Fálkinn - 24.05.1946, Side 10

10
F Á L K I N N
VNGSVU
U/fiNMRNIR
Afmælisveisla ísbjarnarins
Litli bjarnarliúnninn, sem foreldr-
arnir kölluSu Sebastius átti afmæli
í vændum og hafði fengið að bjóða
til sín gestum. Hann átti heima í
klakaskúta, þar sem ísdrönglarnir
liéngu yfir dyrunum eins og fall-
egasta gluggatjald.
— Víst skaltu fá veislu. Sebastius
litli. Þá skaltu bjóða sex af leik-
systkinum þínum. Sestu nú og skrif-
aðu Filippu, Anastasíusi, Maximilí-
usi, Maramiri, Hubertusi og Vikk-
víru. Og klesstu ekki bleki á hreina
dúkinn, sagði bjarnarmamma. Og
liúnninn féklc biek og penna og sex
bréfsefni og frímerki, og símaskrána
til að sjá heimilisföngin.
En Sebastius var í slæmu skapi.
Iss, Vikkvíri togar alltaf í rófuna
á mér, og Anastíus étur allt sælgæt-
ið. Og þau kunna ekkert nema
gömlu ieikina leiðinlegu. Má ég ekki
bjóða einhverjum sex, sem ég þekki
ekki, mamma?
— Hvaða flónska! Það færðu ekki.
Skrifaðu nú, og farðu sparlega með
blekið.
En það var einmitt óknyttadagur-
inn lians Sebastíusar i dag. Og nú
sió hann upp í símaskránni þar
sem verkast vildi og skrifaði boðs-
bréf til gesta, sem hann liafði aldr-
ei heyrt nefnda á nafn. Þessir sex
gestir, sem hann hafði boðið voru
Nikódemus Nashyrningur, Bjössi
Björn, Fribbi Flóðhestur, Sara Sebra
Léttfeti Ljón og Titja Tigris. Þegar
liann hafði sett bréfin i póstinn
fór hann að iðrast eftir það. Hugs-
um okkur ef þessir gestir væru
ekkert skemmtilegri en leiksystkin-
in hans? Og þegar sex þakkarbréf-
in komu fór hann að kvíða fyrir.
Hann faldi bréfin, og mamma hans
og pabbi skildu ekkert í hvað að
honum gengi, því að hann forðaðist
þau. Þau voru öll í því að búa und-
ir veisluna. Marnrna ísbirna var að
afhýða og hakka tíu kíló af möndl-
um og fimm af rúsínum í kökurn-
ar og ætlaði þrjá litra af tei lianda
hverjum gesti og 120 stykki af
smurðu brauði með bláberjamauki.
Hún bakaði sykurkökur og hunangs-
kökur, stórar eins og myllusteina,
en Sebastius nöldraði bara: — Góða
mainma, það verður ekki nóg. En
hún sat við sinn keip. „Ætli það
sé ekki nóg lianda húnum. Ef þið
etið meira verður ykkur illt í mag-
anum. Bakarofninn var kyntur allan
daginn og það var svo heitt í hell-
inum að ísdrönglatjöldin bráðnuðu.
ísbirna gamla var svo rauð af erfiði
og hita, að Sebastius svitnaði þegar
hann sá hana.
ísbjörn pabbi var úti í smiðju
að búa til smellkaramellur handa
gestunum. Það átti að smella í
þeim, svo að heyrðist i öllum
bjarnarhellinum í nágrenninu. Seb-
astius fékk ekki að koma þar nærri.
Þegar liann átti að hjálpa til að
dúka borðið fór alit í handaskolum.
Hann missti þrjá diska og tvær
teskálar á gólfið.
,,Ef þú liagar þér ekki vel,Se-
bastius, sendum við gestunum þín-
um afboð,“ Já, eiginlega vildi Sebbi
jiað nú helst, því að liann kveið
fyrir. En foreldrar hans virtust
ekki taka eftir prakkarastrikunum
bans, að bann faldi hehningin af
öllu góðgætinu í felustað sínum.
Nei, þau liöfðu svo mikið að hugsa.
Rétt áður en gestirnir komu
kvaddi pabbi gamli og fór. Hann
sagðist vera orðinn of gamail í
svona samkvæmi. „Nú ætla ég að
fara að veiða fisk og kem ekki fyrr
en allt er orðið rólegt aftur. En
mamma kerlingin varð að vera
beima til að annast góðgerirnar.
Bráðum heyrði Sebbi ýms kyn-
leg liljóð. Hann gægðist út en lirökk
til baka og faldi hausinn undir
svuntu mömmu sinnar. Og þegar
hún leit út til að gá, varð hún ná-
bleik á nefinu.
— Æ, Sebbi, hvað hefirðu gert?
Og svo flýðu þau upp á hellisþakið.
En nashyrningurinn, flóðhesturinn,
ljónið og tígrisdýrið, zebran og
björninn þrömmuðu inn í liellinn.
— Hm, skyldi enginn vera heima
hérna. Það er skrítið heimboð. En
við verðum að setjast að krásunum
fyrir því, sagði ljónið.
— Mér finnst þetta engar góðgerð-
ir, sagði tígrisinn.
— Nei, þetta er ekki nema munn-
biti lianda mér, sagði flóðhesturinn.
•— Það gerirðu ekki, að gleypa
þetta einn, sagði nashyrningurinn.
Og nú lentu gestirnir i áflogum.
Þeir skvettu teinu hvor á annan,
börðust með stólunum og þcyttu
kökunum. En hellisþakið fór að
bráðna af öllu heita teinu og ís-
birnirnir á þakinu átti bágt með
að halda sér. Þeir runnu gegnum
þaluð og niður á borðið. Héldu þau
að sín siðasta stund væri komin.
En við hávaðann urðu gestirnir
bræddir og tóku til fótanna, þutu
út og á burt.
— Þakið hrynur ofan á okkur!
æptu þeir hver sem betur gat, og
Sebbi heyrði að fótatakið varð fjar-
lægara. Svo stóð sú gamla upp, hún
Iiafði dottið ofan á mjúka sykur-
köku, og síðan Sebbi, sem hafði
lent á smurða brauðinu.
— 0, Sebastius, andvarpaði
mamma.
— Fyrirgefðu mér, sagði Sebbi.
—Eg skal aldrei gera þetta oftar.
Eg skal aldrei bjóða heim eftir
símaskránni.
Mamma var nú besta mamma sem
til var og fyrirgaf stráknum sín-
um, og meira en það: hún tók til
í skútanum, liitaði nýtt te og lét
Sebba svo bjóða kunningjunum.
— Það var gott að ég geymdi
helmingin af öllum góðgerðunum,
Skrítlur
fíetið þér táiiað mév tí-kall?
— Jœja, Gvendur minn, hvernic/
finst þér að vera orðinn frjúls mað-
nr afiur?
' — Alveg skínandil Mig dregmdi
bura i nótt, að ég vœri í iugthúsinu
enn, — líttu bara á rúmgaflinnl
sagði Sebbi, þegar hann var að
taka ámóti nýju gestunum. Góð-
gerðirnar urðu að visu ekki eins
miklar og isbirnirnir áttu að venj-
ast á afmælisdegi Sebba, en þær
nægðu. Að minnsta kosti fékk Max-
imíus innanskömm.
— Nú eru eggin soðin, Elsa, ég sé
á Dómkirkjuklukknnni, að það eru
konmar 4 M> minúta!
Préstúrinn hefir verið i sjúkra-
vitjun hjá Jóni í Kotinu. Þegar hann
er að fara spyr hann konuna:
— Maðurinn yðar er vonandi í
sjúkrasamlagiiiu ?
— Nei, ekki er nú svo vel. En
guði sé lof liefir hann borgað til-
lag í Bálfararfélagið.
— Ég er lika afskaptega hrœdd i
þrumuveðri, góði maður!