Fálkinn - 25.04.1947, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
DREXELL DRAKE:
17
»HAUKURINN«
og áður, með lappirnar uppi á borðinu, liatt-
inn á hnakkanum og vindil i munnvikinu.
Áður en hann náði að opna munninn sagði
Haukurinn:
— Lautinantinn hað mig að biðja vður
að athuga þennan lista!
Um leið hvarf hann út úr dyrunum, og
Hypes mun ekki liafa skilið að leikið liafði
verið á liann, fyrr en Haukurinn var kom-
inn út á götu. Nú var enginn asi á honum,
því að liann þóttist viss um, að enginn mundi
veita sér eftirför.
Hann sá að grái tvísetinn var ekinn á burt,
en hláa bifreiðin hans Ballards stóð enn við
gangstéttina. Stór hifreið ók i sama bili að og
staðnæmdist við bláu hifreiðina. Haukurinn
gekk nokkur skref fram gangstéttina, leit
svo við og sá karl og konu koma út úr
bifreiðinni. Þau gengu saman inn á aðal-
stöðina. Þetta voru ungfrú Sneed og Ben
Haley.
Haukurinn sneri aftur og stóð kyrr hak við
stóru bifreiðina. Á einu augnabliki hafði
liann sannfærst um það sem hann vildi. /
lakkhúðinni á hílnum við hægra baklijólið,
var ofurlítil rispa, sem hann hafði gert með
hnífnum sinum miðvikudagsmorguninn, þeg
ar bifreiðin nam staðar við Schwerdtmanns-
hæinn.
Það fór lirollur um Haukinn þegar hann
hugsaði til þess, að einmitt dóttir Sneeds
skyldi liafa ekið í þessari bifreið.
XXI. Sarge hlerar.
Sarge sat við stýrið í tvisetanum og sá
Clare koma niður þrepin á aðalstöðvunum.
Enginn elti hana og hún kom niður götuna.
Sarge setli hreyfilinn í gang og liélt sig við
gangstéttia þangað til hún var komin yfir
Grand Street. Þá blístraði hann og hún nam
staðar og sneri svo til hans.
—Eg verð að segja að ykkur ferst vel að
hafa gát á mér, sagði hún með hvellum lilátri,
um leið og hún settist við hliðina á honum.
— Ef ég hefði náð í yður i morgun, þegar
ég uppgötvaði að þér hefðuð laumast út,
þá hefði ég svei mér haft gát á yður, sagði
Sarge. — En annars held ég nú að ég hefði
líka farið i jarðarförina ef ég hefði verið í
yðar sporum.
— Og þessi maður, sem þér kallið hús-
hónda, — ja, það er nú karl í krapinu! Þeg-
ar hann get'ur lagt Ballard lautinant til á
gólfinu í hans eigin skrifstofu inni í sjálfri
lögreglustöðinni, þá. . . .
— Svo að honum tókst það?
— Hvort honum tókst það! Já, þér ætluð
að hafa séð hvernig hann fór með hann. Eg
þurfti ekki annað en að ganga beint út, og
hérna er ég komin.
— Hann hefir þá hitt yður á skrifstofu
Ballards?
— Já, Ballard, þetta naut, ætlaði að gera
samning við mig, en ég sagði honum að ét
það sem úti frýs.
— Já, ég get trúað yður til þess.
Hann símaði til einhvers, sem hann
kallaði Haley, og hað hann um að koma
með stúlkuna. Og svo fór hann að rekja úr
mér garnirnar, skiljið þér, um livað fyrir
mig hefði komið síðan á þriðjudaginn. En
ég skildi alltaf að hann meinti ekki mikið
með því, sem hann sagði. Loks glopraðist
]iað út úr lionuni, að ég gæti orðið honum
til hjálpar þegar Haley kæmi með stúlkuna.
Hann skyldi bæta mér tjónið, sem ég hefði
af því að Joe var drepinn. Þetta er forrík
stúlka, sem kemur bráðum, sagði hann, og
mér finnst þér ættuð að fara með henni og
vera hjá henni nokkra daga. Það væri hægt
að hafa peninga upp úr því, og ég ætti bara
að gera eins og hann sagði. En svo sagði ég
honum, að ég væri hætt að gera það, sem
íólk bæði mig um. Þangað vorum við komin
í samningunum þegar vinur yðar kom á
sjónarsviðið.
Hann ók yfir 14. götu og inn í 4. avenue
— Hvert hafið þér liugsað yður að fara
með mig núna? spurði liún.
— Eg veit ekki. Það er kannske eins gotl
að ég fari með yður heim til yðar sjálfrar.
Það fer víst hetur um yður þar en lijá mér,
ef yður þá finnst þér vera orðinn nógu hress
til þess.
— Jú, ég get vel farið lieim. En ég liefði
gaman af að liitta húsbóndann aftur.
— Húshóndinn tekur aldrei á móti heim-
sóknum kvenna. En þér hittið hann víst fyrr
eða seinna.
— Þér eruð ekki á marga fiska sem liugg-
ari. .. . þér vitið víst að ég er talsvert lirif-
in af honum. Eins og núna er ástatl um mig
held ég að ég muni segja honum allt, sem
hánn langar til að vita. En hánri liefir vist
um svo margt annað að hugsa, að ég má ekki
trufla liann. Eg vildi hara óska að ég gæti
lijálpað honum eitthvað.
— Eg er viss um að þér eruð fús til þess,
Clare.
— Eg er að hugsa um dálítið, sem Slim
sagði, rétt áður en við hittum Brady á þriðju
dagskvöldið. Eg var ekki fyllilega hrein-
skilin víð húsbónda yðar þegar ég var að
tala við liann eftir að ég raknaði úr rotinu.
— Ilúshóndinn kærir sig víst ekkert um
að þér segið honum frá fjölskylduleyndar-
málum.
— Fjölskyldueinkamálum? — Uss! Eng-
inn maður hefir verið eins við iriig og þið
hafið verið þessa síðustu þrjá dagana. En
það eigið þér kannske bágt með að skilja.
— Það getur vel verið.
— Þið vissuð víst ekki hvað þið gerðuð
þegar þið gerðuð aðsúginn að mér í Hálf-
mánanum. Eg hefði þorað að veðja um af
þið kæmust ekki lifandi út.
Þau voru að nálgast Park Avenue.
— Þér getið lileypt mér út á horninu á
48. götu, sagði hún.
— Á ég ekki að aka yður alveg heim?
,— Nei, ég geng þennan spöl.
Hann nam staðar á horninu, en hún sal
kyrr.
— Fæ ég ekki einu sinni að vita hvað
hann heitir réttu nafni?
Sarge svaraði ekki.
— Haldið þér að liann hafi lagt sig i þessa
liættu i dag aðeins til að fá mig til að hiðja
sín, eða haldið þér að liann ætlist til að ég
geri eitthvað fyrir hann á móti.
Hann lætur yður víst ráða því. En ég
held að hann hafi aðallega gert þelta að
gamni sínu. Það væri leiðinlegt ef stelpu-
greyið hefir orðið ástfangin af húshóndan-
um, hugsaði Sarge með sér.
— Það er svo skelfing erfitt að finiia folk
í þessari horg, þegar maður þarf á þvi að
halda, sagði hún lágt. Munduð þér reið-
ast ef ég leitaði á náðir yðar ef mér lægi á?
— Nei, það er ekki nema sjálfsagt, Clare!
Þér vitið hvar ég á lieima. Bara að spyrja
eftir Sarge. En ef þér kæmust af tilviljun
að símanúmerinu minu, þá megið þér ekki
hringja.
Hún steig út úr hilnum og rétti honum
höndina. En ennþá liikaði hún við.
— IJlustið þér á mig, sagði hún. — Slim
lenti i fjárþvingunármáli, og Joe var riðinn
við það lika. Og nú eru þeir háðir dauðir.
En það var Jietta mál sem olli uppistandinu
í Hálfmánanum. Ef húshóndinn vill vita
meira um það, þá vil ég gjarnan segja hon-
um það sem ég veit.
— Eg skal segja honum það.
— Og ef húsbóndinn vill tala við mig
þegar þér hafið sagt honum þelta, þá skuluð
þér láta liggja hoð til mín lieima lijá yðuf.
Bara fáeinar linur til Clare. Svo get ég litið
inn til yðar á morgun. En ef ekkert bréf er
til mín þá skil ég líka hvað það þýðir. Jæja,
sælir og hless, strákur minn. Og heilsið þér
húshóndanum.
Nokkrum minútum síðar gekk liún inn
í leiguhús í einni Iiliðargötunni við 48. götu,
en þar liafði hún tveggja herbergja ihúð.
Það var skuggsýnt inni í dagslofunni henn-
ar. Þegar hún hafði lokað hurðinni á eftir
sér stóð maður einn upp úr liægindastól i
stofunni.
Hún þekkti ekki Hank Wadc sakamála-
grcnnslara, en hún fann á sér að þetla
mundi vera lögreglumaður.
— Afsakið þér, ungfrú Lafare, sagði
Wade. — En Lavan umsjónarmaður ósk-
ar að hafa tal af yður á hverfisstöðinni.
XXII. Breytt áform.
Þegar Ballard liafði símað heim til Sneeds
senators og spurt eftir „leynilögreglumann-
inum“ Ben Ilaley, var það tilgangur hans
að koma þaulhugsuðu áformi í framkvæmd.
En nú höfðu málefni snúist inn á óvænta
braut, og þegar liann liafði strokið meiðsli
sin og var sestur í skrifhorðsstólinn aftur,
sá hann allt málið frá nýju sjóarmiði. Það
sem nú reið á að gera fyrst af öllu var að
ganga milli hols og höfuðs á Hauknum. Ef
til vill ckki að gera útaf við hann likamlega,
en að minnsta kosti veikja aðstöðu haris
svo að honum yrði ómögulegt að fá fram-
gengt nokkru i undirlieimunum.