Fálkinn - 09.06.1944, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
KROSSGATA NR. 500
Lárjett skýring:
1. Slá, 7. sára, 11. slaga, 13. röng,
15. forsetning, 17. ungviði, 18. líf-
færi, 19. vestur-ísi. skáld, 20. bók,
22. guð, 24. rithöfundur, 25. hljóða,
20. fals, 28. framhluti, 31. rýkur, 32.
fiskur, 34. verkfæri, 35. fugl, 30.
flík, 37. verkfæri, 39. hæð, 40. kveik-
ur, 41. snöggs, 42.- biblíunafn, 45.
þyngdareining, 40. tveir eins, 47.
elska, 49. sögn, 51. hlass, 53. straum-
ur, 55. snæðir, 50. slag, 58. band,
00. fálm, 01. tveir eins, 02. fjall, 04.
mannsnafn, 05. fjelag, 00. ól, 08. geð,
70. titill, 71. braka, 72. hnappurinn,
74. sníða, 75. þjappa.
Lóörjett skýring:
1. Klettur, 2. tveir eins, 3. bibiíu-
nafn, 4. reglur, 5. skógarguð, 0.
mátulegt, 7. ófá, 8. atviksorð, 9.
greinir, 10. skepnur, 12. gróður, 14.
spá, 10. erta, 19. kona, 21. lifað, 23.
trúin, 25. fiskar, 27. þingmaður, 29.
ás, 30. tónn, 31. kvæði, 33. á færi,
35. reiðar, 38. verk. 39. síli, 43.
matur, 44. á beisli þf., 47. kona, 48.
verk, 50. þyngdareinig, 51. æst, 52.
á fæti, 54. þvaga, 55. styður, 50.
ílát, 57. lás, 59. hólfa, 01. dá, 03.
frosið, 00. op, 07. verkur, 08. eld-
stæði, 09. hann og liún, 71. skip, 73.
tala.
LAUSN KR0SS6ÁTU NR.499
Lárjett ráðning:
1. Gælur, 7. linoss, 11. slóra, 13.
strik, 15. óp, 17. laup, 18. sjöl, 19.
fr., 20. lit, 22. R.G., 24. ók, 25. grá,
20. alin, 28. grjón, 31. hlað, 32. tras,
34. pör, 35. grön, 30. vía, 37. K.A.,
39. ói, 40. píp, 41. nafnkunna, 42.
vök, 45. fl., 40. N.N., 47. ótt, 49. soll,
51. ann, 53. arða, 55. óska, 50. rígur,
58. takt, 00. þus, 01. hó, 02.' ir, 04.
ría, 05. RR, 00. bósa, G8. a^sir, 70.
ðð, 71. allar, 72. lifur, 74. fífill, 75.
ammann.
Lóðrjett ráðning:
1. Gjóla, 2. L.S. 3. ull, 4. róar, 5.
tap, 0. ess, 7. hrók, 8. Níl, 9. ok, 10.
skráð, 12. rugg, 14. rjón, 10. bilti,
19. frami, 21. tira, 23. fjölkyngi, 25.
Gláp, 27. no., 29. R.p., 30. ór— 31.
hr., 33. skaft, 35. ginna, 38. afl, 39.
önn, 43. öskur, 44. koks, 47. óðar,
48. tekið, 50. la, 51. ei, 52. NN., 54.
R.T. 55. óþrif, 50. rósa, 57. risi, 59.
taðan, 01. ióii, 03. rifa, 00. bil, 08.
æla, 09. rum, 71. af, 73. ra.
KYRRAHAFSEYJAR.
Frh. af bls. 7.
árið 1789. Er sú ferð fræg af sög-
unni og kvikmyndinni um „Upp-
reisnina á Bounty“. Eyjarnar heita
Fiji á máli innfæddra manna.
Wake-eyjar er samheiti þriggja
eyja, sem heita Wake, Peale og
Wilkes. Ná þær yfir 4 mílna langt
svæði. Spánverjar vissu um þessar
eyjar 200 árum áður en William
Wake skipstjóri „uppgötvaði“ þær,
árið 1790.
4
Jeg þarf að lialda áfram að tína saman
farangurinn.
— Jeg skal gæta mín.
Ungu konurnar föðmuðust aftur og
skildu siðan.
Helena gekk til herbergis síns. Henni
fjell illa að þurfa að segja mági sínum
ósatt.
Hún hafði í fyrstu ekki hugleitt það,
en nú livíldi það á hénni eins og farg.
Hún tók sig til og fór að skrifa manni
sínum langt brjef, til þess að hrinda frá
sjer þessum liugsunum. Það var hringt til
miðdegisverðar einmitt, þegar liún var að
loka brjefinu.
Hún flýtti sjer niður í borðstofuna. Hel-
ena sá strax að mágur hennar hafði um
margt að hugsa, en liann var alltaf mjög
kurteis við hana og sagði þessvegna mjög
hæverkslega.
— Jæja, kæra Helena, gekk yður ferð-
in vel?
— Já, þakka yður fyrir, sagði Helena
og rödd liennar titraði lítið eitt.
— Þjer hafið ráðfært yður við móður
yðar?
-— Móður mína?
— Já, tengdamóur mína, de Montlaur
greifafrú. Rjeði hún yður til þess að koma
með okkur til Guyane?
— Henni fanst eins og mjer, sagði Helena
og hugsaði sig um — að sá draumur geti
ekki orðið að veruleika. I fyrsta lagi er
Tanfan ekki nógu hraustur til að takast
slíka ferð á hendur og svo er ekki alveg
víst að Ramon fjelli þessi skyndilega á-
kvörðun í geð.
— Já, þið liafið sjálfsagt á rjettu að
standa, sagði Saint-Hyrieiz, en vei’ðið þjer
þá hjer í París eða farið þjer til Penhöet?
Jeg veit það ekki vel. Ef til vill verð
jeg einlivei'n tima hjá frú Montlaur, en jeg
fer þangað ekki fyrr en eftir hálfan mánuð.
Hvað sagði hún um burtför okkar?
Helena i-oðnaði og sagði i hálfum hljóð-
um:
— Hún sagði lítið um það, en hún var
glöð yfir frama yðar.
— Hafði hún fengið skeytið frá mjer?
— Hvaða skeyti?
— Skeytið sem jeg sendi rjett eftir að
þjer fóx'uð.
Já, það, já auðvitað, sagði Helena
og gat nú vart á lieilli sjer tekið.
Saint-Hyrieiz virtist ekki taka eftir neinu.
Hann hjelt áfram.
— Þjer hafið beðið hana að afsaka að við
gátum ekki hvatt liana. Við verðunx að fara
á morgun. Við förum með liraðlest til Mar-
seiile annað kvöld klukkan sex og stígurn
strax á skipsfjöl eftir komu okkar þangað.
Við höfum neyðst til þess að kveðja brjef-
lega. Við förum ekki í kveðjuheimsókn til
nokkurs manns. Annars skýrði jeg frú
Montlaur frá þessu öllu í skeytinu. Við
skrifum lienni annaðhvort frá Marseille eða
þegar við erum komin um borð. Hún lief-
ir skilið það?
— Já, það gerði hún.
— En minntist liún ekkert á umboð það
sem jeg gaf henni?
— En hún liefði nú getað sagt yður, hvað
henni sýndisl um ráðstafanir mínar.
— Nei, hún skrifar sennilega.
Hún talaði ekkert um það.
Það er einkennilegt.
Saint-Hyrieiz stóð ú fætur og gekk hugs-
andi um gólf.
Hann virtist nú vera liættur að liugsa
um samræður sínar við Helenu, því að liann
sagði ekki fleira.
— Helena, fyrirgefðu mjer allar þær
ábyggjur, sem þú verður fyrir mín vegna,
sagði Carmen lágt. — Nú er þessu lokið,
þú bjargaðir mjer, þegar mest á reið. Jeg
þakka þjer einu sinni enn elsku systir mín.
Saint Hyrieiz staðnæmdist snögglega fyr-
ir framan þær.
Helenu varð ekki um sel, því að nú hjelt
hún að yfirheyrslan byrjaði á ný.
Þá sagði Carmen :
—- Kæri Fermin, Helena er þreytt eftir
ferðina. Hún hefir víst ekki frá fleiru að
segja. Við eigum margt eftir ógert. Eigum
við ekki að bjóða Helenu góða nótt.
— Jú auðvitað, sagði liann. Helenu fannst
hann segja „auðvitað“ svo einkennilega.
—1 Það er jeg sem hefi svona vonda sam-
visku, hugsaði hún með sjer.
Svo kyssti hún Carmen, hratt frá sjer
hinum þungu hugsunum og gekk upp á
herbergi sitt. Hún var þreytt og sofnaði
því fljótt og dreymdi fagra drauma um
Fanfan og Ramon.
En Carmen var ekki rólt. Hún heyrði
stöðugt fótatak manns síns gegnum litla
snyrtiherbergið, sem aðskildi lierbergin
þeirra. Hann gekk fram og aftur um gólf-
ið. Hvað var hann' að gera. Hversvegna
gekk liann ekki lil livilu.
Hann liafði auðvitað margt að gera þar
sem hann færi úr landi burt á morgun.
Hin ótrúa eiginkona hugsaði um sekt sína.
Þó hafði hún núna ekkert að óttast og
Marcel litli yrði lijá föður sínum. Hún gat
samt ekki varist gráti.
En svo kom henni til hugar að liún gæti
sjálf komið upp um sig. Hún hugsaði sig
um örlitla stund, síðan læsti hún varlega
♦