Fálkinn - 24.05.1946, Qupperneq 8

8
F Á L K I N N
Edgar Wallace:
Siriusmaðurinn
Síminn liringdi i skrifstofu Rat-
ers lögreglufulltrúa.
— Er það hr. Rater?
— Já, ungfrú Linstead!
-— Væri mögulegt að fá að liilta
yður, herra Rater. Það er mjög á-
ríðandi. . . . það er ekki lögreglunni
viðkomandi. . . . en þér hafið alltaf
verið mér svo góður.... hún ralc
í vörðurnar í setningunum og stein-
þagnaði svo.... Rater klóraði sér
áhyggjufullur á nefinu. Það voru
ekki margir, sem hann gat fellt sig
við, en honum var vel við Benny
Linstead, og það var fegurð lienn-
ar alveg óviðkomandi. Hún hafði
verið ritari lians um það liil ár
og hafði verið dugleg, nákvæm og
ekki málskrafsmikil. Hann var hrif-
inn al' henni þegar hann uppgötvaði
að hún taldi enga þörf á að bjóða
góðan daginn. Hún hafði sagt upp
stöðunni samkvæmt eindregnum lil-
mælum frænda sins, sem af ein-
hverjum óskiljanlegum ástæðum upp-
götvaði að hún var tit, og hafði
boðið henni fallega íbúð í Mayfair.
— Eg kem til yðar undir eins,
sagði Rater og liripaði heimilis-
fang liennar á þerriblaðið.
Þegar liann kom í nr. 9 birlist
honum svo skrautleg ibúð, að liann
fór lijá sér, þegar hann liafði heils-
að ungu stúlkunni, sem tók á móti
honum. Þetta var ekki iátlaust
klæddi ritarinn hans, sem hann
mundi svo vel eftir. Armbandið
hennar eitt saman kostaði meira en
fjögra ára laun Raters sjálfs.
- En livað þér voruð vænn að
koma, herra Rater, sagði hún
flaumósa. Mig langar til að kynna
yður Iiann Arthur, — herra Artluir.
Menden!
Hún var sama siðandi veran, sem
liann hafði þekkt forðum. Hún fór
með hann inn í dagstofuna og
kynnti honum ungan, taglegan mann.
— Þetta er allt svo liræðilega
ftókið, sagði Benny með venjulegu
óð'agoti. Það var frændi, sem um
er að ræða. . . . og Arlhur. Frændi
vildi ekki að ég giftist Arthur.
Rater fyrir sitt leyti var tals-
vert Iiissa. Hann liafði ekki búist
við að hún kallaði sig lil sin til
að fara að setja hann inn í fjöl-
skyldudeilur. — Eg verð að segja
yður þetta frá byrjun, sagði Benny
og ýtti honum ofan i hægindastól.
Þér þekkið auðvitað Julian
frænda, að minnsta kosti að af-
spurn. Hann er piparsveinn. Hann
hefir alltaf verið mér einstaklega
góður, gaf mér lika dálitla mánað-
arpeninga meðan ég vann hjá yður
í Scotland Yard, en einn daginn
fékk ég bréf frá honum, þar sciil
hann bað mig um að borða mið-
degisverð með sér. Eg var orðin
kunnug Arthur þá. Við höfðum veríð
— vinir, lengi. Eg borðaði íneð
Julian frænda á Carlton. Hann bauð
mér stóra íbúð, sem ég gæti keypt
húsgögn í án þess að velta króii-
unum, og að borga mér fimm þús-
und pund á ári meðan ég' gifti niig
ekki. Eg vissi fyrst í stað ekkert
hvað ég átti að gera, en eftir að
við höfðum talað saman aftur, tók
ég boðinu. Eg býst ekki við að
nokkur ung stúlka mundi húgsa
sig um að laka slíku boði. Hann
var föðurbróðir minn, og ég var
eini ættinginn lians, og það hafði
verð gert ráð fyrir að ég erfði liann.
Iíg tók það ekki neitt hátíðlega
þó að hann setti þennan fyrirvara
um að ég mætti ekki gifta mig. —
Eg liélt að það væri ráðstöfun, sem
gerð væri til að vernda mig, en
von bráðar komst ég að raun um
að honum var bláköld alvara með
þetta. Hann komst að því að mér
þótti vænt um Arthur, ég hetd jafn-
vel að hann Iiafi leigt spæjara til
að njósna um okkur. Svo kom hann
hérna einn daginn og var alveg í
öngum sínum og bað mig í guðs
bænum að hugsa ekki til að gift-
ast — livorki Arthur né neinum
öðrum. Hann l'ékk mig til að lofa
sér ])ví, að láta sig vita ef ég
hugsaði til giítiiigar í alvöru.
Þekkti hann hr. Menden?
spurði Rater.
Hún liristi höfuðið. — Nei, það
er það skrítna við það, að hann
fyrr en hann komst að þvi að mér
þótti vænt um hann.
Og svo?
— Æ, og svo varð hann svo
hræðilegur, og síðan hefir hann
gert það sein hann hefir getað til
þess að cyðileggja ailt fyrir Arthur.
Arthur tók fram í:
— Jæja, ég veil ekki hvort maður
getur kallað það a'ð eyðileggja a111
að bjóða mér stöðu í Argentínu,
en honum er auðsjáanlega mikið
i mun að koma mér burt. Vitanlega
er mér ekki að skapi að Benny
missti peningana sína, en sem bet-
ur fer er ég maður til að sjá fyrir
okkur báðum.
—; Svo að þið eruð þá að hugsa
um að gifta ykkur samt?
— Við höfum verið gift í fjóra
mánuði! svaraði liún og horfði
kviðin á Rater.
—• Ja, mikill andsköti! gusaðist
upp úr Rater.
Hún kinkaði kolli. —- Það var
leynigifting. . . . Eg' veit ekki....
ég er víst ekki með öllum mjalla,
en ég' hafði ekki þor til að segja
Julian frænda frá því, og vildi
ekki heldur láta Arthur segja hon-
um það. En nú skrifaði ég honum
í dag og sagði honum, að ég ætli
að giftasl á mörgun. Við vormn
hafði ekkert út á hann að setja
HEIM TIL MUKDEN. — / Mansjúríu eins og öllum öðrum löndum, scm
hafa verið hersetin, hefir fjöldi fólks flúið heimili sín undan inn-
rásarherjuniim. Nú er þetta fólk óðum að tínast heim aftnr. Mgndin
sýnir troðfulla járnbrautarlest á leið til Mukden. Fólkið hungir meira
að segja utan i lestinni, og sumt hefir hreiðrað um sig á þakinu,
þótl hörkugaddur sé. Hér sannást enn einu sinni hið fornlcveðna:
Ilömm.i er sú taug, sem rekka dregur föðurtúna tit.
nefnilega gefin saman af fógetan-
um, en mig langar til að láta gifta
mig í kirkju líka.
Rater kinkaði kolli. — Þetta er
allt einstaklega athyglisvert, en
hvað er það eiginlega, sem þið
viljið að ég geri?
— Meiningin er sú, að Benny
heldur að frændi hennar sé brjál-
aður. Það er ekki umhugsunin um
að missa peningana, sem veldur
henni kví'ða, heldur eru það á-
hyggjurnar al' því livað geti komið
fyrir — mig, þegar Julian Linstead
heyrir um giftinguna. Það er ó-
mögulegt að reikna út liverju hann
kann að taka upp á, þegar óskin
um að Benny sé ógift er annarsveg-
ar. En að öðru leyti er hann allra
manna alúðlegastur, — það er það
óhugnanlega við það. Enginn veit
neitt misjafnt um hann að segja.
Eg held að hann eigi ekki nokkurn
óvin í veröldinni. En mér er, hrein-
skilningslega sagl, talsvert órótt útal'
Iivað geti komið fyrir — ekki sjálf-
an mig, heldur .Benny.
Nú fór að renna upp ljós fyrir
Rater.
— Það er lögregluvernd, sem
þið viljið fá?
Þau kinkuðu kolli og' voru svo lík
saklausum börnum, að Rater gat
ekki stillt sig um a'ð skella upp
úr.
- Eg held að þið séuð hálfvit-
laus, bæði tvö, en ég' skal athuga
livað ég get gert.
Hann hafði eiginlega frekar gam-
an en áhyggjur af þessu máli. Það
var hægðarleikur að láta halda vörð
um húsið, en hann taldi það ekki
ómaksins vert að sjá af þremur
lögregluþjónum til þess. En þar
skjátlaðist honum.
---------- Julian Linstcad var pipar-
sveinn, 45 ára, dimmmur, alvarleg-
ur, bauð af sér einstaklega góðan
þokka, en var afar fáskiftinn; hann
var rnjög góðgerðasamur, en var
illa við að láta sín að nokkru get-
ið. Ilann átti hús i Curzon Street
og veiðilendur í Norfolk, og þar
var liann vanur að stunda veiðar
tvisvar vikulega i byrjun veiðitím-
ans. Ennfremur átti hann fiskirétt-
indi i Skotlandi og skemmtiskip í
Southampton. Hann dvaldi jafnan
um tima í Deauville og við Lido,
og á vetrum var hann aldrei skemur
en þrjár vikur i St. Moritz. Hann
var tvímælalaust mjög efnaður mað-
nr.
Hann virfist hafa allmikinn álniga
fyrir dulspeki, og var vinur hins
kunna stjörnufræðings, Ilenry Hoyl-
ash, prótessors, sem oft kom til
lians í Curzon Streel. Hoylash próf-
essor var lítill maður og viðfeld-
inn og gat sagt fyrir ókomna við-
burði nieð furðulegri nákvæmni
Hann gekk undir nafninu „Síríus-
maðurinn“, því að allir spádómar
hans voru með einhverjum dular-
fullum hætti háðir afstöðu þessarar
stjörnu á himninum og ártölunum,
sem verið var að reisa pýramídana
á.
Alll þetta frétti Rater j)egar hann
fór að snuðra viðvíkjandi Linstead.
Ennfremur hafði Alfred, þjónn Lin-
steads sagt einum af mönnum Rat-
ers (þeir höfðu hittst á bjórstofu),
að maður gæti ekki hugsað sér
betri húsbónda en Linstead væri.
— Hann var hugfanginn af ])ess-
um öndum og vofum, sem gamla