Fálkinn - 11.02.1944, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
I BEDRBES SIElEBDn |__________
- OD
. • i
| Flæmska búðin
ætla'ði að grípa það, en faðir hennar and-
æfði því: "
„Nei, væna mín. Þetta er ekki fyrir þig-“
En Maigret rjetti Josep Peeters skjalið.
„Jeg er hárviss um að yður þykir þetta
merkilegt ......“
Þau sátu kringum borðið: Josep og Mar-
guarite, Anna og móðir liennar; sú síðast-
nefnda var altaf að standa upp til þess að
gæta að kaffinu. Eins og sönnum Belga
sæmir þá drakk læknirinn borgundarvín
með vindlinum sínum.
Maigret hafði sjeð margar rísgrjónatert-
ur í eldhúsinu þegar hann fór inn.
• „Þetta er vissulega mjög ítarleg skýrsla,“
sagði læknirinn, „þó að hún segi ekkert um
hvort .... hvort . . . .“
Hann gaut hornauga til dóttur sinnar og
var vandræðalegur.
„Hvort lienni hefir verið nauðgað,“ sagði
Maigret þjösnalega.
Og það lá við að hann skelti upp úr þeg-
ar hann sá svipinn, sem kom á andlitið á
Iftla lækninnm við þessi orð. Ekki svo að
skilja að liann væri ekki viðbúinn að ræða
þetta mál, en honum fanst tilhlýðilegra að
gera það með tæpitungu.
„Það hefði verið fróðlegt að vita það,“
hjelt hann áfram. „Þvi að þegar um svona
mál er að ræða .... það var til dæmis eiti
á döfinni 1911. . . .“
Og svo fór hann að lýsa mjög ómerki-
legn tilfelli og talaði samfelt rósamál, en
Maigret veitti þessu enga athygli. Hinsveg-
ar veilti hann Josep glögga athygli meðan
liann var að Iesa skýrsluna.
Þetta var enginn skemtilestur. Það var
ítarleg lýsing á líki Germaine Piedbæuf,
eins og það leit út eftir langa rotnun í ánni.
Josep var fölur. Hann var með vesæld-
arlegt nef eins og Maria systir lians.
Mundi hann i’ifa handritið sundur? Eða
inundi liann hlaupa yfir það á liundavaði
og rjetfa Maigret það aftur?
Það þurfti e'nginn að vera í vafa um
svarið. Hann las skjalið vandlega, línu eft-
ir línu, og Anna hallaði sjer yfir öxlina á
honum og las líka. Hann var að fletta við
blaði er liún stöðvaði hann.
„Biddu augnablik!“
Hún átti þrjár línur eftir ólesnar. Svo
byrjuðu þau á næstu blaðsíðu, sem byi’jaði
á þessum orðum:
fíatið á höfuðskelinni er allstórt og ekk-
ert er eftir af heilanum. Annaðhvort hefir
hann verið tekinn út eða að fiskur liefir
jetið hann.
„Vilduð þjer gera svo vel að taka glasið
yðai’, hei*ra fulltrúi, svo að jeg geti lagt á
borðið ?“
Frú Peetei’s tók öskubakkann, vindla-
kassann og snapsflöskuna og setti það á
arinhilluna og breiddi svo ísaumsdúk á
boi’ðið.
Anna og Josep hjeldu áfram að lesa en
Marguerite var altaf að líta lil þeirra og
öfundaði þau auðsjáanlega. Læknirinn
skikli, að enginn var að lilusta á hann og
fór að totta vindilinn sinn.
Þegar Jósep hafði lokið við aðra blaðsíð-
una var hann orðinn fölur eins og' krítai’-
moli en skuggar í andlitinu báðum megin
við nefið og ennið í einu svitabaði. Hann
liafði fengið nóg af svo góðu, og það var
hún sem fletti-yfir á þi’iðja blaðið og las
ein það sem eftir var.
Marguerite stóð upp og drap á öxlina á
Jósep.
„Veslingui’inn. Þú liefðir ekki átt að vera
að lesa þetta .... Hvei’svegna ferðu ekki
út og færð þjer frískt loft?“
Maigret hugleiddi þessa uppástungu.
„Þetta er ágæt lnigmynd. Jeg lield að jeg
vei’ði að ljetta mjer upp líka.“
Skömmu síðar stóðu þeir báðir berhöfð-
aðir á árbakkanum. Það hafði hætt að
rigna. Allsta'ðar þar, sem nokkurt bil var á
milli prammanná, stóðu menn og voru að
veiða. En einhversstaðar fyrir handan
brúna heyrðist gjalla i rafmagnsklukku,
sem var að tilkynna að kvikmvndahúsið
væri að byrja sýningar þann daginn.
Jósep fumaði við að kveikja sjer í sígar-
ettu; svo góndi hann út. á ána.
„Þetta hefir fengið á yður, er ekki svo?
.... Afsakið að jeg spyr: en eruð þjer enn
að hugsa um að giftast Mai’guei’ite ?“
Nú varð löng þögn. Jósep varaðist eins og
heitan eldinn að líta framan í Maigret, sem
stai’ði fast á liann frá hlið. Loks leit Jósep
við, en það var i áttina til búðarinnar, sið-
an horfði hann á brúna og loks á ána aftur.
„Jeg veit eklci.“
„Hefur yður nokurntima þótt vænl um
hana?“
„Hvei’.svegna ljetuð þjer mig lesa þessa
skýrslu?“
Hann tók hendinni um ennið, og þrátt
fyrir kuldann úli varð hann votur á hend-
inni af svitanum á enninu.
„Var Germaine miklu ófríðari?“
„Æ, vei’ið þjer ekki að spyrja mig að
þessu .... Jeg veit það ekki .... Það hefir
verið látið suða fyrir eyrunum á mjer sí
og æ, að Marguerite væri fríð, og gáfuð,
og mentuð, og allt þar fram eftir götun-
um.“
„En hvérnig er það núna?“
„Jeg veit það ekki.“
Hann vildi ekkert um þetla lala. Það
virtist svo sem að þau fáu orð sem lzann
sagði, væru dregin út úr lionum með
töngum. Hann kreisíji sígarettuna sína
milli fíngi’anna, svo að brjefið rifnaði.
„Hún er albúin til að giftast yður, þrátt
fyrir drenginn?"
„Já hún vill ganga honum í móðurstað.“
Hann glúpnaði. Hann virtist yfirkominn
af þreytu, eða altekinn al' viðbjóði. Svo
gaut liann hornauga til Maigrets til að
sjá hvort von væri á fleiri spurningum.
„Fjölskylda yðar virðist vera viss um
að þjer giftist bráðum. . Eruð þjer í þing-
um við Margurite?“
Svarið var eins og lágt urr: „Nei!“
„Hún mundi aldrei fást til þess?“
„Það hefir aldrei til þess komið........
Mjel- hefir aldrei dottið slíkt í liug.....
Þjer skiljið þetta ekki.“
Og svo kom eins og gusa: „Jeg verð að
giftast henni. Jeg verð að gera það.“
Þeir góndu báðir fram undan sjer. Mai-
gret var farið að verða kalt, því að hann
hafði farið út yfirfrakkalaus. í sama hili
opnuðust dyrnar að búðinni og hann
lieyrði. rjett einu sinni i bjöllunni, sem
hann kannaðist svo vel við. Og svo lieyrð-
ist rödd Margurite, mjúk og gælideg:
„Hvað ertu að gera, Jósep?“
Jósep horfðist í augu við Maigret eitt
augnablik, og augnaráð hans sagði skýr-
ar en nokkur orð:
„Jeg verð að gera það. Meira er ekki
um það að segja.“
Og Marguerite hjelt áfram:
„Þið fáið kvef ef þið norpið þarna úli
lengur. Og svo er líka kaffið tilbúið....
Hvað gengur að þjer, Jósep. Þú ert ennþa
fölur eins og vofa.“
Jósep snjeri í áttina að húsinu, en gat
ekki stillt sig um að hvarfla augunum að
horninu á litlu götunni, þar sem húsið er
Germaine hafði áttt heima i, stóð í hvarfi,
svo að þ'eir sáu ekki þangað.
Anna var að skera risgrjpnatertuna í
sneiðar.
Frú Peeters sagði fátt, eins og hún
finndi að börn hennar væru færari um
að halda uppi samræðunum en liún. En
undiréins og eitthvert þeirra sagði eitt-
hvað þá brosti hún og kinkaði kolli til
samþykkis .
En þrátt fyrir allt þá virtist hún þó
hafa ráðið við sig að láta til sin heyra
við þetta tækifæri.
„Ef þjer viljið afsaka mig, herra full-
trúi.... jeg vona að þetta sje ekki nein
vitleysa, sem jeg ætla að segja.“
Eins og til að bjarg'a sjer út úr klipunni
tók liún stóra tertusneið og setti á diskinn
hjá Maigret.
„Jeg hefi lieyrt að ýmislegt liafi fundist
um borð í Etoile Polairaire, og eins það
að Cassin væri horfinn. . . . Ilann hefir
komið hjerna í búðina nokkrum sinnúni.
en loksins neyddist jeg til að liætta að