur.“
og köttinn. En allir Ijetu sjer standa
á sama um það, og enginn bauð
lienni i veislu, s\to að liún varð altaf
að hýrast heima í höllinni og láta
sjer leiðast. Og það var líka mátu-
legt handa henni.
Drekklð Egils-öl
J
/