Fálkinn - 15.09.1944, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VNC/VU
LEÆN&URHIR
Hættulegir fjórmenningar
Barnasaga
AÐ • VAR lianu Ólafur frændi,
sem hafði gefiS þeim þetta
nafn, því að, eins og hann sagði:
— Enginn veit hverju þessi börn
kunna að taka upp á! Það er bein-
iinis hættulegt að liafa þau á lieim-
ilinu!
En þó bauð hann þeim heim til
sín á hverju sumri í sumarleyfið
öllum fjörum. Það var Axel, Benta,
Klara og Dan. Alltaf voru þau þarna
í sumarleyfinu, þó að aidrei liði
sumar svo, að ekki bæri eitthvað ó-
vænt til tíðinda!
— Nú verðið ]iið að vera skikk-
anleg í sumar! sagði Ólafur móður-
bróðir þegar hann tók á móti þeim,
og þau lofuðu að reyna það. Enda
leið lieil vika án þess að nokkuð
bæri til tíðinda annað en það, að
nærri lá að Dan drukknaði, Axel
datt ofan úr trje, og telpurnar báðar
viltust inn í skóginn, og komust
ekki lieim fyrr en langt var liðið á
kvöld — en þetta voru nú ekki nema
smámunir.
En svo skeði þetta einn morgun-
inn:
— Nú hefi jeg fengið umkvartanir
útaf ykkur, fjórmenningar! sagði
Óiafur frændi. Cornelius kapteinn
hefir kvartað undan því, að þið sjeuð
að læðast kringum húsið hans og
liafið troðið niður hlómabeð fyrir
honum — hvað á það að þýða? Jeg
vil helst lifa í friði og sátt við kap-
teininn, því að hann er að vissu
leyti nágranni minn. Reynið að
láta húsið hans í friði!
— Já, en frændi, hann er víst
smyglari, sagði Klara- — Einu sinni
heyrðum við Benta hann vera að tala
við undarlegan mann inni í skógi,
þeir sáu okkur ekki en við læddumst
á eftir þeim og. . . .
— Þið eigið að passa ykkur sjálf
og ekki vera með nein heimskupör!
tók frændi fram í, og á eftir tók
hann Klöru í karphúsið fyrir að hún
hafði minst á þettas sem var þýðing-
armesta uppgötvun fjórmenninganna.
— Það er nú ekki hann, jeg
held það sje fremur vinnumaðurinn
hans, jeg er viss um það, sagði
Benta, — hann er alltaf svo undar-
Jegur, og Jivar sem maður er staddur
skýtur honum upp.
— Þeir eru vist hvor öðrum líkir,
en við skulum hafa gát á þeim,
sagði Axel. — Frænda rennur vist
reiðin þó að við brjótum eitthvað
af okkur, og ef þeir eru nú smvgl-
arar, eða kanske sjóræningjar þá. .
Horfurnar voru hinar bestu og
fjórmenningarnir hjeldu áfram njósn
unum. Um að gera að rannsaka allt
sem best, er snerti þeniian dular-
fulla Cornelius kaptein, sem bjó í
litlu húsi, er stóð skammt frá lieim-
ili Ólafs frænda. Maðurinn bjó einn
með þjóni sínum, en oft komu gest-
ir í heimsókn til hans — alltaf á
nóttunni — og þegar hann gekk
eitthvað út í skóg þá hitti liann að
jafnaði ókunna menn. En fjórmenn-
ingarnir skiftust á að ganga sömu
slóðir á sama tíma, án þess að nokk-
ur vissi af því.
— Við höfum það framyfir að við
erum fjögur, svo að við getum skifst
á að sofa og ahtaf liaft gát á hon-
um fyrir því! sagði Axel ánægður,
þegar hann tók við verðinum af
bróður sínum eina nóttina.
En Ólafur frændi vissi ekkert um
þetta, hann vissi ekki betur en að
bö,rnin væru ÖJI í fasta svefni.
Það var ekki aðeins Cornelius
kapteinn, sem þau njósnuðu um,
heldur ekki síður þessi þumbara-
legi þjónn hans. Og það fór fátt
framhjá börnunum af því, sem þeir
höfðust að.
Eitt kvöld sáust fjórar verur læð-
ast út úr liúsi Ólafs frænda og með-
fram girðingunni kringum hús kap-
teinsins.
Það voru fjórmenningarnir, sem
i þetta skifti mættu allir.
— Hann ætlaði að koma út þegar
merkið yrði gefið með því að skjóta
.þremur skotum, sagði Benta. — Þetta
sagði liann við manninn þegar þeir
sátu og töluðu sáman á máli, sem
jeg skildi ekki. En þetta skildi jeg
þó. Og svo átti báturinn að vera
tilbúinn, það var ekki nema 5 mín.
gangur þangað og allt var til reiðu.
— Hann skal nú ekki halda, að
það sje auðvelt! hvíslaði Axel á
móti. — Fjórir á móti einum, það
verður honum ofraun, þó að hann
sje fullorðinn en við börn.
Svo földu þau sig aftur. Dan lædd-
ist burt og allt í einu heyrðust þrjú
skot. Skömmu síðar opnuðust dyrn-
ar og þjónninn kom út.
— Til atlögu! var lirópað og nú
rjeðust allir krakkarnir á mann-
garminn, honum að óvörum og gátu
fellt liann og lögðust ofan á liann.
Þau liöfðu ineð sjer kaðal og gátu
bundið hann á hönduni og fótum og
tróðu klút upp i liann, svo að liann
gæti ekki kallað. En í sama bili
kom Ólafur frændi þarna að.
— Nú tekur út yfir allan þjófa-
bálk, sagði hann reiður. — Það
hefir tekist að fá mann frá sjálfri
lögreglunni til þess að gerast þjónn
hjá þessum dularfulla Corneliusi
kapteini. Hann liefir haft gætur á
lionum; þetta er hættulegur glæpa-
maður, sem hingað til liefir komist
hjá refsingu, og nú hafið þið eyði-
lagt allt, með því að ráðast á mann-
inn og binda hann. Leysið þið liann
i snatri, en annars stoðar það lítið
þvi að þið hafið aðvarað Cornelius
og kumpána hans. Það var meiningin
að liann ætlaði að flýja með ýms
merkileg skjöl þegar aðvörunarskotin
Adamson kaupir sjer regnhlíf.
Herra Latur hefir látiö gera sjer
tennisvölt.
heyrðust, svo-----Nei, nú brá mjer
sagði hann svo, og laut niður að
manninum. — Dulbúinn, í gerfi
þjónsins síns. Jæja, þá liafið þið
fengið góða veiði, krakkar.
Ólafur frændi rjetti úr sjer og
leit á andlitin fjögur, sem allt í einu
ijómuðu af gleði, eftir að angistar-
svipurinn var horfinn af þeim.
— Þetta er glæpamaðurinn. Þá
hlýtur lögreglumaðurinn að vera
inni. Við skulum flýta okkur að ná
í hann! sagði frændi. — Hvernig
gátuð þið vitað þetta?
— Við hlustuðum og njósnuðum,
og svo sprengdi Dan þrjár hvellhett-
ur til þess að ginna hann út — og
svo — svo gripum við hann! sagði
Axel.
— Jæja, þið eigið nú heiður skil-
ið fyrir þetta, krakkar. En flýtið
þið ykkur nú að komast i rúmið,
því að það er víst best að láta
lögregluna annast um það, sem ógert
er.
— Leigjandinn minn hefir sagt
upp. Hann sagöi aö þaÖ væri veggja-
lús bak viö veggfóðriö.
— Hvað i ösköpunum var hann
aö gera bak við veggfóörið?
4