Fálkinn - 16.03.1945, Side 13

F Á L K I N N
13
KROSSGATA NR. 531
Lúrétt skýring:
1. Þrír eins, 4. skrafhreifnar, 10.
kálla, 13. rífa, 15. spamaður, 16. laut-
ar, 17. fáa, 19. ósagt, 21. þrammá,
22. fiskur, 24. röng, 26. vopnin, 28.
fugl, 30. fé, 31. teymdi, 33. tveir
ósamstæðir, 34. heiður, 36. henda, 38
nútíð, (fornt) 39. vísari, 40. þjón'T
ustuna, 41. tveir eins, 42. ieiða, 44.
þræll, 45. fjail, 46. smaug, 48. und,
50. flissa, 51. syndapoki, 54. ver,
55. á fati, 56. ájSir, 5a. ólst, 60.
stafirnir, 62. spjó, 63. sögnpersóna
hjá Hagalín, 66. skipa, 67. tíndi, 68.
tjónið, 69. el'ni.
Lóörétt skýring:
1. Eldstæði, 2. lilýSa, 3. vinna, 5.
kindina, 6. tónn, 7. tieitl’ættra, 8.
tveir ósamstæSir, 9. gælunafn, 10.
banasár, 11. alda, 12. fé, 14. þramma,
16. sjó, 18. loddara, 20. fósturbörn,
22. stúlka, 23. meðal, 25. fast, 27.
virðingarvandur,' 29. efni í glóðar-
þráð, 32. húsgagnaáburður, 34. þjóta,
35. mann, 36. yrki, 37. áfram, 43.
lofið, 47. hungraðs, 48. lierbergi, 49.
dýr, 50. versnar, 52. unað, 53. kann
við, 54. afmarka, 57. veiki, 58, tryll,
59. kveikur, 60. guð, 61. á vagnhjóli,
64. frumefni, 65. töluorð (danska).
LAUSN KROSSGÁTU NR.530
Lúrélt rúðning:
1. Ats, 4. Barbara, 10. rám, 13.
sálm, 15. flasa, 16. sæla, 17. krauma,
19. seiðin, 21. skrá, 22. fas, 24. inar,
26. kalvínistar, 28. ysi, 30. nag, 31.
ama, 33. ST, 34. oft, 36. krá, 38. ar,
39. samsæri, 40. rottuna, 41. al, 42.
trú, 44. met, 45. IV. 46. sló, 48. óar,
50. iða, 51. salarkynnin, 54. ýkna, 55.
arm, 56. unna, 58. grenna, 60. brasso
62. aura, 63. Marta, 66. rækt, 67. yrt,
68. Kósakka, 69. Raa.
Lóðrétt ráðning:
1. Ask, 2. társ, 3. slakki, 5. afa, 6.
RL, 7. bananar, 8. AS, 9. Ras, 10.
ræðara, 11. álir, 12. man, 14. mura,
16. sina, 18. malafærslan, 20. eitur-
tennur, 22. fín, 23. sig, 25. kyssast,
27. karavan, 29. stall, 32. manið, 34.
ost, 35. trú, 36. kom, 37. átt, 43. vakr-
ara, 47. óskert, 48. óra, 49. rym, 50.
innsær, 52. Anna, 53. inar, 54. ýrur,
57. aska, 58. gay, 59. Amó, 60. bak,
61. ota, 64. as, 65. TK.
Ramon fann að hann las hugsanir hans.
Það var þýðingarlaust að reyna að kom-
ast eftir, hvernig þessi maður -— sem
var áreiðanlega ekki sami máðurinn og
hann iiafði fengið barnið í hendur hina
hræðilegu nótt — hefði komist ó snoðir
um alla málavöxtu.
Það var auðheyrt að hann var þessu
gagnkunnugur.
Spurningar voru gagnslausar, en aðal-
atriðið var að ná harninu strax úr hinu
hræðilega umhverfi.
Hann var samt viss um að Fanfan væri
ekki harn hans — lieldur barn elsklmga
hénnar — en það var sama, hann varð
að losna úr þessari prísund.
Montlaur hvorki vildi né gat látið hann
vera þar stundinnni lengur.
— Ilve mikið á ég þá að borga ykkur?
spurði Ramon og vék sér þannig undan
spurningu hans.
— Það eru aðeins smámunir, herra
greifi. Þér hafið sýnt greinilega, hve um-
hugað yður er að fá drenginn aftur. —
Segjum huridrað þúsund franka?
— Hundrað þúsund franka?
— Já, yður misheyrist ekki.
— Eruð þér alveg frá yður. . . . þetta
er gífurleg fjárliæð.
— Finnst yður það mikið samanhorið
við þá hamingju að hafa elsku barnið sitt
hjá sér í sextíu og fimm ár eða lengur.
Og ef þér liugsið um það, hve inndæll
hann er. Hann er af sömu tegund og þér,
með alla hleypidóma yðar. Við höfum
árangurslaust reynt að fá liann til að líkj-
ast okkur .... en þótt ótrúlegt megi virð-
ast hefir okkur ekki einu sinni tekist að
la hann til að fremja smástuldi.
— En liundrað þúsund frankar, endur-
tók Ramon, — það getur ekki verið.
- Svo þér þráttið um verðið, herra greifi.
Þelta er alltof mikið fé.
-— Við gefum ekki einn eyri eftir.
Ramon espaðist við ósvífni Skipstjór-
ans. Hann reis á fætur og sagði:
-— Það nær þá ekki lengra, en ég skal
ná harninu á annan hátt.
— Leyfist mér að spyrja hvernig þér
hafið liugsað yður að gera það?
— Eg sný mér til yfirvaldanna.
— Til yfirvaldanna! Greifinn gleymir því
að barnið er okkar með öllum rétti. Við
getum sýnt það svart á hvítu. Hér er
skírnarvottorð hans. Gjörið þér svo vel.
— Það er falsað.
— Færið sönnur á það.
— Eg segi frá öllu fyrir réttinum, ég
segi að ég hafi látið stjórnast af stundar-
geðhrifum og fengið barn mitt í hendur
manni sem ég stóð að þjófnaði í húsi mínu.
— Afsakið, herra greifi, en ég verð að
segja með allri virðingu fyrir yður, að nú
takið þér fyrir alvöru að fremja heimsku-
pör. Hvernig ætlið þér að sanna, að þetta
sé sama barnið?
— Eg þarf ekki annað en að segja að
hinn umræddi maður sé morðinginn frá
ströndinni við Rrest. Mér verður áreiðan-
lega trúað. Hin flekklausa forlíð mín gerii-
það að verkum, að mér verður trúað, ég
veit auðvitað ekkert um fortíð yðar, en
trúað gæti ég. .. ....
— Jæja, þú ert þá svona innrættur,
þorparinn þinn! Þú dirfist að bera sakir
á okkur! æpti Skipstjórinn og gleymdi
alveg' kurteisinni. Hann sagði nú ógnandi:
— Þú virðist ekki vita livar þú ert staddur
né við livei’ja þú átt — þó við höfum ekki
annað af þér en þá peninga og verðmæta
muni, er þú berð á þér. — Fjandinn hirði
mig, ef við klekkjum ekki á þér. — þú
sleppur ekki héðan lifandi.
Ramon þreif skammbyssuna, stökk aftur
á bak, reiðubúinn að verja sig. En í sama
bili opnaðist liurðin fyrir aftan hann og
Galgopinn kom fram.
— Engin áflog hér, kallaði hann. —
Við skulum tala rólega. Hve mikið vill
greifinn horga, til að fá drenginn strax í
kvöld
— Tuttugu þúsund franka, svaraði Ram-
on og hélt fast um skammbyssuna.
— Tuttugu þúsund franka, sagði Skip-
stjórinn og rak up ógnandi hæðnishlátur.
— Fýrir það verð eigum við auðvitað að
hafa þann lieiður að koma með liann til
yðar?
— Haltu þér saman, sagði Galgopinn,
síðan sneri hann sér að greifanum. —
Tuttugu þúsund franka? endurtók hann.
— Já!
— Greitt út í hönd?
— Já.
— I beinhörðum peningum?
— I ávísun á banka minn, þangað getið
þér snúið yður strax i fyrramálið, ef þér
viljið.
— Gotl og vel! að þessu geng ég, sagði
Galgopinn.
— Að hverju gengur þú? spurði Skip-
stjórinn.
— Þetta mál snertir mig meira en þig,
er ekki svo
Skipstjórinn maldaði stöðugt í móinn,
en tók eftir að augnaráð Galgopans va'
eittlivað undarlegt, hann skildi ekki, livað
hann var að fara, en þagnaði samt.
Montlaur lilýddi á það sem þeir sögðu
og varð vonbetri.
Hann þóttist vita að sá eldri, sem virt-
ist vera varfærnari og ódjarfari, liefði í-
liugað, hvað gera skyldi — sérstaklega í
sambandi við liótun lians um að fara til
yfirvaldanna — og séð að best var að
útkljá málið í bróðerni.
— Viljið þér gera svo vel og skrifa á-
vísunina, lierra greifi, sagði Galgopinn og
kom með pennastöng og blek — Þér getið
ekki fengið að sjá drenginn strax, því
að við vildum ekki að liann yrði viðstadd-
ur þennan fund. En hann verður kominn
hingað eftir stundarfjórðung, þá fer hann
með yður. Hann kemur ekki með neinar