Fálkinn - 08.11.1946, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 610
Lárétt skýring:
1. Veitingastofan, 5. efni, 10.
Norðurlandabúar, 12. mannsnafn,
14. huð, 15. svað, 17. þögul, 19.
lokka, bh., 20. dágóða, 23. nafn, 24.
bylgja, 26. fæddur, 27. sóðaleg, 28.
húsgagns, 30. flani, 31. dý, 32. hey-
ílát, 34. bjartur, 35. eiga skammt
eftir, 36. grennslast, 38. fjórir eins,
40. fjórir ósamstæðir, 42. kona, 44.
óhreinka, 46. neftóbaks, 48. kvæði,
49. eldstæði, 51. niðurlagsorð, 52.
sjór, 53. verurnar, 55 ferðast, 56.
lengra, 58. rödd, 59. veiðitúr, 61.
dunar, 63. innantómur, 64. totur,
65. látir af hendi.
Lóðrétt skýring:
1. Dómararnir, 2. fljót, 3. for-
feðurna, 4. félag, 6. upphafsstafir,
7. hali, 8. leiða, 9. lögfræðingur,
10. verður, 11. hrafn, 13. undin,
(fornt), 14. meiða, 15. gervalla, 16.
ræfill, 18. lóðar, 21. tónn, 22. tveir
samhljóðar, 25. einsamlir, 27. far-
artálmann, 29. blessað, 31. ræktaðs
lands, 33. afltaug, 34. forsög'n, 37.
hismni, 39. logn, 41. dýr, 43. sæ-
rokið, 44. hljóða, 45. flanað, fornt,
47. drífur, 49. verslunarmál, 50. ó-
nefndur, ríki, 54. maður, 57. skel,
60. mannsnafn, 62. guð, 63. skinn.
LAUSN Á KROSSG. NR. 609
Lárétt ráðning:
1. Sálað, 5. fjöld, 10. dúsan, 12.
ósára, 14. falsír, 15. urt, 17. krofs,
19. ark, 20. Sigrúnu, 23. trú, 24.
skut, 26. blint, 27. stam, 28. talar, 30.
aða, 31. Ranka, 32. apar, 34. seku,
35. úðanir 36. bananar, 38. iðan, 40.
mora, 42. uggir, 44. fró, 46. líran, 48.
gier, 49. frami, 51. agni, 52. urr, 53.
trúðana, 55. int, 56. raðar, 58. rið,
59. Marat, 61. ritar, 63. óminn, 64.
nafni, 65. skari.
Lóðrétt ráðning:
1. Súkkulaðigerðin, 2. ási, 3. Lars,
4. an, 6. jó, 7. ösku, 8. lár, 9. drottn-
unargirni, 10. darka, 11. urriði, 13.
afrak, 14. fasta, 15. ugla, 16. túna,
18. sumar, 21. Ib, 22. N. T. 25. tap-
aðir, 27. Sakaría, 29. ranar, 31.
Renol, 33. Rín, 34. Sam, 37. hugur,
39. harðir, 41. snitt, 43. gírar, 44.
frúr, 45. ómað, 47. annan, 49. Fr.,
50. in, 53. traf, 54. amma, 57. ata,
60. air, 62. R.N., 63. ók.
eitur betur en eiturbyrlararnir sjálfir.
Hann óttaðist ekki heldur minnstu vitund
að Bernardi mundi fara að byrla sér meira
eilur í bili, eftir að hann hafði látið hann
rakna við aflur. Hann svimaði fyrst í stað
eftir drykkinn, og lagðist fyrir á divaninn
og lokaði augunum.
— Leggið þér fæturna upp og hvílið
yður um stund og liggið alveg kyrr, sagði
Bernardi. Við höfum ýmislegt að tala sam-
an um, en fyrst ætlum við van Hoven að
ganga út saman, dálitla stund. Ef það er
eittlivað sem þér óskið, er ekki annar
vandinn en að hringja bjöllunni.
Armourer kinkaði kolli. Hann heyrði að
mennirnir báðir gengu út og heyrði líka
að lyklinum var snúið i lásnum. Svo lieyrð-
ist fótatak á ganginum fyrir utan, en það
dó bráðlega út og allt.varð hljótt.
Armourer læddist liljóðlega á fætdr og
reyndi á lásinn. Hurðin reyndist forsvar-
anlega læst að utanverðu, eins og liann
hafði gert sér liugpiynd um. Hurðin var
svo traustleg að hann freistaðist til að
jjrófa hana með vasahnífnum sínum.
„Stál“, tautaði hann og gekk aftur út á
svalirnar til að líta kringum sig aftur.
Svalirnar hengu svo að segja út yfir hyl-
dýpið, og liverjum þeim var bráður bani
búinn, sem hefði reynt að flýja þá leið.
Hann rannsakaði líka litla lierbergið til
hliðarinnar, en það bar engan árangur.
húsið var allt saiman traustlegt og mjög
vönduð miðaldarbygging. Það var líka
auðvitað mál, að úr því að Bernardi hafði
þorað að skilja hann einan eftir og gæslu-
lausan, var engin liætta á að hann gæti
flúið.
— Klud! tautaði Armourer loksins.
— Kludshöndin. Hún er hérna, það eitt
er áreiðanlegt!
Orðin höfðu komið svo eðlilega af vör-
um Bernardis, að það sem Armourer vissi
nú kom honum til að hugsa nánar um
málið. Hvað mikið, spurði Armourer sjálf-
an sig, vissi Westall eiginlega, og hvað
var það sem olli því, að liann liafði allt í
einu farið frá París? Ef liann, og leyni-
lögreglan, vissu að ein eða önnur ógeðsleg
moxðaðferð væri verk Kluds, þá hlaut
Westall líka að hafa grun á Bernardi —
eða vissu þeir ekki neitt um þetta nema
til hálfs — óhugsanlegur möguleiki, sem
þai’fnaðist sönnunar?
Móteitrið liafði haft áhrif og hann var
að komast í samt lag aftur. Hann stóð
kyrr þarna á svölunum og liorfði á sæ-
bratta ströndina og heyrði ekki að dyrnar
bak við hann voru opnaðar og lokuðust
aftur. Það var ekki fyrr en Haidé Dorp-
mann var komin inn á mitt gólf, að hann
leit við og tók eftir henni.
— Góðan daginn, Denis!
— Góðan daginn, svaraði Armourer og
reyndi að brosa. — Nei, ert það þú? Það
er dálítið, sem ég þarf að segja þér. Hann
renndi augunum frá grannvöxnum likama
liennar og út að dyrunum, sem hún hafði
komið inn um. Þær voru lokaðar, og hann
gat ekki séð neinn lykil — og það virtist
honum benda á, að tvennt væri til, annað-
hvort að dyrnar væru ólæstar eins og stóð,
eða að Haidée liefði aflæst á eftir sér og
stungið lyklinum á sig.
Unga stúlkan færði sig nær honum og
nam svo staðar. Armourer horfði rólega á
hana. Þrátt fyrir meðferðina sem liann
liafði sætt af hennar hálfu nóttina áður,
bar liann ekki neina sérstaka óvild til
bennar. Þegar öllu var á botninn hvolft
gerði hún ekki annað en framkvæma þau
störf, sem lienni voru falin, alveg eins og
liann sjálfur mundi liafa gert, ef Westall
hefði látið tilleiðast að taka hann í þjón-
ustu sína aftur. Hún var tvímælalaust ein
girnilegasta konan, sem liann hafði fyrir
hitt. Augun bláu og ljósa hárið var það,
sem maður tók fyrst eftir á lienni. Kinn-
beinin voru há og ljósrautt og hvítt liör-
undið var háþýskt. Það eina, sem liann
gat séð óeðlilegt við hana voru svörtu
augnabrúnirnar og hárauðar varirnar og
neglurnar. Vindlingur hékk milli varanna
á henni og hún hlés mjóum reykjarstrók
upp í loftið,
— Við hittumst þá aftur, cheri! Ert þú
ekki þakklátur Inér fyrir að ég bjargaði
lífi þínu?“
Armourer ypþti öxlum. — Hefirðu eigin-
lega gert það? sagði hann. — Sannast að
segja dettur mér í hug að efast um það.
— Svo-o? Að vörmu spori var liún kom-
in út að glugganum og alveg að lionum.
Hún hallaði sér upp að gluggakisfunni og
horfði á hann með liálfluktum augum.
— Þú átt við — að ég liafi farið með þig
heim í höll Bernadis? Rödd hennar varð
að hvísli. — Eg neyddist til að gera það.
Bernardi treystir ekki nokkrum manni. Við
liöfum alltaf gát hvort á öðru, þegar ég
sendi þér aðvörun um, að þú yrðir að fara
burt frá Monte Carlo, lagði ég sjálfa mig
í stórhættu. Hann mundi verða fjúkandi
vondur ef hann vissi að ég væri hérna núna.
Ilversvegna fórstu ekki?
Armourer yppti aftur öxlum.
— Hefir þú nokkurntíma orðið þess vör
að ég leggi á flótta þegar hætta er á ferð-
um. Og svo varstu líka mjög töfrandi, sem
Arabastúlka. Mig langaði til að kynnast þér
betur.
— Og nú, þegar þú liefir gert það, ertu
vonsvikinn?
— Ænei, ekki mjög.
Hún gretti sig.
— Þú ert ekki mjög kurteis.
— Bjóstu við að ég yrði það?
— Eg veit ekki. Hún hnippti allt í einu
í hann og fór með hann að dívaninum.
-—Sestu snöggvast, ég verð að tala alvöru-
mál við þig. Þú verður fyrst og fremst að
skilja afstöðu mína til hlítar. Utan þessara
veggja er mér fyrirmunað að elska. Mér er
borgað fyrir að hata, og til þess að láta fólk
verða ástfangið af mér, og nota það til