Fálkinn - 11.02.1944, Síða 8

8
FÁLKINN
IlfJGII VILEI:
Tuttug:a§ti
VÍlllllÍllglirÍllll
AMES LEEDER lögreglufull-
trúi liafði sett tveimur á-
reiðanlegustu aðstoðarmönnun
um sínum, Riley og Wilbur,
stefnumót á. heimili sínu í San
Francisco.
— Joe Maletti verður látihn
laus á morgun! sagði liann. —-
Vitanlega verður honum vísað
úr landi, já, þið þekkið hann
eins vel og jeg, og þessvegna
verðið þið að sjá um að hann
verði skyggður þangað til liann
cr kominn yfir .landamærin
Jeg ætla að biðja ykkur um að
gefa mjer skýrslu daglega þang-
að til liann er kominn til Van-
couver. Síðan fæ jeg daglegar
skýrslur þaðan.
En það var hægra ort en gert
að hafa liemil á Maletti, erfið-
ara kanske en Leeder gerði sjer
í hugarlund. Yfirvöldin í Van-
couver mistu bráðlega sjónar á
honum og urðu að síma Leeder:
„Ef til vill farinn til New Yoi'k
eða Yokohama.“
— Jú, datt mjer ekki í hug!
tautaði Leeder og snjeri sjer
til Riley og Wilbur. — Sáuð þið
annars þessa smágrein frá Hong
kong? Jeg þori að veðja um að
Maletti er eitthvað við það mál
riðinn! Hann lók brjefsnifsi upp
úr vasanum og las:
„Milljónamæringsekkjan Sara
Canning Stolb, sem mörgum
mun vera kunn, sem stofnandi
hins nýja trúarflokks „Örlaga-
stundin“, hefir lagt fram fjár-
hæð til þess að byggja í San
Francisco musteri handa með-
limum sínum. Musterið á að
vera nálcvæm eftirlíking af „Ör-
Iagaturninum“ í Kanton, sem
var bygður á dögum Hung-Ming
— Hinar dýru sandelviðarsúlur
verða skornar út og gylltar af
kínverskum iðnaðarmönnum í
Kanton og síðan fluttar til Kali-
forníu, og nokkrir valdir, ldn-
vel’skir bandi'ðnaðarmenn munu
koma hingað til þess að lita
eftir, að musterið verði í hví-
vetna í samræmi við fyrirmynd-
ina.“
— Hvað segið þið um þetta?
sagði hann hlæjandi. — Mjer
finst hjer um bil hægt að þreifa
á þvi! Jeg hefi verið að hnýs-
ast ofurlítið í þetta mál og hefi
fengið að vita að þessar sandel-
viðarsúlur eru um það bil 30
fela háar og 18 þumlungar í
þvermál. Haldið þið að það
væri ekki gott að smygla ópíum
i þeim. Auðvitað verða þeir
að búa vendilega um þær til
þess að. lilífa útskurðinum og
gyllingunni og tollmennirnir
fá auðvitað ofbirtu í augun af
allri þessari dýrð og grunar
ekki neitt. Ef þetta fer ekki svo
þá er jeg illa svikinn.
— En verður liægt að geyma
þessar súlur undir berum himni
þangað til þeim verður komið
fvrir í musterinu? sagði Wilbur.
Vitanlega ekki. Þessvegna
verður leitað til eihvers timbur-
kaupmannsins, sem hefir gott
geymslupláss. En meðal annara
órða: — Hvaða menn þekkir
Maletti þarna í Kanton?
— Yut Sung og tengdason
hans, miljónamæringinn Chang
Wing. Þeir hafa aldrei verið
liræddir við að lána Maletti og
gera smyglunarfyrirtæki hans
út.
— Nei, það held jeg líka. . . .
á því hafa þeir báðir grætt auð-
æfi sin! Mig skyldi elcki furða,
þó að YTut Sung skyti hjerna
upp einn góöan veðurdag. Ef
svo kynni að fara gæti það gef-
ið. okkur vísbendingu um, að
hollara sje að bafa augun bjá
sjer.----
Viku síðar fjekk James Lee-
der símskeyti frá Ilongkong,
um að Yut Sung væri farinn
i ferðalag til Macao. Þaðan kom
svo skeyti um að liann hefði átt
fund með tveimur Evrópumönn-
um á Hotel Boa Vista, og að
þeir hefðu verið að þinga um
ópíumsendingu, sem ætti að af-
lientast í Kanton. Þeim hafði
komið saman um verðið, og
síðan hafði Yut Sung farið til
Hongkong aftur.
— Jeg er liandviss um að
Maletti hefir einlivernveginn
komist yfir landamærin aftur
og er nú hjer í Iandinu og biður
eftir ópiumsendingunni frá Kan-
ton. Við sjáum nú til.
SJÖ VIKUR liðu án þess að
nokkuð markvert gerðist;
en eitt kvöld þegar James Lee-
der var á gangi í Kínahverfinu
kom Kínverji einn út úr búsi
og' vatt sjer að honum.
— Dauðinn vofir yfir þjer!
sagði kínverjinn hæg't og rólega.
Og um leið fann Leeder að
skammbyssuhlaupi var þrýst
að magánum á honum.
— Á það að ske lijerna út á
miðju stræti? spurði Leeder ó-
hræddur.
— Þú átt að deyja í spila-
mannagötunni helli þagnar-
innar.
Nú skal jeg segja þjer
nokkuð, augnskakki apinn þinn.
Jeg ætla að gefa þjer tæki-
færi. Mennirnir tveir á bak við
mig eru mínir menn. Gefi jeg
þeim bendingu, þá er úti um
þig! Laumaðu byssunni i vas-
ann, ef þig langar til að lifa!
Flugumanninum fataðist: —
Mjer var sagt að þú værir einn!
sagði hann.
— Það er auðsjeð að liús-
bóndi þinn er ekki neinn sann-
leikans maður! Jeg þekki mann-
inn. Það er Maletti!
Af Leeders hálfu var þetla
ekki annað en hrekkur. En hann
bafði álirif.
— Hverju hefir Maletti lofað
])jer? hjelt liann áfram.
—■ Hundrað dollurum.
— Komdu með mjer. Þú skall
fá tvær dósir af svo góðu ópí-
um, að sjálfur keisarinn mundi
sleikja út um ef hann fengi það.
James Leeder efndi -loforð
sitt. Þegar hann kom lieim gaf
hann Kínverjanum tvær litlar
dósir af ópíurn, sem hann hafði
gert upptækar.
— Gei'ðu svo vel — hjerna er
það, sem jeg lofaði þjer, fyrir-
litlegi hundur. Og hvað ætlar
þú nú að gera?
— Jeg ætla að gleyma degin-
um 1 dag og öllu hans amstri
og mæðu, í gullnum draumi
þinnar konunglegu gjafar. . . .
Og svo þegar þú raknar úr
rotinu aftur, livað þá?
— Þá ætla jeg að þjóna þjer
með trú og dyggð, það sem eftir
er æfinnar.
*— Fallega mælt. En keypt
trúmennska er lítils virði.
Síminn hringdi. Það var Riley.
— Jeg ætlaði aðeins að tilkynna
að Chang Wing er kominn hing-
að, og að hann hefir leigt sjer
tvö herbergi skannnt frá ibúð
yðar.
— Ágætt. Sjáið þjer um að
Sabin og Parrisb skyggi hann,
og lítið svo inn til mín eftir
hálftíma.
— Það skal jeg gera.
Leeder sleit sambandinu og
hjelt áfram að tala við Kínverj-
ann.
— Hlustaðu nú á! Ef þú liittir
Maletti þá skaltu segja lionum
að mjer sje kunnugt um að
liann bafi tvö morð á samvisk-
unni — og segðu honum líka
að jeg ætli að krefja bann reikn-
ingsskapar. Og snáfaðu svo burt.
— Herra jeg vil þjóna þjer
með trúmennsku....
— Snáfaðu burt og mundu
að á múrgarðinum við lilið hel-
vitis stendur með böggnu letri:
„Iðrunin kemur of.tast of seint."
T EEDER helti sherryi i glas
handa sjer, settist og beið
eftir Riley. Sabin er nú á hött-
unum eftir Chang Wing og
klukkan átta i fyrramálið tekur
Parrish við af lionum, sagði
Riley undireins og liann kom
inn. -— Jeg' get sagt yður að
sandelviðarsúlurnar eru nú á
leiðinni liingað, bætti Rilejr við
og blístraði lágt. Jeg var að
frjetta áðan að Continental Co.
hefir gert samning um að taka
við súlunum og reisa turninn.
— Var ekki sagt að kínversk-
ir smiðir ætlu að vinna það
verk? Nú jæja, nú varðar mestu
að rannsaka súlurnar þegar þær
koina í land.
pONTINENTAL CO. var vanl
^ að annast meiri háttar timb-
urflutninga og það gekk fljótt
og vel að skij)a upp öllum sand-
elviðarfarminum og koma bon-
um undir þak í vöruskemmum
fjelagsins. Varla var þessu fyr
lokið en að lögreglan tilkynnti,
að hún óskaði að gera rannsókn
í skemmunum, án þess að aðrir
en yfirmenn verslunarfjelagsins
vissu um.
Þegar borað var i trjen kom
í ljós að mörg þeirra voru hol
að innan og að i tóminu var
fullt af litlum ópíumbögglum.
Það reyndist óbjákvæmilegt að
eyðileggja eina súlúna, en þá
sást hvernig lokunum á þeim
var fyrir komið og hvernig hægl
var að opna þær. Eftur nokkra
klukkutíma hafði hvert einasta
trje verið rannsakað og upp úr
krafsinu höfðust 10.000 dósi;
af ópíum, sem bornar voru úl
i einkabifreiðir lögreglunnar,
og fluttar burt án þess að það
vekti eftirtekt.