Fálkinn - 28.06.1946, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 592
Lávétt skýring:
1. Finn, 4. gróðrabrall, 7. lirið,
10. búlkar, 12. autt svæði, 15. troðn-
ingur, 16. smáfiskar, 19. eiðir, 19.
athuga, 20. eldstæði, 22. gagn, 23.
störf, 24. vilt, 25. fræðimaður, 27.
deyja, 29. spurning, 30. reikning-
ur, 32. -a, 33. matföng, 35. sjaldgæft,
37. á litinn, 38. tvíhljóði, 39. vor-
tíma, 40. sagnmynd, 41. ílát, 43. af-
brot, 46. gróður, 48. verkfæri, 50.
smjörlíki, 52. bardaga, 53. sessu,
55. eiga, 56. dýr, 57. forskeyti, 58.
þrek, 60. lögur, 62. tveir eins, 63.
alþingismann, 64. sjá eftir, 66. slá,
67. vaninn, 70. birnir, 72. undir-
staða, 73. skemmast, 74. for.
Lóðrétt skýring:
1. Heil, 2. spil, 3. þrír eins, 4.
gangur, 5. forsetning, 6. gjaldmið-
ill, 7. félgasskapur, 8. dr, 9. kriur,
10. þvaga 11. Tröllkona, 13. manns-
nafn (norslct), 14. hás, 17. hristing-
ur, 18. rétt, 21. draumsýnir, 24. ó-
gætin, 26. óslétta, 28. hégómaskap-
ur, 29. við, 30. skýjabaklta, 31. vel-
þegið fé, 33. brask, 34. aðgreina,
36. verkur, 37. þrír eins, 41. fram-
farir, 42. biskupsfaðir, 44. hljóða,
45. skaut, 47. jórtrar, 48. fæðuteg-
und, 49. prestssetur, 51. skordýr,
53. rannsaka, 54. lán, 56. atviks-
orð, 57. gróðurblettur, 59. þolcan
er? 61. vökvi, 63. upphaf, 65. skyld-
mennis, 68. eldsneyti, 69. samteng-
ing, 71. atviksorð.
LAUSN Á KR0SSG. NR. 591
Lárétt ráðning:
1. Oss, 4. klósigi, 10. mat, 13. söng,
15. allra, 16. magi, 17. skírn, 19. mía,
20. sarga, 21. stel, 22. Ann, 23. kría,
25. Atla, 27. mála, 29. rá, 31. Tungu-
fell, 34. tó, 35. ertu, 37; gárar, 38.
æsir, 40. itar, 41. at, 42. LK, 43. rann
44. sak-, 45. hnuplir, 48. taf, 49. t.l.,
50. mót, 51. gæs, 53. rú, 54. koty, 55.
inti, 57. kolar, 58. lirfa, 60. sonar,
61. jól, 63. rotna, 65. arur, 66. kon-
ar 68. kinl, 69. rrr, 70. fúagil, 71.
rat.
Lóðrétt ráðning:
1. Oss, 2. söks, 3. sníta, 5. la, 6.
ólma, 7. slingur, 8. Iran, 9. ga, 10.
María, 11. Agga, 12. Tía, 14. grettur,
16. marflær, 18. ullu, 20. skál, 24.
kreista, 26. Angantýr, 27. merkigil,
28. fórnfús, 30. ártal, 32. gátu, 33.
fall, 34. linar, 36. tak, 39. sat, 45.
hótar, 46. patróna, 47. rænir, 50.
molar, 52. strok, 54. konur, 56. ift-
ir, 57. korr, 59. Anna, 60. sár, 61.
jás, 62. lag, 64. alt, 66. kú, 67. RI.
En mennirnir eru vondir. . . . þeir eru
svo líkir mönnunum, sem drápu hann föð-
ur minn og fóru með Andreas ferjumann
burt með sér. Við hefðum aldrei átt aö
fara úr skóginum okkar.
Nú yfirgnæfði hávaðinn frá hreyflinum
kvíðaorð hennar, og nýju undrin, sem birt-
ust sjónum þeirra, gáfu þeim nóg umliugs-
unarefni. Tindar og' skörð Úralfjallanna
blánuðu og hurfu loks sjónum. En fram-
undan þeini sáust endalausar sléttur og
stórar jarðir koma í ljós, með grænum ölcr-
um og kartöflugörðum. Og inni á milli
skein sólin á lítið þorp með livitkölkuðum
liúsum og stórbýli í útj aðrinum. .. . Þetta
var eiginlega ekkert fallegt land, en allt
var rólegt og friðsamlegt. Stórir hópar af
liestum og kúm voru á beit í útjöðrunum. .
Þetta var eiginlega ekkert fallegt land, en
aill var rólegt og friðsamlegt. Stórir hópar
af hestum og kúm voru á beil í útjöðrun-
um, undir skógarbryddingum, sem skildar
höfðu verið eftir kringum akrana.
Allt þetta var alveg nýtt fyrir börnin frá
Úral. Það var eins og þau flygju frá einu
undrinu til annars. Þangað til stæi’sta undr-
ið af þeim öllum kom fram í vesturátt eins
og glitrandi risavaxin naðra, sem með leti-
legum hreyfingum liðaðist yfir sléttuna, en á
bökkunum meðfram henni var eins og all-
ur gróður væri með meiri þroska en annars-
staðar. Þelta var Volga sjálf, hin heilaga
Volga, lífæð Rússlands, — hin vokluga slag-
æð, sem miðlaði sléttunni liinni miklu frjó-
semi sinni, og gerði landið grænt, sem ann-
ars liefði verið gróðurlaus eyðimerkursand-
ur.
Nú sást liver borgin eftir aðra, verksmiðju
réykháfunum fjölgaði í sífellu, og svartur
mökkurinn hékk eins og skýjaflóki yfir
vinnustöðvum fólksins, sem nú starfaði i
sveita sins andlitis að því, að gera Sovjet-
lýðveldið óháð Vestur-Evrópu.
Þetta var í byrjun júlímánaðar, en fólk
virtist ekki eiga neitt sumarleyfi þarna
niðri í djúpinu. Annríkið fór sívaxandi.
Hinar voldugu verksmiðjur tæmdust af
fólki með vissu millibili. Verkamannaskar-
inn var eins og liópur af svörtum maurum,
sein yfirgefa þúfuna sína í svipinn til þess
að byrja aftur eftir nokkra stund með end-
urnýjuðum kral'ti. Og langar vörulestir
runnu á teinunum út og inn yfir sléttuna,
með þungar lestir af stáli og járni.
— Það hlýtur að vera þetta, sem Jegor
kallaði menningu og lækni, hugsuðu börn-
in tvö með sér.... Og þau veltu því fyrir
sér hvað þessi dularfullu hugtök bæru í
skauti sínu þeim til iianda.
Mennirnir er ekki skapaðir Lil þess að
lifa einlífi, liaí'ði gamli einbúinn í ræningja-
hellinum sagt við þau.... Þið verðið fyrr
eða síðar að gera ykkur hæf til að starfa í
mannfélaginu. Það krefst mikils af ykkur,
en jiað gefur líka mikið.
Þarna sem þau sátu i klefanum og þjöpp-
uðu sér saman, starandi út í nýja lieiminn,
sem opnaðist sjónum þeirra, mættust hug-
renningar þeirra.
— Við mégum aldrei skilja, hugsuðu þau
bæði. Drottinn liefir af miskunn sinni látið
leiðir okkar mætast. Við munum lifa sam-
an og deyja saman.
Meðan þau voru að hugsa um þessi efni
sneri Tim sér alll i einu að þeim úr stýri-
mannssætinu. Iiann benti vinstri hendinni
hátíðlega til suðvesturs. Hann var líkastur
krossferðamanni, sem sér í fyrsta sinn tak-
mark óska sinna — Jerúsalem.
Börinin stóðu upp í klefanum. Þau liorfðu
forviða á vin sinn. Glaðlega andlitið á hon-
um hafði allt í einu fengið á sig djúpan
alvörusvip. Hann bærði varirnar eins og
hann væri að biðjast fyrir.
Ilvað var það, sem liafði gripið hann
svona? Þau litu þangað, sem hann benti.
Þau depluðu augunum, því að sólin skein
beint í andlitið á þeim. Hinn mikli lifgjafi,
sólin, var komin niður að sjóndeildarhring,
en bak við bana blikuðu aðrar minni sólir,
eirgular i léttum skýjaslæðingi.
— Moskva, muldraði Sergej. — Þetta hlýl-
ur að vera Mokva.
Þau mundu bæði eftir hinum hátíðlegu
lýsingum Jegors á hinni helgu borg Rúss-
lands, sem enginn Rússi getur nálgast án
þess að fá hjartslátt.
Ósjálfrátt signdu þau sig. Þeim fanst eins
og þau væru að nálgast forgarð himnaríkis.
Hinn lieilagi Andreas liafði verið þeim góð-
ur. Þau voru að komast á leiðareiula. Þarna
í fjarska, í gullnu sólarhafinu sat Drottinn
í hásæti sínu og brosti við þeim, sem komu
langt að — alla leið austan úr skóginum
illa.
Þetta voru bara tvö bölrn, fálæklega
klædd og illa útbúin, en Frelsarinn hafði
sagt, að börnunum heyrði guðsríki til. Og
þá gal það varla verið liættulegt að nálgast
ahnæltið þó að þau væru illa klædd.
Þau vissu ekki að sá herra, sem nú ríkti
í háborginni Kreml var ekkert líkur guðs-
syni, sem einu sinn liafði fórnað lífi sínu
til að afplána syndir veraldarinnar.
í skugga Moskva.
í G.P.U.-höIlinni glæsilegu, þar sem
hermdarverk lískunnar eru undirbúin með
svo mikill lævísi, að bin gamla leynlögregla
keisarans liefði gelað orðið græn af öfund
yfir því, lágu seint á einu júlíkvöldi tveir
óeinkennisbúnir menn hvor á sínum þægi-
legu sjúkrabörum og létu tvo unga menn,
sem ekki virtust temja sér neina handa-
mýkt, meðhöndla sig. Þeir bölvuðu og kvein-
uðu á víxí.
En i Ljubjankagötunni eru menn alvanir
þessbáttar líkamlegum óþægindum. Þumal-
skrúfur nútimamenningarinnar eru nefni-