Fálkinn - 11.02.1944, Síða 10

10
F Á L K I N N
VHR/Vtt
i£/6NbURHIR
Galdramaðnrínn. Lúrifaks
GaldraniaSurinn Lúrífaks haf'Öi
veriö hirð-galdramaöur í mörg lierr-
ans ár. En þetta var alls ekki neinn
hœgðarleikur.
Hann liaföi að vísu ennþá getaö
gert konginum til liœfis. Ef Lúrífaks
hafði góöa flugeldasýningu fyrir
iiann á afmælisdaginn hans, meö
miklu af skellum og smellum og
ílugeldum og stórum sólum og svo
eitthvað, sem kom alveg aö óvart —
þá heimtaði kongurinnn ekki meira.
Stundum kom það fyrir aÖ ein-
hver ráðherrann liafði verið óþæg-
ur við konginn og þá sagði hann
við Lúrífaks:
— Heyrðu Lúrífaks gamli, viltu
ekki reyna að breyta þessu ráðlierra-
skrifli í frosk eða kónguló — hann
fer í taugarnar á mjer.
Þetta var nú als ekki erfitt, sjer-
staklega af því að álögin áttu sjald-
an að standa lengi.
— Hversvegna á jeg að vera að
breyta honum til langframa, liugs-
aði Lúrífaks með sjer — jeg er viss
um að ráðherrann afber ekki að vera
of lengi í pyttinum og leika frosk
— enda er kalt i veðrinu núna —
það er hollara að hann komist heim
til sín sem fyrst.
Svona var Lúrífaks; hann reyndi
að gera öllum til hæfis. Hann hafði
lítið fyrir galdrinum og kongurinn
varð glaður, af því að Lúrífaks
hlýddi honum og breytti ráðherran-
um í frosk, og ráðlierrann varð
glaður vegna þess að hann breyttist
úr frosk í ráðherra eftir klukkutíma
eða þar um bil — það var svo
skrambi kalt og ógeðslegt þarna í
pyttinum.
En þó að það væri ekki mjög mik-
i 11 vandi að gera konginum til hæf-
is, þá var öðru máli að gegna með
drotninguna. — Mikil vandræði eru
það hve kvenfólkið er duttlunga-
fullt, sagði Lúrífaks, þegar hann
hafði þurft að breyta liáralit drotn-
ingarinnar sjö sinnum á einni viku.
Enginn mundi nú frainar livaða
litur hafði verið á hári drotningar-
innar i fyrstu, en lengi vel hafði
hún að minsta kosli verið með gló-
bjarta lokka, alveg eins og æfintýra-
prinsessa. Svo var það einn daginn
að liún kallaði Lúrifaks fyrir sig og
sagði:
— Mjer leiðist þetta glóbjarta hár,
gerið þjer það svarl og hrokkið.
Nú var Lúrífaks talsvert þreyttur
þegar hann byrjaði á hárlituninni,
og svo var liann ekki alveg viss um
hvernig tiskan var á hárgreiðslu-
stofunum. Svo mikið er víst, að
drotningin varð fjúkandi reið þegar
hún leit í spegilinn.
— Negralubbi! hvæsti hún. Jeg
lit út eins og jeg hafi verið hársnyrt
á fimta flokks hárgreiðslustofu.
Lúrífaks veslingurinn afsakaði sig
og lofaði að laga þetta — og nú
var hárið sljett, en um leið einhvern-
veginn svo undarlega steingrátt, að
drotningin sagðist vera eins og ný-
burstuð eldavjel.
— Það er tilurinn, hann er ekki
vel endingargóður, sagði galdra-
maðurinn og afsakaði sig, — ættum
við ekki að gera það glóbjart afturV
— Jeg er tnindleið á þeim lit, en
kanske þjer gerið það jarpt, sagði
drotningin.
En nú fór svo illa að drotning-
unni tíkaði ekki jarpi liturinn, sem
Lúrífaks liafði valið, þó að liann
reyndist endingargóður. Það stoðaði
ekkert þó að hann hreytti áferðinni
á hárinu þrisvar sinnum, með alls-
konar bytgjum og krullum — —
drotningin espaðist meir og meir.
— Jeg vil hafa eilthveð „smart“ —
eitthvað sem fótk tekur eftir, sagði
hún. Notaðu vitið, ef nokkur glóra
er í ]>jer inaður.
Lúrífaks lá við að efast um það,
því að liann var orðinn svo þreyttur
og liann lofaði sjer því að hánn
skyldi fá sjer langt frí þegar þeta
væri búið. Og svo breytti hann hár-
inu í sjöunda sinn.
Það varð rautt — eldrautl — - -
logandi rautt!
— Fótk tekur eftir þesu, liugsaði
hann ánægður, en drotningin var
ekki alveg á sama máli. — Ertu
brjálaður, maður? orgaði liún. —
Rautt! — Veistu ekki að rautt táknar
hættu?
En nú fór aumingja Lúrífaks að
sjá rautt. Hann varð sótvondur.
— Ef það láknar hættu þá er það
ekki nema gott! sagði hnnn, — því
að nú er jeg reiður — og nú fer jeg.
Hann var hinn reiðilegasti og drotn-
ingin þorði ekki að stöðva liann.
Hver veit nema að hann breytti
henni í einhvrja ófrskju eða kvik -
indi —r það væri liræðilegt! Þess-
vegna þorði hún ekki annað en að
steinþegja, en Lúrífaks gamli flýtti
sjer lieim í turninn sinn, settist og
fór að hugsa.
— Jeg er orðinn liundleiður á
þessu galdraembætti! hugsaði liann.
Jeg er Jíka orðinn gamall, nú segi jeg
af mjer með eftirtaunum og á svo
náðuga daga það sem cftir er æf-
innar. En fyrst verð jeg að kenna
fótki að það má vara sig á mjer.
— Rautt þýðir tiættu, tautaði liann
— Hm! Jeg lield að jeg verði að
mgla alt rautt, svo skal það bara
sjá til, ef það vill mjer nokkuð!
Til þess að hafa næði á meðan
breytti liann öllum, sem ætluðu að
finna hann, í mýs — það var nefni-
lega auðveldur galdur — og svo
náði hann i fulla fötu af rauðum til
og fjekk sjer pensil. Honum fanst
ansi gaman að mála og svo málaði
hánn allar dyr rauðar og glugga og
veggi.
-—• Rautt táknar hættu. Nú vita
atlir ða það er hættulegí að ko'ma til
mín og trufla mig!
En þjónarnir og slúlkurnar, sem
tóku til lijá honum voru nú orðin
að músum, en þau voru kkrt hrædd
því að þau vissu, að þau mundu
bráðum komast úr mú.$arálögunum.
Þessvegna lijuþu mýstunnar um
og skemtu sjer að Lúrífaks. Þær
tóku efhir að svarti kötturin hans
var koininn inn i herbergið lians.
— en alt i einu stökk liann á mýsn-
ar. En J)á fór illa: Kötturinn lenli
í málningarföunni galdramannsins
Mýsnar skellihlóu og Lúrífaks gal
ekki að sjer gert að lilæja líka. en
sá eini sem ekki hló var kötturinn.
Hann varð eldrauður af litnuin.
— Það er rjett: rautt táknar hættu
sagði Lúrífaks og hló. Þú verður
öðrum lil aðvörunnar, kisa mín!
En kötturinn faldi sig úti i skoti
Snarfari bíleigandi hafði ekið yfir
svín uppi í Mosfellssveit og drepið
það, en bóndinn, sem átli svínið
varð ofsareiður.
„Þjer megið ekki reiðast svona
af þessu,“ sagði Snarfari og reyndi
að mýkja bóndann. „Jeg skal undir-
eins táta yður fá annað í staðinnJ1
„Það kemur ekki til mála,“ sagði
bóndinn. „Þjer eruð ekki nærri eins
feitur og mitt svín.“
Við jarðarför Billa voru læknir-
inn og jarðarfarastjórinn að piskra
saman rjett áður en líkkistan var
borinn út úr húsinu. „Það er leiðin-
legt að konan lians Billa skyldi ekki
vera heima þegar hann skyldi við,“
sagði útfararstjórinn. „Hvernig stóð
annars á því?“
„Frúin hafði farið ofan i bæ til
þess að láta máta á sjer sorgarkjól-
inn, rjett áður en Billi tók andvörp-
in,“ hvislaði læknirinn.
Útfararstjórinn brosti beiskjulega
en snjeri sjer frá til þess að líta
eftir. „Bíðið þið liægir, ekki dugar
þetta,“ sagði hann alvarlegur. „Hvar
er sjötti líkmaðurinn?"
„Hann er uppi á lofti að biðja
ekkjunnar,“ svaraði einn af lík-
mönnunum
— Kýrin yðar hefir komist inn í
garðinn minn og er búinn að jetn
upp alt grænmetið.
— All í lagi. Jeg skal senda yður
potl f nýmjólk í staðinn.
„Jæja, Jónsi litli,“ sagði kennar-
inn, „ef að liann pabbi þinn gæfi
þjer 70 aura, •mamma þin 60 aura
og frændi þinn 40, hvað liefir þú
þá?“
Jónsi hnykklaði brúnirnar og
þagði drykklanga stund.
„Svoiia nú út með það,“ sagði
kennarinn óþolinmóður. „Þú hlýtur
að gcta svarað þessu, ]iað er svo
einfalt mál.“
„Það er als ekki einfalt mál,“ svar-
aði snáðinn. „Jeg get ekki komið
mjer niður á hvort jeg á heldur aö
fara á bió eða kaupa mjer ísrjóma.“
og sást ekki fyrr en hann hafði náð
af sjer öllum rauða litnum.
Mýsnar breyttust bráðum í fóllc
aftur og flýtti sjer til konungsins
og sögðu, að hann mætti til að setja
Lúrífaks á eftirlaun — Hann stæði
ekki vel í stöðu sinni framar.
Það gerði konungurinn og fjekk
sjer nýjan galdramann, en Lúrífaks
settist um kyrt í turninum sínuni og
gaklraði ekki nema einstöku sinnuni
— sjer lil gamans.
En það var gott að jeg vissi að
rautt þýðir hætta, sagði hann og hló
þegar að hann sá rauða hárið á
drotningunni. Því að nýi galdra-
maðurinn gat ekki breytt litnum á
Berli litli kom heim úr skólauum
með nýja bók undir handleggnum.
„Þetta eru verðlaun, mamma," sagði
hann hróðugur.
„Verðlaun? Fyrir hvað?“ spurði
móðirin.
„Fyrir náttúrufræði. Kennarinn
spurði mig hvað strúturinn liefði
marga fætur, og jeg sagði að hann
hefði þrjá.“
„En strúturinn hefir tvo fætur.“
„Jeg veit það núna, mamma. En
allir hinir krakkarnir sögðu að hann
hefði fjóra fætur, svo að jeg komsl
næst því rjetta. Það munaði ekki
nema einum hjá mjer.“
Kennari: ■ Hvernig stendur á þvi,
að öll heimadæmin þín eru rjett?
Iialli: — Jeg liugsa það sje af þvl,
að hann pabbi er ekki lieima.
— Maðurinn minn býr til pappirs-
körfur, andvarpaði konan, sem
langaði í háheitin. — Það er frem-
ur andlaus vinna.
— En hinsvegar lendir stundum
mikil andagift í pappírskörfunum,
svaraði skáldið, sem ekki hafði náð
viðurkenningu annara en sjálfs sín.
Brjóstgóður bóndi kom að hey-
vagni, sein hafði ollið um út af
veginum, en hálfkjökrandi strákur
stóð hjá. Bóndinii bað liann taka
])essu óliappi rólega og bauð honum
að koma heim til sín og fá að borða
Ilann hefði nógan tíma á eftir til
að taka af vagninum og rjett.a liann
við aftur.
En drcngurin maldaði i móinn;
sagðisl halda að lionum föður sin-
um mundi þykja það miður. Bónd-
inn eyddi öllum mótbárum lians og
rak liann með sjer lieim. Eftir mál-
tíðina kvað stráksi sjer líða betur
og þakkaði bónda gestrisnina með
fögrum orðum. En var þó eitthvað að
suða um, að Iionum pápa sínuin
mundi þykja þetta miður.
„Hvaða bull er þetta!“ sagði bónd-
inn. „En meðal annara orða, hvar
er hann faðir þinn?“
„Hann er undir heyhlassinu,“ —
svaraði stráksi.
]iví, og þessvegna var það rautt enn.
I------------------------------
S k r í 11 u r.
__________________________’______J