Fálkinn - 12.07.1946, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 594
LAárétt skýring.
1. Sama og 1. lóðr., 4. gætni, 10.
kalla, 13. eyríki, 15. fangelsí, 10. úr
korni, 17. ílát, 19. karldýr, 21. gæln-
nafn, 22. þrír eins, 24. hráefni, 2(1.
matur, 28. eiga, 30 greifadæmi, 31.
dropi, 33. tónn, 34. hríð, 36. skvetta,
38. fer á sjó, 39. fötiuð, 40. þvaðr-
að, 41. tveir eins, 42. störf, 44.
gamalmenni, 45. dulnefni, 46. efni,
48. hafa hugboð um, 50. stefna, 51.
Grýlustráka, 54. atviksorð, 55. skyld-
menni, 56. óms, 58. vissa, 60 gler-
hörð, 62. spyrja, 63. hópur, 66. titill,
67. spil, 68. Flóabát, 69. útlendur
titill.
Lóðrétt skýriny.
1. Óþétt, 2. líffæri, 3. liða, 5. siða,
6. tveir eins, 7. ávextir, 8. greinir,
9. tónn, 10. skáldmælt, 11. gerð,
12. baráttu, 14.grátur, 16. holt, 18.
Múlatta, 20. skipastóll, 22. viður-
nefni, 25. lurkur, 27. djarfar, 29.
orlof, 32. skollans, 34. kækur, 35.
stefna, 36. velgja, 37. skel, 43. fugl-
ar, 47. rándýrið, 48. gælunafn, 49.
mannsnafn, 50. leiðir í Ijós, 52.
horfa, 53. miðdegis, 54. vermi, 57.
kvenmannsnafn, 58. stafirnir, 59.
hraði, 60. veðurfar, 61 —hit, 64.
fangamark, 65. einkennisstafir.
LAUSN Á KR0SSG. NR. 592
Lúrétt ráðning:
1. þus, 4. kjusa, 7. sár, 10. kyrtil,
12. græðir, 15. ær, 16. álún, 18.
snót, 19. má, 20. Rín, 22. aka, 23.
kai; 24. emm, 25. lær, 27. uggar, 29.
ern, 30. álmur, 32. arli, 33. sifra,
35. ítur, 37. gosi, 38. ró, 39. greifar,
40. sk., 41. Kolr, 45. stæk, 46. morsa,
48. fim, 50. ítinn, 52. fús, 53. mýr-
ar, 55. ina, 56. öls, 57. mal, 58. ref,
60. nus, 62. rá, 63. kera, 64. kili,
66. má, 67. atgeir, 70. mansal, 72.
ilt, 73. allra, 74. nár.
Lóðrétt ráðning:
1. Þyrill, 2. ur, 3. stá, 4. klúku,
5. um, 6. Agnar, 7. sæt, 8. áð, 9.
rimmur, 10. kær, 11. ila, 13. ról, 14.
rám, 17. naga, 18. skak, 21. næmi,
24. erfi, 26. Rut, 28. greinir, 29.
eis, 30. áfram, 31. rugla, 33. sorti,
34. askan, 36. rrr, 37. gas, 41. krús,
42. oss, 44. æti, 45. kinn, 47. of-
láti, 48. fýla, 49. mark, 51. naum-
ar, 53. marra, 54. reiina, 56. öra,
57. mey, 59. flá, 61. Sál, 63. ket,
65. inn, 68. gl., 69. él, 71. sá.
seni auðsjáanlega hafði verið undir eftir-
liti nokkuð harðleikins hársnyrtis, var
þannig, að það gat vakið móðurlegar vernd-
andi tilfinningar í viðkvæmu brjósti enskr-
ar líknarstarfsemdarkonu.
Hún er beinlinis falleg, lautaði hún, og
sneri sér að ritara sínum. Hugsum okk-
ur ef hún væri sæmilega klædd, í windsor-
hláan tarlatankjól! Þá mundi hún líkjast
engli.
Maria Feodorovna brosti liarðneskju-
lega.
- Ekki er hún nú neinn engill, sagði
hún ákveðin. Udanfarna viku hefir hún
fjórum sinnum reynt að flýja, og það hef-
ir kostað okkur ærna fyrirhöfn að ná í
liana aftur. Það er Sergej, sem hún vill ná
í. Annars er hún þegjandaleg og mesti
sjálfbyrgingur. Þegar maður spyr hana að
einhverju svarar hún aldrei með öðru en
„Sergej — Sergej ........“
— Já, Sergej, tók telpan eftir og hreyfði
sig eins og hún ætlaði að fleygja sér út um
gluggann.
Röddin var hörð og' djúp, en það var ein-
liver undirhreimur i henni, sem sýndi að
lienni var mikið niðri fyrir.
Varðstúlkurnar höfðu grijjið ltvor um
sinn úlflið á henni. En hún vatt sig fyrir-
liafnarlítið úr takinu og skreið til sendi-
lierrafrúarinnar, sem varð svo hrædd að
það ætlaði að líða yfir hana. En liún jafn-
aði sig hráðlega og varð ekki lítið forviða
þegar telpan hrópaði greinilega á ensku:
— Bjargið mér frá vonda fólkinu og lof-
ið mér að koma til Sergej!
— Góða mín! sagði enska sendiherra-
frúin og rétti úr sér. — Þetta er enskt
barn. Hún talar eins og vel uppalin stúlka
i Englandi. Það hlýtur að liggja eitl-
hvað dularfult hak við þetta, eitthvert
merkilegt leyndamál. Hefir hún nokkur
skírteini um hver hún sé?
- Skírteini? svaraði Maria Feodorovna
rugluð. Hún hafði ekki annað en loð-
skinn á kroppnum þegar liúii kom hingað.
Að öðru leyti var liún svo að segja nakin
Hún hafði svolítið nisti i festi um
hálsinn, sagði önnur varðstúlkan. Það
var festi úr platínu.
Túlkurinn þýddi það sem sagt var, og
nú kom strangur mvndugleikasvipur í grá-
hlá augu sendilierrafrúarinnar.
Þegar öll kurl koma til grafar, sagði
hún kuldalega, þá er þessi lelpa hreskur
þegn.
Getur vel verið, sagði Maria Feodo—
ovna. Ef enska þjóðin þarf á illgresi að
halda, þá sé ég enga ástæðu til að við
höldum í þetta stelputryppi.
Svo slóð liún upp og gaf skipanir til
hægri og vinstri. Siðan símaði hún til ein-
hvers yfirhoðara og kom sigurhrósandi til
haka.
Tigna frú, sagði hún neyðarlega.
Hérna er króginn og hér er nistið. Má ekki
hjóða yður meira te?
Nei, þakka vður fyrir, sagði sendi-
herrafrúin og tók við nistinu. Lásinn var
stífur en þó gat hún opnað nistið. Þar
starði fallegt gáfulegt, konuandlit á móti
henni. Hér var ekkert um að efast — þetta
var móðir telpunnar. Og það tók af allan
vafa er hún las undirskriftina undir mynd-
inni:
Ann-Marie Champlain, Montreal.
Með móðurlegu hrosi festi sendiherra-
frúin nistið um hálsinn á telpunni. Hún
hafði fengið merkilegt verkefni, svo að
liún fann til þess: Þessi ógæfusama telpa
varð að komast aftur til ættingja sinna.
Þeir hlutu að vera einhversstaðar í Montreal.
Hún var mjög ánægð með sjálfri sér.
Hvílik unun var það ekki að gera góðverk
ráða örlögum munaðarlauss einstæð-
ings.
Með þessu var framtíð Önnu-Maríu
Cliamplain ráðin. Hið þögla harn frá Úral
var sent vestur yfir hafið mikla lil lands
feðra sinna, upp fljótið breiða og til hinna
miklu vatna, sem veita ávallt nýju blóði
að hjarta hins ameríkanska meginlönds.
Anna-María maldaði ekki i móinn. hún lét
flytja sig í sin nýju heimkynni. En i
hrvggu hjarta liennar hrann óslökkvandi
sorg og söknuður: Sergej Sergej!
Svo liðu ái'in. Margir vetur og mörg'
suniur. Maðurinn í hellinum var liættur að
vonast cftir að sjá hörnin sin aftur. Einn
daginn lagði hann höfuðið til hvíldar á hinn
þykka feld Taras. Og úlfurinn fylgdi lion-
um í ferðalagið langa, og andvarpaði milli
tannlausra skoltanna. Þeir voru á leiðinni
lil hamingjulandsins þar sem dýr og menn
ganga lilið við lilið í pálmalundum eilífð-
arinnar.
III. hluti: Hetjan frá Tsjeljuskin.
ETJA hinna morgu dáða í norður-
höfum, Schmidt prófessor, sat einn
góðan veðurdag í október á skrif-
stofu sinni við flugvöllinn í Moskva og var
að lesa skýrsluna um siðustu hurtfarar-
prófin frá fjöllistaháskólanum. Hann virt-
ist vera í öðrum heimi, þessi frægi heim-
skautakönnuður. Hin liörðu ár höfðu rist
djúpar rúnii' á sterklega andlitið með vals-
nefið. Skeggið mikla, sem minnti á villi-
þjóðverjann frá fyrri öldum, var silfur-
grátt, og þykkar varirnar hærðust, eins og'
þessi merkilegi mað.ur væri að andmæla
því að hann ætti að devja sóttardauða inn-
an fjögurra veggja í stað þess að gefa upp
öndina á isflaki eínhversstaðár nærri norð-
urpólnum.
Skrifslofan, sem annars líktist ekki
neinni skrifstofu, var full af allskonar lík-
önum af flugvélum, loftskipum og ýmsum
merkilegum áhöldum. A véggjunum liengu
gríðarstórir landsuppdrættir með feitum
rauðum strikum og hláum tölustöfum,