Fálkinn - 19.01.1945, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
Lárétl rániny:
i. Verslunarstaður, 5. bók, 10. önd,
12. lína, 13. vend, 14. rám, 16. efni,
18. neyt, 20. liáls, 22. beisk, 24. hlutir
25. grein, 26. ýta, 28. vön, 29. ending,
30. sleypur,, 31 svörður, 33. félag, 34.
dýr 36. dvali 38. vegg, 39. þannig, 40.
höfuðskepnu, 42. mjög, 45. mann, 48.
mælir, 50. guð, 52. kraps, 53. öðlast,
54. fugl, 56. bera, 57. hrædd, 58.
hvíldi, 59. flýtir (flt.), 61. beitan, 63.
kvæði, 64. borg, 66. verkfæri, 67. tal,
68. fugí, 70. spor, 71. handverk, 72.
dag.
LóÖrétt skýring:
1. Aðlaður, 2. skraut, 3. kenning, 4.
atviksorð, 6. félag, 7. nafn, 8. niðar,
9. festir, 11. jó, 13. óþverri, 14. korn,
15. smuga, 17. klæði, 19. hestur, 20.
efni, 21 eind, 23. grjót, 25. flýtir, 27.
mann, 30. hopa, 32. karldýr, 34. hús-
dýra, 35. skúra, 37. rödd, 41. áburð-
ardýr, 43. leiða, 44. ræfill, 45. reif,
46. nit, 47. nákvæmlega, 49. blóm, 51
formælingar, 52. snúninga, 53. bit,
55. blettur, 58. jurtir, 60. leikfang, 62.
KROSSGÁTA NR. 523
liðinn, 63. bylgju, 65. blæs. 67. dönsk
eyja, 69. tvíhljóði, 70. hljóða.
IAUSN KR0SS6ÁTU NR.522
Lóörétt, ráðning.
1. Úrg, 4. smækkar, 10. slæ, 13.
l'ars, 15. ósæll, 16. teig, 17. skála, 19.
kró, 20. rosti, 21. stam, 22. tak, 23.
essi, 25, Skor, 2'. eisa, 29. út, 31.
kristinna, 34. rá, 35. saga, 3'. Káinn,
38. njót, 40. apar, 41. L.R., 42. N.B.,
43. naga, 44. val, 45. hitunin, 48.
g,ul, 49. Í.R. 50. lön, 51. ref, 53. Ra,
54. segg, 55. nían, 57. stigs, 58. inn-
ar, 60. skæði, 61. ána, 63. atför, 65.
táli, 66. hraus, 68. Atli, 69. Óla, 70.
óeirðir, 71. alt.
Lóörétt, ráöning.
1. Úfs, 2. raks, 3. gráts, 5. mó, 6.
æskt, 7. kærasti, 8. klók, 9. al, 10
sessa, 11. liti, 12. Ægi, 14. slakkar,
16. tossann, 18. Amor, 20. r.ein, 24.
Húsavík, 26. riklings, 27. einbirni,
28. hátalað, 30. tapar, 32. sárt, 33.
N.N.N.N., 34. rógur, 36. gal, 39. jag,
45. höggi, 46. umbunar, 47. neina, Nafta, 57. skál, 59. röll, 60. stó, 61.
50, leiði, 52. fanta, 54. stæla, 56. ari, 62. auð, 64. rit, 66. H.E., 67. Si.
lukti hann. Hann sá lásana og slárnar, seiu
lokuðu hanij frá umheiminum og eH'
langan tíma fór hann að skilja, að muna,
að þrá og loks vaknaði í hrjósti hans til-
finning, sein annaðhvort lilaut að svifta
liann lífinu eða vitinu.
Þessu var líkt farið með Fanfan. Ljós-
geisli hafði óvænt brotist inn í dapurlegt
umhverfi drengsins og liann tók að renna
grun í meginþætti tilveru sinnar. Hann
kom þeim þó ekki i fast form, heldur
harsl til hans dauf angan frá fögru, ham-
ingjusömu lieimili, sem einu sinni hafði
verið hans og sem hann varð að finna
aftur, ætti liann elcki að týna lífinu.
— Eg vil ekki vera hér, ég vil það
ekki, hrópaði hann og stappaði í gólf-
ið. — Eg vil komast aftur til góðu kon-
unnar, þar sem ég átti svo golt. Eg vil
ekki að hún haldi, að ég hafi strokið frá
henni. Svo liefi ég fengið dóm og á að
vera i umsjá hælisins þangað til ég er
fullveðja. Dómarinn hefir sagt það sjálf-
ur. Eg vil fara aftur til Marselles, ég vil
fara aftur.
Hann var orðinn reiður. Hann kastaði
sér af öllu afli á hurðina.
— Nú, nú, hvað gengur á, hrópaði
Galgopinn. — Hversvegna hefirðu svona
hátt. Þú getur vel beðið, þangað til við
komum. Við erum einmitt að slátra ali-
kálfinum í tilefni af komu þinni. En
Skipstjóranum hefir ekki tekist vel með
fislcréttinn.
Galgopinn talaði liægt og rólega til að
sefa drenginn, og horfði stöðugt illilega
á hann.
Um leið og hann opnaði hurðina, sagði
hann, til þess að stilla drenginn:
— Claudinet bíður þín.
— Claudinet?
— Já hann er kominn heim af sjúkra-
húsinu.
Galgopinn kallaði:
— Komdu hérna, Claudinet, og heilsaðu
frænda þinum. Nú er hann vaknaður.
Ákafan hósta setti að Claudinet, en
hann spratt á fætur, stökk upp vágn-
þrepin og hljóp beint í fang vinar síns.
Þannig stóðu þeir kjökrandi góða stund.
— Hvað er þetta ætlar þú ekki að
heilsa móður þinni? spurði Galgopinn,
— ég veit að hún verður svo glöð að sjá
þig aftur.
Ilin stórvaxna ok klunnalega kona kom
nú upp, þrýsti drengnum að sér og kyssti
hann á ennið með þrútnum og ótútlegum
vörum.
Skipstjórinn bættist í hópinn.
— Heima er best að vera, sagði hann,
nú skulum við setjast að snæðingi.
Fanfan hikaði augnablik. En hann sú
sér engrar undankomu auðið í bili, auk
þess ríghélt Claudiet sér í hann.
Svo settist hann í grasið og reyndi að
borða. Máltíðin tók ekki langan tíma, enda
var lítið vín með matnum.
Galgopinn og Skipstjórinn fengu sér
kaffisopa inni í vagninum, þvi að sólar-
hitinn var óbærilegur.
Drengirnir sátu i skoli. Þeir héldust, i
hendur og liorfðu hvor á annan.
Fanfan leist elcki á blikuna, þegar hann
atliugaði Claudinet nánar.
Drengurinn var eins og liðið lík. Var-
ir hans voru nálivitar, kolsvartir baug-
ar umluktu kolsvört augu bans. Hann
bafði hrygglu fyrir brjóstinu og rödd
hans var hás.
Ilann brosti beisklega.
— Þér finnst ég auðvitað mikið breytt-
ur? Jú, þú getur reitt þig á, að mér líður
hræðilega illa. . . .
— Eg er mikið veikur, en þetta stríð tek-
ur hrátt enda. Þessvegna vildi ég að þú
liefðir ekki komið aftur. Þér leið miklu
betur, þar sem þú varst. Það hefð verið
mér mikil huggun.
— Ó, ég hefi hugsað svo milcið um þig,
en var svo brautskráður, þegar mér batnaði
heim.
— Eg fór þaðan skömmu eftir heim-
sókn þína. Síðan kom ég þangað aftur
en var svo brautséráður, þegar mér batnaði
svolítið.... mest vegna þess að þeir geta
ekkert fyrir mig gert.
— Þér skjállast, sagði Fanfan, nú
kemur blessað vorið og þú. . . .
— Nei, mér er dguðinn vís, það segir
læknirinn líka.
Daginn, sem ég fór af sjúkrahúsinu,
skoðaði hann mig vandlega og hlustaði
rnig. Hann útskýrði fyrri læknanemunum
hvar meinsemdin væri....
Eg heyrði þá segja að hann væri mjög
duglegur læknir og skjátlaðist aldrei. —
Loks hvíslaði einn þeirra að félaga sín-
um; — Sennilega í liaust! í mesta lagi
fimm eða sex mánuði. Eg heyrði það vel.
— Þér hefir ef til vill mishevrst.
— Nei, ég fihn það vel sjálfur, og mér
er alveg sama. Nú ert þú hjá mér, og við
verðum saman í sex mánuði ennþá, er
það ekki, Fanfan. Þú yfirgefur mig ekki?
Nei, aldrei, Claudinet, en nú förum
við báðir. Þú kemur með mér.
— Hvert .... í fangelsið?. .. . Jæja,
mér er sama ef við aðeins fáum að vera
saman.
Nei, ekki í fangelsið.... heldur til
góðu konunnar.
Fanfan sagði nú vini sínum allt, sem
á daga hans hafði drifið, siðan hann strauk
í burtu. Hann sagði honum frá flótta
sínum, til þess að verða ekki meðsekur
í glæp, fangelsisvistinni, koniu sinni til
Marselles, dvölinni hjá IJelenu, eldsvoð-
anum og hvernig þeim tókst aftur að ná
honum á sitt vald.
Claudinet stirnaði af skelfingu, en titr-
að af bræði, þegar bann heyrði hina sorg-
legu frásögn Fanfans um, hverng honum
var svilt svo skyndilega úr hinu frið-
sæla umhverfi.