Fálkinn - 13.09.1946, Síða 10

10
FÁLKINN
YNG/flf
bE/CNftURNIR
Veðhlaupakötturinn
Barnasaga með myndum
13. John svaf vært um nóttina,
og liann heyrði ekki að hur'ðinni
lijá honum var lokið varlega upp.
Hann heyrði ekki heldur lokkandi
rödd, sem hvíslaði „kis-kis“ —
Maðurinn, sem var inni hjá John
var með undirskál með rjóma í
hendinni. Þá freistingu stóðst svarti
kötturinn ekki og fikraði sig nær
manninum, sem var ekki seinn að
grípa köttinn og stakk honum í
tösku. Svo fór hann út um dyrn-
ar og lót þær aftur. Jolin svaf eins
og steinn.
15. John var allsstaðar að skima
eftir kettinum á leiðinni á kapp-
aksturinn. Bifreiðin var gljáandi eins
og silfur, en í rauða vagninum við
hliðina á honum sat ekill mr. Wades.
Allar bifreiðarnar, sem taka skyldu
þátt í hlaupinu, stóðu þarna hlið
við hlið með hreyflana urrandi og
hvæsandi, reiðubúnar til að hend-
ast af stað þegar markskotið heyrð-
ist.
14. Þegar hann fór á fætur um
morguninn saknaði hann þegar katt-
arins. Hann leitaði hátt og lágt og
rannsakaði loks vegginn fyrir fram-
an opinn gluggann. Jú, kötturinn gat
hafa komist út þá leiðina. John
kallaði á þjónustufólkið og þegar
í stað var farið að leita að kettin-
um, gæfukettinum hans. Enginn var
eins duglegur í leitinni og gistiliús-
sendillinn, en árangurinn varð eng-
inn og John varð hryggur.
16. Bifreið Johns var óheppin með
viðbragðið, en hann vissi, hvað
„Eldingin" gat. Þegar liópurinn hafði
ekið fimm umferðir á brautinni
var John orðinn sá fmmti í röðinni,
og eftir tvær umferðir til var enginn
á undan honum nema rauði vagninn.
Áhorfendurnir öskruðu af spenn-
ingi þegar John var að minnka
bilið milli sín og rauða vagnsins.
þumlung fyrir þumlung.
Leikarinn Glossimot dettur í tjörn-
ina og hrópar:
— Hjálp! hjálp! Eg er að drukkna.
Fyrsti maðurinn sem kemur að
þekkir leikarann og kallar til hans:
— Heyrið þér — er jsetta alvara
eða eruð þér bara að leika?
Heilræði handa bílstjórum.
Nærgætinn bílstjóri víkur úr vegi
fyrir gömlum Fordum.
Sá hluti götunnar, sem er fyrir
innan rennusteinana nefnist gang-
stétt og er hún ætluð fyrir gang-
andi fólk. Má ekki nolast af bifreið,
nema hún sé frá lögreglunni eða
erlendum sendiherra.
Það þykir ekki fínt að gorta af að
liafa ekið með 80 - 90 kílóm. hraða.
120 er það minnsta sem má nefna.
Ef liænsnahópur eða önnur dýr
flækjast fyrir skal reynt að aka á
elstu hænurnar.
Munið að hafa nægar birgðir af
stóryrðum á takteinunum, ef þér
lendið í áakstri.
Ef ljér einhverntíma af einskærri
manngæsku bjóðið stúlku upp í
vagninn, er nauðsynlegt að kyssa
hana um leið og hún fer út.
Reynið aldrei að deila við lækni,
sem kemur til að gera á yður spíra-
prófun, hvor sé fyllri hann eða þér.
*****
Veiðin mikla!
Skrítlur
— Uss, nei, nei, þetta evu bara
nöfnin ú skipunum, sem ég hefi
siglt á!
— Hversvegna eruð þið svona
gremjulegir á svipinn, piltar? ....
— Við erum svangir.
— Herðið þið þá á sultarólinni!
— Sultarólinni? .... liana erum
við þegar búnir að éta?
Ljómandi er þetta íalleg regn-
hlíf, sem þér hafið þarna, segir
Magnús.
Það er líka gjöf, svarar Hrafn.
— Frá hverjum?
Hvað ætli ég viti það. En á
handfanginu stendur: Til vinar míns
Ólafs Nikulásar!
— Hérna gerir maðurinn minn
við húsgögnin áður en ég sendi þau
til smiðsins.
— Jú, ég hefði gjarnan viljað fara
á skíði með þér í dag, en þú getur
bura ekki giskað ú, hvað blessuð
konan mín er búin að ráðstafa frí-
deginum mínum rækilega!...............